Στοργή, ασφάλεια, θαλπωρή, σιγουριά, μια μεγάλη αγκαλιά, ένα καθαρό βλέμμα, μια γλυκιά κουβέντα, μια μύχια ευχή. Όλα αυτά και πολλά περισσότερα είναι όσα συναντά κανείς στο πρόσωπο του πατέρα!
Μπορεί η γιορτή της μητέρας να είναι πιο γνωστή και διαδεδομένη, όμως και οι μπαμπάδες έχουν τη δική τους γιορτή, καθώς η παρουσία τους μέσα στον θεσμό της οικογένειας είναι ιδιαίτερη, ξεχωριστή και φυσικά απαραίτητη!
Η γιορτή του πατέρα είναι μια κινητή εορτή, η οποία στην Ελλάδα γιορτάζεται την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. Σήμερα λοιπόν, γιορτάζουν οι μπαμπάδες και τους αξίζει μια μεγάλη αγκαλιά!
«Εγώ είμαι εδώ»
Πόσες φορές, την ώρα που τα παιδιά -ανεξαρτήτως ηλικίας- αισθάνονται ανασφάλεια, έρχεται ο πατέρας και με μία τόσο απλή φράση, όπως «εγώ είμαι εδώ», «μη σε νοιάζει τίποτα», «για μένα θα είσαι πάντα ό,τι πιο πολύτιμο έχω» κ.α διώχνουν μακριά κάθε αρνητικό συναίσθημα και το αντικαθιστούν με τόλμη, σιγουριά, αυτοπεποίθηση!
Λέγεται πως η αγκαλιά της μητέρας είναι η πιο γλυκιά του κόσμου. Κι όμως η αγκαλιά του πατέρα είναι -για πολλά παιδιά- αυτή που δίχως πολλά λόγια και δίχως φαμφάρες αρκεί και περισσεύει, ώστε η παιδική ψυχή να νιώσει καλύτερα, να ηρεμήσει, να χαλαρώσει…
«Πριγκιπέσσα μου, βασιλιά μου»
Ποιος δεν έχει ακούσει τόσους και τόσους μπαμπάδες να απευθύνονται στα παιδιά τους ή να αναφέρονται σ’ αυτά με παραμυθένιους χαρακτηρισμούς; Οι επικρατέστεροι είναι αυτοί της πριγκιπέσσας όταν απευθύνονται στις κόρες και του βασιλιά προς τους γιους. Γιατί πολύ απλά, η κάθε κόρη είναι για τον πατέρα της μία μικρή πριγκίπισσα. Κάτι που εν μέρει δημιουργεί και ενισχύει διάφορα σύνδρομα, ωστόσο πίσω απ’ όλα αυτά κρύβεται καλά η πεποίθηση και η επιθυμία του πατέρα να προσφέρει στην κόρη του… ολόκληρο τον κόσμο. Και γιατί πολύ απλά, ο κάθε γιος είναι για τον πατέρα του ένας μικρός βασιλιάς, καθώς απώτερος στόχος είναι όταν ο γιος μεγαλώσει να γίνει καλύτερος απ’ εκείνον και σε πολλές περιπτώσεις να συνεχίσει το δικό του έργο. Βέβαια, υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις που θέλουν τον πατέρα να στέκεται στο πλευρό του γιου του και στις επιλογές του ώστε αυτός να χαράξει το δικό του -οποιοδήποτε- μονοπάτι.
«Ε ναι, είμαι χαζομπαμπάς»
Κάποτε το πρότυπο του πατέρα ήταν διαμετρικώς αντίθετο μ’ αυτό που εντοπίζεται στις μέρες μας. Αυστηρός, πιθανόν φωνακλάς, δεσποτικός, κοφτός, στακάτος. Ωστόσο πλέον αυτό το μοντέλο έχει αλλάξει σε τεράστιο βαθμό, καθώς έχει επέλθει αξιοσέβαστη ισορροπία ανάμεσα στους ρόλους των γονέων. Πλέον μοιράζονται πολλά περισσότερα απέναντι στα παιδιά. Την ίδια ώρα όμως, πολλοί μπαμπάδες έχουν εξελιχθεί σε… «χαζομπαμπάδες» διότι πολύ απλά άγονται και φέρονται σαν μικρά παιδιά, εκδηλώνουν υπερπροστασία προς τα παιδιά τους και τρέχουν συνεχώς «πάνω κάτω» ώστε να τα προλάβουν όλα! Αυτό όμως που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι οι γνήσιοι «χαζομπαμπάδες» ποτέ δεν παραπονιούνται, δεν γκρινιάζουν, αλλά όσα κάνουν τα κάνουν… με την καρδιά τους.
Η γιορτή του πατέρα
Ιστορικά, ο πρώτος καταγεγραμμένος εορτασμός έγινε στο Φέρμοντ της Δυτικής Βιρτζίνια, στις 5 Ιουλίου 1908. Επρόκειτο για μία πρωτοβουλία της Γκρέις Γκόλντεν Κλέιτον, η οποία ήθελε να τιμήσει τη μνήμη των 210 πατέρων που είχαν χάσει τη ζωή τους σε ορυχείο, λίγους μήνες νωρίτερα
Είναι πιθανό η Κλέιτον να επηρεάστηκε από την πρώτη γιορτή της μητέρας, που έγινε την ίδια χρονιά, σε αυτή την περιοχή. Για τον εορτασμό επέλεξε την Κυριακή που ήταν πιο κοντά στα γενέθλια του πατέρα της, που είχε «φύγει» πρόσφατα από τη ζωή. Όμως, η συγκεκριμένη ημέρα δεν έλαβε την απαραίτητη προσοχή και δεν καθιερώθηκε. Έτσι, η γιορτή του πατέρα δεν επαναλήφθηκε στη Δυτική Βιρτζίνια.
