Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι αρκετοί εξ αυτών που λαμβάνουν κρίσιμες αποφάσεις στην Ουάσιγκτον, έχουν ένα κοινό: Ο εγκέφαλος τους είναι σε κατάσταση τρικυμίας.
Και η παρατήρηση δεν αφορά μόνο τον Αμερικανό Πλανητάρχη και τους λίγους πιστούς συνεργάτες του. Αλλά το φαινόμενο κυριαρχεί και στο άλλο στρατόπεδο, των Δημοκρατικών, οι οποίοι δύο χρόνια πριν από τις εκλογές δεν έχουν μία σοβαρή πρόταση, που θα μπορούσε να σταματήσει τη λαίλαπα που σαρώνει και την Αμερική, αλλά και τον κόσμο όλο.
Προσπαθούν, λοιπόν, οι άνθρωποι στις ΗΠΑ να συνέλθουν από τα συνεχή κτυπήματα που δέχονται από τα τραγικά και αψυχολόγητα λάθη του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος αλλάζει τη γνώμη του για κρίσιμα θέματα, όπως αλλάζει τα …πουκάμισά του. Και πέφτουν από έκπληξη σε έκπληξη διότι δεν έχουν καν αντιληφθεί ότι πρέπει να ζουν με τη τρέλα και την παράνοια, που εισέβαλε στην Ουάσιγκτον από τις 20 Ιανουαρίου 2017.
Χθες το θέμα συζήτησης ήταν εάν ο ισλαμιστής Πρόεδρος της Τουρκίας επηρέασε τον Ντόναλντ Τραμπ για να λάβει την απόφαση απόσυρσης από τη Συρία. Το έγραψαν σοβαροί δημοσιογράφοι εδώ στην Ουάσιγκτον, που εμπιστεύομαι. Όμως, δεν χρειάστηκε να τον επηρεάσει ο Ερντογάν… Τα έδωσε όλα μόνος του ο Πλανητάρχης… Και έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια τους συνεργάτες του και τα συμφέροντα της Αμερικής. Αλλά το τελικό συμπέρασμα, το οποίο βγαίνει μέσα από διάφορες ενημερώσεις, είναι ότι εδώ και πολλούς μήνες απαιτεί ο Αμερικανός πρόεδρος να γίνει η απόσυρση των Αμερικανών πεζοναυτών. Τον σταμάτησαν οι υπουργοί του και ο σύμβουλοί του πολλές φορές. Ειδικά τον Σεπτέμβριο έγινε ο καυγάς της χρονιάς για να αναβληθεί η ανακοίνωση της απόσυρσης. Ήθελε να το ανακοινώσει στη γενική συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών.
Όταν τις προάλλες έλαβε το μήνυμα από τους δημοσκόπους του, ότι το σκληρό «κομμάτι» των οπαδών του είναι απογοητευμένοι επειδή δεν υλοποιεί τις υποσχέσεις του -αναφέρθηκαν ειδικά στο τείχος με το Μεξικό και στην αποχώρηση των στρατευμάτων από τη Συρία και το Αφγανιστάν- έπραξε ακριβώς αυτό. Και κτύπησε τρεις φορές. Ανακοίνωσε την απόσυρση των στρατιωτών και κατεβάζει τα ρολά του κράτους, για το τείχος.
Στην Ελλάδα έχουμε μία συνήθεια να υπερβάλουμε επειδή νομίζουμε ότι η Αθήνα είναι ο ομφαλός της γης! Δεν είναι… Ή μας αρέσει να είμαστε τα θύματα. Οπότε ανακαλύψαμε ότι ο Τραμπ με τον Ερντογάν συνωμοτούν και αυτή η συνωμοσία θα στραφεί και εναντίον μας. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Πρώτα απ’ όλα είναι άλλη η όποια σχέση της Αμερικής με την Τουρκία και άλλη με την Ελλάδα, την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Η δεύτερη εξελίσσεται σε πολύ σημαντική στρατηγική συμμαχία. Η πρώτη, δοκιμάζεται καθημερινά και παρά το γεγονός ότι οι Αμερικανοί προσπαθούν απεγνωσμένα να σώσουν την σχέση με την Τουρκία, αυτό δεν εξαρτάται πλέον από αυτούς. Για να χορέψουν τανγκό, πρέπει να το θέλουν και οι Τούρκοι. Και αυτή τη στιγμή το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να απομυζούν την Αμερική.
Το καλοκαίρι, λοιπόν, ο κ. Τραμπ έβριζε τον κ. Ερντογάν με πεζοδρομιακούς χαρακτηρισμούς και του έκανε ένα σκληρό μάθημα για το ποιος είναι το αφεντικό, ξεκινώντας μία διαδικασία καταστροφής της τουρκικής οικονομίας. Το ζήσαμε και πολλοί πανηγύρισαν. Από την πλευρά του, ο πρόεδρος της Τουρκίας και τι δεν είπε για τον Αμερικανό ομόλογό του. Οχετός… Τα γραπτά, ως γνωστόν, μένουν. Το περασμένο καλοκαίρι ούτε θέλει να το θυμάται ο κ. Ερντογάν…
Τώρα υποτίθεται ότι «τα έχουν βρει» οι δύο πρόεδροι, αν και είναι κάτι που πρέπει να αποδειχθεί. Διότι μέχρι προχθες, η Ουάσιγκτον έστελνε απειλητικά μηνύματα στην Άγκυρα και ο κ. Ερντογάν κατηγορούσε την Αμερική για τα μύρια προβλήματά του.
Το συμπέρασμα είναι ότι θα «τα βρίσκουν» και «θα τα …χάνουν» μέχρι να έρθει η ώρα της κατάρρευσης των σχέσεων ή της μεγάλης επιστροφής της Τουρκίας στο δυτικό μαντρί. Ένα από τα δύο σίγουρα θα γίνει και ο καθένας έχει τις απόψεις του και είναι σεβαστές. Εγώ π.χ. πιστεύω ότι ο Τραμπ θα τα σπάσει πάλι με την Τουρκία, διότι δεν είναι δυνατόν αυτός ο εκρηκτικός χαρακτήρας να ανεχθεί άλλο τον Ερντογάν. Και γι’ αυτό θα παίξουν ρόλο πολλοί παράγοντες. Από τους φίλους του γερουσιαστές, όπως ο Γκράχαμ, μέχρι και το …Ισραήλ.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι τα τελευταία δύο χρόνια, έγινε κάτι σημαντικό, που οφείλεται σε τούτον τον Πρόεδρο, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Επέτρεψε να ξεκινήσει ένας διάλογος με την Ελλάδα και την Κύπρο που εξελίσσεται ομαλά, χωρίς προβλήματα και ο οποίος θα οδηγήσει με το νέο χρόνο σε σημαντική αναβάθμιση των σχέσεων με την Αθήνα και τη Λευκωσία. Οι προηγούμενες αμερικανικές κυβερνήσεις δεν το έπραξαν διότι γι’ αυτούς η σχέση με την Τουρκία ήταν πάνω απ’ όλους τους γείτονες. Είναι και αυτό ένα από τα πολλά λάθη της Αμερικής, που πληρώνει.
Οι αναλύσεις πρέπει να γίνονται επί πραγματικού. Και υπάρχει μία σημαντική διαφορά: Υπάρχουμε εμείς που παρακολουθούμε όλες τις ενημερώσεις και υπάρχουν και αυτοί που τις διαβάζουν στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης. Η διαφορά είναι ότι οι «αυτοί» χάνονται στη …μετάφραση. Εμείς γράφουμε για το τώρα, για το σήμερα, αυτοί γίνονται μετά Χριστό «προφήτες», που έχουν πέσει έξω στις αναλύσεις και στις προβλέψεις τους. Ούτε ο ίδιος ο Τραμπ γνωρίζει τι θα κάνει αύριο. Δεν υπάρχει ούτε στρατηγική, ούτε σχεδιασμός. Εξαρτάται πως θα κοιμηθεί το βράδυ και πως θα ξυπνήσει το πρωί. Δεν περιαυτολογώ, αυτή είναι η αλήθεια.
Υπάρχει κανείς που μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά και να μας πει με βεβαιότητα ότι δεν θα αλλάξει γνώμη ο Πλανητάρχης για τη Συρία; Όσο αυταρχικός και αν είναι, όσο κολλημένος νάναι στις εμμονές του, δεν μπορεί να μην καταλαβαίνει ότι φεύγοντας από τη Συρία παραδίδει τη μισή Μέση Ανατολή στη Ρωσία και το Ιράν…
Δεν μπορεί να μην κατανοεί τα αυτονόητα που του εξηγεί ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου: ότι το Ιράν θα σαρώσει και το Λίβανο και θα φτάσει στα σύνορα του Ισραήλ. Δεν μπορεί να μην καταλαβαίνει ότι χωρίς το Ισραήλ στη Μέση Ανατολή η Αμερική χάνει το ένα της το χέρι…
Δεν είναι ανόητος να μην ξέρει ότι για να είναι πρώτη και πάνω απ’ όλους η Αμερική, απαιτούνται γνήσιες συμμαχίες και όχι λυκοφιλίες, όπως αυτές με τον Πούτιν και τον Ερντογάν…
Πηγή: hellasjournal.com
