Άρθρο του Νεκτάριου Θώδου
8/6/2021 Τρίτη βράδυ, Δε μπορεί, κάτι πρέπει να γράψω. Η μέρα σήμερα ήταν πολύ μεγάλη. το πρωί η εφημερίδα έγραψε το άρθρο μου για την γιορτή του Πατέρα. Χάρηκα που επιτέλους έκανα κάτι και για τον πατέρα. Συγνώμη Πατέρα μου. Έφυγες γρήγορα. Δεν πρόλαβα να σε γνωρίσω, να σε νιώσω, να σ’ αγαπήσω όπως τη Μάνα. Συγνώμη!
Εδώ και χρόνια άκουγα τους άντρες να παραπονιούνται: “Όλα για τις γυναίκες γίνονται”, έλεγαν. Παραπονιόνταν, αλλά ποιος να τους ακούσει; Τι να τους πει κανείς και τι να κάνει; Τι να τους πω και τι να κάνω, ειδικά εγώ που λάτρεψα τη Μάννα, ενώ δε γνώρισα πατέρα; Αυτές τις μέρες έμαθα, ότι στις 17 Ιουνίου είναι η γιορτή του πατέρα. Κάποιοι άλλοι είπαν ότι είναι στις 16. Όποτε και να είναι, δεν έχει τόση σημασία η ημερομηνία, όσο έχει ότι, το άξιζαν. Είναι η γιορτή που τους χρωστούσαμε, είναι κάτι που το δικαιούνταν, είναι κάτι που εγώ το χάρηκα πολύ. Από τη στιγμή που το έμαθα με• βασάνισε η σκέψη, τι θα μπορούσα να πω εγώ για τον πατέρα.-Είδα ότι οι εμπειρίες μου ήταν μηδέν. Στη μνήμη μου μόνο μια θολή εικόνα του τελευταίου αποχαιρετισμού, σε ηλικία τεσσάρων χρόνων και τίποτ’ άλλο Από ‘κει και πέρα μια μεγενθυμένη φωτογραφία στην κορνίζα και τίποτ’ άλλο.
Σ’ αυτή τη φωτογραφία, όταν ήμουν μικρός, μίλησα πολλές φορές, μα απάντηση δεν πήρα. Μεγαλώνοντας έμαθα ότι δεν μιλούν οι φωτογραφίες, όπως έμαθα ακόμα, ότι οι φωτογραφίες δεν αισθάνονται, δεν αγαπούν, δεν αγκαλιάζουν, δεν συμβουλεύουν. Μεγαλώνοντας εντόπισα μόνος μου, ότι απ’ το λεξιλόγιο μου έλλειπε η λέξη πατέρας. Όταν μάλιστα παντρεύτηκα και έπρεπε να αποκαλώ τον πεθερό μου “Πατέρα”, είχα μεγάλο πρόβλημα. Αυτή η λέξη ηχούσε παράξενα στ’ αυτιά μου. Δεν μου έβγαινε ποτέ εύκολα, γιατί δεν την γνώριζα, γιατί δεν την ένιωθα .Εγώ γνώρισα μόνο τη Μάνα, την οποία έβλεπα πάντα, να προσπαθεί απεγνωσμένα να τα καταφέρει και στους δυο ρόλους. Στο ρόλο της μητέρας και του πατέρα.
Μέχρι πρόσφατα πίστευα, ότι η δική μου Μάννα είχε καταφέρει το αδύνατο. Σωστή και άψογη σαν Μάννα, σωστός και άψογος σαν πατέρας. Τώρα όμως που μπορώ και σκέφτομαι πιο καθαρά, κατέληξα έστω και τόσο αργά ότι: Όχι. Όσο κι αν προσπαθήσει μια μητέρα, δε θα τα καταφέρει ποτέ να καλύψει το κενό που αφήνει η απουσία του πατέρα. Δεν θα τα καταφέρει, όχι γιατί δεν το θέλει ή δεν είναι άξια, αλλά γιατί δεν είναι γι’ αυτό πλασμένη γυναίκα έχει τη χάρη της μητρότητας και γι’ αυτό λέγεται μητέρα και ο πατέρας έχει η χάρη της πατρότητας.
Η γυναίκα δε μπορεί να είναι και άντρας, όπως και ο άντρας δε μπορεί να είναι και γυναίκα μητέρα θ’ αγκαλιάσει το παιδί της διαφορετικά απ’ τον πατέρα χάδι της μητέρας θα δώσει στο παιδί την τρυφερότητα, την θαλπωρή, την θυσία.
Το χάδι του πατέρα που δυστυχώς εγώ δε θυμάμαι, νομίζω πως θα δώσει την σιγουριά, την δύναμη, το θάρρος. Νομίζω πως τα χείλη της μητέρας, υπάρχουν για να λένε:”Παιδί μου πρόσεχε!” και τα χείλη του πατέρα είναι για να λένε:”Παιδί μου προχώρα! Μη φοβάσαι!” Νομίζω ακόμα (πάντα για δικές μου σκέψεις μιλάω), νομίζω ότι, ακόμα κι αν αυτά τα χείλη κάποια στιγμή μπερδευτούν και τα λόγια αυτά ειπωθούν ανάποδα, νομίζω πως κάτι θ’ αλλάξει στις έννοιες .
Στο “προχώρα” της Μάνας, θα ηχεί ο αντίλαλος του “πρόσεχε” και στο “πρόσεχε” του πατέρα θα ηχεί το “μη φοβάσαι”. Γι αυτό πιστεύω ο θεός έπλασε δύο ανθρώπους, τον άντρα και τη γυναίκα, για να συμπληρώνει ο ένας τον άλλον. Και γι’ αυτό έδωσε και στους δυο ξεχωριστούς ρόλους. Και τους δυο μαζί τους ονόμασε γονείς και τους έδωσε το χάρισμα της οικογένειας γονείς είναι σαν μια ζυγαριά που ισορροπεί κι αν λείπει ο ένας απ’ τους δυο, τότε η ζυγαριά γέρνει προς την παρουσία, ενώ ο δείκτης δείχνει την απουσία του άλλου.
Σ’ εμένα αυτή η ζυγαριά έγερνε πάντα προς την Μάννα και έδειχνε πάντα την μεγάλη απουσία του πατέρα. Έτσι σαν παιδί κι εγώ, μόνο γι’ αυτήν την απουσία μπορώ να μιλήσω. Και ξέρω καλά τι θα πει απουσία. Θα πει να λείπεις. Θα πει κενό, θα πει στέρηση μιας αγάπης που την δικαιούται κάθε παιδί. Τώρα που για μένα οι απουσίες έγιναν δυο, αυτή η ζυγαριά ισορρόπησε και ο δείκτης δείχνει απουσία 100%.
Γι’ αυτό θα ήθελα να ευχηθώ στα παιδιά να χαίρονται τους πατεράδες τους. Να τους αγαπούν και να τους δείχνουν την αγάπη τους. Στα παιδιά που τους λείπει, ενώ τον γνώρισαν, εύχομαι να κρατήσουν ζωντανά στη μνήμη τους, την ανάμνηση του και σε όσα παιδιά δεν τον γνώρισαν, εύχομαι να είναι όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη αυτή η απουσία. Εγώ σαν παιδί, θα αγαπώ και τους δυο γονείς κι ας είναι απόντες. Δεν το ήθελαν άλλωστε. Ο θάνατος είναι φυσικό επακόλουθο της ζωής. Σαν πατέρας όμως που είμαι, θα ευχαριστώ και θα παρακαλάω τον Θεό, να έχει πάντα γερή την μητέρα των παιδιών μου, για να είναι ευτυχισμένα πάνω απ’ όλα εκείνα και να μη νιώσουν ποτέ αυτή την απουσία, που εγώ ένιωσα .
Θέλω τα παιδιά μου να νιώσουν, να χαρούν και να πάρουν όλα τα ψυχικά εφόδια που μπορεί να τους δώσει η αγάπη του πατέρα. Το εύχομαι αυτό, όχι μόνο για τα δικά μου τα παιδιά, αλλά και για τα παιδιά όλου του κόσμου.
“Χρόνια πολλά” λοιπόν σε όλους τους πατεράδες του κόσμου. Και σε όσους λείπουν “Αιωνία τους η μνήμη”.
Μητέρες και παιδιά ξέρουν καλά, ότι η παρουσία τους αξίζει πολύ περισσότερα από μια γιορτή. 23/6/98 ξημ. Τρίτης 1 και 5, στην κουζίνα. νωρίτερα μου τηλεφώνησε ένας κύριος, δικηγόρος, χωρισμένος, πατέρας, για να με συγχαρεί για το άρθρο του πατέρα. Μου είπε πολλά κολακευτικά λόγια, όπως κι ένα παράπονο, ότι ξέχασα να γράψω για “τους χωρισμένους πατεράδες. Μου είπε ότι η πρώην γυναίκα του, επηρεάζει αρνητικά τα παιδιά κι ότι το άρθρο μου θα της βάλει μυαλό. Του είπα ότι θα γράψω συμπληρωματικό κι όπως έγραψα, αλλά ο Δημήτρης και μία κυρία συγγραφέας και κριτικός, μου είπαν ότι δεν είναι σωστή κίνηση.
“Ότι έγραψα, έγραψα”, είπαν. Τους άκουσα, όχι γιατί πείστηκα ότι έχουν δίκιο, αλλά γιατί δεν έχω το θάρρος, ούτε το θράσος να πάω στην εφημερίδα και να ξαναζητήσω να με φιλοξενήσουν.
Ποιος είμαι; Και το πρώτο πολύ δειλά το έδωσα. Το ότι το δέχτηκαν μου έκανε έκπληξη και μου έδωσε πολλή χαρά, βεβαίως.
(Έγραφα ότι τα παιδιά δεν είναι κτήμα κανενός κι ότι έχουν το δικαίωμα να ζουν σε μια αρμονική επαφή και με τους δύο γονείς, γιατί για να ολοκληρωθεί η προσωπικότητα τους, χρειάζονται στοιχεία και των δύο γονέων. Το να διαβάλλει ο ένας γονιός τον άλλον είναι ό,τι χειρότερο για το παιδί. Τότε μιλάει ο εγωισμός και όχι η πραγματική αγάπη που χρειάζεται για την καλύτερη ψυχολογία του παιδιού. Κάτι τέτοιο έγραφα).
