Ένα κείμενο του πολύ σημαντικού αναλυτή Στίβεν Κουκ στο περιοδικό Foreign Policy, προκάλεσε σοκ στην Ουάσιγκτον, καθώς συμπύκνωσε στον τίτλο, σε πέντε λέξεις, αυτό που έχουν οι πάντες στο μυαλό τους.
Η φράση ότι «ο Ερντογάν παίζει την Ουάσιγκτον σαν ένα βιολί» (“Erdogan Plays Washington Like a Fiddle”) διακινήθηκε σαν αστραπή στα κοινωνικά δίκτυα, διότι πρόκειται για μία μεγάλη αλήθεια. Για ένα ανεξήγητο λόγο, ο πρόεδρος της Τουρκίας κατάφερε να «μαγέψει» τον Αμερικανό ομόλογό του, Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος -και δεν περιαυτολογώ- δίνει μάχη για τον Ταγίπ Ερντογάν έχοντας απέναντί του το σύνολο των συνεργατών του, εκτός του γαμπρού του Τζάρεντ Κούσνερ, αλλά και τους συμμάχους του στο Κογκρέσο.
Αυτό το διάστημα ψάχνει κανείς με το φανάρι του Διογένη για να ανακαλύψει συμμάχους της Τουρκίας στην Ουάσιγκτον, παρά το γεγονός ότι η τουρκική κυβέρνηση ξοδεύει πολλά εκατομμύρια σε δημόσιες σχέσεις και λομπίστες. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και γνωστοί υποστηρικτές της Τουρκίας στη Βουλή και τη Γερουσία έχουν εντελώς αποστασιοποιηθεί από την τουρκική πρεσβεία και τους πληρωμένους νόμιμους και μη πράκτορες της (agents). Μερικοί υποστηρίζουν και τα νομοσχέδια εναντίον της Τουρκίας.
Όμως, ο Ταγίπ Ερντογάν έχει εξασφαλίσει την υποστήριξη του πιο σημαντικού παράγοντα της Αμερικής, του Ντόναλντ Τραμπ, η στάση του οποίου έχει δημιουργήσει απορίες και ψιθύρους που δεν τιμούν την αμερικανική προεδρία. Διότι, δεν έχει καμία απολύτως δικαιολογία για να καλύπτει την αντιαμερικανική και αντισυμμαχική στάση της Τουρκίας, η οποία στο πλαίσιο της στρατηγικής της συμμαχίας με τη Μόσχα αγόρασε το ρωσικό σύστημα S-400 και αναμένεται να προχωρήσει και σε άλλες αγορές, που τιμωρούνται στη βάση του νόμου CAATSA. Συμβαίνει επίσης και κάτι άλλο, που διακινείται μέσω των ψιθύρων για «ύποπτες συναλλαγές» και «διαπλοκή» μεταξύ μελών της οικογένειας του κ. Τραμπ και Τούρκων αξιωματούχων και επιχειρηματιών.
Ακούγεται -και προσωπικά δεν έχω δει ακόμα κανένα στοιχείο- ότι ο Ερντογάν εκβιάζει τον Αμερικανό πρόεδρο και ότι αυτός ο εκβιασμός ίσως να ξεκινά από τη Μόσχα και τον ίδιο τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Για χάρη της ανάλυσης και μόνο -διότι στοιχεία δεν έχουν παρουσιαστεί- ο παραπάνω συλλογισμός περί εκβιασμού έχει μία βάση λόγω της επιμονής του κ. Τραμπ να μην τιμωρήσει την Τουρκία για την προσβολή της εναντίον της Αμερικής. Ιδιαίτερα για το Κογκρέσο η στάση του Αμερικανού προέδρου είναι αδιανόητη και θα πρόσθετα και ύποπτη.
Ο Στίβεν Κουκ, όταν αναρριχήθηκε στην εξουσία ο Ερντογάν, ήταν από τους θιασώτες του, πιστεύοντας ίσως ότι η Αμερική, αλλά και το Ισραήλ, βρήκαν στο πρόσωπό του τον «ιδανικό εταίρο» ο οποίος θα οδηγούσε την Τουρκία στην πλήρη εκδημοκρατικοποίηση και τον σεβασμό των ανθρωπίνων και των θρησκευτικών δικαιωμάτων όλων των πολιτών της χώρας. Πολλοί τον στήριξαν τότε και μετά από χρόνια παραδέχθηκαν τα λάθη τους. Τώρα, ο κ. Κουκ έχει αναδειχθεί στον απόλυτο εχθρό για την ισλαμική Τουρκία και τον ηγέτη της, και η γνώμη του ακούγεται και στον Λευκό Οίκο. Πλέον ο κ. Ερντογάν είναι εχθρός της Αμερικής και του Ισραήλ…
Πιστεύει, λοιπόν, όπως και αρκετοί ξένοι, αλλά και Αμερικανοί, διπλωμάτες, ότι η απειλή εισβολής της Τουρκίας στη βόρεια Συρία ήταν μία μπλόφα και τίποτα άλλο. Πρέπει να θυμίσουμε ότι μόλις ακούστηκε η απειλή από το στόμα του Ερντογάν, ο επικεφαλής του Πενταγώνου, Μαρκ Έσπερ τον «γείωσε» κυριολεκτικά. Αλλά, όπως πάντα όταν πρόκειται για την Τουρκία, ο κ. Τραμπ δεν έδωσε σημασία στις ανησυχίες των συνεργατών του. Μάλιστα μερικοί διπλωμάτες μοιράστηκαν τη διαπίστωσή τους αυτή περί μπλόφας του Ερντογάν με το Λευκό Οίκο, αλλά δεν εισακούστηκαν.
Με αποτέλεσμα η Αμερική να υπογράψει μία προσυμφωνία με την Τουρκία, η οποία θα μπορούσε να απειλήσει τους φυσικούς συμμάχους της, τους Κούρδους της Συρίας, οι οποίοι και σήμερα -τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές- πολεμούν στο πλευρό Αμερικανών στρατιωτών τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους. Ο κ. Τραμπ είναι μία προβληματική περίπτωση πολιτικού, επιχειρηματία και ανθρώπου. Τρία χρόνια στο Λευκό Οίκο δεν έχει αντιληφθεί ότι η πολιτική και η διπλωματία δεν είναι «μπίζνες». Είναι ακριβώς το αντίθετο. Ο επιχειρηματίας δεν θα μάθει ποτέ να ασκεί πολιτική και διπλωματία. Και ο πρόεδρος της αμερικανικής υπερδύναμης το αποδεικνύει καθημερινά.
Έχει εκθέσει την Αμερική στον υπερθετικό βαθμό και σ’ αυτούς που έχουν παρακολουθήσει την πορεία του από τη δεκαετία του ’80 επικρατεί και σήμερα αυτή η αίσθηση ότι παίζει ένα ρόλο. Και αποδεικνύεται κακός ηθοποιός. Φαίνεται ότι δεν πιστεύει τίποτα απ’ όσα λέει και κάνει εκτός της «επιχειρηματικής δραστηριότητας» βεβαίως, που και αυτή την άσκησε τόσο τσαπατσούλικα με αποτέλεσμα η περιουσία του να ανήκει ουσιαστικά στις τράπεζες που του έχουν δανείσει δισεκατομμύρια. Άλλωστε, ποια ήταν η επιχειρηματική δραστηριότητα του κ. Τραμπ, πριν γίνει πρόεδρος; Ήταν ένας τηλεοπτικός αστέρας, που δάνειζε το όνομα του σε ξενοδοχεία και κτίρια και λάμβανε ακριβά ενοίκια.
Ένα από αυτά τα κτίρια βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη… Όταν τον Μάιο και τον Ιούνιο εμφανίστηκαν τα δημοσιεύματα, από διαρροές της τουρκικής προεδρίας, ότι ο κ. Τραμπ θα επισκεφθεί την Τουρκία, που εμείς μετά από ερωτήσεις στο Λευκό Οίκο αμφισβητήσαμε, λέγεται ότι ζήτησε να συμπεριληφθεί και η Πόλη στο πρόγραμμα του διότι ήθελε σαν πρόεδρος να πάει να δει ένα δίδυμο πύργο που φέρει το όνομά του. Πρόκειται για δύο εντυπωσιακά κτίρια 37 και 39 ορόφων στα οποία δάνεισε το όνομα του. Η ανάρμοστη σχέση του κ. Τραμπ με τον πρόεδρο της Τουρκίας, θα απασχολήσει σύντομα τις αρμόδιες επιτροπές του Κογκρέσου.
Είναι και αυτή η ομολογία -μέσα από την ανάκριση της ομάδας του εισαγγελέα Μιούλερ- ότι ο Μάικλ Φλιν, στενός συνεργάτης του σημερινού προέδρου από την εποχή της προεκλογικής του εκστρατείας, συνωμοτούσε με τον άτακτο γαμπρό του Ερντογάν και τον υπουργό Εξωτερικών Τσαβούσογλου, για να απαγάγουν τον Ιμάμη Γκιουλέν.
Πηγή: hellasjournal.com
