Για το ατύχημα που της άλλαξε την ζωή μίλησε σε συνέντευξή της η Ερρικα Πρεζεράκου.

Μιλώντας σε περιοδικό, η Ερρικα Πρεζεράκου σημειώνει ότι το 2020 ήταν η χρονιά που την άλλαξε για πάντα!

Η Ερρικα Πρεζεράκου αναφέρεται στο ατυχημα, στη μήνυση που έκανε στον οδηγό του σκάφους, για τον χωρισμό της, καθώς και το σε ποια κατάσταση είναι τώρα το χέρι της. «Το χέρι μου δεν είναι λειτουργικό ακόμα. Τους τελευταίους μήνες κάνω καθημερινά τρίωρες φυσικοθεραπείες, χειρομάλαξη, ασκήσεις σε ειδικό μηχάνημα, ενώ στο μέλλον θα χρειαστεί να υποβληθώ σε δύο τουλάχιστον χειρουργεία, επειδή, τώρα του λείπουν κάποιοι μύες. Σε άλλα δάχτυλα έχω αίσθηση αφής, σε άλλα όχι, ο αντίχειρας και ο δείκτης κλείνουν δύσκολα, δεν έχουν δύναμη και δεν μπορώ να είμαι λειτουργική στην καθημερινότητά μου. Για παράδειγμα, δεν μπορώ να πιάσω ένα πιρούνι, να δακτυλογραφήσω, να κρατήσω το μολύβι. Κάνω προσπάθειες να μάθω να γράφω με το αριστερό. Το καλό είναι πως αν γινόταν τώρα κάστινγκ για άλλο ένα sequel των Πειρατών της Καραϊβικής, σίγουρα θα με έπαιρναν – τον γάντζο τον έχω έτοιμο! (γέλια)»

Η περιέργεια του κόσμου δεν είναι ενοχλητική; Το ότι βγαίνεις έξω και όλοι κοιτούν εκεί; «Αυτό μπορεί να γίνει άβολο μερικές φορές, όμως πιστεύω συμβαίνει γιατί ο κόσμος συνηθίζει να εστιάζει στη δυσλειτουργία. Στο κακό, όχι στη ζωή. Είναι κρίμα γιατί αν ρωτάς, το μεγαλύτερο μάθημα που μου έδωσε αυτή η ιστορία με την υγεία μου, είναι πως η Έρρικα είναι η ψυχή της και όχι τα δάχτυλά της»

Η Ερρικα Πρεζεράκου για τον χωρισμό της

«Με τον Τίτο Καταλαγαριανάκη ήμασταν ήδη σε φάση επαναπροσδιορισμού της σχέσης μας – ουσιαστικά ο δεσμός μας είχε λήξει μήνες πριν συμβεί το ατύχημα. Στάθηκε, ωστόσο, δίπλα μου σαν βράχος σε όλη τη διάρκεια της περιπέτειάς μου – στο νοσοκομείο κοιμόταν δίπλα μου, σε πατώματα, πολυθρόνες, καναπέδες, με στήριξε πολύ. Συνεχίζει να με στηρίζει και παραμένουμε φίλοι και συνεργάτες. Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος ο Τίτος. Τον αγαπώ πολύ».

Η Ερρικα Πρεζεράκου για το ατύχημά της

«Είχα μόλις φτάσει στην Κύθνο για διακοπές και ήταν το πρώτο πρωινό στο νησί. Ωραίος, ζεστός Αύγουστος, μπόλικος κόσμος στην παραλία της Αγίας Ειρήνης. Έγραψα λίγο, έκανα μια βουτιά. Αργά το μεσημέρι με προσκάλεσαν μαζί με την παρέα μου να πάμε για φαγητό σε μια κοντινή παραλία. Μπήκαμε στο φουσκωτό –τέσσερα άτομα ήμασταν–, καθίσαμε και ξεκινήσαμε. Δεν είχαμε βγει καλά καλά από το λιμανάκι, όταν ο οδηγός του σκάφους έκανε έναν επικίνδυνο ελιγμό 180 μοιρών. Ξαφνικά από το κάθισμά μου εκσφενδονίστηκα μέσα στη θάλασσα…

Βρέθηκα ξαφνικά κουτρουβαλώντας μέσα στο νερό και άκουσα έναν περίεργο θόρυβο – το «γκαπ» της προπέλας που έκοβε το χέρι μου. Μόνο που εγώ δεν το ήξερα τότε. Το κατάλαβα βγαίνοντας στην επιφάνεια και βλέποντας τη δεξιά παλάμη μου κομμάτια – κομμένη στη μέση, μύες, σάρκες, όλα μια ματωμένη μάζα, το μικρό μου δαχτυλάκι να κρέμεται, λέει η Έρρικα περιγράφοντας το ατύχημα που άλλαξε τη ζωή της». «Η ζωή μου κρίθηκε μέσα σε ένα νανοδευτερόλεπτο. Αν όπως ανέβαινα στην επιφάνεια του νερού και βρέθηκα ακριβώς κάτω από τις προπέλες στη θέση του χεριού μου βρίσκονταν τα μαλλιά ή το κεφάλι μου, δεν θα ήμασταν σήμερα εδώ να μιλάμε» είπε η Ερρικα Πρεζεράκου.