Μετά την ανατροπή του Μουαμάρ Καντάφι το 2011, η Λιβύη έγινε σημείο διέλευσης μέσω του οποίου 650.000 Αφρικανοί πρόσφυγες έχουν φθάσει στην Ιταλία. Στη Ρώμη, η ευθύνη για την εισροή μεταναστών δίνεται στο Παρίσι — η Γαλλία έπεισε τις χώρες του ΝΑΤΟ να ξεφορτωθούν τον Καντάφι. Ως αποτέλεσμα, η Λιβύη είναι χωρισμένη από τη σύγκρουση εγκληματικών συμμοριών και τη σύγκρουση μεταξύ των δύο κυβερνήσεων. Μόνο η ισχυρή δύναμη μπορεί να σταματήσει το χάος και τη ροή των μεταναστών, και στην Ευρώπη είναι απόλυτα κατανοητό.
Οι ομάδες που λειτουργούν στην μητροπολιτική περιοχή, μεταξύ των οποίων και η “έβδομη ταξιαρχία” από το Tarhunah, συγκρούστηκαν στον αγώνα για το αεροδρόμιο της πόλης της Τρίπολης. Οι συγκρούσεις ανάγκασαν περίπου 2000 ντόπιους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, και 50 άνθρωποι πέθαναν. Η Πρεσβεία των ΗΠΑ αναγκάστηκε να σβήσει τη φωτιά.
Αυτά τα γεγονότα έδωσαν στη Ρώμη την ευκαιρία να θυμηθεί τους ενόχους του Λιβυκού χάους. “Είναι αδύνατο να το αρνηθούμε: η χώρα είναι τώρα σε αυτή τη θέση, επειδή μερικοί άνθρωποι το 2011 ενήργησαν εγωιστικά,”-έγραψε στο κοινωνικό δίκτυο η Υπουργός άμυνας της Ιταλίας Elisabetta Trent. Η ίδια άποψη, μόνο πιο ξεκάθαρη , εκφράστηκε από τον Πρόεδρο του Κοινοβουλίου Roberto Fico: Η Λιβύη, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι “ένα σοβαρό πρόβλημα που κληρονομήσαμε από τη Γαλλία”. Στην συνέχεια Ο Αντιπρόεδρος της Ιταλίας ο Ματέο Salvini πήγε στις κατηγορίες. Δεν κατηγόρησε μόνο τον πόλεμο στον πρώην Γάλλο Πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, αλλά υποπτεύεται επίσης τις σημερινές αρχές της Πέμπτης Δημοκρατίας ότι ρίχνουν πετρέλαιο στη φωτιά.
Στην Ιταλία, θυμόμαστε το τέλος του 2000 όταν η Ρώμη και η Τρίπολη συνήψαν συμφωνία για την παραγωγή πετρελαίου στη Λιβύη από ιταλικές επιχειρήσεις. Το καθεστώς Καντάφι είχε περιορίσει τη ροή των μεταναστών, και η Αφρικανική χώρα ήταν η δεύτερη στη Μαύρη Ήπειρο και η πρώτη μεταξύ των αραβικών κρατών του Μαγκρέμπ. Στη Ρώμη τονίζουν: η απόφαση για την ανατροπή του Καντάφι λήφθηκε χωρίς να ληφθούν υπόψη οι απόψεις της Ιταλίας.
Η Γαλλία αναγνωρίζει το λάθος
Επτά χρόνια αργότερα, στο Παρίσι, την επανάσταση της Λιβύης την θυμάται χωρίς ενθουσιασμό. Ο Πρόεδρος Εμμανουήλ Macro παραδέχτηκε την εισβολή ως ένα λάθος. Σύμφωνα με τον πολιτικό, η ιδέα ότι η κατάσταση των πραγμάτων στη χώρα μπορεί να διορθωθεί με στρατιωτικά μέσα μονομερώς έχει αποδειχθεί εσφαλμένη. Μιλώντας στο Κοινοβούλιο της Τυνησίας, ο Macron ανέπτυξε αυτή την ιδέα: “θυμάμαι πώς κάποιοι αποφάσισαν να τερματίσουν τον ηγέτη της Λιβύης χωρίς να σκέφτονται ένα σχέδιο για περαιτέρω δράση. Όλοι έχουμε θέσει τη Λιβύη σε μια κατάσταση ανομίας, χωρίς την ικανότητα να διορθώσει την κατάσταση “.
Το Παρίσι προσπαθεί να συμφιλιώσει τα δύο αντιμαχόμενα κέντρα εξουσίας στην πρώην Λιβύη, την αναγνωρισμένη κυβέρνηση του Faizah Saradzha, με έδρα την Τρίπολη, και τους υποστηρικτές του στρατηγού Khalifa Haftara από την Ανατολική κυριαρχία. Αυτό το έτος, στο πλαίσιο της διαμεσολάβησης του Macron που πραγματοποίησε διαπραγματεύσεις, διορίστηκε ημέρα της εθνικής ψηφοφορίας. Ωστόσο, οι προοπτικές συμφιλίωσης παραμένουν ασαφείς. Στην Τρίπολη, o Saradzha δεν έχει αρκετές ένοπλες δυνάμεις για να θέσουν τέλος στις υπερβολές των διαφόρων ομάδων . Και ο Haftara σε καμία περίπτωση δεν σκοπεύει να παραχωρήσει την εξουσία στα ανατολικά.
Η διαλυμένη χώρα της Λιβύης που κυριαρχείται από φυλές και εγκληματικές συμμορίες που συνδέονται με τους μαφιόζους μεταφορείς , οι οποίοι βοηθούν τους μετανάστες για χρήματα να διασχίσουν παράνομα τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν είναι όλοι οι μετανάστες σε θέση να φθάσουν στην Ευρώπη. Κάποιοι εγκαθίστανται στη Λιβύη, όπου μερικές φορές περιμένουν την παραλίγο αξιοζήλευτη μοίρα. Πέρυσι, το Διαδίκτυο πήρε ένα αρχείο των συναλλαγών στην αγορά σκλάβων-οι ντόπιοι πωλούν και αγοράζουν μετανάστες από τη μαύρη Αφρική.
Ιστορικά, για τη Λιβύη, οι βασικοί εταίροι του δυτικού κόσμου- είναι η Γαλλία και η Ιταλία. Αλλά σήμερα η Ρώμη και το Παρίσι δεν μπορούν να συμφωνήσουν για το πώς να αποκαταστήσουν την τάξη στη Βόρεια Αφρική. Τα Απέννινα ανησυχούν πολύ για τους μετανάστες. Με χαμηλή γονιμότητα, μια μαζική εισροή προσφύγων μπορεί να αλλάξει την εθνικότητα της Ιταλίας.
Ακόμη και πριν από την φετινή κυβέρνηση των εθνικιστών και κατά της παγκοσμιοποίησης, η Ρώμη επεδίωξε να διαπραγματευτεί με σημαίνοντες ηγέτες στη Λιβύη για να περιορίσει τη ροή των εποίκων. Ο Υπουργός Εσωτερικών Μάρκο Minnitti πέτυχε κάποια επιτυχία: σε αντάλλαγμα για οικονομική στήριξη, η κυβέρνηση Saradzha που συμφώνησε να αποτρέψει τους λαθρομετανάστες. Επιπλέον, η Ιταλία, σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, για τον ίδιο σκοπό κατέβαλε χρήματα και σε μεμονωμένες φατρίες της Λιβύης. Αλλά οι Λίβυοι ήταν υπερβολικοί και αυτό καταδικάστηκε από τις τις ανθρωπιστικές οργανώσεις που παρακολουθούν την κατάσταση στη Μεσόγειο. Υπήρξαν κατηγορίες για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.Ο Λιβυκός στρατός, υπαγόμενος στον Ανώτατο Διοικητή των λιβυκών ενόπλων δυνάμεων Khalifa Haftara κοντά στην πόλη της τύρφης. 14 Απριλίου 2018
Ιταλία κατηγορεί Γαλλία: Ανέτρεψατε τον Καντάφι και γι αυτό έχουμε λαθρομετανάστες. 8Η Γαλλία καταδίκασε επίσης τέτοιες μεθόδους καταπολέμησης της ροής των παράνομων. Το καλοκαίρι, όταν η Ρώμη αρνήθηκε να πάρει το πλοίο Υδροχόος με τους μετανάστες, ο Πρόεδρος Macron κατηγόρησε τις Iταλικές αρχές για “κυνισμό”. Εκείνοι σε αντάλλαγμα αρνήθηκαν μια προσχεδιασμένη συνάντηση με τους Γάλλους συναδέλφους. Ένα μήνα αργότερα, Salvini επιτέθηκε, καλώντας τον Macron “υποκριτή”. Στη Ρώμη είμαστε βέβαιοι ότι το Παρίσι δεν έχει κανένα δικαίωμα να αναφέρει τον τρόπο αντιμετώπισης των μεταναστών, διότι οι δομές της ΕΕ δεν βοηθούν την Ιταλία στην επίλυση αυτού του προβλήματος. Άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, δεν αντιμετωπίζουν μια τέτοια εισροή μεταναστών που διασχίζουν παράνομα τη Μεσόγειο θάλασσα, ούτε μπορούν να κρίνουν τους Ιταλούς.
Πίσω από τις αντιπαραθέσεις των ευρωπαϊκών πρωτευουσών μερικές φορές ξεχνάμε το κύριο πράγμα-τι θα συμβεί στη Λιβύη.
Είναι προφανές ότι στις δυτικές χώρες ζήτησαν ισχυρή και προβλέψιμη δύναμη σε αυτή τη χώρα. Εκτός από το κύμα μετανάστευσης στη Μέση Ανατολή, η ΕΕ αντιμετωπίζει μια μαζική και ανεξέλεγκτη εισροή εποίκων από την Αφρική. “Η Λιβύη βρίσκεται στο σταυροδρόμι πολλών διαδρομών, και το μέλλον της Ευρώπης εξαρτάται από τον τρόπο με τον οποίο η χώρα αυτή θα διαθέσει το γεωπολιτικό της ατού.
