Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Αθάνατος

Ο καθηγητής Ιωάννης Μανιός, γράφει για τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη που εμπνέει ακόμα και σήμερα τον ελληνικό λαό.

Αναλυτικά: “Σαν σήμερα το 1843 απεβίωσε σε ηλικία 73 ετών ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, που απελευθέρωσε το ελληνικό έθνος από την δουλεία τεσσάρων αιώνων. Συγκαταλέγεται ως εκ τούτου στον πάνθεον των κορυφαίων προσωπικοτήτων της τρισχιλιετούς ελληνικής ιστορίας. Δεν ήταν “καρμπονάρος”, δηλαδή κοινωνικός επαναστάτης, αφού συνεργάστηκε στενά με τους άρχοντες του υπόδουλου έθνους για να επιτύχει τον σκοπό του.

Δεν ήταν φιλοπόλεμος, αμφισβητείται βάσιμα εάν σκότωσε ποτέ του άνθρωπο. Δεν ήταν μισαλλόδοξος, λυπόταν ακόμα και τους Τούρκους με τους οποίους πολεμούσε (“επαρηγορήθηκα και για τον χαμό των Τούρκων”, γράφει στα απομνημονεύματά του). Δεν ήταν απλά ένας κλέφτης του Μοριά, αν και η γενιά του πολεμούσε τους κατακτητές επί μισή χιλιετία.

Ήταν κάτι πολύ περισσότερο: μία στρατηγική ιδιοφυία εξοπλισμένη με επίγνωση του διεθνούς περιβάλλοντος, που είχε αποκτήσει κατά την παραμονή του στην Ζάκυνθο και την θητεία του στον βρεταννικό στρατό.

Δεν είχε σπουδάσει φιλοσοφία αλλά η στάση του έναντι των Ελλήνων της εποχής του ήταν βαθειά φιλοσοφημένη. Ήταν χριστιανός έμπρακτα, αφού συγχωρούσε εύκολα, ακόμα και όσους προσπάθησαν να τον εξοντώσουν.

Έχασε στον αγώνα τον αγαπημένο του γυιό, τον Πάνο, φυλακίστηκε, καταδικάστηκε εις θάνατον (!), αλλά δεν έχασε την στωικότητά του ούτε την αγάπη του για την Πατρίδα. Στα στερνά του είχε την αγάπη όλων και όταν σπανίως έβγαινε από το σπίτι του στην Αθήνα η κίνηση σταματούσε και όλοι αποκαλύπτονταν σε ένδειξη σεβασμού.

Πέθανε μετά από τρικούβερτο γλέντι στο παλάτι προς τιμήν του νεόνυμφου γυιού του Κολλίνου. Χόρεψε, ήπιε, τραγούδησε, πήγε στο κρεββάτι του και πέθανε. Τον έθαψαν με μία τούρκικη σημαία κάτω από τα πόδια του, αφού είχε πατήσει την Οθωμανική αυτοκρατορία που εκτεινόταν από τον Δούναβι στον Νείλο και από τον Περσικό Κόλπο στον Ατλαντικό Ωκεανό.

Η λαϊκή μούσα τον απαθανάτισε σε τραγούδια, διηγήσεις και τις περίφημες κολοκοτρωνέϊκες ιστορίες. Εδώ παραθέτω το περίφημο δημοτικό τραγούδι της τουρκοκρατίας (τσάμικο αργό) ΤΩΝ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΑΙΩΝ.

Λάμπουν τα χιόνια στα βουνά

λάμπουν και στα λαγκάδια

έτσι λάμπει κι η Κλεφτουριά

οι Κολοκοτρωναίοι

καβάλα πάν’ στην εκκλησιά

καβάλα προσκυνάνε

καβάλα παίρν’ αντίδωρο

απ’ του παπά το χέρι

ρίχνουν φλωριά στην Παναγιά

φλωριά και στους Αγίους

και στον Αφέντη τον Χριστό

τες ασημένιες πάλες

Η μνήμη του μας εμπνέει και μας οδηγεί.