ΕAΝ ΤΟ ΝΑΤΟ ΕΠEΜΒΕΙ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝIΑ ΘΑ ΓIΝΕΙ ΧIΛΙΑ ΚΟΜΜAΤΙΑ – ΤΙ ΘΑ ΚAΝΟΥΝ ΗΠΑ, ΒΡΕΤΑΝIΑ, ΓΙΑΤI Ο MACRON ΕIΝΑΙ ΘΥΜΩΜEΝΟΣ ΜΕ ΤΗ ΡΩΣIΑ

Το νέο αφήγημα της συλλογικής Δύσης με επικείμενη τη συντριβή στον πόλεμο αντιπροσώπων της Ουκρανίας είναι «να μη νικήσει η Ρωσία πάση θυσία».
Τα επιχειρήματα της Δύσης παραπέμπουν σε μία εμπλοκή χερσαίων δυνάμεων στην Ουκρανία, έστω και εάν αυτά επισήμως δεν θα επιχειρήσουν υπό τη σημαία του ΝΑΤΟ.
Στις 26 Φεβρουαρίου 2024, ο Γάλλος πρόεδρος Emmanuel Macron δεν απέκλεισε την αποστολή χερσαίων στρατευμάτων στην Ουκρανία.
Αν και παραδέχτηκε ότι δεν υπάρχει συναίνεση σχετικά με αυτό το ενδεχόμενο στο ΝΑΤΟ, ο Macron επέμεινε ότι «τίποτα δεν πρέπει να αποκλειστεί» και πως «θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να διασφαλίσουμε ότι η Ρωσία δεν θα κερδίσει».
Την επόμενη μέρα, ο Γάλλος πρωθυπουργός Gabriel Attal επανέλαβε το μήνυμά του, λέγοντας ότι «τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί σε έναν πόλεμο».
Όπως και ο Macron παραδέχθηκε ότι δεν υπάρχει συναίνεση για το θέμα, αλλά επέμεινε επίσης ότι

«θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να διασφαλίσουμε ότι η Ρωσία δε θα κερδίσει αυτόν τον πόλεμο».

«Αυτό αφήνει το προφανές ερώτημα να αιωρείται, τι ακριβώς μπορεί να κάνει η συλλογική Δύση (πολύ λιγότερο η Γαλλία μόνη της) για να «διασφαλίσει» την ήττα της Μόσχας στην Ουκρανία;» διερωτάται ο γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής Drago Bosnic.

Ποιος συνασπισμός θα εμπλακεί στην Ουκρανία

Πρώτον, θα πρέπει να σχηματιστεί ένας ξεκάθαρος συνασπισμός.
Το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να εμπλακεί συλλογικά στην Ουκρανία λόγω του απλού γεγονότος ότι το ουκρανικό καθεστώς δεν είναι επίσημο μέλος.
Η επίκληση του άρθρου 4 ή του 5 θα απαιτούσε έναν εξωτερικό εχθρό που να απειλεί ένα ή περισσότερα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ.
Και ακόμη και σε μια τέτοια περίπτωση, όλα τα μέλη θα πρέπει να συμφωνήσουν στη συλλογική άμυνα.
Πόσο πιθανό είναι όμως χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία ή η Ιταλία να εισέλθουν σε άμεση αντιπαράθεση με μια παγκόσμια υπερδύναμη όπως η Ρωσία, ακόμη και στην περίπτωση που η Μόσχα αποφάσιζε να επέμβει σε κράτη – μέλη του ΝΑΤΟ όπως η Εσθονία ή η Λετονία;
Δεύτερον, ακόμη και αν δημιουργηθεί ένας τέτοιος συνασπισμός, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα εμπλέκονται παθολογικά ρωσοφοβικές χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, η Πολωνία και τα κράτη της Βαλτικής (Εσθονία, Λετονία Λιθουανία).

Διάσπαση ΝΑΤΟ

Αυτό ουσιαστικά θα διασπούσε το ΝΑΤΟ σε κατηγορίες, ανάλογα με το ποιος βρίσκεται σε άμεσο πόλεμο με τη Ρωσία και ποιος όχι.
Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να εμπλακούν άμεσα, καθώς αυτό θα ωθούσε τον κόσμο πιο κοντά στη θερμοπυρηνική εξόντωση, πράγμα που σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον θα περιοριζόταν σε μεγάλο βαθμό σε αυτό που ήδη κάνει στην Ουκρανία – logistics, ISR (πληροφορίες, επιτήρηση, αναγνώριση), μυστικές επιχειρήσεις και έμμεση υποστήριξη γενικότερα.
Εδώ έρχεται το κυρίως ερώτημα, ποιος θα διεξήγαγε την πραγματική μάχη με τα ρωσικά στρατεύματα;
Είναι ξεκάθαρο ότι το ουκρανικό καθεστώς θα έπρεπε να παράσχει το μεγαλύτερο μέρος των στρατευμάτων.

Ήδη επεμβαίνει το ΝΑΤΟ με …γνωστά τα αποτελέσματα

«Το μόνο πρόβλημα σε όλο το σχέδιο είναι ότι αυτό ακριβώς κάνουν τα τελευταία δύο χρόνια και δεν έχει πάει καλά, ιδιαίτερα τις τελευταίες εβδομάδες.
Τα καλύτερα όπλα και εξοπλισμός του ΝΑΤΟ έχουν εξαλειφθεί από τον ρωσικό στρατό μέσα σε λίγες μέρες.
Και ενώ οι ουκρανικές δυνάμεις δεν προοδεύουν στο πεδίο των μαχών, δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι οι στρατιώτες του ΝΑΤΟ θα τα κατάφερναν καλύτερα.
Αρκετές δυτικές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου, έχουν ήδη αναπτύξει στρατεύματα «μαύρων» επιχειρήσεων μεταμφιεσμένων σε εθελοντές ή μισθοφόρους.
Σύμφωνα με πληροφορίες, ο ρωσικός στρατός αιχμαλώτισε Γερμανούς και Πολωνούς στρατιώτες, που είχαν αναπτυχθεί για να υποστηρίξουν επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακας που περιλαμβάνουν τεθωρακισμένα προερχόμενα από το ΝΑΤΟ.
Επιπλέον, το δυτικό προσωπικό πιστεύεται ευρέως ότι χειρίζεται άλλα πιο σύνθετα μέσα, όπως το σύστημα SAM «Patriot» (πύραυλοι επιφανείας-αέρος) και παρόμοιες αντιαεροπορικές άμυνες στις οποίες οι Ουκρανοί δεν είχαν εκπαιδευθεί.
Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για άλλα οπλικά συστήματα όπως το M270 MLRS (πολλαπλό σύστημα πυραύλων εκτόξευσης) και η τροχήλατη εκδοχή του, το HIMARS.
Αυτό και μόνο καθιστά το προσωπικό του ΝΑΤΟ πρωταρχικό στόχο για τον ρωσικό στρατό, όπως αποδεικνύεται από το χτύπημα της 16ης Ιανουαρίου που εξολόθρευσε τουλάχιστον 60 Γάλλους μισθοφόρους στο Kharkiv.
Ρωσικές πηγές ανέφεραν ότι επρόκειτο για «καλά εκπαιδευμένους ειδικούς που εργάζονταν σε οπλικά συστήματα πολύ περίπλοκα για τους μέσους στρατεύσιμους».

Ο ιστορικός θυμός Macron

Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει εν μέρει τη μάλλον συναισθηματική αντίδραση του Macron.
Μια άλλη ισχυρή πιθανότητα είναι ότι το Παρίσι θέλει εκδίκηση για την απώλεια των αφρικανικών (νεο) αποικιών του, ιδιαίτερα του Νίγηρα, που θέτει σε κίνδυνο την εκμετάλλευσή του ουρανίου και άλλων σημαντικών πόρων.
Το πρώτο είναι εξαιρετικά σημαντικό για τη Γαλλία, καθώς εξακολουθεί να είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος φορέας εκμετάλλευσης πυρηνικών σταθμών στον κόσμο (56 συνολικά).
Το να καταβάλει το πλήρες τίμημα για το αφρικανικό ουράνιο είναι μάλλον «άβολο» για το Παρίσι, γι’ αυτό κράτησε χώρες όπως ο Νίγηρας, το Μάλι και η Μπουρκίνα Φάσο σε μια (νεο)αποικιακή δέσμευση για περισσότερο από μισό αιώνα αφού τους παραχώρησε επίσημα την «ανεξαρτησία».
Αφού ο ρωσικός στρατός και ιδιαίτερα οι «Wagner» το τερμάτισαν αυτό, η Γαλλία αναγκάστηκε να αναζητήσει εναλλακτικές λύσεις, καθώς πάνω από το 70% των ενεργειακών αναγκών της καλύπτεται από πυρηνικούς σταθμούς.
Ωστόσο, τα ενεργειακά ζητήματα του Macron σίγουρα δεν είναι ο λόγος για να πάει η Ευρώπη σε πόλεμο με μια στρατιωτική υπερδύναμη, όπως η Ρωσία και η συντριπτική πλειοψηφία των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης το έχουν δηλώσει πολύ ξεκάθαρα.

Στρατιωτική κυριαρχία

Επιπλέον, ακόμη κι αν μια πιθανή άμεση σύγκρουση με τη Ρωσία εκτυλισσόταν χωρίς τη χρήση όπλων μαζικής καταστροφής, ένα πεδίο που ούτως ή άλλως κυριαρχείται εξ ολοκλήρου από τη Μόσχα, η πολιτική Δύση δεν έχει συμβατική υπεροχή.
Ο ρωσικός στρατός σχεδόν σίγουρα δεν θα έστελνε εκατομμύρια στρατιώτες για να πάρουν εδάφη από την Πολωνία ή άλλες χώρες που θα εμπλέκονταν σε μια πιθανή επέμβαση στη δυτική Ουκρανία.
Αντίθετα, θα εκτόξευε εκατοντάδες πυραύλους cruise, βαλλιστικούς και υπερηχητικούς μεγάλου βεληνεκούς σε στρατιωτικούς στόχους.
Αυτή θα ήταν μόνο η αρχική αντίδραση και σίγουρα θα προχωρούσε η συμπερίληψη άλλων στρατηγικά σημαντικών περιουσιακών στοιχείων σε όλες τις συμμετέχουσες χώρες, ιδίως τα ενεργειακά τους συστήματα, τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις και γενικά οτιδήποτε έχει το λεγόμενο δυναμικό διπλής χρήσης (που σημαίνει ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για στρατιωτικούς σκοπούς).
Με άλλα λόγια, η Μόσχα θα καταστρέψει όλους τους στόχους που θεωρεί στρατιωτικά σημαντικούς, οδηγώντας τις οικονομίες των στοχευόμενων χωρών δεκαετίες πίσω.
«Κανένας υγιής ηγέτης μιας ανεξάρτητης (ή τουλάχιστον μερικώς ανεξάρτητης) χώρας δεν θα το ήθελε αυτό.
Και η Ευρώπη δεν έχει πραγματικά τρόπο να απαντήσει χωρίς να κλιμακώσει τη σύγκρουση σε μια θερμοπυρηνική καταστροφή», καταλήγει στην ανάλυσή του ο Bosnic.