Ξεχνάνε να πουν «σ’ αγαπώ», γιατί «κοστίζει» και δε βγαίνουν οι αριθμοί βλέπεις.. Ξεχνάνε να εκτιμήσουν τη ζεστασιά του σπιτιού τους και φεύγουν νωρίτερα για τη δουλειά. Όχι γιατί την αγαπούν, γιατί «πρέπει». Βρες έναν άνθρωπο που δεν είχε ποτέ την τύχη να γνωρίσει «σπίτι» και πες του ότι βάζεις σε προτεραιότητα την δουλειά σου. Τώρα δες την απορία στο βλέμμα του. Δε σε πιστεύει. Στο εγγυώμαι. Και δε σε πιστεύει γιατί εκείνος δεν το έχει «δεδομένο». Καταλαβαίνει τι έχει περισσότερη αξία και σε θεωρεί αστείο. Μόνο όταν χάνουμε κάτι καταλαβαίνουμε την αξία του. Νόμος για όλα στη ζωή.
Πόσα «σε λίγο» έχεις πει σε ανθρώπους που είναι κλειδιά στις πόρτες της ζωής σου, απλά και μόνο γιατί έβαλες λάθος προτεραιότητα; Πόσες φορές έπνιξες εκείνο το «μου λείπεις» γιατί «δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή»; Κι αν εκείνη την ακατάλληλη στιγμή κάποιος σου έλεγε ότι είναι η τελευταία; Θα δίσταζες; Πόσα «αύριο» έχεις πει στον εαυτό σου δίνοντας παράταση στην ευτυχία ή την απελευθέρωσή σου;
Πρέπει, επιτέλους, να καταλάβουμε πόσο μικροί και προσωρινοί είμαστε. Τίποτα δεν μας έχει δώσει το δικαίωμα να αισθανόμαστε σημαντικοί και άτρωτοι. Ο κόσμος προχωράει. Και θα προχωράει πάντα, με ή χωρίς εμάς. Η δική σου αναβολή δεν επηρεάζει κανέναν άλλον εκτός από σένα. Και γι’ αυτό δε νοιάζεται κανείς. Και δε θα νοιαστεί ποτέ.
Άνθρωπε, όλα είναι εδώ κι όλα είναι σήμερα. Το αύριο είναι απρόβλεπτο. Μπορεί και να μην έρθει. Ζήσε και μην αρκείσαι στο «υπάρχω». Αγάπα και μη φοβάσαι να εκτεθείς γι’ αυτό. Δε ξέρεις ποια μπορεί να είναι η τελευταία φορά…
