Η συνάντηση με ένα βασιλιά απαιτεί πολλές προϋποθέσεις και ειδικό πρωτόκολλο…
Όχι, όμως, για τον βασιλιά Αντόνιο. Στο μικροσκοπικό νησάκι Ταβολάρα, ανοιχτά της Σαρδηνίας, ο 85χρονος Αντόνιο Μπαρτολεόνι, ο μονάρχης του νησιού, περιμένει τους επισκέπτες με βερμούδα, σανδάλια και παιδικό ενθουσιασμό, καλωσορίζοντάς τους στο δικό του «βασίλειο», το εστιατόριό του «Τονίνο».
Η πρώην παραγωγός του CNN, Κέλι Πόλοκ κι ο σύζυγός της εγκατέλειψαν την αστική ζωή, παράτησαν τις δουλειές τους, με σκοπό να γυρίσουν τον κόσμο με ιστιοπλοϊκό. Ταξίδεψαν στο Ταβολάρα και συνάντησαν τον ταπεινό βασιλιά που τους διηγήθηκε την ιστορία της οικογένειας και του νησιού.
Ο βασιλιάς του Ταβολάρα, με βερμούδα και πλατύ χαμόγελο, φωτογραφίζεται με τους επισκέπτες του, την Κέλι Πόλοκ, πρώην παραγωγό του CNN και τον σύζυγό της – Πηγή: Κέλι Πόλοκ
Οι κατσίκες με τα χρυσοκίτρινα δόντια
Το Ταβολάρα, ένα νησάκι μήκους ούτε 7 χλμ από ασβεστόλιθο και γρανίτη, αναδύεται λίγα μίλια βορειοανατολικά της Σαρδηνίας. Δεν έχει δρόμους, ούτε ξενοδοχεία, μονάχα ένα μικρό κοιμητήριο και ένα εστιατόριο (του βασιλιά Αντόνιο). Κάτοικοί του, λίγοι άνθρωποι, λιγότερα γεράκια και πολλές κατσίκες. Για την ακρίβεια, είναι αυτές οι άγριες κατσίκες που, λόγω των «χρυσοκίτρινων» δοντιών τους, έκαναν το νησί γνωστό.
Τα αντίστοιχα «κρι κρι» του Ταβολάρα που απέκτησαν τα χαρακτηριστικά αυτά δόντια επειδή τρέφονταν αποκλειστικά από φύκια κι ένα σπάνιο είδος λειχήνας του νησιού, έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανακήρυξη του νησιού σε βασίλειο.
Ο θρύλος, με τις απαραίτητες παραφθορές και εκδοχές που επιβάλλει ο χρόνος, έχει επιβιώσει εδώ και έξι γενιές, από το 1806, τότε που ο προ-προ-προ πάππους του Τονίνο, Τζουζέπε Μπαρτολεόνι, ένας Γενοβέζος ναυτικός, έφτανε στο ερημονήσι.
«Αυτοανακηρύχθηκε ηγέτης του νησιού γιατί ήταν ακατοίκητο. Του άρεσαν τα νησιά και η μοναξιά», εξηγεί ο απόγονός του, Τονίνο.
Η αγάπη του βασιλιά για τους Μπαρτολεόνι και τα αγριοκάτσικα
Κι ήταν αυτό το σπάνιο αγριοκάτσικο, λοιπόν, που ερέθισε το ενδιαφέρον του βασιλιά της Σαρδηνίας, Κάρολου Αλβέρτου, ο οποίος άρχισε να ταξιδεύει στο νησί για κυνήγι. «Είμαι ο Κάρολος Αλβέρτος, βασιλιάς της Σαρδηνίας» συστήθηκε ο ίδιος στον ντόπιο που τον καλωσόρισε, για να λάβει την απάντηση του (γιου του προπάππου τού Τονίνο): «Κι εγώ είμαι ο Πάολο, ο βασιλιάς του Ταβολάρα».
«Ξεκίνησε ένα αστείο μεταξύ τους. Ο Κάρολος ήταν Βασιλιάς του Πεδεμόντιου και της Σαρδηνίας και ο Τζουζέπε ο Βασιλιάς του Ταβολάρα», λέει ο σημερινός «βασιλιάς» για τη φιλία που αναπτύχθηκε μεταξύ των δύο «βασιλέων».
Από ερημονήσι… βασίλειο
Κι όπως διηγείται ο Τονίνο, όταν το ιταλικό κράτος αργότερα αρνήθηκε να αναγνωρίσει τη κυριότητα του νησιού από τους Μπαρτολεόνι, βάζοντάς τους σε πολύχρονη δικαστική περιπέτεια, ο γιος τού Τζουζέπε, Πάολο σε μία απέλπιδα προσπάθεια εξεύρεσης λύσης, απευθύνθηκε στον βασιλιά Κάρολο. Κι εκείνος δεν τον απογοήτευσε. Πιστός στην παλιά φιλία με τον πατέρα του, ο βασιλιάς Κάρολος Αλβέρτος, μέσα σε είκοσι μέρες, είχε δώσει τη λύση, καταγράφοντας στο κτηματολόγιο της εποχής το νησί ως ιδιοκτησία των Μπαρτολεόνι και ανακηρύσσοντάς το, με βασιλική σφραγίδα, «βασίλειο». Οι 33 κάτοικοι του νησιού είχαν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν!
Τα νέα κυκλοφόρησαν και, μοιραία, έφτασαν και στα αυτιά της Βασίλισσας Βικτωρίας που διατηρούσε φωτογραφικό αρχείο με όλα τα βασίλεια του κόσμου. Η αυτής μεγαλειότητα έστειλε φωτογράφο στο Ταβολάρα για να απαθανατίσει τους… νεοφώτιστους «γαλαζοαίματους» και, σύμφωνα με τον Τονίνο, η φωτογραφία κόσμησε τοίχο του Μπάκιγχαμ με τη λεζάντα «η βασιλική οικογένεια του Ταβολάρα στον κόλπο της Τερανόβα, στο μικρότερο βασίλειο του κόσμου».
Η βασίλισσα έστειλε ένα αντίγραφο στον βασιλιά Πάολο που περήφανα κρέμεται ακόμα στο εστιατόριο του Τονίνο, ως μόνιμη υπενθύμιση της ένδοξης ιστορίας μιας βασιλικής οικογένειας χωρίς παλάτι, στέμμα, πλούτη και αυλικούς.
