Τα τηλεσκόπια Hubble και James Webb ένωσαν τις δυνάμεις του για να πάμε ένα μοναδικό ταξίδι σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά φαινόμενα του διαστήματος
Είναι μια από τις διασημότερες εικόνες που έχουμε από τον μαγικό και αχανή κόσμο του Διαστήματος. Οι λεγόμενοι «Πυλώνες της Δημιουργίας» απαθανατίστηκαν το 1995 από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble και από τότε συνεπαίρνουν την φαντασία τόσο των αστρονόμων όσο και του απλού κόσμου.
Παρόλο που η φωτογραφία του Hubble ήταν ήδη εντυπωσιακή, το νεότερο διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb δίνει εικόνες που κόβουν την ανάσα.
Η NASA κατάφερε να μας μαγέψει ακόμα περισσότερο δημιουργώντας ένα τρισδιάστατο animation που συνδυάζει τις εικόνες του Hubble που έχουν τραβηχθεί στο ορατό φάσμα με εικόνες από το James Webb που αποτυπώνουν το φαινόμενο στο υπέρυθρο φάσμα. Η απεικόνιση αυτή αποτελεί την πιο λεπτομερή καταγραφή αυτού του κοσμικού φαινομένου με την βοήθεια της ορατής και υπέρυθρης όρασης.
«Πετώντας δίπλα και ανάμεσα στους Πυλώνες, οι θεατές αντιλαμβάνονται την τρισδιάστατη δομή τους και βλέπουν πώς φαίνονται διαφορετικά στις λήψεις ορατού φωτός του Hubble έναντι των λήψεων με υπέρυθρο φως του Webb», εξήγησε ο επικεφαλής επιστήμονας πίσω από αυτήν την αναπαράσταση, Φρανκ Σάμερς, του Επιστημονικού Ινστιτούτου Διαστημικού Τηλεσκοπίου (STScI) στη Βαλτιμόρη. «Η αντίθεση μας βοηθά να καταλάβουμε γιατί έχουμε περισσότερα από ένα διαστημικά τηλεσκόπια για να παρατηρούμε διαφορετικές όψεις του ίδιου αντικειμένου».
Οι τέσσερις Πυλώνες της Δημιουργίας, οι οποίοι βρίσκονται στην καρδιά του Νεφελώματος του Αετού, περίπου 7.000 έτη φωτός από τη Γη, αποτελούνται κυρίως από σκόνη και ψυχρό μοριακό υδρογόνο, το υλικό από το οποίο σχηματίζονται τα άστρα. Οι Πυλώνες διαβρώνονται συνεχώς από τους σφοδρούς ανέμους και το υπεριώδες φως των κοντινών νεαρών άστρων. Κατασκευές σαν δάχτυλα, οι οποίες στην πραγματικότητα είναι μεγαλύτερες από το ηλιακό μας σύστημα προεξέχουν από τις κορυφές των πυλώνων. Μέσα σε αυτά τα «δάχτυλα» μπορούν να εντοπιστούν αστέρια σε «εμβρυακό» στάδιο. Ο ψηλότερος πυλώνας εκτείνεται σε τρία έτη φωτός, τα τρία τέταρτα της απόστασης μεταξύ του Ήλιου μας και του επόμενου πλησιέστερου αστέρα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το βίντεο δεν βασίστηκε σε καλλιτεχνικές απεικονίσεις αλλά σε δεδομένα παρατήρησης από την επιστημονική μελέτη με επικεφαλής την Άνα ΜακΛίοντ του Πανεπιστημίου του Ντέραμ στη Βρετανία.
Η νέα οπτικοποίηση βοηθά τους θεατές να αντιληφθούν στην πράξη πώς μπορούν να συνδυαστούν δύο από τα πιο ισχυρά διαστημικά τηλεσκόπια του κόσμου για να παρέχουν ένα πιο περίπλοκο και ολιστικό πορτρέτο των πυλώνων. Το Hubble βλέπει αντικείμενα που λάμπουν στο ορατό φως, σε χιλιάδες μοίρες. Η υπέρυθρη όραση του Webb, η οποία είναι ευαίσθητη σε ψυχρότερα αντικείμενα με θερμοκρασίες μόλις λίγων εκατοντάδων βαθμών, διαπερνά την σκοτεινή σκόνη για να δει αστέρια που κρύβονται στους πυλώνες.
Στην απεικόνιση έχουν τονιστεί διάφορα στάδια σχηματισμού αστεριών. Καθώς οι θεατές πλησιάζουν τον κεντρικό πυλώνα, βλέπουν στην κορυφή του ένα «βρεφικό» πρωτοάστρο να αστράφτει με έντονο κόκκινο χρώμα στο υπέρυθρο φως. Κοντά στην κορυφή του αριστερού πυλώνα υπάρχει ένας διαγώνιος πίδακας που εκτοξεύεται από ένα νεογέννητο αστέρι. Αν και ο πίδακας είναι απόδειξη γέννησης αστεριών, δεν μπορούμε να δούμε το ίδιο το αστέρι. Τέλος, στην άκρη ενός εκ των «δακτύλων» του αριστερού πυλώνα βρίσκεται ένα λαμπερό, ολοκαίνουργιο αστέρι.
