Γράφει η Αργυρώ (Ρίκα) Θωμάκου, (″Φλόγα του Ταινάρου″)
Υποψήφια βουλευτής με το Εθνικό Κόμμα ΕΛΛΗΝΕΣ
Όταν ένα Έθνος βρίσκεται σε πτώση, όταν μια κοινωνία καταρρέει, σημαίνει ότι: έχει ξεχάσει την Ιστορία της, έχει απωλέσει το Φρόνημά της, λείπουν οι Ιδέες, τα Ιδανικά, τα Πρότυπα, το Όραμα, έχει χαθεί κάθε εμπιστοσύνη σε Θεσμούς, δεν υπάρχει πλέον η επαφή με όλα αυτά που την ενώνουν και την χαλυβδώνουν. Είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει στην Χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Για άλλη μια φορά πολλοί “εχθροί” εκτός και εντός των τειχών θέλουν να εξαφανίσουν αυτό το υπερήφανο και μοναδικό Ελληνικό Έθνος. Οι παγκοσμιοποιητές νομίζουν ότι νικούν. Αισθάνονται ότι υπερτερούν. Πλανώνται πλάνη οικτρά. Υπερκαλύπτουμε τα πάμπολλα χρήματά τους, με το άφθονο ψυχικό μας Σθένος. Διαλύουμε το μαύρο σκοτάδι τους, με το υπέρλαμπρο Φως του Ελληνισμού. Στη μίζερη δυστοπική πραγματικότητα που μας προσφέρουν εμείς προβάλουμε το Όραμα της πραγματικής Ζωής, κάνοντας πράξη τα λόγια του Γκαίτε «Απ’ όλους τους λαούς, οι Έλληνες ονειρεύτηκαν το Όνειρο της ζωής με τον πιο όμορφο τρόπο». Αποκαλύπτουμε τα ψέματά τους, με Αλήθειες. (σ.σ. Στον Ορφικό Ύμνο Ερμού, στίχος 28 διαβάζουμε: «Γλώσσης δεινόν όπλον, το σεβάσμιον ανθρώποισιν». Έτσι, η θεϊκή Ελληνική Γλώσσα, η μεγαλύτερη εφεύρεση του ανθρώπινου μυαλού, αποτυπώνει άριστα τις έννοιες: Η λέξη «α-λήθεια» προέρχεται από το στερητικό «α» και τη «λήθη».) Όχι στη λήθη λοιπόν! Ναι στην Ιστορική Μνήμη.
Ας προσφέρουμε λοιπόν λίγες σταγόνες Ιστορικής Μνήμης. Το Εθνικό Κόμμα ΕΛΛΗΝΕΣ, δεν θα αφήσει την σημερινή μεγάλη επέτειο να κρυφτεί μέσα στην καταχνιά της σήψης και της διαφθοράς των πολιτικάντηδων. Ας μεταφερθούμε νοερά σε κάποιες από τις άφθονες χρυσές σελίδες Δόξης, που έχει γράψει το Ελληνικό Έθνος, ως κορωνίδα των Εθνών, κατά το πέρασμα των χιλιετιών της ιστορίας του. Έτσι θα επιτελέσουμε και το ιερό καθήκον μας, να τιμούμε και να μνημονεύουμε όλους τους ήρωες που αγωνίσθηκαν και θυσιάσθηκαν για το μεγαλείο του Έθνους μας. Μόνο έτσι το Έθνος μας θα μπορέσει να προσθέτει νέα τρόπαια πάνω στις δάφνες, που μοιάζουν αμάραντες από τον καιρό του Μαραθώνα και των Θερμοπυλών
Οι πρώτες ημέρες του Απριλίου, κοσμούνται από τρεις νεότερες ένδοξες σελίδες. Τρεις σημαδιακές ημερομηνίες, κατά τις οποίες, για πολλοστή φορά ολιγάριθμοι ψυχωμένοι Έλληνες αντιμετώπισαν αυτοκρατορίες:
Την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ, την 1η Απριλίου 1955. Η πρώτη επαναστατική προκήρυξη του Διγενή περιείχε όλη τη πεμπτουσία των αγώνων του Έθνους και την τελική νικηφόρα έκβασή τους: «Με την βοήθεια του Θεού, με πίστη εις τον τίμιο αγώνα μας, με την συμπαράσταση ολοκλήρου του Ελληνισμού… Ο αγών θα είναι σκληρός, ο δυνάστης διαθέτει τα μέσα και τον αριθμό, ημείς διαθέτωμεν την ψυχή έχωμεν και το δίκιο με το μέρος μας, δι’ αυτό και θα νικήσωμεν.»
Την ηρωικότερη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας μας: Την έξοδο ή μάλλον το ολοκαύτωμα του Μεσολογγίου την 10η Απριλίου 1826.
Τη μάχη των οχυρών της γραμμής «ΜΕΤΑΞΑ», την 6η Απριλίου 1941. Γι αυτή τη μάχη αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω δυο γραμμές, σαν να αποθέτω ευλαβικά ένα ανοιξιάτικο λουλούδι στους 21 τσιμεντένιους γίγαντες, που βρίσκονται διάσπαρτοι στα ορεινά περάσματα της Ανατολικής Μακεδονίας μας. Ένα λουλούδι από τη ψυχή μου, γι αυτά τα Ελληνόπουλα, που για άλλη μια φορά φύλαξαν Θερμοπύλες. Που με τον ηρωισμό τους, μετέτρεψαν αυτά τα οχυρά σε απόρθητα φρούρια. Ας ταξιδέψουμε λοιπόν 82 χρόνια πίσω:
6 Απριλίου 1941. Σχεδόν ολόκληρη η ηπειρωτική Ευρώπη έχει υποκύψει στις δυνάμεις του άξονα. Οι Έλληνες πολεμούν μόνοι τους, σχεδόν έξι μήνες, τις ορδές του Μουσολίνι. Νικούν. Έχουν απελευθερώσει, για τρίτη φορά, την Ελληνικότατη Βόρεια Ήπειρο. Έχουν συντρίψει την περιβόητη «εαρινή επίθεση» των Ιταλών. Ο Χίτλερ δυσαρεστείται από τις αλλεπάλληλες αποτυχίες του υπερφίαλου συμμάχου του. Δεν χάνει ευκαιρία να τον κατηγορήσει για την ″αποκοτιά″ του να επιτεθεί στην Ελλάδα και να ανοίξει αναίτια άλλο ένα μέτωπο για τον «άξονα». Προσπαθεί δια της διπλωματίας να λήξει αυτόν τον πόλεμο. Είναι πρόθυμος να ″πείσει″ τους Ιταλούς να κρατήσουμε την Βόρειο Ήπειρο, αρκεί να μείνουμε ουδέτεροι. Δεν μπορεί ν’ αφήσει άλλο τον σύμμαχό του να διασύρεται από τον Τσολιά. Πρέπει να τον βοηθήσει.
Η Ελλάς έχει, για καλή της τύχη, στους θυελλώδεις καιρούς του Β’ Παγκοσμίου πολέμου τιμονιέρη τον πανάξιο Κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά. Τώρα όμως φαίνεται αυτή η τύχη να την εγκαταλείπει. 29 Ιανουαρίου 1941 ο Μεταξάς πεθαίνει (σ.σ. κατ’ άλλους δολοφονείται από όργανα των Άγγλων). Βέβαια έχει αφήσει ένα κράτος θαλερό, ένα κράτος πρωτίστως Ελληνικό, ένα λαό με υψηλό Φρόνημα, ενωμένο σαν μια γροθιά (σ.σ. όπως ακριβώς δεν είναι σήμερα, με τους πολιτικάντηδες που μας κυβερνούν). Μεταξύ των πολλών καλών που έκανε για τον τόπο μας, είχε την διορατικότητα να κατασκευάσει την περίφημη σειρά οχυρωματικών έργων, υπόγειων και επίγειων, κατά μήκος των ελληνο-βουλγαρικών συνόρων, που έλαβε το όνομά της από τον εμπνευστή της και δημιουργό της: «Γραμμή Μεταξά».
Η Γραμμή Μεταξά είναι το μεγαλύτερο Ελληνικό οχυρωματικό έργο στην νεότερη ιστορία και αποτελείτο κυρίως από είκοσι ένα (21) οχυρά. Τα οχυρά αυτά είχαν κατασκευασθεί, αποκλειστικά από Ελληνικά χέρια, για την αμυντική θωράκιση της Ελλάδος από βουλγαρική επίθεση, επειδή την περίοδο εκείνη, 1936-1940, η Βουλγαρία ήταν έξω από το Βαλκανικό Σύμφωνο Φιλίας και επιζητούσε να ξαναπάρει τα ελληνικά εδάφη που είχε χάσει κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913). Η αποστολή κάθε οχυρού συγκροτήματος ήταν: «άμυνα μέχρις εσχάτων, άνευ ιδέας υποχωρήσεως».
Το κάθε οχυρό αποτελούσε στο σύνολό του ένα περίκλειστο έργο από ένα ή περισσότερα στεγανά συγκροτήματα, ικανό να αμυνθεί προς κάθε κατεύθυνση. Περιλάμβανε σκέπαστρα, πυροβολεία, πολυβολεία, ολμοβολεία, βομβιδοβολεία, παρατηρητήρια, έργα παραλλαγής και παραπλάνησης, πολλαπλές εισόδους και εξόδους. Οι υπόγειες εγκαταστάσεις κάθε οχυρού περιλάμβαναν διοικητήριο, θαλάμους αξιωματικών, θαλάμους οπλιτών, τηλεφωνικό κέντρο, μαγειρείο, δεξαμενές νερού, χώρους υγιεινής, αποθήκες τροφίμων (για 15 μέρες), χειρουργείο, φαρμακείο, συστήματα αερισμού, φωτισμού (γεννήτριες, λάμπες πετρελαίου, φακούς κ.ά.), αποχέτευση, εξωτερικές θέσεις μάχης, αντιαρματικά κωλύματα, θέσεις αντιαεροπορικών όπλων κ.ά. Πέραν των οχυρών, η αμυντική γραμμή, περιελάμβανε μία τεράστια ανάπτυξη αντιαρματικών τάφρων, ζωνών αντιαρματικών σιδηροπηγμάτων και σκυροδέματος σε διπλές και τριπλές γραμμές ανάσχεσης, που στο σύνολό του για την εποχή του και με τα τότε Ελληνικά δεδομένα αποτέλεσε ένα τιτάνιο έργο.
Οι κατασκευές αυτές ήταν ιδιαίτερα ανθεκτικές και αντέχουν μέχρι σήμερα. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι για την κατασκευή τους απαιτήθηκαν 66.000 τόνοι τσιμέντου και 3.000.000 ημερομίσθια, ενώ κατασκευάσθηκαν συνολικά 24.000 μέτρα υπόγειων στοών και 13.000 μέτρα υπόγειων καταφυγίων – θαλάμων. Για την προσέγγισή των περιοχών που θα κατασκευάζονταν τα οχυρά, απαιτήθηκε η διάνοιξη 174 χιλιομέτρων οδικού δικτύου, που έθεσε και τις βάσεις για την μεταγενέστερη ανάπτυξη των εκεί περιοχών.
Μέχρι και λιμάνι κατασκευάστηκε, με τέσσερις προβλήτες κοντά στις εκβολές του ποταμού Στρυμόνα, για τη μεταφορά υλικών και εργατών από τα νησιά και την νότια Ελλάδα. Σε κάποιες τοποθεσίες η πρώτη ύλη λόγω του δύσβατου του εδάφους μεταφέρονταν με καμήλες, (οι οποίες υπήρχαν στην Βόρεια Ελλάδα μέχρι τη δεκαετία του ’60 και τις ονόμαζαν «αποικιακές»). Το έργο κόστισε 1,5 δισ. δραχμές (ίσο με 58,5 δις € περίπου), βλέπετε τότε λεφτά όντως υπήρχαν για την ανεξαρτησία και το μεγαλείο της Ελλάδος (αφού ο ‘‘κακός φασίστας’’ Ι. Μεταξάς, ζούσε σε ένα μάλλον λιτό σπίτι και δεν είχε off-shore εταιρείες στα νησιά Cayman, ούτε καταθέσεις τύπου λίστας Λαγκάρντ, Λιχτενστάιν κλπ, σαν τους σημερινούς ‘‘καλούς δημοκράτες’’).
Την υλοποίηση του μεγαλόπνοου αυτού σχεδίου ανέλαβε κυρίως ο Στρατός (το Μηχανικό κλπ) αλλά και διάφοροι άλλοι φορείς και πολίτες όπως: το Ε.Μ.Π., Μηχανικοί, πολλές Ελληνικές βιομηχανίες κλπ. Ιδιαίτερη μάλιστα βαρύτητα είχε δοθεί στον απόρρητο χαρακτήρα της κατασκευής και στην απόλυτη μυστικότητα των όλων εργασιών. Χρησιμοποιήθηκε εργατοτεχνικό Προσωπικό από πολύ απομακρυσμένες περιοχές, όπως από την Κρήτη, του οποίου η μετάβαση και απομάκρυνση από το έργο γινόταν, σε ορισμένες περιπτώσεις, με κλειστά μάτια.
Όλα αυτά τα οχυρωματικά έργα, άντεξαν στην επίθεση των πλέον επίλεκτων μεραρχιών του Χίτλερ γιατί επανδρώνονταν από έναν Στρατό με υψηλό Φρόνημα, πολλοί από τους Αξιωματικούς είχαν ήδη συμμετάσχει σε τέσσερεις πολέμους (σ.σ. Α’ και Β’ Βαλκανικούς, Εκστρατεία στην Κριμαία, Μικρασιατική εκστρατεία), τα περισσότερα δε από τα στρατευμένα παιδιά της Ελλάδος προέρχονταν από τις τάξεις της χρυσής νεολαίας της ΕΟΝ. Ας δούμε τι έγραφε στην αναφορά του, στις 15 Μαρτίου 1941, που είχε επισκεφθεί τα οχυρά, ο Βρετανός αντιστράτηγος Χέϋγουντ, αρχηγός της Βρετανικής Αποστολής στην Ελλάδα: «…Μου έκανε εξαιρετική εντύπωση το υψηλό φρόνημα των αξιωματικών και ανδρών που συνάντησα στην περιοχή… Ο διοικητής του Ρούπελ μου δήλωσε ότι έχει τρόφιμα για έναν μήνα και θα μπορούσε να κρατήσει άλλο ένα δεκαπενθήμερο χωρίς τρόφιμα…» Και θα κρατούσε! Αν δεν κατέρρεε σαν χάρτινος πύργος η Γιουγκοσλαβία.
5.40 π.μ. της 6ης Απριλίου 1941. Η Γερμανία εισβάλλει στην Ελλάδα από τα Ελληνο-Βουλγαρικά σύνορα. Ο συσχετισμός δυνάμεων είναι φυσικά συντριπτικός υπέρ των Γερμανών. Σε έμψυχο υλικό οι επιτιθέμενες Γερμανικές δυνάμεις είναι τουλάχιστον τριπλάσιες. Η επίθεση γίνεται από τη 12η Γερμανική Στρατιά, ήτοι: 6 μεραρχίες πεζικού, 2 μεραρχίες ορεινών καταδρομών, ένα ανεξάρτητο ενισχυμένο σύνταγμα και 3 τεθωρακισμένες μεραρχίες, μία των οποίων είναι η επίλεκτη SS μεραρχία, με το βαρύγδουπο όνομα «Σωματοφυλακή Αδόλφου Χίτλερ». Οι Ελληνικές δυνάμεις που υπερασπίζουν τα σύνορά μας είναι 30 Ελληνικά Τάγματα μειωμένης σύνθεσης, ήτοι περίπου 3 μεραρχίες. Σε πολεμικά μέσα η υπεροπλία των επιτιθέμενων είναι ακόμα πιο συντριπτική, όπως στα άρματα: 1.850 περίπου έναντι 27 ελαφρών και στην αεροπορία: 1.000 αεροσκάφη με κανένα Ελληνικό να προστατεύει τον καταγάλανο ουρανό μας.
Ανοίγοντας μια μικρή παρένθεση θα πρέπει να τονίσουμε ότι τους Γερμανούς ακολουθούσαν και συμπαρατάχθηκαν σαν σύμμαχοι και οι Βούλγαροι. Θα πρέπει εδώ να θυμηθούμε και τον ρόλο της «φίλης» Τουρκίας, η οποία παίζοντας σε όλη την διάρκεια του Β’Π.Π. διπλό παιχνίδι, προσπαθούσε πότε να μας πάρει τα Δωδεκάνησα, πότε τα νησιά του ΒΑ Αιγαίου, μέχρι που ζήτησε, από τους Άγγλους, να παίξει τον ρόλο του ″χωροφύλακα″ στα Βαλκάνια μετά τον πόλεμο, καθώς διατηρούσε ακέραιες τις δυνάμεις της, αφού δεν είχε κάνει καμιά θυσία. Τον Μάρτιο του 1941 λοιπόν, ″φρόντισε″ να αποσύρει το σύνολο των δυνάμεών της από την βουλγαρο-τουρκική μεθόριο, παρέχοντας όλη την “άνεση” στην Βουλγαρία να επιτεθεί με το σύνολο των δυνάμεων της στην Ελλάδα, αφού δεν θα κινδύνευε από κάποια τουρκική επίθεση.
6.30 π.μ. της 6ης Απριλίου 1941. Η Γερμανική επίθεση κατά της «Γραμμής Μεταξά», αντιμετωπίζει ισχυρή αντίσταση. Οι Γερμανοί καθηλώνονται. 5.40 μ.μ. της 6ης Απριλίου 1941, η πρώτη ημέρα των επιχειρήσεων τελειώνει. Η Γερμανική αναφορά αποτυπώνει την άσχημη για τους εισβολείς κατάσταση: Η 5η Ορεινή Μεραρχία «απωθήθηκε στο πέρασμα Ρούπελ παρά την ισχυρότατη αεροπορική υποστήριξη, έχοντας σημαντικές απώλειες». Μόνο δύο οχυρά πέφτουν την πρώτη ημέρα, και αυτά μόνον αφού καταστράφηκαν ολοσχερώς. Η κατάσταση βελτιώνεται ελάχιστα (για τους Γερμανούς) τις επόμενες τρεις ημέρες. Τα περισσότερα οχυρά, συμπεριλαμβανομένων των Ρούπελ, Εχίνος, Καρατάς, Λίσσε και Ιστίμπεη παραμένουν απόρθητα.
