Τα παιδιά που γεννήθηκαν το 2020 και τώρα είναι τεσσάρων ετών, εισέρχονται για πρώτη φορά στο σχολικό περιβάλλον σε μια εποχή που η πανδημία έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στην ανάπτυξή τους. Αυτά τα παιδιά έχουν μεγαλώσει μέσα σε περιορισμούς και συνθήκες lockdown, γεγονός που έχει επηρεάσει την κοινωνική τους αλληλεπίδραση.
Κατά τη διάρκεια των πρώτων δύο χρόνων της ζωής τους, τα παιδιά αυτά στερήθηκαν πολλές από τις φυσιολογικές κοινωνικές εμπειρίες. Η αλληλεπίδραση με συγγενείς όπως οι παππούδες, οι επισκέψεις σε παιδικές χαρές και άλλες δραστηριότητες ήταν περιορισμένες ή ανύπαρκτες. Αυτές οι συνθήκες έχουν δημιουργήσει προκλήσεις στην κοινωνικοποίηση και την ανάπτυξη των παιδιών.
Με την είσοδό τους στο σχολείο, οι εκπαιδευτικοί αναμένεται να αντιμετωπίσουν διάφορα προβλήματα. Η κακή ανάπτυξη της ομιλίας και της γλώσσας είναι μόνο μερικά από τα ζητήματα που μπορεί να προκύψουν. Επιπλέον, υπάρχουν ανησυχίες για αναπτυξιακά προβλήματα σε κοινωνικό και συναισθηματικό επίπεδο, καθώς αυτά τα παιδιά δεν είχαν την ευκαιρία να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους μέσω φυσικών αλληλεπιδράσεων.
«Είχαμε αύξηση των περιστατικών παιδιών που επιτίθονταν το ένα στο άλλο, πετούσαν πράγματα, έτρεχαν, έφτυναν», δήλωσε ο διευθυντής ενός δημοτικού σχολείου στη βορειοδυτική Αγγλία. Πρόσθεσε ότι συχνά απογοητεύονταν ή δυσκολεύονταν να πάρουν σειρά, να μοιραστούν ή να ακολουθήσουν συνολικά τη ρουτίνα.
«Δεν έχουν το λεξιλόγιο για να εκφράσουν αυτό που αισθάνονται», είπε η Louisa Reeves, διευθύντρια πολιτικής της φιλανθρωπικής οργάνωσης Speech and Language UK, δήλωσε ότι, ενώ τα περισσότερα μωρά θα σηκώνονταν και θα περπατούσαν χωρίς οι γονείς να εξασκούνται μαζί τους, το να μάθουν να μιλούν και να αλληλεπιδρούν απαιτεί μεγαλύτερη εμπλοκή. «Ιδανικά τα μωρά πρέπει να εκτίθενται σε πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους που τους μιλούν και να έχουν ένα ευρύ φάσμα εμπειριών», είπε. «Αυτό δεν συνέβη στην πανδημία».
Σημείωσε πως τα παιδιά αυτά είναι «περίπου δύο χρόνια πίσω όταν φτάνουν στο σχολείο».
Αναφορικά με τις μάσκες το δημοσίευμα σημειώνει ότι τα παιδιά «δεν έβλεπαν καν τις εκφράσεις του προσώπου των ανθρώπων, οι οποίες σε βοηθούν να καταλάβεις αν αστειεύονται ή αν είναι θυμωμένοι».
