Η Σατανική Ατζέντα πίσω από τη “Μεγάλη Επανεκκίνηση” (Great Reset)

Ο GEORGE Gammon, “επαναστάτης καπιταλιστής”, Αμερικανός επιχειρηματίας και επενδυτής ακινήτων που διδάσκει μακροοικονομία, αναλύει τις ρίζες του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ και της παγκόσμιας ελίτ του Νταβός. Οι δύο αυτοί φορείς φέρουν την ευθύνη για τη “Μεγάλη Επανεκκίνηση” που βιώνουμε.

Ο Gammon ανακάλυψε αυτό που φαίνεται να είναι μια ατζέντα τύπου Bond villainesque για να συγκαλύψει την εξελισσόμενη οικονομική καταστροφή που κρύβεται πίσω από την Επανεκκίνηση. Οι τακτικές αντιπερισπασμού περιλαμβάνουν την επίρριψη ευθυνών για την υπερθέρμανση του πλανήτη, αποδιοπομπαίους τράγους και εξωτερικούς εχθρούς. Ακριβώς όπως κάνουμε με τους ανεμβολίαστους και τον Βλαντιμίρ Πούτιν.

Αυτό που βρήκε ο Gammon μοιάζει με σχέδιο για τον εφιάλτη της απάντησης του Covid που υπομένουμε τα τελευταία δύο χρόνια, και όπως τόνισε το στέλεχος της Wall Street Edward Dowd στο TCW, όπου συζήτησε για το αν η κρίση του Covid ήταν μια απάτη για τη διαγραφή του παγκόσμιου χρέους.

Είδαμε τα αποτελέσματα της απερίσκεπτης τραπεζικής όταν η Ελλάδα αντιμετώπισε κρίση δημόσιου χρέους μετά το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κραχ του 2008. Την περασμένη εβδομάδα, ο Saadeh Al-Shami, ο αναπληρωτής πρωθυπουργός του Λιβάνου, κήρυξε τη χώρα του σε πτώχευση. Θα ακολουθήσουν κι άλλες χώρες και αυτοί που προκάλεσαν αυτή την οικονομική κρίση του 21ου αιώνα δεν θα θέλουν να αναλάβουν την ευθύνη. Το WEF συμφωνεί και θέτει τη μεταφορά της ευθύνης σε τρίτους ως ξεκάθαρη ατζέντα.

Οι πηγές του Gammon είναι αξιόπιστες, παρμένες από έγγραφα της δεκαετίας του 1970 που συνέταξε το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF). Τις αναλύει σε ένα βίντεο στο YouTube, το οποίο, ενδιαφέρον είναι ότι δεν έχει αφαιρεθεί ή λογοκριθεί. Ο τίτλος του: “Είναι πιο κακοί από ό,τι νομίζετε (εδώ είναι η απόδειξη)”.

Για το ιστορικό, το WEF ιδρύθηκε πριν από 51 χρόνια από τον Klaus Schwab, σήμερα 84 ετών, έναν Γερμανό μηχανικό και οικονομολόγο. Αυτό είναι το μέτρο του ανθρώπου: δήλωσε δημοσίως ότι οι υπερβολικά υψηλοί μισθοί των διευθυντικών στελεχών “δεν είναι πλέον κοινωνικά αποδεκτοί“, ενώ ως εκτελεστικός πρόεδρος του WEF λαμβάνει 1 εκατ. ελβετικά φράγκα ετησίως (δηλαδή 825.000 λίρες, 990.000 ευρώ ή 1,1 εκατ. δολάρια).

Η έρευνα του Gammon ξεκινά το 1971 και την πρώτη 280σέλιδη περίληψη του WEF, η οποία δίνει έναν ετήσιο απολογισμό της δραστηριότητας του WEF μέχρι το 2010: τα πρώτα 40 χρόνια. Στη σελίδα 25, το 1973, μιλάνε για την πρώτη συνάντηση στο Νταβός, “Διαμορφώνοντας το μέλλον σας στην Ευρώπη”, και άρχισαν να συζητούν για τα όρια της ανάπτυξής μας.

Η διάλεξη δόθηκε από τον Ιταλό βιομήχανο Aurelio Peccei, ο οποίος το 1968 συνίδρυσε τη Λέσχη της Ρώμης, μια παγκόσμια δεξαμενή σκέψης.

Το βιβλίο The Limits to Growth (“Τα όρια της ανάπτυξης”), που ανέθεσε το 1972 η Λέσχη της Ρώμης, προκάλεσε αίσθηση, καθώς εξηγούσε ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός θα συνεχίσει να αυξάνεται εκθετικά και ότι ζούμε σε έναν κόσμο με περιορισμένους πόρους. Σε απλά ελληνικά, θα υπήρχαν πάρα πολλοί άνθρωποι και όχι αρκετή τροφή. Η λύση του ήταν καθαρή και πρότεινε τη μείωση του πληθυσμού ή τη μείωση του επιπέδου κατανάλωσης. Δεν είπε πώς σκόπευε να περιορίσει την αύξηση του πληθυσμού.

Αυτή η δημοσίευση-ορόσημο τράβηξε τη φαντασία των ανθρώπων. Μεταφράστηκε σε 30 γλώσσες και πούλησε 12 εκατομμύρια αντίτυπα.

Η ιδέα δεν ήταν καινούργια: διατυπώθηκε για πρώτη φορά τον 18ο αιώνα από τον μελετητή Thomas Malthus. Ο μαλθουσιανισμός έγινε η πρακτική της εξισορρόπησης της αύξησης του πληθυσμού και της προσφοράς τροφίμων με την εφαρμογή ελέγχων και ισορροπιών για να αποφευχθεί η εξάντληση των τροφίμων και των πόρων.

Η ελίτ προθυμοποιήθηκε για αυτό στο ετήσιο συνέδριό της στο Νταβός της Ελβετίας. (Το Νταβός είναι ένα χιονισμένο χιονοδρομικό θέρετρο, όπου μέχρι και 3.000 από τους πλουσιότερους και ισχυρότερους αρχηγούς κρατών του κόσμου, διευθύνοντες σύμβουλοι, στελέχη επιχειρήσεων, πολιτικοί, διασημότητες και ηγέτες φιλανθρωπικών οργανώσεων, καταφθάνουν για την πενθήμερη αποκλειστική ετήσια εκδήλωση του WEF. Σήμερα, ο καθένας πληρώνει 22.300 λίρες Αγγλίας για να συμμετάσχει, εκτός από την παχυλή συνδρομή μέλους. Η ιδιότητα του μέλους περιορίζεται στις κορυφαίες 1.000 εταιρείες και μπορεί να κοστίσει μεταξύ 48.000 και 480.000 λιρών).

Η ιδέα των Peccei και Malthus αναμασάται χρόνο με το χρόνο. Πολλές διαφορετικές εφημερίδες λένε “έχουμε έναν εκρηκτικά αυξανόμενο πληθυσμό αλλά περιορισμένους πόρους, οπότε τι κάνουμε;” Αλλά είναι αλήθεια; Αν έχετε πετάξει ποτέ στα 35.000 πόδια πάνω από τη Γη, το πρώτο πράγμα που σας κάνει εντύπωση είναι πόσο μικροσκοπικές φαίνονται ακόμη και οι μεγάλες πόλεις σε σχέση με το άφθονο πράσινο τοπίο. Κανείς δεν φαίνεται να το έχει παρατηρήσει αυτό και επί του παρόντος, οι προβλέψεις λένε ότι θα ξεμείνουμε από τρόφιμα μέχρι το 2023.

Πίσω στη Λέσχη της Ρώμης, η οποία έχει την έδρα της στην Ελβετία, όπως και το WEF και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, και συνιδρύθηκε στην Ιταλία από τον Aurelio Peccei, τον Βρετανό χημικό Alexander King και τον Αμερικανό επενδυτή-τραπεζίτη David Rockefeller, μέλος μιας από τις πλουσιότερες οικογένειες του κόσμου.

Ο Peccei ανέδειξε πολλά προβλήματα που πλήττουν την ανθρωπότητα, μεταξύ των οποίων η ενδημική κακή υγεία, η περιβαλλοντική υποβάθμιση, η αστική καταστροφή, η φτώχεια και η εγκληματικότητα.

Η γνώμη του ήταν ότι αυτά τα “προβλήματα ήταν ανίκανα να λυθούν με τους δικούς τους όρους” και ότι αν οι απλοί άνθρωποι προσπαθούσαν θα αποτύγχαναν. Ο μόνος τρόπος για την επίλυση αυτών των τεράστιων ζητημάτων, είπε, ήταν μέσω μιας συγκεντρωτικής προσέγγισης και ότι η παγκόσμια ελίτ θα έπρεπε να ελέγχει την απάντηση, επειδή ήταν πιο έξυπνη από όλους τους άλλους.

Ο Henry Kissinger, ο πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ των προέδρων Richard Nixon και Gerald Ford, εκφώνησε ομιλία στο WEF λέγοντας ότι τα προβλήματα θα επιλυθούν μόνο με μια ενιαία παγκόσμια κυβέρνηση, κάτι που συνάδει με όσα λέει το WEF και συνάδει με την ατζέντα της Μεγάλης Επανεκκίνησης. (Ο Κίσινγκερ είναι γεννημένος στη Γερμανία όπως και ο Σβαμπ- βραβευμένος με το Νόμπελ Ειρήνης το 1973, δίδαξε τον Σβαμπ στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ).

Τον περασμένο μήνα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ανακοίνωσε την πρόθεσή του να αναλάβει τον έλεγχο της παγκόσμιας πολιτικής για την πανδημία και εξήγησε ότι θα μπορούσε να διατάξει υποχρεωτικά εμβόλια, ψηφιακές ταυτότητες υγείας, κλείδωμα (lockdowns), απομόνωση, καθεστώτα δοκιμών, κανόνες απαγόρευσης του τζαμπ-ντεζαμπ, ή οτιδήποτε άλλο αποφάσιζε ως πολιτική.

Αυτή η είδηση θα είχε ενθουσιάσει τη Λέσχη της Ρώμης, η οποία το 1991 δημοσίευσε την The First Global Revolution (Πρώτη Παγκόσμια Επανάσταση) αναλύοντας τα προβλήματα της ανθρωπότητας και δίνοντάς τους το συλλογικό όνομα “problématique”.

Η Λέσχη συζητούσε τον εντοπισμό κοινών εχθρών και αν κάποιος δεν ήταν προφανής, ήταν καλό να τον επινοήσει. Είπαν ότι αυτό δημιουργούσε κίνητρο για κοινωνική και πολιτική ενότητα.

‘Η ανάγκη για εχθρούς φαίνεται να είναι ένας κοινός ιστορικός παράγοντας’, εξήγησαν. ‘Ορισμένα κράτη προσπάθησαν να ξεπεράσουν την εσωτερική αποτυχία και τις εσωτερικές αντιφάσεις κατηγορώντας εξωτερικούς εχθρούς. Το τέχνασμα της εξεύρεσης ενός αποδιοπομπαίου τράγου είναι τόσο παλιό όσο και η ίδια η ανθρωπότητα – όταν τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα στο εσωτερικό, αποσπάται η προσοχή στην περιπέτεια στο εξωτερικό. Συγκεντρώστε το διχασμένο έθνος για να αντιμετωπίσει έναν εξωτερικό εχθρό, είτε έναν πραγματικό είτε έναν επινοημένο για το σκοπό αυτό. Με την εξαφάνιση του παραδοσιακού εχθρού, ο πειρασμός είναι να χρησιμοποιηθούν θρησκευτικές ή εθνικές μειονότητες ως αποδιοπομπαίοι τράγοι, ιδίως εκείνες των οποίων οι διαφορές από την πλειοψηφία είναι ενοχλητικές.

‘Κάθε κράτος έχει συνηθίσει τόσο πολύ να ταξινομεί τους γείτονές του ως φίλους ή εχθρούς, ώστε η ξαφνική απουσία παραδοσιακών αντιπάλων άφησε στις κυβερνήσεις και στην κοινή γνώμη ένα μεγάλο κενό να καλύψουν. Πρέπει να εντοπιστούν νέοι εχθροί, να φανταστούν νέες στρατηγικές και να επινοηθούν νέα όπλα.

‘Αναζητώντας έναν κοινό εχθρό εναντίον του οποίου θα μπορούσαμε να ενωθούμε, εμείς [η Λέσχη της Ρώμης] καταλήξαμε στην ιδέα ότι η ρύπανση, η απειλή της υπερθέρμανσης του πλανήτη, η λειψυδρία, η πείνα και τα παρόμοια, θα ταίριαζαν στο σχέδιο. Στο σύνολό τους και στις αλληλεπιδράσεις τους, τα φαινόμενα αυτά συνιστούν μια κοινή απειλή που πρέπει να αντιμετωπιστεί από όλους μαζί. Όμως, ορίζοντας αυτούς τους κινδύνους ως εχθρούς, πέφτουμε στην παγίδα, δηλαδή να μπερδεύουμε τα συμπτώματα με τις αιτίες. Όλοι αυτοί οι κίνδυνοι προκαλούνται από την ανθρώπινη παρέμβαση στις φυσικές διεργασίες, και μόνο με την αλλαγή στάσεων και συμπεριφορών μπορούν να ξεπεραστούν. Ο πραγματικός εχθρός λοιπόν είναι η ίδια η ανθρωπότητα”.