Στις 22 Νοεμβρίου 1963, ημέρα Παρασκευή (πριν ακριβώς από 56 χρόνια), ο πρόεδρος John F. Kennedy και σύζυγός του Jacqueline Kennedy επέβαιναν στην ανοιχτή Lincoln Continental (που ήταν το προεδρικό αυτοκίνητο), επικεφαλής μιας πομπής αυτοκινήτων που διέσχιζε αργά το κέντρο της πόλης Ντάλας του Τέξας. Στις 12:30 το μεσημέρι, τοπική ώρα, ένας ελεύθερος σκοπευτής άρχισε να πυροβολεί. Δύο από τα βλήματα βρήκαν τον πρόεδρο στη βάση του αυχένα και στο κεφάλι. Διακομίστηκε σε παρακείμενο νοσοκομείο, όπου πέθανε αμέσως.
Ως δράστης της δολοφονίας συνελήφθη ο 24χρονος Lee Harvey Oswald, κάτοικος του Ντάλας. Δύο μέρες αργότερα, ο Oswald πυροβολήθηκε σχεδόν εξ επαφής και σκοτώθηκε από έναν ντόπιο ιδιοκτήτη night club, τον Jack Ruby, μέσα στο αστυνομικό τμήμα του Ντάλας. Η προεδρική ανακριτική επιτροπή με επικεφαλής τον αρχιδικαστή των ΗΠΑ, Earl Warren, αποφάνθηκε ότι ούτε ο ελεύθερος σκοπευτής, ούτε ο εκτελεστής του «μετείχαν σε οποιαδήποτε συνωμοσία, κατευθυνόμενη είτε από το εσωτερικό είτε από το εξωτερικό, με σκοπό τη δολοφονία του προέδρου Kennedy», αλλά ότι ο Oswald είχε ενεργήσει εντελώς μόνος του.
Η δολοφονία του προέδρου J.F. Kennedy λογικά έπρεπε να ήταν το τέλος της ιστορίας της καταραμένης Lincoln αλλά το αυτοκίνητο έμεινε στην προεδρική υπηρεσία για 13 ακόμη χρόνια. Η λιμουζίνα «αποσύρθηκε» το 1977 και μπήκε στο μουσείο της Ford στο Dearborn. Από το αυτοκίνητο λείπει ένα κομμάτι της. Το παρμπρίζ με τις δύο τρύπες από τις σφαίρες, που τραυμάτισαν θανάσιμα τον JFK. Αυτό υπάρχει στο National Archives στην Ουάσιγκτον.
Η Lincoln στον Λευκό Οίκο
Το 1961 ήταν ένα καθοριστικό έτος για τη Ford, τη μάρκα Lincoln και το μοντέλο Continental. Ήταν το πρώτο έτος του μοντέλου μετά από ένα μεγάλο επανασχεδιασμό που εισήγαγε ιδιαιτερότητες στην σχεδίαση: Οι Suicide doors (πόρτες που άνοιγαν ανάποδα), η περίφημη «μάσκα» (σαν καρτέλα αυγών) κ.α. ήταν χαρακτηριστικά που βοήθησαν την ενίσχυση της Lincoln μάρκας πολυτελείας ξεχωριστά από τις άλλες μάρκες της Ford. Η αμερικανική κυβέρνηση ήταν ένας από τους πρώτους αγοραστές της Continental η οποία… ενοικιάζει το αυτοκίνητο για μόλις 500 δολάρια ετησίως.
Σύμφωνα με το μουσείο Henry Ford, στο Dearborn, του Μίτσιγκαν η λιμουζίνα πήγε στην εταιρία Hess & Eisenhardt, Cincinnati, όπου μάκρυνε κατά 1,68 μέτρα και τις πρόσθεσαν διάφορα τεχνολογικά gadgets της εποχής (αφαιρούμενη οροφή από χάλυβα και διαφανή πλαστικά πάνελ, ένα υδραυλικό πίσω κάθισμα που θα μπορούσε να υψωθεί κατά 25,5 εκατοστά και air condition με πρόσθετα πάνελ ελέγχου. Για τους πράκτορες, που συνόδευαν τον πρόεδρο προστέθηκαν τέσσερα αποσπώμενα σκαλοπάτια στα πλάγια και δύο στον πίσω προφυλακτήρα και δύο ραδιοτηλέφωνα. Για να μην μοιάζει με καμμία άλλη Continental, προστέθηκε μια μάσκα από το μοντέλο του 1962 Continental, καθώς και καλύμματα τροχών από την Lincoln Premiere του 1957.
Τα επόμενα 13 χρόνια
Αυτό λογικά θα ήταν το τέλος του αυτοκινήτου, που πρωταγωνίστησε στην δολοφονία του προέδρου αλλά τελικά η λιμουζίνα έμεινε στην προεδρία για 13 χρόνια ακόμη. Ο λόγος ήταν «απλά θέμα χρόνου και οικονομικών περιορισμών» λέει ο Matt Anderson υπέυθυνος του μουσείου Henry Ford και προσθέτει: «Η σύντομη απάντηση ήταν σκοπιμότητα, και τη στιγμή που η προεδρική αυτοκινητοπομπή χρειαζόταν οχήματα, έπρεπε να περάσουν 3-4 χρόνια για να κατασκευαστεί ένα νέο προεδρικό αυτοκίνητο».
Η δολοφονία του JFK άλλαξε την τακτική των μυστικών υπηρεσιών αφού ως τότε κανένα αυτοκίνητο προέδρου δεν ήταν αλεξίσφαιρο. Αυτό άλλαξε αμέσως. Με την κωδική ονομασία «Project D-2», η λιμουζίνα επιστράφηκε στην Hess & Eisenhardt και μία ομάδα 30 ατόμων, αποτελούμενη από εκπροσώπους του Στρατού των ΗΠΑ. Έξι μήνες μετά παρέδωσαν την ανανεωμένη λιμουζίνα με το πίσω μέρος του αυτοκινήτου να είναι τελείως θωρακισμένο.
Ο κινητήρας επίσης επαναρυθμίστηκε για να του δώσει 17% περισσότερη ισχύ. Προστέθηκε μία νέα μονάδα κλιματισμού, περισσότερες συσκευές ηλεκτρονικής επικοινωνίας και άλλαξε το χρώμα, που έγινε: «Royal Blue Metallic».
Στα χρόνια που ακολούθησαν οι επόμενοι πρόεδροι των ΗΠΑ έκαναν τροποποιήσεις και όλοι απέφευγαν να χρησιμοποιούν την «Cursed Lincoln» (καταραμένη Lincoln). O Lyndon B. Johnson επέμεινε ότι το πίσω παράθυρο πρέπει να ανοίγει και ο Richard Nixon ζήτησε να τοποθετηθεί μια καταπακτή στην οροφή, ώστε να μπορεί να σταθεί και να χαιρετά το κοινό. Οι δύο αυτές τροποποιήσεις παραμένουν στο αυτοκίνητο σήμερα.
