Ο Ιωάννης Ουνιάδης υπήρξε ηγετική στρατιωτική και πολιτική μορφή της Ουγγαρίας στην Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη κατά το 15ο αιώνα.
Το βάρος της αντιμετώπισης του οθωμανικού κινδύνου έπεφτε πάνω του. Το 1441 ανακούφισε τη Σερβία με τη νίκη του στη Σεμενδρία. Το 1442, κοντά στο Σιμπίου, εξολόθρευσε μια ογκώδη Οθωμανική δύναμη και επανέφερε τις επαρχίες της Βλαχίας και της Μολδαβίας ως υποτελείς της Ουγγαρίας. Τον Ιούλιο διέλυσε μια τρίτη τουρκική στρατιά κοντά στις Σιδηρές πύλες.
Αυτές οι επιτυχίες κατέστησαν τον Ουνιάδη έναν από τους πιο μισητούς εχθρούς των Οθωμανών και πασίγνωστο σε όλο το χριστιανικό κόσμο. Το τελευταίο ήταν που τον ώθησε να βάλει μπρος μαζί με τον βασιλιά Βλάντισλαβ την διάσημη «μεγάλη εκστρατεία». Ο Ουνιάδης, επικεφαλής της εμπροσθοφυλακής, διέσχισε τα Βαλκάνια από την Πύλη του Τραϊανού, κατέλαβε τη Ναϊσσό, νίκησε τρεις Τούρκους Πασάδες και αφού κατέλαβε τη Σόφια, ένωσε τη δύναμή του με αυτή του βασιλιά και νίκησε το Σουλτάνο Μουράτ Β’. Η ανυπομονησία του βασιλιά καθώς και η σφοδρότητα του χειμώνα τον ανάγκασαν να επιστρέψει στη βάση του, έχοντας όμως εκμηδενίσει την ισχύ του Σουλτάνου στις επαρχίες Βοσνία, Ερζεγοβίνη, Σερβία, Βουλγαρία και Αλβανία.
Σύντομα δέχθηκε δελεαστικές προτάσεις από τον Πάπα Ευγένιο Δ’, μέσω του παπικού λεγάτου, του δεσπότη της Σερβίας Ντουράντ Βράνκοβιτς και του Γεωργίου Καστριώτη για επανέναρξη των επιχειρήσεων ώστε να επιτευχθεί ο απώτερος σκοπός, η εκδίωξη των Οθωμανών από την Ευρώπη. Όλες οι προετοιμασίες είχαν γίνει όταν έφθασαν, στο βασιλικό στρατόπεδο, απεσταλμένοι του Σουλτάνου με πρόταση δεκαετούς ανακωχής με ευνοϊκούς όρους. Με την προτροπή των Ουνιάδη και Βράνκοβιτς, ο Βλάντισλαβ έκανε δεκτούς τους όρους της ανακωχής.
Στις 14 Ιουλίου 1456 ο στολίσκος του διέλυσε τον Οθωμανικό στόλο. Στις 21 Ιουλίου η φρουρά του Βελιγραδίου απέκρουσε τη λυσσαλέα επίθεση του τουρκικού στρατού της Ρούμελης και ο Ουνιάδης κατεδίωξε τις υποχωρούσες τουρκικές δυνάμεις και μετά από μια σκληρή αλλά σύντομη μάχη κατέλαβε το στρατόπεδό τους. Ο Μωάμεθ έλυσε την πολιορκία και γύρισε στη Κωνσταντινούπολη. Με τη φυγή του Σουλτάνου άρχισε μια 70ετής περίοδος σχετικής ηρεμίας. Δυστυχώς όμως ξέσπασε πανούκλα στο στρατόπεδο του Ουνιάδη, από την οποία προσβλήθηκε και αυτός με συνέπεια να πεθάνει στις 11 Αυγούστου.
