Η απίστευτη ζωή μιας Ελληνοεβραίας μετανάστριας με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη, η οποία κατάφερε να κυριαρχήσει στον ανδροκρατούμενο χώρο της βιομηχανίας ταινιών για ενήλικες, ξεδιπλώνεται μέσα από ένα αφιέρωμα της εφημερίδας New York Post.
H Tσέλι Γουίλσον, η οποία έφυγε από τη ζωή το 1994 σε ηλικία 86 ετών, ήταν «μια εντυπωσιακή Νεοϋορκέζα που ενσάρκωνε το αμερικανικό όνειρο» σύμφωνα με την αμερικανική εφημερίδα. «Πίστευε ότι η Αμερική ήταν το καλύτερο μέρος στον κόσμο, και ότι εκεί ήσουν ελεύθερος να κάνεις ό,τι θες», λέει η κόρη της Μπόντι Γουότερς στην Post.
Κι αυτό που ήθελε η Γουίλσον ήταν να διευθύνει μια «αυτοκρατορία» πορνό.
Η Γουίλσον, μια Ελληνοεβραία γεννηθείσα το 1908, έφυγε από την πόλη της τη Θεσσαλονίκη το 1939 για να γλιτώσει τους διωγμούς που προηγήθηκαν του Ολοκαυτώματος και να αναζητήσει ενδεχομένως μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά της. Ταξίδεψε μέχρι τη Νέα Υόρκη, όπου η πρώτη της δουλειά ήταν να πουλάει χοτ ντογκ σε ένα καρότσι. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’60, ωστόσο, είχε εξελιχθεί σε μία από τους μεγαλοπαραγωγούς ταινιών για ενήλικες της Τάιμς Σκουέρ, διευθύνοντας πέντε κινηματογράφους στην Όγδοη Λεωφόρο, κατά τη λεγόμενη «Χρυσή εποχή του πορνό».
Ένα νέο ντοκιμαντέρ με τίτλο «Queen of the Deuce» εξερευνά την ασυνήθιστη ζωή της Γουίλσον που, με τον δυναμικό και αντισυμβατικό χαρακτήρα της κατάφερε να ακμάσει σε έναν εξαιρετικά ανδροκρατούμενο χώρο, διευθύνοντας την «αυτοκρατορία» της από ένα διαμέρισμα πάνω από τον κινηματογράφο της με το όνομα «Eros». Το σινεμά αυτό βρισκόταν στην ανατολική πλευρά της Όγδοης Λεωφόρου, μεταξύ της 45ης και της 46ης Οδού, σε μια περιοχή που αργότερα θα εξελισσόταν σε ένα από τα πιο κακόφημα τετράγωνα της γειτονιάς.
Επιστρατεύοντας αρχειακό υλικό, μαρτυρίες από συγγενείς και φίλους, ηχητικές συνεντεύξεις και animation, η σκηνοθέτιδα Βαλερί Κοντάκος χαρτογραφεί το ταξίδι της Γουίλσον από τα παιδιά της χρόνια και τον δυστυχισμένο πρώτο της γάμο στη Θεσσαλονίκη μέχρι και τα σχέδια για την προστασία των παιδιών της από τους Ναζί και τον ερχομό τους στην Αμερική.
Στη Νέα Υόρκη, η χαρισματική Γουίλσον έχτισε μια άκρως πετυχημένη καριέρα ως παραγωγός ταινιών πορνό και ιδιοκτήτρια κινηματογράφων. Η «αυτοκρατορία» αυτή όμως ήταν μόνο ένα από τα «πρότζεκτ» στην πολυτάραχη ζωή της, που περιλάμβανε την ιδιοκτησία εστιατορίου, έναν δεύτερο γάμο, δυο γυναίκες ερωμένες και τέσσερα παιδιά. «Σε μαγνήτιζε σαν προσωπικότητα, ήξερε αμέτρητους ανθρώπους από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα. Δεν ήταν στον χαρακτήρα της να βγαίνει έξω για να καλοπιάνει κόσμο. Οι άνθρωποι έλκονταν από εκείνη», λέει η 79χρονη σήμερα Γουότερς.
Η Γουίλσον είχε μετατρέψει σε γραφείο το καθιστικό του διαμερίσματός της πάνω από το σινεμά «Eros» και από εκεί διηύθυνε όλες τις τις επιχειρήσεις. Ο χώρος ήταν γεμάτος εφημερίδες που διάβαζε φανατικά ενώ, σύμφωνα με την κόρη της, μιλούσε τέσσερις γλώσσες. Συχνά διοργάνωνε παιχνίδια πόκερ στον ίδιο χώρο, με τη συμμετοχή άλλων μεγαλοπαραγωγών και ηθοποιών πορνό, ίσως και κάνα δυο… μαφιόζων.
Οι Έλληνες μουσαφίρηδες και η αγάπη της για τη χώρα της
Το σπίτι της Γουίλσον ήταν συνεχώς γεμάτο με επισκέπτες που κοιμόντουσαν σε καναπέδες, τραπέζια ή όπου αλλού υπήρχε χώρος, θυμάται η Γουότερς στην ταινία. «Η μαμά μου καλούσε συνεχώς κόσμο να μείνει μαζί μας. Ήταν κυρίως άνθρωποι από τη Ελλάδα, που είχαν έρθει για επίσκεψη ή και μόνιμα. Μας έβγαινε πάντα σε καλό, επειδή ήξεραν να μαγειρεύουν καλά και έτσι είχαμε πάντα υπέροχο φαγητό σπίτι».
Η Γουίλσον στήριζε με πάθος τους συμπατριώτες της στην Ελλάδα. Ξεκίνησε την καριέρα της στη διανομή ταινιών με mainstream ελληνικές ταινίες και κινηματογραφικά επίκαιρα από τον πόλεμο στην πατρίδα της, ενώ παρήγαγε και την δική της ταινία με τίτλο «Greece on the March» το 1941. Την επόμενη χρονιά, παντρεύτηκε τον τεχνικό προβολής Ρεξ Γουίλσον.
Δέκα χρόνια αργότερα, η Γουίλσον νοίκιασε τον κινηματογράφο Squire, αρχικά με την πρόθεση να προβάλλει ελληνικές ταινίες. Όμως η δημοφιλία αυτών των ταινιών είχε καθοδική πορεία και η δαιμόνια επιχειρηματίας είδε άλλες ευκαιρίες να αναδύονται, τις σεξουαλικά απελευθερωμένες δεκαετίες του 60 και του 70. Το Squire θα μετονομαζόταν αργότερα σε Cameo, και θα πρόβαλε μία από τις πρώτες hardcore ταινίες πορνό στα σινεμά της Τάιμς Σκουέρ. Σιγά σιγά η Γουίλσον έχτισε το «Eros» και το «Venus», δυο ακόμη κινηματογράφους, και αγόρασε το «Tivoli theatre», μετονομάζοντάς το σε «Adonis».
Στο συγκεκριμένο σινεμά θα γυριζόταν το 1978 η «θρυλική» ταινία γκέι πορνό «Μια βραδιά στο Adonis», σύμφωνα με τη New York Post.
Η Γουίλσον απολάμβανε να συζητά με όλους, όμως υπήρχε ένα θέμα για το οποίο δεν μιλούσε ποτέ: Το Ολοκαύτωμα και τη μοίρα των συγγενών της που παρέμειναν στην Ελλάδα. Η Γουίλσον κατάφερε να κρύψει με επιτυχία τα δυο παιδιά της, την Πολέτ και τον Ντάνιελ, στα σπίτια συγγενών και φίλων μέχρι που κατάφερε να ταξιδέψει πίσω στην πατρίδα και να τα πάρει μαζί της στην Αμερική το 1946.
«Ο αδελφός, η αδελφή και η μητέρα της μαμάς μου ήταν όλοι στη Θεσσαλονίκη όταν εισέβαλαν στην πόλη οι Ναζί» λέει σήμερα η Γουότερς. Στάλθηκαν όλοι σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου και έχασαν τη ζωή τους.
Η Γουίλσον δεν είχε πει ούτε καν στην κόρη της ότι ήταν Εβραία. Όταν ήταν μικρή, η Μπόντι πήγαινε σε καθολικό σχολείο και η μητέρα της (τα γενέθλια της οποίας ήταν στις 25 Δεκεμβρίου) γιόρταζε πάντα τα Χριστούγεννα με την οικογένειά της. Η Γουότερς έμαθε για τις θρησκευτικές ρίζες της οικογένειάς της από την μεγαλύτερη αδελφή της Πολέτ, η οποία κρυβόταν για χρόνια από τους Ναζί σε ένα φιλικό σπίτι της Γουίλσον στην Ελλάδα, και ήρθε να ζήσει μαζί τους όταν ήταν πλέον 12χρονών. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα «τα ροζάριά μου εξαφανίστηκαν», θυμάται η κόρη της Γουίλσον.
Και οι δύο γάμοι της Γουίλσον ήταν θυελλώδεις. Η Γουότερς θυμάται πως όταν η μαμά της τσακωνόταν με τον μπαμπά της, συχνά εκτοξεύονταν καρέκλες. «Εκείνος απέδιδε τα νεύρα της στην εμμηνόπαυση, όμως ήταν προφανές ότι ήταν έτσι όλη της τη ζωή», λέει χαρακτηριστικά. Τελικά, η Γουίλσον έκανε σχέση με δύο γυναίκες, που έμεναν συχνά στο διαμέρισμα. Ο σύζυγός της μετακόμισε για ένα διάστημα στο Πουέρτο Ρίκο, όμως εξακολουθούσαν να έχουν καλές σχέσεις.
Η «Χρυσή εποχή του πορνό» σταδιακά πέρασε και η Γουίλσον άρχισε σιγά σιγά να αποσύρεται από τον χώρο, προβλέποντας τις αλλαγές που έρχονταν στην Τάιμς Σκουέρ.
Η Γουίλσον πέθανε το 1994 σε ηλικία 86 ετών, όμως πριν φύγει από τη ζωή έγραψε μια επιστολή στις κόρες της με οδηγίες για την κηδεία της και μια λίστα με ψώνια για τα φαγητά που θα σέρβιραν. Αυτή η χειρονομία δεν ξάφνιασε κανένα από τα αγαπημένα της πρόσωπα…
«Ήθελε να δεχτούμε κόσμο στο διαμέρισμά της για να πιουν στη μνήμη της. Επίσης έγραφε ότι είχε κάνει το καθήκον της εδώ στη Γη και ότι επέστρεφε στον Θεό. Δεν τη θεωρούσα ποτέ θρήσκα, αλλά προφανώς υπήρχαν πράγματα που ήθελε να κρατήσει μόνο για τον εαυτό της», θυμάται η κόρη της. Μοιράζεται μάλιστα το πιο σημαντικό μάθημα που της έδωσε η μητέρα της, που δεν είναι άλλο από το να κυνηγάει τα όνειρά της, να πιστεύει πάντα στον εαυτό της και να μην αφήνει κανέναν να την αποθαρρύνει.
και ο Κεμαλ στη Θεσ/κη γεννηθηκε
Και γιατί να μας ενδιαφέρει η ζωή μιας πουτανόγριας; Δεν πρόσφερε στην κοινωνία, μόνο την έβλαψε…Αχθος αρούρης ήταν…
Αι σιχτιρ με το κολοεβραιους
Βρωμο Εβραίοι άθλιοι. φιγουράρουν πίσω από κάθε καταστροφή αλλά και διαστροφή…!!!🤮🤮🤮🤮🤮🤮
Σαν άντρας είναι. Σε ποιο Θεό επιστρέφει; Γι’ αυτούς που έκαναν φράγκα ο θεός τους είναι αυτός που τους δίνει το χρήμα, ο Σατανάς. Και την βιομηχανία πορνό οι εβραίοι την ελέγχουν.