Ο θάνατος του Αλέξανδρου Ωνάση το 1973 αποτελεί για πολλούς την αρχή τους τέλους της οικογενειακής δυναστείας, που συνδέθηκε όσο καμία άλλη με μύθους, σενάρια και ιστορίες συνωμοσίας.
Όμως της πτώσης του αεροσκάφους του γιου του Αριστοτέλη Ωνάση είχε προηγηθεί ένα εξίσου τραγικό περιστατικό με θύματα δύο από τους πιλότους της οικογένειας. Τους αδελφούς Γιώργο και Δημήτρη Κουρή, οι σοροί των οποίων, όπως και το κουφάρι του αεροπλάνου που επέβαιναν, δεν ανασύρθηκαν ποτέ από τον βυθό που αποτέλεσε τον υγρό τάφο τους.
Το περιστατικό συνέβη τον Φεβρουάριο του 1972, στην θαλάσσια περιοχή της Νίκαιας στην Γαλλία και το αεροπλάνο δεν ήταν οποιοδήποτε του στόλου, αλλά το προσωπικό λίαρ τζετ του Ωνάση. Είχε απογειωθεί το μεσημέρι από την Αθήνα για να παραλάβει τον Αλέξανδρο και να τον μεταφέρει στο Παρίσι.
Μια φωτογράφιση μοντέλων στην Ελλάδα, καθυστέρησε την αναχώρησή του κατά λίγες ώρες. Εάν το χρονοδιάγραμμα είχε τηρηθεί πιστά, την ώρα της πτώσης θα βρισκόταν μέσα σε αυτό και ο διάδοχος της δυναστείας, που τελικά έχασε την ζωή του ένα χρόνο αργότερα…
Θα περίμενε κανείς πως ένας τόσο ισχυρός άνδρας όπως ήταν εκείνος, θα απαιτούσε να εξιχνιαστεί άμεσα η υπόθεση. Σύμφωνα με όσα είδαν το φως της δημοσιότητας αργότερα, υπήρξαν συζητήσεις ακόμη και με τον Ζακ Υβ Κουστώ, ο οποίος ζήτησε περίπου 100.000 δολάρια.
Ο Ωνάσης αρνήθηκε και το μόνο που μπορεί να πει κανείς με σιγουριά είναι πως ο λόγος δεν ήταν οικονομικός. Κι ενώ ο γιος του ζητούσε επίμονα την ανάσυρση του αεροσκάφους, εκείνος αρνιόταν πεισματικά κάτι τέτοιο, χωρίς ποτέ να δώσει εξηγήσεις για την ομολογουμένως αδικαιολόγητη στάση του.
Χάνοντας αργότερα τον γιο του ενδεχομένως να σκέφτηκε κι αυτός ότι όφειλε να είχε χειριστεί διαφορετικά την υπόθεση. Όπως και για τον θάνατο του Αλέξανδρου υπάρχουν αμέτρητες θεωρίες που στηρίζουν το σενάριο της δολιοφθοράς, έτσι και για αυτή η υπόθεση περιβάλλεται ακόμη με μια αχλή μυστηρίου που γιγαντώνει τους μύθους.
Ο τρίτος αδελφός των πιλότων, Γρηγόρης Κουρής, μέχρι τις μέρες μας υποστηρίζει ότι και οι δικοί του άνθρωποι υπήρξαν θύματα των ίδιων ατόμων που σκότωσαν τον Ωνάση. Εντάσσει το γεγονός στην προσπάθεια ορισμένων να πλήξουν ανεπανόρθωτα μία από τις πλέον ισχυρές οικογένειες του κόσμου, όπως και τελικά έγινε.
Σύμφωνα με τον Γρηγόρη Κουρή -και πολλούς άλλους- το μοιραίο λίαρ τζετ είχε συντριβεί μετά από ανθρώπινη παρέμβαση. Η δική του μαρτυρία περιλαμβάνει αναφορές σε μέρη του αεροπλάνου που ανασύρθηκαν και –όπως υποστηρίζει- έφεραν σημάδια τα οποία υποδήλωναν έκρηξη. Είχαν λυγίσει δηλαδή από μέσα προς τα έξω και είχαν τέτοια φορά που δεν θα μπορούσε να προκληθεί από την πτώση.
Οι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας βάζουν τα κομμάτια του δικούς τους παζλ το ένα δίπλα στο άλλο και καταλήγουν στο συμπέρασμα πως η τραγωδία προκλήθηκε από μια ωρολογιακή βόμβα που τοποθετήθηκε στην Αθήνα και προγραμματίστηκε να εκραγεί όταν στο αεροπλάνο θα επέβαινε ο Αλέξανδρος. Όμως εκείνη η φωτογράφιση στην Αθήνα μετέβαλε τους χρόνους, αφήνοντας τα αδέλφια Κουρή μοναδικά θύματα μιας εγκληματικής ενέργειας που δεν εξιχνιάστηκε ποτέ.
Είναι πραγματικά εξαιρετικά ασυνήθιστο να μην υπάρχει πόρισμα για μια αεροπορική τραγωδία, πόσω μάλλον μία που αφορά σε μια οικογένεια σαν του Ωνάση που εκείνη την εποχή συγκαταλεγόταν μεταξύ των πλουσιότερων και ισχυρότερων του πλανήτη και κατά συνέπεια είχε παντού αντιπάλους και δυνητικούς εχθρούς στον επιχειρηματικό και πολιτικό κόσμο. Όμως, όπως είπαμε, ο Αριστοτέλης δεν θέλησε την ανέλκυση του λίαρ τζετ του, ούτε προχώρησε σε περαιτέρω έρευνες. Κάτι που δεν έκαναν ούτε οι γαλλικές Αρχές μέχρι σήμερα.
Όταν ένα χρόνο μετά έφυγε από την ζωή ο Αλέξανδρος, το μυαλό όλων πήγε και στο περιστατικό της Νίκαιας, αλλά και σε διάφορα προβλήματα που εμφανίστηκαν από του πουθενά στον στόλο της Ολυμπιακής.
Αποτελούσε και τότε σχεδόν κοινό μυστικό ότι πολλοί ήταν εκείνοι που θα ήθελαν να δουν τους Ωνάσηδες έξω από το «παιχνίδι», όπως και τελικά συνέβη, μέσα από μια σειρά τραγωδιών που συνέθεσαν την διαβόητη «κατάρα». Μια κατάρα που ίσως δεν είχε προλάβει να εξαπλωθεί εάν -άγνωστο γιατί- ο πατριάρχης Αριστοτέλης Ωνάσης δεν επέμενε στην ανεξήγητη άρνησή του να πέσει φως στον πυθμένα της θάλασσας που κράτησε για πάντα κοντά του την αλήθεια.
