«Με έκαιγαν, κατάλαβα ότι με έκαιγαν με ένα φλόγιστρο, δεν έβλεπα τίποτα, διότι στο κεφάλι μου είχα μια κουκούλα. Με κρέμασαν από τα χέρια, οι ουλές δεν έχουν επουλωθεί ακόμη, ενώ το δεξί μου χέρι δεν το νιώθω καθόλου. Τα πλευρά μου πονάνε ακόμα. Με κλωτσούσαν και μου έδεναν τα χέρια πισθάγκωνα, μου πέρασαν στα δάχτυλα τον κρίκο μίας περόνης χειροβομβίδας για να μην μετακινούμαι. Με οποιαδήποτε κίνησή μου θα έβγαινε ο κρίκος από την περόνη».
«Από το ιατρικό προσωπικό αφαιρούσαν επιδέσμους, φάρμακα, τρόφιμα και κλινοσκεπάσματα. Βίαζαν και πυροβολούσαν τις νοσοκόμες, τοποθετούσαν φύλακες κοντά στους τραυματίες και για τέσσερις ημέρες δεν επέτρεπαν κανέναν να τους βοηθήσει. Μερικοί από τους τραυματίες απεβίωσαν, ενώ τους υπολοίπους τους πέταξαν στο ποτάμι, απαγορεύοντας στον ντόπιο πληθυσμό να θάψει τις σορούς τους».
«Μας χτυπούσαν ανά ομάδες τριών τεσσάρων ατόμων, μας κρατούσαν γονατισμένους με μία κουκούλα στο κεφάλι, πυροβολούσαν κοντά στα αυτιά μας και μας βασάνιζαν με ηλεκτροσόκ. Κατόπιν, ήρθε ο διοικητής τους, μας πήρε όλους και μας πέταξε σε έναν λάκκο, αλυσοδεμένους με χειροπέδες. Δεν μπορούσα να καθίσω, ούτε να σταθώ, διότι τα πλευρά και τα δάχτυλα μου ήταν σπασμένα και απλά κρεμόμουν σε μία αλυσίδα».
«Στην πόλη του Στάλινο, οι Γερμανοί εισβολείς οδήγησαν τους κατοίκους σε έναν αχυρώνα, έκλεισαν την είσοδο, περιέλουσαν τον αχυρώνα με εύφλεκτη ουσία και έβαλαν φωτιά. Όλοι οι άνθρωποι κάηκαν, με εξαίρεση δύο κορίτσια που κατάφεραν να διαφύγουν από τύχη».
Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ: Πού βρίσκονται, ποια τα χαρακτηριστικά των δύο Λαϊκών Δημοκρατιών
22 Φεβρουαρίου, 16:17
«Συνέδεσαν τα καλώδια στο μπράτσο μου με τη μπαταρία ενός αυτοκινήτου, μου έριξαν νερό και με χτυπούσαν με ηλεκτρικό ρεύμα. Έχασα τις αισθήσεις μου και μόλις συνήλθα μου έριξαν νερό και με ανέκριναν ξανά».
«Της βάζει μία κουκούλα και τη στραγγαλίζει. Η γυναίκα, η οποία πάσχει από διαβήτη, τους ζητά νερό, και αυτοί της λένε: “Θα σου δώσουμε ούρα”. Ήταν τόσο τρομακτικά, που δεν θέλω να τα θυμάμαι».
«… με μετέφεραν σε ένα υπόγειο με μια κουκούλα στο κεφάλι, με έδεσαν με χειροπέδες στο καλοριφέρ με χέρια τεντωμένα. Τα χέρια μου μούδιαζαν και αυτό συνεχιζόταν για τρεις μέρες».
«Τους τραυματίες τους κρατούσαν νηστικούς για έξι έως οκτώ ημέρες σε ανοιχτούς λάκκους στο κρύο και στη βροχή. Οι κρατούμενοι προσπάθησαν να ανάψουν φωτιά σε έναν από τους λάκκους, αλλά οι Ναζί πέταξαν χειροβομβίδες και ορισμένοι σκοτώθηκαν, ενώ σε αυτούς που απέμειναν απαγόρεψαν να απομακρύνουν τα πτώματα».
«Μετά από ανακρίσεις, στο κελί έφερναν τις αναίσθητες γυναίκες. Δεν μπορούσαν να συνέλθουν, έμεναν ξαπλωμένες για αρκετές μέρες και ουρούσαν πάνω τους. Σε μία από τις γνωστές μου έδεσαν τα χέρια της πίσω από την πλάτη και την κρέμασαν για οκτώ ώρες. Σε άλλες αφαίρεσαν τα ρούχα, τις σκέπασαν με ένα στρώμα, τις έβαλαν νερό και τις βασάνιζαν με ηλεκτροσόκ».
«Τον έδεσαν σε ένα καβαλέτο, τον χτυπούσαν με τα χέρια, με τα πόδια και με ένα πλαστικό ρόπαλο. Τον περιέλουσαν με νερό και τον βασάνιζαν με ηλεκτρικό ρεύμα, τον ανάγκασαν να χορεύει γυμνός και να τους τραγουδάει, να κάνει κάμψεις και με ένα κίτρινο βαράκι 24 κιλών να κάθεται οκλαδόν και να σηκώνεται με πολλές επαναλήψεις. Άλλους κρατούμενους, υπό την απειλή όπλου, τους ανάγκαζαν παρουσία μου να βιάζουν ο ένας τον άλλον. Συνολικά ήμουν στο υπόγειο για 17 με 18 ημέρες».
– Έκθεση σχετικά με τα βασανιστήρια αιχμαλώτων πολέμου και αμάχων κατά τη διάρκεια εμφύλιας αντιπαράθεσης στην Ουκρανία από τη Διεθνή Ομάδα Ενημέρωσης του κοινού για τα εγκλήματα κατά του ατόμου (IGCP).
– Ένα απόσπασμα από την ομιλία του βοηθού του Γενικού Εισαγγελέα της ΕΣΣΔ, Λ.Ν Σμιρνόφ, για τα εγκλήματα των κατηγορουμένων στις δίκες της Νυρεμβέργης κατά του άμαχου πληθυσμού, για τις θηριωδίες των Γερμανών εισβολέων στις πόλεις Βιάζμα, Γκζατσκ και Σιτσέβκα της περιφέρειας του Σμολένσκ και στην πόλη Ρζέβ της περιφέρειας του Καλίνιν και το κάψιμο ανθρώπων στην πόλη Στάλινο.
Εδώ ένας αναγνώστης θα πει: Προπαγάνδα! Μην τα συγχέετε. Γιατί μια τριήμερη ανασκόπηση των αποδεικτικών στοιχείων για τη γενοκτονία στο Ντονμπάς επαληθεύει τα γεγονότα.
Αναγνώστη, δοκίμασέ το μόνος σου, επωφελήσου από την ευκαιρία! Ναι, αυτό είναι γενοκτονία και αργά ή γρήγορα θα αναγνωριστεί και από την παγκόσμια κοινότητα. Τα αποδεικτικά στοιχεία της γενοκτονίας καταθέτονταν τακτικά για οκτώ χρόνια σε όλα τα ιδρύματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ελεύθερου και πολιτισμένου κόσμου, αλλά αγνοούνταν συνεχώς.
Η αλήθεια για τη γενοκτονία των Ρώσων στην Ουκρανία δεν ωφελεί και δεν εξυπηρετεί κανέναν, ούτε τις Αρχές της χώρας που είναι υπεύθυνες γι’ αυτό, ούτε την Ευρώπη, αλλά ούτε και την Αμερική, όπως και κάποιους Ρώσους που νιώθουν ενοχές.
Αυτή η αλήθεια, σε αντίθεση με τον επιτρεπόμενο αγώνα υπό το σύνθημα της BLM (Black Lives Matter) ή τις σημαίες του ουράνιου τόξου σε όλον τον κόσμο, είναι πολύ επικίνδυνη για την άνεση της πλουτοκρατίας.
Αυτή η αλήθεια ρίχνει το χάρτινο σκηνικό που καλύπτει τα πραγματικά εγκλήματα του ουκρανικού καθεστώτος μετά το Μαϊντάν και αλλάζει τα δεδομένα και τα όρια μεταξύ καλού και κακού. Και αυτό δεν επιτρέπεται.
Η Ρωσία έχει «καταταχθεί» στην πλευρά του κακού πολύ πριν από το 2014.
Η άβολη αλήθεια για το Ντονμπάς
Θα ήθελα να είμαι ειλικρινής και εδώ: Αυτή είναι μία αλήθεια σκληρή και άβολη που δεν αφορά μόνο τους «δυτικούς εταίρους» μας, αλλά και εμάς τους ίδιους.
Ποιος έβλεπε αυτές τις δυσάρεστες σελίδες ειδήσεων ζωής και θανάτου; Εκτός από εκείνους τους ανταποκριτές πρώτης γραμμής και ερευνητές που είναι η δουλειά τους.
Φυσικά, πολλοί γνώριζαν για τη δολοφονία της νεαρής γυναίκας, με το όνομα Χριστίνα, που διαμελίστηκε και η φωτογραφία με το μωρό της οκτώ μηνών έκανε τον γύρο του διαδικτύου. Όπως και στην Οδησσό γνώριζαν για τα απανθρακωμένα και διαμελισμένα σώματα ανδρών και γυναικών.
Αλλά ποιος έλεγξε σοβαρά τις μαρτυρίες για τους νεκρούς ηλικιωμένους στα αναπηρικά καροτσάκια, τα βομβαρδισμένα αυτοκίνητα προσφύγων, τα φέρετρα ανήλικων παιδιών με τα αθώα πρόσωπα, τους ανοιχτούς και διαλυμένους τάφους, τα ουρλιαχτά των γυναικών;
Πώς είναι δυνατόν όλα αυτά να τα ζούμε στον 21ο αιώνα;! Οι καθημερινές εκτελέσεις στο Ντονμπάς όσων δεν δέχονταν να υποταχτούν στην ουκρανοποίηση γίνονταν για οκτώ χρόνια.
Τα βασανιστήρια αυτά δεν ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητας στη ρωσική κοινωνία και πολύ περισσότερο στην ουκρανική.
«Τηγανιτό Κολοράντο», «καμένο βαμβάκι» αποκαλούσαν τους κατοίκους του Ντονμπάς οι Ουκρανοί εθνικιστές. Ενώ στη Ρωσία, αξίζει να αναφέρουμε, αμφισβητούσαν ότι οι Ρώσοι του Ντονμπάς είναι θύματα. Ρώσοι; Θύματα; Έλα! Όλα αυτά είναι προπαγάνδα και ψεύτικα. Ή για τα στοιχεία αυτά που έβγαιναν στην επιφάνεια, οι περισσότεροι υποστήριζαν ότι «αυτοί φταίνε» και «δεν έπρεπε να ανακατευτούν». Η Δύση δεν ενδιαφέρθηκε στο ελάχιστο για τα αδικοχαμένα παιδιά του Ντονμπάς.
Τώρα, όμως, οι ουκρανικές Αρχές άρχισαν να προωθούν το θέμα της γενοκτονίας με υπαιτιότητα της Ρωσίας. Ένα θέμα που θα σπεύσει να το προωθήσει και η λεγόμενη «προοδευτική κοινότητα», κάτι που κάνει ήδη αυτή τη στιγμή.
Για ορισμένους το Apple Pay ήταν πιο σημαντικό από τους αμάχους που εδώ και οχτώ χρόνια πεθαίνουν στο Ντονμπάς. Το ερώτημα που πλανάται δεν είναι καν για το κοινό αυτό, αλλά για εμάς τους ίδιους. Διότι εμείς οι ίδιοι δεν μιλούσαμε καθημερινά για αυτό σαν να μην ήταν ο προσωπικός μας πόνος. Εμείς, η πλειοψηφία των Ρώσων πολιτών. Για τον εαυτό μου γνωρίζω την απάντηση: Ήταν αδύνατο να κάνω οτιδήποτε για αυτό και να ζω κάθε μέρα σε μία τέτοια θανάσιμη φρίκη.
Παρεμπιπτόντως, μπορείτε να την παρακολουθήσετε εδώ. Και εδώ. Και εδώ. Και εδώ. Και εδώ. Αλλά τότε δεν θα μπορέσετε να την αγνοήσετε, σας προειδοποιώ.
Η «εξαίρεση» της ελεύθερης Ευρώπης ανάμεσα σε Τουρκοκύπριους και κατοίκους του Ντονμπάς
Ο Μαξίμ Βίλκοφ, εκπρόσωπος της Διεθνούς Ομάδας Ενημέρωσης του κοινού για τα εγκλήματα κατά του ατόμου (IGCP), λέει ότι ο ίδιος και μια ομάδα συναδέλφων ιστορικών συλλέγουν αυτά τα στοιχεία από το 2014, όταν ξεκίνησαν τα γεγονότα στο Μαϊντάν και έγινε σαφές ότι άνθρωποι που δήλωναν εθνικιστικές και νεοναζιστικές πεποιθήσεις ήρθαν στην εξουσία.
Οι ιστορικοί συλλέγουν οι ίδιοι ή τους μεταφέρουν από τις Δημοκρατίες του Ντονμπάς βίντεο και προφορικές αποδείξεις βομβαρδισμών, επιδρομών, βασανιστηρίων, δολοφονιών και λεηλασιών. Εδώ και οκτώ χρόνια, η Ομάδα εισέρχεται σε διεθνείς πλατφόρμες με αυτά τα έγγραφα, κυρίως στον ΟΗΕ και τον ΟΑΣΕ.
Τι σχέση έχουν οι Ρώσοι ιστορικοί με το Ντονμπάς, θα ρωτήσει ο αναγνώστης. Άλλη μία προπαγάνδα; Οι εκπρόσωποι των Δημοκρατιών του Ντονμπάς δεν μπορούσαν να υποβάλουν μόνοι τους αυτά τα έγγραφα, και ξέρατε γιατί; Δεν τους επιτρέπεται η είσοδος στην Ευρώπη.
Αν και η ελεύθερη Ευρώπη σε άλλες περιπτώσεις λύνει τέλεια το θέμα της εισόδου από άλλα μη αναγνωρισμένα κράτη.
Για παράδειγμα, οι πολίτες της βόρειας Κύπρου μαζί με το διαβατήριο του κράτους τους, έχουν και το διαβατήριο Ε.Ε. ως πολίτες της νότιας Κύπρου, επειδή κανένας δεν την αναγνώρισε ως διαιρεμένη. Είναι ένα παράδοξο.
Τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων δεν παραβιάζονται, σε αντίθεση με τα δικαιώματά των Ρώσων και Ουκρανών από το Ντονμπάς.
Η απόδειξη ότι η Ευρώπη γνώριζε
Όλο αυτό το διάστημα, η Ομάδα συμμετείχε σχεδόν σε κάθε εκδήλωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στις εργασίες της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της Επιτροπής κατά των Βασανιστηρίων, της Επιτροπής κατά των Φυλετικών Διακρίσεων, της Επιτροπής Οικονομικών και Κοινωνικών Δικαιωμάτων, αλληλοεπιδρούσε με το Γραφείο του ΟΑΣΕ για τη δημοκρατία και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, στέλνοντας αναφορές και έγγραφα.
Οι ευρωπαϊκοί οργανισμοί θα μπορούσαν να συμπεριλάβουν επίσημα πληροφορίες για τα εγκλήματα στις εκθέσεις των επιτροπών και να απαιτήσουν από την Ουκρανία να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ωστόσο, όπως γνωρίζουμε, δεν έχει γίνει καμία προσπάθεια.
«Πιστεύω, ότι η αποστολή μας εκπληρώθηκε εν μέρει, τουλάχιστον καταφέραμε στις διεθνείς πλατφόρμες να μην ακούγεται μόνο μια αντιρωσική φωνή, ώστε αυτά τα θέματα τουλάχιστον να συζητούνται» λέει ο Βίλκοφ.
Τα έγγραφα που παρέχονται θα χρησιμεύσουν ως απόδειξη ότι η Ευρώπη γνώριζε τα πάντα. Ο κυνισμός σχετικά με τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα γενοκτονίας στο Ντονμπάς έγκειται, επίσης, στο γεγονός ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δεν δεχόταν καμία αίτηση από τους πολίτες των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονμπάς, πιστεύοντας ότι οι δυνατότητες εθνικής δικαιοσύνης δεν έχουν εξαντληθεί.
Στην πράξη, αυτό σημαίνει τα εξής: Τα θύματα βασανιστηρίων, δολοφονιών και βομβαρδισμών έπρεπε να παραπονεθούν στην πλευρά που τα εκτελεί, στην Ουκρανία.
Στην Ουκρανία οι πολίτες του Ντονμπάς θεωρούνται αυτονομιστές, στους οποίους μπορούν να εφαρμοστούν οποιεσδήποτε μέθοδοι. Φαύλος κύκλος.
Αν και η πρακτική τής απευθείας αποδοχής αιτήσεων από πολίτες χωρών όπου κινδυνεύουν υπάρχει στο ΕΔΔΑ, καθώς υπήρξαν τέτοια προηγούμενα. Αλλά και πάλι, αυτό δεν ισχύει για τους κατοίκους του Ντονμπάς.
Μας θυμίζει κάτι, έτσι δεν είναι; Φυσικά, αφού πριν από 77 χρόνια στην Ευρώπη υπήρχαν έθνη που είχαν αποκλειστεί από το νομικό πεδίο, και έτσι μπορούσαν να τους κάνουν ό,τι θέλουν.
Με την πλήρη αδιαφορία των ουμανιστών, γύριζαν τα πλοία με Εβραίους πρόσφυγες από τις ακτές της Αμερικής πίσω στην Ευρώπη για να χαθούν.
Δεν υπάρχουν εγκλήματα χωρίς τιμωρία και παραγραφή
Σήμερα, προετοιμάζονται νομικά επισημοποιημένες αιτήσεις για υποβολή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τα συγκεκριμένα επεισόδια της γενοκτονίας.
Μια σειρά εκθέσεων για τη γενοκτονία στο Ντονμπάς θα δημοσιευθεί και θα παρουσιαστεί στην επόμενη εκδήλωση του ΟΑΣΕ στη Βιέννη, η οποία θα πραγματοποιηθεί στις 14-15 Σεπτεμβρίου, ελπίζουμε.
Οι ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πραγματοποιούν αυτό το έργο παράλληλα με τις Αρχές της Ρωσίας, καθώς και με τις Αρχές των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονμπάς.
Στην ιστορία μας διδάσκει κάτι που μπορεί να εφαρμοστεί εδώ: Όταν το κοινό ενεργεί από κοινού με τις ανακριτικές Αρχές. Μιλάμε για το έργο της Έκτακτης Κρατικής Επιτροπής που ερεύνησε τα εγκλήματα των Ναζί στα απελευθερωμένα εδάφη.
Η Επιτροπή άρχισε να λειτουργεί το 1942, την πιο δύσκολη περίοδο της κατοχής, συλλέγοντας στοιχεία για μελλοντικές δίκες. Οι παππούδες μας ήξεραν τη δουλειά τους.
«Στο Πιατιγκόρσκ, στα παλιά λατομεία, ανακαλύφθηκαν και ταυτοποιήθηκαν περίπου 300 πτώματα πολιτών ρωσικής υπηκοότητας. Ακόμη και τώρα, μαύρα στίγματα και πιτσιλιές αίματος είναι ορατά στον ασβεστολιθικό βράχο του λατομείου. Οι Γερμανοί μετέφεραν εδώ από τις φυλακές άνδρες και γυναίκες, ταλαιπωρημένους από τρομερά βασανιστήρια. Τα ίχνη βασανιστηρίων ανακαλύφθηκαν μετά από ιατρικές εξετάσεις: Σπασμένα σαγόνια, σπασμένα και καμένα άκρα».
Πρόκειται για ένα κείμενο για τη γενοκτονία, γραμμένο από μέλος της Έκτακτης Κρατικής Επιτροπής.
Ο εκπρόσωπος της σοβιετικής διανόησης, κόμης και συγγραφέας Αλεξέι Νικολάεβιτς Τολστόι, στο έργο «Καφέ ντόπα» που δημοσιεύτηκε στην «Krasnaya Zvezda» στις 5 Αυγούστου του 1945, περιγράφει τη συγκεκριμένη εμπειρία του ως επώδυνη, τερατώδης, τραυματική.
Στο παρελθόν, η δημιουργική διανόηση συνήθιζε να συμμετέχει σε κοινωνικές ανάγκες και αιτήματα.
Εκτός από τον Τολστόι, στην Επιτροπή περιλαμβάνονταν ο νευροχειρουργός Νικολάι Μπουρντένκο, ο ιστορικός Γιεβγκένι Τάρλε, ο δικηγόρος και διοργανωτής της κινηματογραφικής παραγωγής Ίλια Τράινιν.
Πρόκειται για ανθρώπους, των οποίων η προσωπική συμβολή στον πολιτισμό και την επιστήμη είναι αδιαμφισβήτητη και σημαντική. Παρόλα που είχαν τα δικά τους σημαντικά επαγγελματικά και προσωπικά καθήκοντα, τα άφησαν για χάρη της Έκτακτης Κρατικής Επιτροπής.
Για αρκετά χρόνια, δούλευαν ως δημόσιοι ανακριτές και κατέγραφαν τα εγκλήματα των Ναζί. Ποιος ήταν η δουλειά μιας τέτοιας Επιτροπής; Άφιξη στον τόπο, επιθεώρηση, καθήλωση, ανάκριση μαρτύρων και μεταφορά εγγράφων για περαιτέρω έρευνα.
Αυτή η εμπειρία είναι καθολική και, δυστυχώς, είναι και πάλι σε ζήτηση. Η συμμετοχή στις έρευνες της Έκτακτης Κρατικής Επιτροπής τούς κόστισε πολύ ακριβά. Ο Τολστόι απεβίωσε τον Φεβρουάριο του 1945, ο Μπουρντένκο τον Νοέμβριο του 1946, ενώ ο Τρενίν τον Ιούνιο του 1949.
Υπάρχουν πράγματα που ένας ζωντανός άνθρωπος δεν αντέχει να αντιμετωπίσει. Επομένως, πολλοί σημερινοί δημιουργικοί άνθρωποι, ακολουθώντας τη λογική του ατομικισμού, προστατεύουν το «εγώ» τους από τυχόν στεναχώριες.
Το έργο της Έκτακτης Κρατικής Επιτροπής ξεκίνησε πολύ πριν από τη Μεγάλη Νίκη, όταν δεν ήταν ακόμα σαφές ποιος θα νικήσει, αλλά η σιγουριά ότι τα δικαστήρια θα πραγματοποιηθούν ήταν μεγάλη. Τα μέλη της Έκτακτης Κρατικής Επιτροπής ασχολούνταν με εκπαιδευτικές, προπαγανδιστικές δραστηριότητες και ακόμη και με το κήρυγμα.
Για παράδειγμα, ένα μέλος της Επιτροπής, ο Μητροπολίτης Νικολάι (Γιαρουσέβιτς), τον Μάιο του 1943, καθώς την προηγούμενη ημέρα επισκέφτηκε τα ελευθερωμένα Γκζατσκ, Βγιάζμα, Σιτσιόβκα και Ρζεφ, μίλησε στους συμμετέχοντες του 3ου Πανσλαβικού συλλαλητηρίου στη Μόσχα για αυτό που είδε. Ένα εξαιρετικό παράδειγμα για τη σημερινή διανόηση.
Η ιστορία της Έκτακτης Κρατικής Επιτροπής που δεν έχει ακόμη μελετηθεί από τους ιστορικούς, μάς διδάσκει ότι δεν υπάρχουν εγκλήματα χωρίς τιμωρία και δεν υπάρχει παραγραφή.
Όλα αυτά τα οκτώ χρόνια γενοκτονίας, οι εγκληματίες ήταν πεπεισμένοι ότι δεν θα καταδικαστούν για τα εγκλήματά τους.
Ωστόσο, για λόγους αντικειμενικότητας να πούμε ότι κάποιοι τιμωρήθηκαν. Τιμωρήθηκε ηγεσία των ταγμάτων «Σαχτάρ» (αργότερα μετονομάστηκε «Ντονμπάς») και «Αϊντάρ», διότι τα εγκλήματά τους έγιναν γνωστά σε διεθνείς οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως η Διεθνής Αμνηστία και πληροφορίες για τα εγκλήματά τους δημοσιεύτηκαν στη Δύση.
Και ιδού τα χθεσινά νέα από την Ουκρανία: «Πρώην στρατιωτικοί που εξέφρασαν την επιθυμία να υπερασπιστούν τη χώρα κατά τη διάρκεια του στρατιωτικού νόμου, απελευθερώνονται από τις φυλακές».
Αγνοήσαμε τις θυσίες των παππούδων μας, που μπόρεσαν να τιμωρήσουν τους Ναζί
Ανάμεσά τους και οι συμμετέχοντες στη γενοκτονία. Συγκεκριμένα, ο Ρουσλάν Ονίστσενκο, πρώην διοικητής του τάγματος «Τορνάντο», υπόγραψε αίτηση συμμετοχής σε εχθροπραξίες κατά του ρωσικού στρατού.
Πληροφορίες για τα εγκλήματά του υπάρχουν ευρέως. Το τάγμα του κακοποιούσε τους αιχμαλώτους, αναγκάζοντάς τους να βιάζουν ο ένας τον άλλον. Και τώρα, οι εγκληματίες αυτοί έρχονται στην άμυνα, στην τελευταία εφεδρεία του καθεστώτος του Κιέβου.
Δυστυχώς, αγνοήσαμε τις θυσίες των παππούδων μας, που μπόρεσαν να τιμωρήσουν τους Ναζί. Ωστόσο, οι ίδιοι οι παππούδες δεν ήταν σε θέση να εξαλείψουν εντελώς τον πολύ πεισματάρικο, ιδεολογικό και σκληρό ουκρανικό ναζισμό, καθώς οι «σπόροι» του φύτρωσαν ξανά.
Η αποναζιστικοποίηση, που έχουμε υποσχεθεί στην Ουκρανία, προϋποθέτει ευρείες, διαφανείς, λεπτομερείς και ανταγωνιστικές ανοιχτές διαδικασίες με τη συμμετοχή δημοσιογράφων από διάφορες χώρες, με μια σειρά αποδεικτικών στοιχείων, με αναφορές, με ζωντανές μεταδόσεις.
Έχουμε ακόμα τους μεγάλους ανθρώπους; Οι παππούδες μας είχαν σπουδαίους Έρενμπουργκ, Κάρμεν και Τβαρντόφσκι. Ήταν μεγάλες προσωπικότητες, που εργάζονταν για την αιωνιότητα και όχι για να χρησιμοποιούν το Apple Pay.
Ας θυμηθούμε τη Νυρεμβέργη. Πρέπει να δείξουμε όλη την αλήθεια όσο πιο σκληρά γίνεται, για να ανατριχιάσει ο κόσμος, όπως ανατρίχιαζε κάποτε, το 1946.
Τώρα απλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Υπάρχει πολύς δρόμος μέχρι τη δίκη. Ακόμη και όταν ήμασταν σύμμαχοι κατά του γερμανικού ναζισμού, οι δυτικοί ηγέτες δεν ήθελαν να δικάσουν τους Ναζί, ήθελαν να τους εκτελέσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα, χωρίς να αναλύσουν λεπτομερώς όλα όσα είχαν κάνει.
Ήθελαν να κρατήσουν χρήσιμους Ναζί για τον εαυτό τους, καθώς ίσως κάποτε θα τους φαινόταν χρήσιμοι. Και τους φάνηκαν χρήσιμοι.
Οι Ουκρανοί εθνικιστές που μεταφέρθηκαν στον Καναδά μεγάλωσαν νέες γενιές με την ίδια ιδεολογία και μετά «φυτεύτηκαν» στη μετασοβιετική Ουκρανία.
Ο πόλεμος για την αλήθεια μόλις ξεκίνησε
Τώρα η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη από τότε, διότι το θέμα της γενοκτονίας είναι μπλεγμένο με τα ψέματα των μέσων ενημέρωσης. Ωστόσο, οι μέθοδοι των εγκληματιών είναι οι ίδιες.
Στη Νυρεμβέργη προβάλαμε μια ταινία για τα εγκλήματα που έγιναν στα στρατόπεδα και στα κατεχόμενα, που επιμελήθηκε ο Ρομάν Κάρμεν από τα χρονικά των χειριστών μας στην πρώτη γραμμή.
Η αίθουσα του δικαστηρίου σοκαρίστηκε, ενώ ο Γκέρινγκ είπε: «Ό,τι και να λένε και να δείχνουν οι Ρώσοι, δεν τους πιστεύω και δεν πρόκειται να τους πιστέψω. Τώρα προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τις φρικαλεότητες που έχουν διαπράξει εναντίον μας».
Τα αναγνωρίζετε; Φυσικά. Η ρητορική είναι πάντα ίδια.
Ο Ζελένσκι καταθέτει στη Χάγη μήνυση κατά της Ρωσίας και αποκαλεί αυτό που συμβαίνει γενοκτονία.
Ο πόλεμος για την αλήθεια μόλις ξεκίνησε. Πολλά διακυβεύονται, συμπεριλαμβανομένης της φήμης μιας συλλογικής ευρωπαϊκής και αμερικανικής διεθνούς γραφειοκρατίας, που κάλυπτε τα εγκλήματα της γενοκτονίας στην Ουκρανία για πολλά χρόνια. Θα έχουμε συμμάχους; Ίσως σε άλλες ηπείρους.
Η τιμωρία των εγκληματιών της γενοκτονίας στο Ντονμπάς, στην Οδησσό και όπου διώχθηκαν Ρώσοι και Ρωσόφωνοι πολίτες της Ουκρανίας για τη γλώσσα, τις πεποιθήσεις και τις απόψεις τους είναι μια πράξη που πρέπει να γίνει, προκειμένου να επιλυθούν όλα τα υπόλοιπα ζητήματα.
Υπενθυμίζεται ότι οι χώρες της Δύσης έχουν αυξήσει την πίεση των κυρώσεων στη Ρωσία μετά την έναρξη στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία που ξεκίνησε ενώ προηγήθηκαν αιτήματα για βοήθεια από τις λαϊκές δημοκρατίες στο Ντονμπάς.
Το ρωσικό υπουργείο Άμυνας δήλωσε ότι η επιχείρηση στοχεύει μόνο τις στρατιωτικές εγκατάστεις της Ουκρανίας και ότι ο άμαχος πληθυσμός δεν κινδυνεύει.
Η Μόσχα λέει ότι δεν σκοπεύει να καταλάβει την Ουκρανία και πως στόχος της επιχείρησής της είναι να σώσει τον άμαχο πληθυσμό από τη γενοκτονία και να απελευθερώσει τις Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ (DPR και LPR), μεταξύ άλλων μέσω της αποστρατιωτικοποίησης και αποναζοποίησης της Ουκρανίας.
Η στρατιωτική βοήθεια αποφασίστηκε σε συνάντηση το Σαββατοκύριακο μεταξύ του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, του υπουργού Άμυνας Νίκου Παναγιωτόπουλου και του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ στρατηγού Κωνσταντίνου Φλώρου.
Αεροσκάφη C-130 της Ελληνικής Αεροπορίας αναχώρησαν από την Ελλάδα για την Πολωνία τη Δευτέρα 28/02, μεταφέροντας πρόσθετο στρατιωτικό εξοπλισμό για την Ουκρανία.
Οι πτήσεις ανεβάζουν σε τέσσερις τον συνολικό αριθμό των μεταφορών C-130 από την Ελλάδα για την Ουκρανία μέχρι σήμερα.
sputniknews.gr
