Το δάσος όπου οι πυξίδες αχρηστεύονται, τα GPS δεν λειτουργούν και υπάρχει μια τρομαχτική πινακίδα στην είσοδό του.
Το έτος 864 μια ισχυρή έκρηξη του ηφαιστείου Φούτζι στην Ιαπωνία δημιούργησε μια «θάλασσα δέντρων». Ένα μικρό δάσος που βρισκόταν στους πρόποδες του τεράστιου βουνού βρήκε την ευκαιρία να μεγαλώσει πάνω στους τόνους λάβας που ξεχύθηκαν από τα σπλάχνα της γης.
Από το τότε το δάσος Αοκιγκαχάρα (Aokigahara) έλαβε από τους ντόπιους το προσωνύμιο «Jukai» δηλαδή «η θάλασσα των δέντρων». Το θέαμα είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Ένα πυκνό, επιβλητικό δάσος 30 τετραγωνικών χιλιομέτρων.
Αρκετές εκατοντάδες χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα το 1960, ο Ιάπωνας συγγραφές Seicho Matsumoto γράφει το βιβλίο «Kuroi Jukai». Βασικός πυρήνας του ερωτικού μυθιστορήματος είναι ένας νεαρός εραστής που δίνει τέλος στη ζωή του μέσα στο δάσος.
Από εκείνο το σημείο και έπειτα το Αοκιγκαχάρα αλλάζει μορφή. Από ένα πανέμορφο δάσος που μπορεί να χαρίσει στιγμές ξεγνοιασιάς και ηρεμίας γίνεται το δάσος του θανάτου. Εκατοντάδες εκείνοι που επέλεξαν το συγκεκριμένο μέρος για να αυτοκτονήσουν.
Τόσοι, ώστε, να αναγκαστούν οι τοπικές αρχές να τοποθετήσουν μια πινακίδα στην είσοδό του με την οποία συμβουλεύουν τον διαβάτη πως η ζωή είναι ωραία για να την τερματίσει με έναν τόσο άγριο τρόπο.
Οι θρύλοι που συνοδεύουν το συγκεκριμένο δάσος, πολλοί. Όσοι και οι ανθρώπινοι σκελετοί που βρίσκονται διάσπαρτοι στο εσωτερικό του.
Κάθε χρόνο πάνω από 100 πτώματα βρίσκονται μέσα στο Αοκιγκαχάρα
Μετά την έκδοση του βιβλίου του Seicho Matsumoto οι άνθρωποι που ήθελαν να αυτοκτονήσουν επέλεγαν το συγκεκριμένο δάσος για να βάλουν τέλος στη ζωή τους. Σύμφωνα με τα στοιχεία των Ιαπωνικών αρχών ένας μέσος όρος είναι λίγο πιο πάνω από τα 100 άτομα ετησίως! Ενδεικτικό είναι πως μόνο το 2014 μέσα στο δάσος αυτοκτόνησαν 257 άνθρωποι!
Οι περισσότεροι από αυτούς όταν πλέον εντοπιστούν έχουν απομείνει μόνο οι σκελετοί τους να προσθέτουν μια μακάβρια πινελιά σε ένα ούτως ή άλλως σκοτεινό μέρος που μοιάζει να έχει βγει από ταινία θρίλερ.
Οι αρχές ελέγχουν για πτώματα σε ετήσια βάση, καθώς το δάσος βρίσκεται στους πρόποδες του Όρους Φούτζι και είναι πολύ πυκνό για να γίνονται συχνότερες περιπολίες. Η πινακίδα που γράφει: «η ζωή σου είναι ένα πολύτιμο δώρο των γονιών σου. Σε παρακαλώ σκέψου τους γονείς, τα αδέρφια και τα παιδιά σου. Μην κρατάς μέσα σου τις στεναχώριες. Μίλησε σε κάποιον», δεν πρόκειται να αποτρέψει κανέναν από το να βάλει τέλος στην ζωή του.
Ειδικά αυτούς που φεύγουν από τις χώρες τους και πηγαίνουν στην Ιαπωνία για να αυτοκτονήσουν. Και είναι πολλοί αυτοί, σύμφωνα πάντα με τα επίσημα στοιχεία των αρχών. Πρόκειται για ένα νέου είδους «τουρισμού» που μόνο τρόμο μπορεί να προκαλέσει.
Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία οι περισσότεροι από τους αυτόχειρες εντοπίζονται απαγχονισμένοι. Αυτός είναι ο δημοφιλέστερος τρόπος. Αμέσως μετά έρχονται οι αυτοκτονίες με την κατανάλωση υπνωτικών χαπιών ή με τη χρήση δηλητηρίων. Ελάχιστες είναι οι αυτοκτονίες με αυτοπυροβολισμούς. Λέγεται πως οι αυτόχειρες δεν προτιμούν αυτόν τον τρόπο διότι κανείς δεν θέλει να διαταράξει την ησυχία και την γαλήνη του δάσους.
Είναι τόσα τα πτώματα που βρίσκονται μέσα στο δάσος που η Ιαπωνική μαφία, η Yakuza, πληρώνει άστεγους να τρυπώνουν στο δάσος και να κλέβουν ότι πολύτιμο έχουν πάνω τους οι νεκροί.
Οι κατάρες, οι μύθοι, και οι αλήθειες που συνοδεύουν τη «θάλασσα των δέντρων»
Οι ντόπιοι θεωρούν ότι το δάσος είναι καταραμένο. Πως λειτουργεί σαν μία «φυσική μπαταρία» η οποία «απορροφά» συναισθήματα. Πολλά από αυτά τα συναισθήματα μπορεί εύκολα να τα εντοπίσει κανείς αρκεί να κάνει μια μικρή βόλτα μέσα στο σκοτεινό δάσος.
Ένας από τους πιο διαδεδομένους μύθους για το δάσος, αναφέρει πως πριν από εκατοντάδες χρόνια οι Ιάπωνες που έμεναν στην περιοχή, εγκατέλειπαν στο Αοκιγκαχάρα όσους συγγενείς τους ήταν βαριά άρρωστοι ή ηλικιωμένοι. Οι Ιάπωνες πιστεύουν πως αν κάποιος πεθάνει θυμωμένος ή μείνει άταφος το πνεύμα του κυριεύει τον χώρο που άφησε την τελευταία του πνοή. Το «Γιουρέι», έτσι ονομάζονται τα εξαγριωμένα πνεύματα, αρνείται να εγκαταλείψει τον κόσμο αυτό, περιπλανιέται σαν σκιά και εμφανίζεται μπροστά σε όσους βρίσκονται στον δρόμο του.
Τα «Γιουρέι», λοιπόν, θεωρούνται ως τα πνεύματα που κατακλύζουν το δάσος και ωθούν τους ανθρώπους που μπαίνουν σε αυτό να κάνουν πράξη τις πιο σκοτεινές σκέψεις τους. Με τον τρόπο αυτό οι «λεγεώνες» αυτών των πνευμάτων αυξάνονται χρόνο με το χρόνο και συνεχίζουν το μακάβριο έργο τους.
Αυτό που κυριολεκτικά παγώνει τον επισκέπτη και εξάπτει την φαντασία είναι πως το δάσος χαρακτηρίζεται από δυο φαινόμενα. Το πρώτο είναι η σχεδόν παντελής έλλειψη ζώων. Το δεύτερο η απουσία ήχων και φωτός μέσα σε αυτό. Τα φαινόμενα αυτά εξηγούνται εύκολα αν αναλογιστεί κανείς πως η βλάστηση είναι τόσο πυκνή που δεν επιτρέπει στις αχτίδες τους ήλιου να περάσουν μέσα ενώ «κόβει» και κάθε ήχο που προέρχεται έξω από αυτό. Για τους ντόπιους, ωστόσο, αυτά τα δυο είναι η απόδειξη πως το δάσος είναι καταραμένο.
Οι πυξίδες, τα GPS και οι εγκαταλελειμμένες κορδέλες
Παράλληλα, είναι διαδεδομένη η πεποίθηση πως αν μπεις για να αυτοκτονήσεις στο δάσος και το μετανιώσεις, αυτό δεν σε αφήνει να φύγεις. Σε κρατάει εγκλωβισμένο. Οι πυξίδες αχρηστεύονται, τα GPS δεν λειτουργούν και στο τέλος εγκαταλείπεις τις προσπάθειες και πεθαίνεις. Κάποιοι αποδίδουν όλα αυτά στην κατάρα του δάσους. Κάποιοι άλλοι στο γεγονός ότι τα αποθέματα μαγνητικού σιδήρου στο υπέδαφος του δάσους προκαλούν την αχρήστευση των πυξίδων και την απώλεια προσανατολισμού των ταξιδιωτών.
Όταν, όμως, Ιάπωνες στρατιώτες έκαναν εκπαιδευτικές διαδρομές μέσα στο δάσος οι στρατιωτικές πυξίδες λειτουργούσαν αποδεδειγμένα καλά. Κάποιες φθηνές πυξίδες του εμπορίου έχουν πρόβλημα. Οι συσκευές GPS και άλλες ηλεκτρονικές συσκευές όπως τα κινητά τηλέφωνα λειτουργούν κανονικά στην εξωτερική περίμετρο του δάσους και για αρκετά μέτρα προς το εσωτερικό του και χάνουν σταδιακά την ισχύ τους όσο κάποιος κατευθύνεται προς τον πυρήνα του.
Παράλληλα, ο διαβάτης του Αοκιγκαχάρα θα βρει στο δρόμο του πολλά μακάβρια ευρήματα. Κουκλάκια καρφωμένα πάνω στους κορμούς των δέντρων, σπαρακτικές επιστολές να ταξιδεύουν με τη βοήθεια του ανέμου. Αγχόνες να κρέμονται από τα κλαδιά και μισοθαμμένα προσωπικά αντικείμενα, είναι μερικά μόνο από αυτά.
Αυτό που προκαλεί εντύπωση, ωστόσο, είναι οι εκατοντάδες κορδέλες, τα δεκάδες μέτρα σπάγκου και σχοινιού που βρίσκονται δεμένα πάνω στα δέντρα και αποτελούν την πιο τρανή απόδειξη πως κάποιοι είχαν πρόθεση να φύγουν από το δάσος και προκειμένου να μη χαθούν «αντέγραψαν» την ιστορία του Θησέα που με τον μίτο της Αριάδνης βρήκε τον δρόμο της επιστροφής από τον σκοτεινό λαβύρινθο. Αυτό που παραμένει άγνωστό είναι αν τελικά οι ίδιοι τα κατάφεραν ή έμειναν για πάντα μέσα στο σκοτεινό και μυστηριώδες δάσος των αυτοκτονιών…
