Οι Πυθαγόρειοι επαινέθηκαν πάντα για την ηθική τους, την ταπεινοφροσύνη τους και τη συνέπεια του λόγου της τιμής τους.
Όμως… δύο ρήτορες μοιράζονταν τις δημαγωγικές αγορεύσεις και έστρεφαν τον λαό-μάζα κατά των Πυθαγορείων: ο Κύλων και ο Νίνων.
Ο πρώτος δεν είχε γίνει δεκτός από τον Πυθαγόρα στη σχολή, όταν αυτοεπαινούμενος είχε πάει στον Πυθαγόρα ζητώντας να γίνει μαθητής του.
Ηταν πλούσιος, καλής καταγωγής αλλά φορτικός, βίαιος και τυραννικός, χρησιμοποιώντας τον κύκλο των φίλων του και τη δύναμη του πλούτου του για να μπορεί ν’ αδικεί. Θεωρούσε ότι ήταν πιο άξιος απ’ όλους για να γίνει μέτοχος και στη φιλοσοφία του Πυθαγόρα. (Πορφύριος «Πυθαγόρου βίος» 54).
Ο δε Νίνων αναφέρει ο Ιάμβλιχος: «προσποιούμενος μεν εξητακέναι τα των Πυθαγορείων απόρρητα, πεπλακώς δε και γεγραφώς εξ ων μάλιστα αυτούς ήμελλε διαβαλείν, και δους τω γραμματεί βιβλίον εκέλευσεν αναγιγνώσκειν, ην δ’ αυτώ επιγραφή μεν λόγος ιερός…», δηλ. «ισχυριζόμενος ότι είχε εξετάσει τα μυστικά των Πυθαγορείων και αφού πλαστά σχεδίασε και συνέγραψε τέτοιες λεπτομέρειες, οι οποίες ήταν ειδικά υπολογισμένες να ενοχοποιήσουν τους Πυθαγορείους, έδωσε στο γραμματέα το βιβλίο και διέταξε να το διαβάσει, το βιβλίο επιγραφόταν Ιερός Λόγος …» (Ιαμβλίχου «Πυθαγορικός βίος» 258, σελ. 180, εκδ. Πύρινος Κόσμος).
Και συνεχίζει παρακάτω ότι «τόσο πολύ εξαγρίωσε το πλήθος με τις συκοφαντίες του, ώστε μετά από λίγες μέρες μεγάλο πλήθος λαού συναθροίστηκε με την πρόθεση να επιτεθεί κατά των Πυθαγορείων».
Αν και ο Πυθαγόρας έχαιρε άκρας εκτίμησης, όμως το πλήθος που «άγεται και φέρεται» γρήγορα γοητεύθηκε από τους δημαγωγούς και τον «αποτυχημένο μαθητή» Κύλωνα. Ετσι απέδιδαν στον Πυθαγόρα και τους οπαδούς του όλα τα κακά που έπλητταν την πόλη. Σεισμός, λοιμός, κακοκαιρίες, ό,τι άσχημο και να γινόταν οφειλόταν στις «τελετές» των Πυθαγορείων που εξόργιζαν τα «πνεύματα».
Κάποια μέρα το εξαγριωμένο πλήθος επιτέθηκε και έκαψε τη Σχολή σκοτώνοντας τους περισσότερους μαθητές.
Πολλοί λίγοι σώθηκαν και ανάμεσα τους και ο Πυθαγόρας, ο οποίος όμως μετά από λίγο χρονικό διάστημα πέθανε από τη λύπη του.
Νομίζω ότι τα αρχαία μυστήρια ήταν σατανιστικές τελετές. Η επίκλιση δαιμόνων δεν είναι έργο Θεού. Δεν επιτρέπεται να ρωτάμε τους νεκρούς για τους ζωντανούς. Ο Θεός θέλει να ρωτάμε αυτόν. Αυτά έκανε και ο Σολομώντας, που παντρεύτηκε γυναίκες ειδωλολάτρισσες και τον μύησαν στην ειδωλολατρεία, και τον εξόρισε ο Θεός 4.000 χρόνια στον άδη. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έχουν πει σωστά πράγματα, αυτό που δεν γνωρίζω είναι αν τους τα αποκάλυψε το Πνεύμα του Θεού ή οι δαίμονες.
ΟΥΓΚΑΝΤΕΖΟΙ