Του Γιώργου Κράλογλου
Η παραγωγή ξεχασμένη έως αδιάφορη για την οικονομία μας. Εμείς στο έλεος των εισαγωγών. Και για την ακρίβεια, κρατικά επιδόματα. Ζήτω μας, σύντροφοι…
Ποιος από την πολιτική και τους πολιτικούς μας τολμάει να στρέψει την επιδοματική πολιτική (που ισχύει ακόμη και θα συνεχίσει και το 2024) προς όφελος και της παραγωγής μας και των παραγωγών.
Να ενισχύσει την παραγωγή και να απαιτήσει μείωση του κόστους. Χαμήλωμα τόσο της ακρίβειας που ζούμε όσο και εκείνης που μας έρχεται.
Να πει συνεπώς ότι εγώ σταματάω να δίνω επιδόματα απ’ ευθείας σε καταναλωτές για καύσιμα, για ρεύμα, για την κίνηση, για αγορές τους ή για τον καφέ και το κουλούρι των νέων… αλλά θα καταφέρω να πετύχω χαμηλές τιμές ενισχύοντας την παραγωγή και μόνο την παραγωγή.
Ποιος, από την πολιτική, τολμάει να το κάνει αυτό. Κανείς.
Απλά η άρνηση της κάθε πλευράς θα στηρίζεται σε διαφορετικά επιχειρήματα. Θα αλλάζουν τα ναι μεν αλλά…
Στην ουσία βέβαια δεν πρόκειται να απαντήσει κανείς. Γιατί η ουσία έχει τεράστιο πολιτικό κόστος…
Ξέρετε τι σημαίνει για τα 2-3 κόμματα εξουσίας ή ακόμη και για τα δεκανίκια τους να βγουν και να πουν “ενισχύστε επιχειρήσεις της ιδιωτικής πρωτοβουλίας γιατί έτσι μόνο θα κατέβει το κόστος της παραγωγής μας…;”
Έχουμε καλύτερα να κυνηγάμε 17.000 τρακαδόρους σε pass και άλλα κρατικά επιδόματα, παρά να δείξουμε ότι ανοιχτήκαμε στους ιδιώτες επιχειρηματίες. Στην ολιγαρχία…
Έχουμε καλύτερα να δίνουμε 150 ευρώ σε νέους για καφέ, για κουλούρι και τυρί τον μήνα, αντί να επιδοτούμε (με το σύνολο και αυτής της κρατικής δαπάνης) τις αγροτικές μας επιχειρήσεις να πετύχουν αυτά που θα βοηθήσουν τη μείωση κόστους αγροτικών προϊόντων που φθάνουν και στα χέρια των νέων.
Έχουμε καλύτερα να επιδοτούμε το τεράστιο πελατειακό μας κοινό με κάρτες και κουπόνια βενζίνης και πετρελαίου, αντί να δώσουμε επιδοτήσεις ακόμη και στον ιδιώτη πρατηριούχο να ρίξει την τιμή στην αντλία.
“Και αν ο πρατηριούχος αποδειχθεί κομπιναδόρος…”, ακούς από τους “οραματιστές” κρατικούς υπαλλήλους. Αυτούς που από την άλλη κάνουν ότι δεν βλέπουν το πώς τα κουπόνια για τα καύσιμα αλλάζουν και χέρια… Γιατί; Γιατί τα πήραν και πάρα πολλοί που ούτε είχαν, ούτε έχουν ούτε και θα αποκτήσουν ποτέ αυτοκίνητο.
Έχουμε καλύτερα να δίνουμε στον λαό κάρτες και κουπόνια για τα τρόφιμά τους (γιατί αυτό βοηθάει την κυβερνητική και κομματική εικόνα -πράγμα που φέρνει ψήφους-) αντί (ως Πολιτεία βεβαίως) να βρούμε με τον κλάδο παραγωγής τροφίμων αποτελεσματική φόρμουλα στροφής επιδοτήσεων στην παραγωγή των τροφίμων μας, ενισχύοντας έτσι το προφίλ της οικονομία μας.
Έχουμε καλύτερα να επιδοτούμε το ηλεκτρικό ρεύμα στο χέρι του καταναλωτή (μπας και τον εγκλωβίσουμε και ως ψηφοφόρο…) αντί να πετύχουμε πολιτική ενισχύσεως της κάθε είδους παραγωγή ενέργειας, που θα αποδώσει και σήμερα και μακροπρόθεσμα τις χαμηλότερες τιμές που στοχεύουμε.
Έχουμε καλύτερα να επιδοτούμε τον επιβάτη των μέσων της μεταφοράς (“πουλώντας” και τον ανάλογο κρατισμό ως κόμμα και ως κυβέρνηση) αντί (μέσω επιδοματικής πολιτικής) να λύσουμε τα όσα γνωστά και άγνωστα προβλήματά μας και στις μεταφορές.
Με άλλα λόγια τόσο η 15ετής χρεοκοπία της χώρας όσο και οι κακή μας μοίρα με την πανδημία, τις φυσικές καταστροφές και την ενεργειακή κρίση “αξιοποιήθηκαν” από τους πολιτικούς (όλων των κομμάτων και των κυβερνήσεών τους) για να περάσει η οικονομία στα χέρια τους και να μην έχει διέξοδο, μέσα από συνεργασίες του κράτους και των ιδιωτών.
Και τώρα που η μοίρα μας μάς επιφυλάσσει μια νέα (απρόσμενη και πολύ πιθανή) ενεργειακή κρίση (με πυρήνα τη Μέση Ανατολή) εμείς ούτε που να σκεφτούμε μεταβολές στην οικονομική και στην κοινωνική μας πολιτική που να ενισχύσουν (ταυτόχρονα) και τις δυνάμεις που απομένουν στην παραγωγή μας. Παραμένουμε προσανατολισμένοι αποκλειστικά στο τι θα προσφέρουν κράτος και κυβέρνηση για την παράταση της ζωής του κρατισμού μας.
Πηγή: capital.gr
