Οι καιροί είναι δύσκολοι για τις κεντρώες κυβερνήσεις στη Δυτική Ευρώπη. Υποφέρουν από την κατάρρευση της υποστήριξης και την απώλεια ελέγχου στη Γερμανία, τη Γαλλία και αλλού, καθώς οι λαοί της Ευρώπης λένε «Αρκετά» στο φιλελεύθερο κατεστημένο.
Του Μικ Χιουμ από το The European Conservative
Ωστόσο, ένα κεντροαριστερό καθεστώς φαίνεται κατά κάποιο τρόπο να αντιστρατεύεται την τάση και να εδραιώνει την εξουσία του: η κεντρική «κυβέρνηση» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με επικεφαλής την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν.
Καθώς η πρόεδρος Φον ντερ Λάιεν ολοκλήρωσε τον διορισμό των επιτρόπων για τη δεύτερη θητεία της αυτή την εβδομάδα, ένας εντυπωσιακός τίτλος στολίζει την άνοδό της: «Από βασίλισσα σε αυτοκράτειρα». Ακούγεται σαν να πρέπει όλοι να γονατίσουμε μπροστά στην Αυτοκρατορική Μεγαλειότητά της.
Αλλά όπως όλες οι αυτοκράτειρες -και σε αντίθεση με τους προβληματικούς συμμάχους της στο Βερολίνο ή το Παρίσι- η πρόεδρος Ούρσουλα δεν εκλέγεται από τον λαό, αυτούς που αποτελούν τον δήμο στη δημοκρατία. Ασφαλής στα δωμάτια των επιτροπών της που δεν καπνίζουν, η ελίτ των Βρυξελλών υποθέτει αυτάρεσκα ότι αυτή η έλλειψη δημοκρατικής λογοδοσίας μονώνει το καθεστώς της από την πίεση των χυδαίων χωρικών έξω από τα τείχη του κάστρου.
Θα ανακαλύψουν όμως αρκετά σύντομα ότι δεν είναι απρόσβλητοι από τη λαϊκή εξέγερση των αγροτών, των εργαζομένων, της νεολαίας και πολλών άλλων της Ευρώπης ενάντια στις τρομερές μεταναστευτικές πολιτικές τους και την τρελή επιδίωξη των στόχων των μηδενικών ρύπων.
Πολλοί ψηφοφόροι μπορεί να μην έχουν καν συνειδητοποιήσει ότι η Επιτροπή είναι πλέον η κεντρική κυβέρνηση της ΕΕ, που κατευθύνει την ευρωπαϊκή πολιτική. Ίσως νόμιζαν ότι ήταν απλώς ένα τεχνικό, διοικητικό όργανο, ένα κτίριο γεμάτο δημόσιους υπαλλήλους που διορίστηκαν για να εκτελούν τις επιθυμίες των κρατών μελών και του κοινοβουλίου της ΕΕ.
Αν είναι έτσι, δεν μπορεί να έχουν δώσει ιδιαίτερη προσοχή στον διευρυνόμενο πολιτικό ρόλο της Επιτροπής στην καρδιά της ΕΕ, ιδίως υπό την Πρόεδρο Ούρσουλα τα τελευταία πέντε χρόνια, με την άνανδρη υποστήριξη μεγάλου μέρους των «ανεξάρτητων» μέσων ενημέρωσης.
Δεν ακούς συχνά τα φιλελεύθερα μέσα ενημέρωσης να εξυμνούν την εξουσία των μοναρχιών αυτές τις μέρες, αλλά υπήρχε κάτι ανατριχιαστικά ευλαβικό στις αναφορές για το πώς η φον ντερ Λάιεν διασφάλισε την εξουσία της αυτή την εβδομάδα.
Το Politico, το τοπικό περιοδικό του κατεστημένου των Βρυξελλών, έδωσε τον κακόγουστο τόνο με αυτόν τον τίτλο: «Από τη βασίλισσα στην αυτοκράτειρα». Κατά την επιλογή των 27 επιτρόπων της, έλεγαν με θαυμασμό, είχε προωθήσει τους συμμάχους της και τα πιστά «σκυλιά της φρουράς», είχε παραμερίσει τους λίγους ενοχλητικούς επικριτές της από την πρώτη θητεία της και είχε βάλει στη θέση του ακόμη και τον φίλο της, τον Γάλλο πρόεδρο.
Ως αποτέλεσμα, η αυτοκράτειρα Ούρσουλα είχε «φιμώσει τους αμφισβητίες σχετικά με το ποιος ήταν πραγματικά επικεφαλής στις Βρυξέλλες» και είχε καταστήσει σαφές ότι «θα είχε απεριόριστο έλεγχο της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
«Ανεμπόδιστος έλεγχος» στην πολιτική της ΕΕ; Είναι η ένωση των 27 κοινοβουλευτικών δημοκρατιών τώρα μια απόλυτη μοναρχία, λοιπόν; Το κατεστημένο της ΕΕ μπορεί να ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται τις δημοκρατικές αξίες έναντι της «ακροδεξιάς», αλλά το σύστημά του είναι μια από πάνω προς τα κάτω παρωδία της δημοκρατίας.
Από πού αντλεί η αυτοκράτειρα Ούρσουλα τη νομιμότητα της διακυβέρνησής της; Όχι από τον Θεό, αλλά, σύμφωνα με ένα άλλο φανζίν των Βρυξελλών, το Euractiv, από «τη σαρωτική πολιτική νίκη του κεντροδεξιού κόμματός της, του ΕΛΚ στις ευρωεκλογές του Ιουνίου». Παρά το γεγονός ότι χαρακτηρίζεται ως «κεντροδεξιό», το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ) είναι σε μεγάλο βαθμό μια ψευδο-συντηρητική συσπείρωση κεντρώων που συμμαχεί με την Αριστερά και τους Πράσινους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Πρέπει να φαντάζονται ότι έχουμε πολύ κοντή μνήμη. Το ΕΛΚ όντως αναδείχθηκε από τις εκλογές του Ιουνίου ως η ακόμη μεγαλύτερη ομάδα στο κοινοβούλιο της ΕΕ, με 188 από τους 720 ευρωβουλευτές – μια μεγάλη αύξηση μιας έδρας από τις εκλογές του 2019.
Το πέτυχε αυτό κερδίζοντας το 23,5% των ψήφων που δόθηκαν. Με συνολική συμμετοχή 51%, αυτό σημαίνει ότι το ΕΛΚ κέρδισε την υποστήριξη του 11,99% του συνολικού εκλογικού σώματος της ΕΕ.
Ωστόσο, αυτή την εβδομάδα, όταν η φον ντερ Λάιεν ανακοίνωσε τελικά την προτεινόμενη σύνθεση της νέας Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο Μάνφρεντ Βέμπερ -επικεφαλής της ομάδας του ΕΛΚ στο κοινοβούλιο- θα μπορούσε να καυχηθεί ωμά ότι «διαμορφώνουμε την Ευρώπη».
Για να αποδείξει το επιχείρημα, το ΕΛΚ ανέβασε στο Twitter με περηφάνια φωτογραφίες όλων των υποψήφιων μελών της Επιτροπής: η πρόεδρος της δεύτερης θητείας Ούρσουλα, μαζί με τους 14 συναδέλφους του ΕΛΚ που επέλεξε ως επιτρόπους της, και που αντιπροσωπεύουν λίγο περισσότερο από το ήμισυ του συνόλου των 27.
Σε ποιον πλανήτη το να πάρει κανείς λιγότερο από το ένα τέταρτο των ψήφων μπορεί να ισοδυναμεί με «σαρωτική νίκη»; Και μόνο στον φανταστικό κόσμο της φούσκας των Βρυξελλών θα μπορούσε το να κερδίσει τις ψήφους μόλις 12 από τους 100 Ευρωπαίους να ισοδυναμεί με εντολή να «διαμορφώσει την Ευρώπη» και να παρέμβει στις υποθέσεις κυρίαρχων δημοκρατιών.
Όπως επισημάναμε τον Ιούνιο, αν και η αυτοκράτειρα Ούρσουλα -μέσα από τον καθρέφτη είχε το θράσος να ευχαριστήσει τους ψηφοφόρους τη νύχτα των εκλογών, αυτή η πρόεδρος της ΕΕ δεν έλαβε στην πραγματικότητα ούτε μία ψήφο από τους λαούς της Ευρώπης, τη ζωή των οποίων επιδιώκει τώρα να διαμορφώσει. Επαναδιορίστηκε στη θέση της για μια δεύτερη θητεία μέσω παρασκηνιακών συμφωνιών και τοπικών ρουσφετιών.
Η ομάδα της, το ΕΛΚ σκοπεύει να κυβερνήσει και πάλι σε συνασπισμό με την Αριστερά και τους Πράσινους -τους μεγαλύτερους χαμένους του Ιουνίου. Εν τω μεταξύ, ας μην ξεχνάει κανείς, ότι τα κυρίαρχα και λαϊκά δεξιά κόμματα που σημείωσαν τα μεγαλύτερα κέρδη σε αυτές τις εκλογές αγνοούνται.
Η νέα ομάδα των Πατριωτών για την Ευρώπη, που είναι πλέον η τρίτη μεγαλύτερη ομάδα ευρωβουλευτών, δεν έχει λάβει καμία από τις θέσεις στο κοινοβούλιο που δικαιούται, αποκομμένη πίσω από τον αντιδημοκρατικό cordon sanitaire που επέβαλαν το ΕΛΚ και οι αριστεροί συνωμότες του. Οι Πατριώτες έχουν εξοριστεί από την αυλή της αυτοκράτειρας Ούρσουλα – μαζί με, ακόμη πιο σημαντικό, τα εκατομμύρια των απλών πατριωτών που τους ψήφισαν.
Αυτές οι ελιτίστικες σαχλαμάρες έχουν μεγαλύτερη σημασία από ποτέ άλλοτε. Επειδή η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει πλέον μεγαλύτερη επιρροή από ποτέ όχι μόνο στην πολιτική της ΕΕ, αλλά και στην καθημερινή ζωή των Ευρωπαίων.
Φυσικά, η Επιτροπή ήταν πάντα κάτι πολύ περισσότερο από ένα τεχνικό, διοικητικό όργανο. Αν και μη εκλεγμένη, είναι το μόνο θεσμικό όργανο της ΕΕ που έχει την εξουσία να δρομολογεί τη νομοθεσία. Σε αντίθεση με τα κυρίαρχα εθνικά κοινοβούλια, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν έχει την εξουσία να συντάσσει και να ψηφίζει νόμους χωρίς την προηγούμενη συγκατάθεση της Επιτροπής.
Η συγκέντρωση της εξουσίας της ΕΕ στην Επιτροπή έχει επιταχυνθεί τις τελευταίες δύο δεκαετίες, όπως καθιστά σαφές μια σημαντική έκθεση που δημοσιεύθηκε αυτόν τον μήνα από τη δεξαμενή σκέψης MCC στις Βρυξέλλες. «Το σιωπηλό πραξικόπημα: η κατάληψη εξουσίας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή» διευκρινίζει πώς «η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει χρησιμοποιήσει τις αντιδράσεις της σε μια σειρά κρίσεων -την κρίση του ευρώ, το Brexit, την πανδημία του Covid-19, τον πόλεμο στην Ουκρανία- για να αναλάβει περισσότερη εξουσία και να λάβει αποφάσεις «έκτακτης ανάγκης», για παράδειγμα για τα εμβόλια ή τις κυρώσεις, που οδηγούν σε μόνιμες αλλαγές στην άσκηση της εξουσίας της ΕΕ».
«Αυτή η χρήση της πολιτικής της «μόνιμης κρίσης» για την επέκταση της εμβέλειας και της εξουσίας της Επιτροπής έχει φτάσει σε νέα ύψη υπό το καθεστώς της σημερινής προέδρου της Κομισιόν, Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν».
Μπορούμε να περιμένουμε πολύ περισσότερα από τα ίδια την αυτοκράτειρα Ούρσουλα και τους οπαδούς του στρατοπέδου της μέσα από τις αναπόφευκτες κρίσεις της επόμενης πενταετίας. Αλλά ενώ μπορούν να ξεφύγουν με αυτό το σιωπηλό πραξικόπημα μέσα στη φούσκα των Βρυξελλών, το τι θα συμβεί έξω από αυτήν είναι άλλο θέμα.
Οι λαοί της Ευρώπης εξεγείρονται ενάντια στις συνέπειες της καταστροφής της κοινωνίας από τις συγκεντρωτικές πολιτικές της ΕΕ, από το Σύμφωνο Μετανάστευσης μέχρι την Πράσινη Συμφωνία. Ήδη, η νέα κυβέρνηση της Ολλανδίας έχει καταστήσει σαφές ότι θέλει να ξεφύγει από τους μεταναστευτικούς κανόνες της ΕΕ, και η Ουγγαρία του Βίκτορ Όρμπαν πρόκειται να ακολουθήσει το παράδειγμά της. Ακόμα και η γερμανική κυβέρνηση, ένας συνασπισμός του «φωτεινού σηματοδότη» των κόκκινων και των πράσινων στην καρδιά της ΕΕ των «ανοιχτών συνόρων» της Φον ντερ Λάιεν, έχει αναγκαστεί να επιβάλει εκ νέου συνοριακούς ελέγχους σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κατευνάσει την οργή της κοινής γνώμης για την ανεξέλεγκτη μετανάστευση και την εγκληματικότητα.
Σε απάντηση, οι ελίτ των Βρυξελλών έχουν αρχίσει να κάνουν ευγενικούς θορύβους για πολιτικές παραχωρήσεις στον τομέα της γεωργίας και της μετανάστευσης. Αλλά γιατί να τους πιστέψει κανείς; Η αυλή της αυτοκράτειρας Ούρσουλας συνεχίζει σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα στον κόσμο της, όπου το πρόβλημα είναι πάντα οι μάζες και η λύση σε όλα είναι η Περισσότερη Ευρώπη.
Τώρα είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ ότι υπάρχουν δύο Ευρώπες. Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι περισσότερη από την επίσημη Ευρώπη που κυβερνάται από την Επιτροπή της ΕΕ, αλλά περισσότερη εθνική κυριαρχία και περισσότερη δημοκρατία στην πραγματική Ευρώπη όπου ζουν και εργάζονται εκατομμύρια άνθρωποι. Κάποιοι από εμάς μπορεί να πιστεύουν ότι η ΕΕ της αυτοκράτειρας Ούρσουλας είναι πέρα από κάθε μεταρρύθμιση. Αλλά σε κάθε περίπτωση, όλοι μας πρέπει να αγωνιστούμε για περισσότερη λογοδοσία, περισσότερο δημοκρατικό έλεγχο και όχι άλλες συγκαλύψεις, σκοτεινές συμφωνίες εξουσίας ή μυστικά πραξικοπήματα.
Το fan club της Φον ντερ Λάιεν μπορεί να απολαύσει τη στιγμή του, πανηγυρίζοντας για τον «απεριόριστο έλεγχο της πολιτικής της ΕΕ» και τη δύναμή του να «διαμορφώνει την Ευρώπη». Αλλά δεν θα πρέπει να βολευτεί πολύ σε αυτόν τον θρόνο του Μπερλεμόντ. Η εξέγερση των λαϊκών αγροτών μόλις αρχίζει. Και όπως ο αυτοκράτορας στο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, τα μεγαλοπρεπή νέα ρούχα της αυτοκράτειρας μπορεί να μην αντέξουν μια πιο προσεκτική κριτική εξέταση από τους αδικημένους λαούς της Ευρώπης.
