Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 η αθηναϊκή νύχτα βρισκόταν σε μια διαδικασία μετασχηματισμού και αναζήτησης ταυτότητας. Νέες τάσεις στη μουσική και στη διασκέδαση έψαχναν έναν τρόπο να «εκφραστούν». Κάτι διαφορετικό από τις ντίσκο που μεσουρανούσαν, έχοντας ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας. Το clubbing, όπως το ξέρουμε σήμερα, αποτελούσε άγνωστη λέξη. Μέχρι που εμφανίστηκε το θρυλικό Rock, με τον εμβληματικό του πολυέλαιο και την σκληρή πόρτα, που ήρθε και κάλυψε το κενό, δημιουργώντας πανικό και εμμονή στους νέους ή και λιγότερο νέους της εποχής.

Τον Δεκέμβριο του 1987 το Rock ‘n Roll ανοίγει τις πόρτες του στο Κολωνάκι και αρχικά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αυτό που θα ακολουθήσει. Σε μια εποχή που τα περισσότερα μαγαζιά έμοιαζαν να είναι μιας χρήσεως, τι τύχη θα μπορούσε να έχει η επιχειρηματική και μουσική ιδέα των αδελφών Πιτσιλήδων (Γιώργο και Ανδρέα) και του Ισίδωρου Οδυσσέως;

Την απάντηση την έδωσε η ίδια η ιστορία. Το Rock, όπως νέτα-σκέτα το αποκαλούσε ο πολύς κόσμος, είχε έρθει για να μείνει. 24 ολόκληρα χρόνια, μέχρι τελικά να κλείσει το 2011, έχοντας προλάβει να διαγράψει μια εκπληκτική πορεία και να αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στην αθηναϊκή διασκέδαση.

Rock αισθητική

Όπως μαρτυράει το όνομά του, εκεί μέσα ερχόσουν face to face με rock καταστάσεις. Αρχικά και με rock μουσικές, αυστηρά. Αλλά αυτό άλλαξε στο πέρασμα του χρόνου, καθώς μπήκε αρκετό νερό στο κρασί των μουσικών ακουσμάτων που ξεχύνονταν από τα decks του. Εκείνο που έμεινε απαράλλαχτο ήταν η αίσθηση και το feeling που δημιουργούσε. Το οποίο και παρέμεινε «αμερικάνικο», ανεξάρτητα και άσχετα με τις νότες. Κάποτε έφτασε στο σημείο να παίζει μέχρι και ελληνικά, χωρίς αυτή η μετάλλαξη να αλλάξει στο ελάχιστο τον χαρακτήρα του.

Στην πραγματικότητα, αυτό ήταν και το απόλυτο μυστικό της επιτυχίας του. Όπως και όταν άνοιξε, έτσι και στο πέρασμα του χρόνου, η… μαγκιά του ήταν πως είχε ανθρώπους στο τιμόνι ικανούς να πιάσουν τους ρυθμούς της εποχής και έτοιμους να αναλάβουν το ρίσκο μιας διαρκούς μεταμόρφωσης και μετασχηματισμού του ώστε να συμβαδίζει ή ακόμη και να προηγείται των εξελίξεων στον χώρο.

Τα ξέφρενα πάρτι

Σταθμό σ’ αυτή τη διαρκή διαδικασία αλλαγών αποτέλεσαν τα θρυλικά πάρτι, ειδικά τα αποκριάτικα, όταν όλη η Αθήνα έψαχνε τρόπους να πείσει την σκληρή «πόρτα» του μαγαζιού να την αφήσει να «μπουκάρει» και να πάρει μια γεύση του τι πραγματικά σημαίνει διασκέδαση.

Και μεγάλα κομμάτια της ιστορίας του Rock γράφτηκαν πάνω σε αυτές τις προσπάθειες εισόδου στον μαγικό κόσμο του. Πολλοί έχουν να σου διηγηθούν τις περιπέτειές τους μέσα στο μαγαζί, κάτω ή πέριξ του θρυλικού πολυελαίου, δίπλα στην Cadillac του DJ, με ή χωρίς μάσκα και στολή, αλλά talk of the town ήταν πολλές φορές οι ίδιες οι απόπειρες και τα άπειρα «άκυρα» που είχαν «φάει» προσπαθώντας.

Ο συνδυασμός της προσδοκίας του τι θα συναντήσεις με την δυσκολία να τα καταφέρεις, ήταν που απογείωσε το Rock. Και η συνειδητοποίηση του πόσο άξιζε τον κόπο η αναμονή όταν τελικά οι πύλες του άνοιγαν για σένα, ήταν ο λόγος που το κράτησαν ζωντανό και ψηλά στη συνείδηση του κόσμου.

Όσοι μπορείς να φανταστείς

Εκεί μέσα συναντούσες όλους εκείνους που φανταζόσουν πως θα έβλεπες, αλλά και άλλους στους οποίους δεν πήγαινε ο νους σου. Επρόκειτο για μια μαεστρική κίνηση επιλεκτικού μάρκετινγκ. Μια εκλεκτική πολυτέλεια που τελικά μπορούσε να γίνει προσιτή σε όλους. Σε εκείνους που κατάφερναν –επιτέλους- να πείσουν την «πόρτα» για να μπουν, αλλά και τους άλλους που συχνά έκαναν χρήση της πλαϊνής εισόδου, έχοντας… wild card για τις… ροκ καταστάσεις του μοναδικού Rock n Roll!

Πολλοί μυημένοι θαμώνες «έσκαγαν» μύτη από την Υψηλάντου, εκεί όπου γινόταν κανονικά η τροφοδοσία, και είχαν μια διαφορετική εμπειρία, μπαίνοντας από την ξύλινη σκάλα στο πατάρι ή –τις στιγμές του μεγάλου… στριμώγματος- ακολουθούσαν το αντίθετο δρομολόγιο προς τα έξω για να πάρουν μια… τζούρα Αθήνας, χαζεύοντας τους υπόλοιπους στον αγώνα τους να μπουν.

I love Rock ‘n Roll

Στις 6 Ιουλίου του 2011 η μουσική στο Rock ‘n Roll ετοιμάζεται να σταματήσει και ο εκπρόσωπος της νέας γενιάς ιδιοκτητών να αποκαθηλώσει την θρυλική, ομώνυμη, πινακίδα. Καθόλου τυχαία, τελευταίο κομμάτι που ακούγεται από τα ηχεία είναι το I Love Rock ‘n Roll. Οι πόρτες κλείνουν, τα φώτα σβήνουν, αλλά 24 χρόνια παρουσίας δεν ξεχνιούνται ούτε ξεπερνιούνται έτσι απλά.

Νομοτελειακά, μια τέτοια σχέση δεν μπορεί να τελειώσει έτσι απλά. Και απολύτως φυσιολογικά μερικά χρόνια αργότερα κάποιοι από τους πελάτες που εκείνο το βράδυ τραγουδούσαν ρυθμικά «δεν θα κλείσεις ποτέ», επέστρεψαν «σπίτι» τους όταν τον Δεκέμβριο του 2017 το Rock επιχείρησε την μεγάλη επιστροφή σε μια αθηναϊκή νύχτα πολύ διαφορετική από εκείνη που συνάντησε στα πρώτα –καθόλου δειλά- βήματά του.

Θάνος Ιατρόπουλος