Η Συνθήκη των Σεβρών – Η απόπειρα δολοφονίας του Ελευθερίου Βενιζέλου – Ταραχές στην Αθήνα – Η σύλληψη του Ίωνα Δραγούμη από παρακρατικούς – Ο περίεργος ρόλος του Εμμανουήλ Μπενάκη – Το τραγικό τέλος του Ίωνα Δραγούμη
Ένα από τα τραγικότερα γεγονότα της νεότερης ελληνικής ιστορίας, είναι αναμφίβολα η δολοφονία (ή εκτέλεση εν ψυχρώ), του Ίωνα Δραγούμη στις 31 Ιουλίου 1920. Ακόμα και σήμερα, σχεδόν εκατό χρόνια μετά, υπάρχουν πολλά «σκοτεινά» σημεία σε αυτήν την ιστορία. Θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε, όσο αυτό είναι εφικτό, σκοτεινές πτυχές της δολοφονίας του Ίωνα Δραγούμη.
Η Συνθήκη των Σεβρών (28/7/1920)
Στις 28 Ιουλίου 1920 (10 Αυγούστου με το νέο ημερολόγιο), υπογράφτηκε στις Σέβρες (γαλ. Sevres), η γνωστή ως «Συνθήκη των Σεβρών», ανάμεσα στους αντιπροσώπους των Συμμάχων της Αντάντ και της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, η οποία ουσιαστικά οδήγησε στην κατάλυση του οθωμανικού κράτους.
Παράλληλα, με τη Συνθήκη αυτή, γινόταν πραγματικότητα ένα όνειρο δεκαετιών για τον ελληνισμό καθώς η Ελλάδα γινόταν η χώρα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Επρόκειτο για μία σπουδαία επιτυχία του Ελευθερίου Βενιζέλου, κατά κύριο λόγο. Δυστυχώς, ακόμα και μετά από αυτή τη μεγάλη διπλωματική επιτυχία, δεν υπήρξε σύμπνοια μεταξύ των Ελλήνων.
Ο διχασμός έχει ριζώσει για τα καλά στο λαό εκείνη την εποχή. Και δεν άργησε να εκδηλωθεί έμπρακτα με ολέθριες συνέπειες και οδυνηρά αποτελέσματα…
Η απόπειρα δολοφονίας του Ελευθερίου Βενιζέλου
Λίγο μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, συγκεκριμένα στις 30 Ιουλίου 1920, έγινε απόπειρα δολοφονίας του Ελευθερίου Βενιζέλου στον σιδηροδρομικό σταθμό «Gare de Lyon» στο Παρίσι. Η απόπειρα πραγματοποιήθηκε από δύο απότακτους, από τη βενιζελική κυβέρνηση, αξιωματικούς. Τον Υποπλοίαρχο Απόστολο Τσερέπη, από το Αιτωλικό και τον Υπολοχαγό Γεώργιο Κυριάκη από την Κόρινθο. Αν και οι δύο θεωρούνταν δεινοί σκοπευτές και πυροβόλησαν τον Βενιζέλο δέκα φορές, απλά τον τραυμάτισαν επιπόλαια στο αριστερό του χέρι (όπως φαίνεται και από τις φωτογραφίες που παραθέτουμε).
Όπως γράφει ο Δρ. Ιωάννης Σ. Παπαφλωράτος, στο έργο του «Η ιστορία του Ελληνικού Στρατού 1833-1949», «…αξιόπιστες πηγές αναφέρουν ως αιτία της απόπειρας την απώλεια της Βορείου Ηπείρου».
Οι δύο δράστες, καταδικάστηκαν σε ειρκτή 5 ετών, στις 14 Φεβρουαρίου 1921. Όπως αναφέρει ο Δρ. Ιωάννης Παπαφλωράτος: «Έχει γραφτεί ότι αργότερα ο μεν Τσερέπης ανέλαβε διαχειριστής της περιουσίας του πρίγκιπα Χριστόφορου, ο δε Κυριάκης διορίστηκε νομάρχης επί κυβερνήσεως Παν. Τσαλδάρη. Βλέπε Στ. Χαρατσής, τ.Α’ σελ. 76. Δυστυχώς, αυτό δεν κατέστη δυνατόν να επιβεβαιωθεί”.
Οι αντιδράσεις στην Αθήνα
Στην Αθήνα η είδηση έφτασε παραποιημένη. Δημιουργήθηκε σε πολλούς η εντύπωση ότι ο Βενιζέλος είχε δολοφονηθεί. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι οπαδοί των Φιλελευθέρων, οι (φιλο)βενιζελικοί δηλαδή, να εξοργιστούν.
Ο Διονύσιος Κόκκινος γράφει χαρακτηριστικά:
«Η πρωτεύουσα έζησεν ώρας αληθούς κολάσεως».
Οργισμένοι οπαδοί της κυβέρνησης κατέβηκαν στους δρόμους, επιτέθηκαν σε γραφεία αντιπολιτευομένων εφημερίδων («Αθηναϊκή», «Αστραπή», «Εσπερινή», «Η Καθημερινή», «Νέα Ημέρα», «Πολιτεία», «Ριζοσπάστης», «Σκριπ», η γαλλόφωνη «Opinion» κ.ά.), τυπογραφεία, τα γραφεία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, ενώ λεηλάτησαν τα σπίτια των ηγετικών στελεχών της αντιπολίτευσης Δ. Ράλλη, Σ. Σκουλούδη και Ν. Στράτου.
Επίσης, συνελήφθησαν 13 από τα 16 ηγετικά στελέχη της «Ηνωμένης Αντιπολιτεύσεως» και ο εκδότης της «Εσπερινής» Π. Γιάνναρης. Πολλοί από τους συλληφθέντες, κρατήθηκαν σε πλήρη απομόνωση στις φυλακές Συγγρού για 25 ημέρες.
Ο Εμμανουήλ Ρέπουλης που εκτελούσε χρέη πρωθυπουργού (ίσως ο σπουδαιότερος ρήτορας που «πέρασε» από την ελληνική Βουλή, όπως έχουμε ξαναγράψει), δεν θεώρησε σκόπιμο να κηρύξει την πρωτεύουσα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Την επόμενη μέρα, η κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι μόνο ένα τμήμα της 5ης Μεραρχίας βρισκόταν στην πόλη. Βέβαια, παρέλειψε να αναφέρει ότι την 5η Μεραρχία αποτελούσαν Κρητικοί, λιγότερο ή περισσότερο φανατικοί οπαδοί του Ε. Βενιζέλου, οι οποίοι ήταν πολύ πιθανό αντί να τιθασεύσουν το μανιασμένο πλήθος να συμπράξουν μαζί του σε πράξεις αντεκδίκησης.
Ο Ίωνας Δραγούμης
Την 1η Σεπτεμβρίου 1921, εκδόθηκε βούλευμα με το οποίο παραπεμπόταν σε δίκη ως ηθικός αυτουργός ο Εμμανουήλ Μπενάκης. Η δίκη του έγινε τελικά το Νοέμβριο του 1922 και ο Μπενάκης αθωώθηκε. Δύο μάλιστα από τις αδελφές του Ίωνα Δραγούμη, κατέθεσαν ως μάρτυρες υπεράσπισης του!
Τα μέλη του αποσπάσματος, μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου, συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν σε δίκη. Ανάμεσά τους, δεν ήταν οι Λοχίες Σαρτζέτης και Κίτσος, οι επικεφαλής τους (το όνομα του Λοχία Σαρτζέτη αναφέρει ο Δρ. Ιωάννης Παπαφλωράτος). Μαζί τους δικάστηκε και ο υποπρόξενος Β. Αντωνιάδης,που σύμφωνα με το κατηγορητήριο ήταν αυτός που τους προέτρεψε να σκοτώσουν τον Δραγούμη (ο άγνωστος που αναφέραμε παραπάνω). Τα μέλη του αποσπάσματος καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη. Ο Δρ. Ι. Σ. Παπαφλωράτος που (και σε αυτό το κεφάλαιο…), περιγράφει εξαιρετικά και με νέα στοιχεία την υπόθεση της δολοφονίας Δραγούμη, αναφέρει τα ονόματα μερικών από αυτούς:
Μαλιγκουνάκης, Χατζόπουλος, Πεπαζόγλου, Κατσίγαρης, Γιαλεδάκης, Δασκαλογρηγοράκης, Καλλιτσάνης, Καραβανάκης, Μαυρογένης, Ξυδάκης, Παντελάκης, Χαλκιαδάκης και Χριστοδουλάκης. Ο Β. Αντωνιάδης, καταδικάστηκε σε 20ετή κάθειρξη. Όλοι οι παραπάνω έμειναν στη φυλακή ως το 1924, οπότε και αμνηστεύθηκαν.
Ο Π. Γύπαρης, δεν συνελήφθη. Το 1935, ενώ δικαζόταν για συμμετοχή του στο κίνημα Μαρτίου εκείνου του έτους, δήλωσε ότι έλαβε διαταγές από τον Ε. Μπενάκη για την δολοφονία του Δραγούμη. Ο Μπενάκης όμως δεν ζούσε τότε για να απαντήσει.
Ας δούμε όμως ποιος θα μπορούσε να είχε δώσει τη διαταγή για την εκτέλεση του Δραγούμη.
Ο Γύπαρης ήταν στενός συνεργάτης του Ε. Βενιζέλου.
Δεν θα μπορούσε να δεχθεί εντολές από κάποιο «μεσαίο» στέλεχος των βενιζελικών. Ο ίδιος, ήταν πραγματικά μπαρουτοκαπνισμένος και ψύχραιμος. Λέγεται ότι κάποτε κοιμήθηκε στο διπλανό δωμάτιο από εκείνο,του Βενιζέλου, έχοντας τις τσέπες του γεμάτες με χειροβομβίδες.
Η πιθανότητα να έδρασε εν βρασμώ ψυχής, είναι ανύπαρκτη. Άλλωστε, με τον Ίωνα Δραγούμη γνωρίζονταν από τον μακεδονικό αγώνα και στο παρελθόν είχαν φιλικές σχέσεις. Μάλλον λοιπόν, αποκλείεται να ήταν αυτός ηθικός αυτουργός της δολοφονίας.
Η βενιζελική εφημερίδα «Εμπρός», έγραψε στις 11 Αυγούστου 1920, ότι η εντολή να μεταφερθεί ο Δραγούμης στο Φρουραρχείο, δόθηκε από τον στρατιωτικό διοικητή Αθηνών. Κάτι τέτοιο «βόλευε» πολιτικά, καθώς οι ευθύνες θα έπεφταν σε κάποιον που είχε πέσει σε δυσμένεια και είχε αντικατασταθεί. Ούτε αυτό όμως φαίνεται πιθανό.
Σύμφωνα με τον Ι. Μάζη, το πρόσωπο με το οποίο μίλησε τηλεφωνικά ο Γύπαρης, ήταν ο, εκτελών χρέη πρωθυπουργού Εμμανουήλ Ρέπουλης. Όμως και ο ίδιος, θεωρεί απίθανο ο Ρέπουλης να έδωσε τη μοιραία εντολή.
Ο ίδιος ο Ίωνας Δραγούμης, πίστευε ότι ο Ρέπουλης ήταν πολύ πιο μετριοπαθής απ’ ότι πίστευε η αντιπολίτευση και αντίθετος στο να χύνεται «αδελφικό αίμα».
Παράλληλα, είχε συνυπάρξει πολιτικά στην «ομάδα των Ιαπώνων» με τον πατέρα του Ίωνα, Στέφανο.
Μένει τελικά ο Εμμανουήλ Μπενάκης, τον οποίο ανέφερε το 1935 ο Γύπαρης. Ποιο λόγο είσαι όμως να θέλει τον θάνατο του Ι. Δραγούμη. Έτρεφε έντονη αντιπάθεια, ίσως και μίσος γι’ αυτόν, λόγω της παλιάς σχέσης του με την κόρη του, αλλά αυτό μπορούσε να τον οδηγήσει στο να ζητήσει την εκτέλεση του; Εξάλλου ήταν όπως αναφέραμε επιφανής βενιζελικός, αλλά με ποια ιδιότητα θα «διέτασσε» τον σκληροτράχηλο Γύπαρη; Και το ότι είχε προπηλακιστεί στο παρελθόν από αντιβενιζελικούς και ήθελε να πάρει εκδίκηση, δεν αποτελεί απόδειξη ενοχής του. Άλλωστε στη δίκη που έγινε, αθωώθηκε και είχε μάλιστα και την υποστήριξη δύο αδελφών του Ι. Δραγούμη.
Επίλογος
Ο Llewellyn-Smith, κάνει λόγο για δολοφονία από βενιζελικούς μπράβος και χαρακτηρίζει το γεγονός ως «το πιο ασυγχώρητο έγκλημα των χρόνων του διχασμού».
Ο Μ. Μάλαινος, έγραψε για «εκτέλεση εν μέση οδώ».
Η Ναταλία Μελά, αδελφή του Ίωνα, όταν συνάντησε τον Ε. Βενιζέλο το 1925 στο σπίτι της Πηνελόπης Δέλτα, έφυγε αμέσως όταν εμφανίστηκε εκείνος, χωρίς να τον χαιρετήσει.
Ο Γύπαρης, οποίος είχε αντιστασιακή δράση και εναντίον των Γερμανών, παρόλο ότι ήταν περίπου 60 ετών τότε, συνομιλώντας πολλά χρόνια αργότερα με τον Κωνσταντίνο Βαβούσκο, είπε για την εκτέλεση Δραγούμη: «Αδικία».
Μία απ’ τις πολλές αδικίες σ’ αυτή τη χώρα, που πληρώθηκαν με αίμα και εθνικές συμφορές…
στοιχεία από το έργο του «Η Ιστορία του Ελληνικού Στρατού, 1833-1949», Εκδόσεις Σάκκουλα, 2014
Α. Μάζη (John A. Mazis), «ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ: Ο ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ», εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2016
Ναι καλά ο Εβραιος βενιζελος εβαλε το χερι του στη δολοφονια του μεγαλυτερου Ελληνα.
+♡ΗΡΩΑΣ ,ΗΡΩΑΣ ,Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΑΝΑΠΑΥΕΙ ΤΗ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΕΥΣΥΝΗΔΗΤΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΙΣΗ ΑΜΗΝ+♡+♡+♡+