Η Ζέτα Δούκα κατά τη διάρκεια συνέντευξής της, αναφέρθηκε στα παιδικά της χρόνια και τις κακοποιητικές συμπεριφορές που δέχθηκε στο σχολικό της περιβάλλον.

Ειδικότερα, η Ζέτα Δούκα εξομολογήθηκε πως «στο σχολείο υπήρχαν άτομα, συμμαθητές μας, που δεν μας συμπαθούσαν και μπορεί να μας έκαναν πράγματα τα οποία μας έφερναν σε δύσκολη θέση. Θυμάμαι τέτοια περιστατικά.

Ήμουν όμως ένα παιδί που πάντοτε προσπαθούσα να μη μεγαλοποιώ τα πράγματα μέσα μου. Θεωρώ δηλαδή ότι είχα την ψυχραιμία, αν και δεν ξέρω πως γιατί δεν μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που μου ενέπνευσε αυτοπεποίθηση. Δεν είχα ισχυρή αυτοεκτίμηση και αυτό φάνηκε και αργότερα.

Ωστόσο είχα μια μπάρα προστασίας και δεν άφηνα τον εαυτό μου να στεναχωρηθεί πάρα πολύ από τις αντιδράσεις των άλλων παιδιών».

«Τότε δεν μπορούσαμε να εντοπίσουμε αν αυτό το «παιχνίδι», που κάποιος θα σου έβαζε τρικλοποδιά ή θα σε κορόιδευε, ήταν αθέμιτο και έπρεπε κάπου να το πω. Εγώ τουλάχιστον, στην ηλικία που είμαι, έζησα την βία από την πλευρά των καθηγητών στους μαθητές.

Εγώ έχω φάει χαρακιές, έχω φάει καρπαζιές, έχω φάει ένα χαστούκι. Τότε δηλαδή η «τιμωρία που διαπεδαγωγεί» ήταν πάρα πολύ στη ζωή μας. Τι να έλεγα εγώ στον μπαμπά ή στην μαμά μου; Ότι με έδειρε ή με κορόιδεψε ο συμμαθητής μου;» συμπλήρωσε η Ζέτα Δούκα.