Η Ελλάδα γίνεται σιγά-σιγά η χώρα που δεν ισχύουν ούτε οι παροιμίες. Δεν ισχύουν καν αυτά που συμβαίνουν, αν δεν υπάρξουν θύματα. Το πάθημα δεν είναι πια μάθημα. Τα τρένα εξακολουθούν να είναι στη φάση «πάμε κι όπου βγει». Κι ας χάσαμε 57 ψυχές στα Τέμπη. Η ιστορία με τον συρμό του προαστιακού που μπήκε στη γραμμή του Μετρό,αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Μαζί φυσικά με ΟΛΑ τα περιστατικά που έχουν συμβεί από τα Τέμπη και μετά. Και ας λένε κάποιοι ότι δεν… έχουν συμβεί γιατί δεν έχουμε θύματα. Ας μας απαντήσουν στα πόσα θύματα συμβαίνει το συμβάν, για να ξέρουμε τι να λέμε… Αλλά το θέμα δεν είναι τι θα λέει ο καθένας από εμάς και πόσο, εν τέλει, υποκριτικά φερόμαστε όταν προκύπτουν τραγωδίες αλλά να ΜΗΝ υπάρξουν άλλες τραγωδίες. Κι όταν το μπάχαλο στις γραμμές των τρένων συνεχίζεται παρά την τραγωδία των Τεμπών, αντιλαμβάνεσαι πως η μοναδική Ελπίδα που υπάρχει σε αυτή τη χώρα είναι η τραγουδίστρια.
Όταν το μέσο που θα έπρεπε να λειτουργεί πλέον στην εντέλεια, συνεχίζει στο «κατά τύχη ζούμε», τότε φαντάσου τι γίνεται σε όλο το υπόλοιπο Κράτος και πόσο τυχερός είσαι που ζεις. Πόσο τυχερός είσαι που παίρνεις το Μετρό, το λεωφορείο, το αεροπλάνο, το καράβι, το αυτοκίνητο σου και φτάνεις στον προορισμό σου.
Πόσο τυχερός είσαι γενικά. Κι όταν δεν ανοίγει ρουθούνι με 57 νεκρούς, όταν οι ένοχοι χειροκροτούνται αντί να είναι στη φυλακή, όταν κατηγορούνται οι γονείς των θυμάτων που κάνουν συναυλίες μνήμης, όταν υπάρχουν πάντα πρόθυμοι τύποι να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, τότε απλά μετράμε αντίστροφά για την επόμενη τραγωδία… Για να μετρήσουμε μετά θύματα και να αποφασίσουμε αν θα έχει συμβεί το συμβάν.
