Υπάρχουν τραγούδια που γράφτηκαν με αφορμή ένα συγκεκριμένο γεγονός ή ένα συγκεκριμένο πρόσωπο και αυτό ανεβάζει πιο πολύ ένα τραγούδι γιατί είναι αληθινή ιστορία οι στίχοι. Μια τέτοια δυνατή ιστορία έχει και το τραγούδι «Ελένη», που έγραψε και συνέθεσε ο Νίκος Καρβέλας και τραγούδησε το 1996 η Άννα Βίσση.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 υπήρχε μια παρέα τριών κοριτσιών από τα Τρίκαλα, η Ελένη, η Ζωή και η Χριστίνα, οι οποίες ακολουθούσαν το δίδυμο Βίσση – Καρβέλα σχεδόν σ’ όλες τους τις εμφανίσεις τους. Οι τρεις φίλες έπασχαν από μεσογειακή αναιμία και οι εμφανίσεις της Βίσση με τον Καρβέλα τους έδιναν ιδιαίτερη χαρά, μάλιστα ακολουθούσαν το δίδυμο τόσο πιστά που είχαν αναπτύξει μεταξύ τους και προσωπικές σχέσεις. Δυστυχώς όμως η μια από τις τρεις φίλες, η Ελένη, νικήθηκε από την αρρώστια στα 23 της χρόνια. Οι δυο φίλες ζήτησαν από την Βίσση και τον Καρβέλα να γράψουν ένα τραγούδι για την κολλητή τους και κάπως έτσι, έγινε.
Ο Καρβέλας έγραψε το τραγούδι σε μόλις λίγα λεπτά της ώρας αποχαιρετώντας μ’ αυτόν τον τρόπο την Ελένη από το χωριό Γεωργανάδες των Τρικάλων. Η Άννα Βίσση είχε πει στο «Μπράβο» της Ρούλας Κορομηλά:
«Μια φίλη, μια κοπελιά έχασε τη ζωή της. Έπασχε από θαλασσαιμία – οι περισσότεροι την ξέρουνε ως μεσογειακή αναιμία (είναι συνώνυμα αυτά τα δύο). Και ήταν πάρα πολλά χρόνια φίλη μας. Ξεκίνησε από απλή θαυμάστρια. Μια παρεούλα ήταν η Ζωή, η Χριστίνα και η Ελένη. Η Ζωή και η Χριστίνα είναι μια χαρά και μια χαρά τους εύχομαι να ‘ναι πάντα. Η Ελένη έχασε τη ζωή της πέρυσι, 23 χρονών». Το τραγούδι έγινε μεγάλη επιτυχία και αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τους ανθρώπους που ζουν το μαρτύριο της μάχης ενάντια στις θανατηφόρες ασθένειες. Πριν λίγα χρόνια πέθανε και το δεύτερο κορίτσι της παρέας, η Ζωή Παπαποστόλου, η φίλη της Ελένης που ζήτησε να γραφτεί το τραγούδι 18 χρόνια πριν. Πάλεψε γενναία να κρατηθεί στη ζωή και έφυγε με ένα χαμόγελο.
Στίχοι
Το χλωμό το προσωπάκι σου
στις φωτογραφίες μας κοιτώ,
πόσο κουράστηκες, να φύγεις βιάστηκες.
Τα θλιμμένα τα ματάκια σου
σαν δυο σύννεφα στον ουρανό,
πού να πηγαίνουνε, πού ταξιδεύουνε;
Ελένη, εκεί που πας κοίτα να είσαι ευτυχισμένη,
σ’ αυτή τη γη η μοίρα σου ήταν γραμμένη
σ’ άσπρο χαρτί με ένα κίτρινο στυλό
σα δάκρυ από λεμόνι.
Θυμάμαι πόσα απογεύματα
καθόσουνα δίχως να βγάλεις τσιμουδιά,
μόνο με κοίταζες και χαμογέλαγες.
Σου στέλνω αυτό το τραγουδάκι μου
για να σου κρατάει συντροφιά
και να μην ξεχνάς να μου χαμογελάς.
Το τραγούδι έγινε μεγάλη επιτυχία και αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τους ανθρώπους που ζουν το μαρτύριο της μάχης ενάντια στις θανατηφόρες ασθένειες. Πριν λίγα χρόνια πέθανε και το δεύτερο κορίτσι της παρέας, η Ζωή Παπαποστόλου, η φίλη της Ελένης που ζήτησε να γραφτεί το τραγούδι 18 χρόνια πριν. Πάλεψε γενναία να κρατηθεί στη ζωή και έφυγε με ένα χαμόγελο.
