Ραδιοτηλεοπτικός ψεκασμός
Γράφει ο Γιάννης Δαραβίγκας
Με την εκδήλωση της επιδημίας του κορωναϊού είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε πολλά και χρήσιμα ή λιγότερο χρήσιμα πράγματα από επιφανείς καθηγητές πάσης φύσεως αλλά και από δημοφιλείς, λιγότερο δημοφιλείς και παντελώς άγνωστους ηθοποιούς, μοντέλα, ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές, δημοσιογράφους, συνταξιούχους, νοικοκυρές και πάει λέγοντας. Για παράδειγμα, επί δύο μήνες τουλάχιστον μαθαίναμε καθημερινά μέσω όλων των τηλεοπτικών διαύλων πως θα φτιάχνουμε μάσκες, πως θα πλένουμε μάσκες, πως θα σιδερώνουμε σχολαστικά τις μάσκες και πως θα φοράμε μάσκες αλλά αυτό που ποτέ δεν μάθαμε είναι το αν πραγματικά πρέπει
να φοράμε τις μάσκες αυτές. Επίσης μάθαμε πώς να πλένουμε σχολαστικά τα χέρια μας και να αποφεύγουμε ασπασμούς, χαιρετισμούς αλλά ποτέ δεν μάθαμε γιατί δεν πρέπει να εφαρμόζουμε αντίστοιχα προληπτικά μέτρα και για την γρίπη από την οποία πεθαίνουν κάθε χρόνο εκατοντάδες συμπολίτες μας.
Σκέφτομαι τώρα πόσο θα ήταν χρήσιμη μια αντίστοιχη ενημερωτική εκστρατεία για την προστασία από την πραγματική πανδημία των τροχαίων δυστυχημάτων στους ελληνικούς δρόμους που προκαλεί τον θάνατο χιλιάδων και τον τραυματισμό δεκάδων χιλιάδων συνανθρώπων μας.
Περισπούδαστοι καθηγητάδες, ακολουθώντας διαφορετικά φαρμακευτικά οικονομικά συμφέροντα, άλλοι μας «ενημέρωναν» ότι η χλωροκίνη σώζει ζωές και άλλοι ότι είναι θανατηφόρο φάρμακο. Άλλοι μας «ενημέρωναν» ότι το φάρμακο για τον κορωνοϊό θα κυκλοφορήσει μέχρι το τέλος του χρόνου, άλλοι μιλούσαν για την επόμενη διετία και κάποιοι λίγοι έλεγαν ότι δεν θα υπάρξει φάρμακο αλλά το πρόβλημα θα λυθεί με το εμβόλιο για το οποίο πάλι μας «ενημέρωναν» ότι θα είναι έτοιμο μέχρι τον Σεπτέμβριο ενώ άλλοι έκαναν λόγο για του χρόνου τέτοια εποχή και κάποιοι άλλοι μας έλεγαν ότι υπάρχει ήδη.
Μάθαμε ακόμη ότι υπάρχουν διάφορα ιατρικά πρωτόκολλα, αλγόριθμοι και το R0 (R μηδέν) βεβαίως βεβαίως, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα σε τι θα μας είναι χρήσιμα πέραν της προσπάθειας να πεισθούμε ότι το Κράτος αγωνιά για εμάς.
Φερέλπιδες δημοσιογράφοι-ρεπόρτερς με την μεζούρα στο ένα χέρι το μικρόφωνο στο άλλο, περιδιάβαιναν παραλίες με ύφος Σέρλοκ Χόλμς, τουπέ ακαδημαϊκού διδασκάλου και με φωνή παλλομένη μας ενημέρωναν για τα αποτελέσματα των μετρήσεών τους σχετικά με τις αποστάσεις που είχαν οι ομπρέλες και οι ξαπλώστρες μεταξύ τους ενώ από καιρού εις καιρόν η κάμερα ξέκλεβε πλάνα των παρά θιν’ αλός ηλιοθεραπευομένων καλλιπύγων και ευειδών υπάρξεων, προς τέρψιν πολλών εξ ημών. Στο ίδιο πνεύμα και με οδηγό παράσταση το «μένουμε ασφαλείς», με δημοσιογραφικό «όπλο» στο χέρι την μεζούρα, παρακολουθήσαμε το ίδιο σκηνικό να επαναλαμβάνεται, ακόμη μέχρι και σήμερα, σε σχολεία, εστιατόρια, καφενεία, ξενοδοχεία, πλοία, ταξί, λαϊκές αγορές, κομμωτήρια αλλά και όπου αλλού η αστείρευτη έμπνευση βλακείας μπορεί να οδηγήσει στην γελοιοποίηση και απαξίωση της ενημέρωσης. Πάντως το «βραβείο ρεπορτάζ για τον κορωναϊό» αξίζει να απονεμηθεί στην δημοσιογράφο όπου την είδαμε στις οθόνες μας, μέσα σε ένα λεωφορείο, με το μικρόφωνο ανά χείρας να απευθύνεται σε μια επιβάτιδα που φορούσε μάσκα και ακολούθησε ο εξής διάλογος:
-«φοράτε μάσκα;»
-«ναί»,
αυτό ήταν το «ρεπορτάζ» αυτή ήταν και η «ενημέρωσή» μας για να μένουμε ασφαλείς.
Έτσι, χρόνια τώρα, μεθοδικά, μας ψεκάζουν όχι όμως από τον ουρανό με αεροπλάνα αλλά κυρίως από τα ερτζιανά κύματα του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Καθημερινά μας βομβαρδίζουν με “ειδήσεις”, “δημοσκοπήσεις”, “ρεπορτάζ” και αποκλειστικές συνεντεύξεις πολιτικών, επιστημόνων, κάθε λογής ειδικών αλλά και με κάθε άλλο πρόσφορο μέσο που μπορεί να χειραγωγήσει την κοινή γνώμη οδηγώντας τους πολίτες σε διλημματικές ασημαντότητες, φαλκιδευμένους προβληματισμούς, παραχαραγμένες αλήθειες. Χρόνια τώρα, τα ίδια πρόσωπα, μας προσφέρουν απλόχερα αυτό που ο γνωστός Ρωμαίος σατιρικός ποιητής Γιουβενάλης, είχε περιγράψει ως panem et circenses, δηλαδή άρτον και θεάματα. Έτσι μας είπαν τώρα ότι οι ευρωπαίοι εταίροι μας, μας λυπήθηκαν και θα μας δώσουν από 30 έως 60 δισ. ευρώ για να γιατρευτούμε από τις πληγές του κορωνοϊού και απολαύσαμε μεταξύ άλλων την γνωστή αοιδό Πρωτοψάλτη να δίνει ρεσιτάλ πάνω σε μια νταλίκα, μπροστά στο μέγαρο Μαξίμου, ενώ μαγεμένοι παρακολουθήσαμε να «εγκαινιάζεται» ξανά η πλατεία Ομονοίας με τα συντριβάνια της για να ξαναγίνει όπως ήταν πριν 50 χρόνια. Καλά όλα αυτά αλλά φοβούμαι ότι έτσι όπως πάνε τα πράγματα από το γνωστό «άρτον και θεάματα» θα ξεμείνουμε από άρτον και θα τρεφόμαστε αποκλειστικά με θεάματα.
Όσο για τα υπόλοιπα εμείς μένουμε σπίτι, μένουμε ασφαλείς και δυστυχώς παραμένουμε αφελείς.
