Ονομάζομαι Έφη Σχουλή. Είμαι 32 ετών. Σπούδαζα για 4 χρόνια στην Λάρισα. Εγώ από Αθήνα. Για αυτά τα χρόνια λοιπόν που εμένα εκεί για τις σπουδές μου, ανεβοκατέβαινα με το τρένο του θανάτου. Ουκ ολίγες φορές είχε καθυστερήσεις, ήταν μέσα στη βρωμιά, με περίεργα κουνήματα στις ράγες που, δεν το κρύβω, κάθε φορά με τρόμαζαν και έλεγα από μέσα μου, ίσως τωρα να βρεθούμε στο γκρεμό… Όλοι ξέραμε για την άθλια κατάσταση των τρένων αλλά και των γραμμών. Είχα μιλήσει σε κάποιους εργαζόμενους μια φορά να ρωτήσω γιατί αργούν, να μάθω τι συμβαίνει αλλά αντίκρισα την αγένεια και τον χλεβασμό του εργαζομένου που νοιώθει σαν να είναι στο τσιφλίκι του και, ποια είμαι εγώ, ένα τσουτσεκι που του ζητάω και τον λόγο… Όλοι μας φταίμε. Εμείς; Οι νέοι; Οι φοιτητές; Φταίμε. Ξέρουμε αλλά δεν μιλάμε. Οι γονείς μας; Φταίνε. Ξέρουν που μας στέλνουν και με τι.. οι κυβερνήσεις; Καλά.. εντάξει.
Εν κατακλείδι. Λυπάμαι για την τραγωδία. Είναι άδικα χαμένες ζωές. Δεν θα έρθουν ποτέ πίσω. Αλλά καλά να πάθουμε. Ο ελληνικός λαός ότι θα παθαίνει από εδώ και πέρα είναι υπαίτιος. Για τα πάντα. Για αυτούς μας κυβερνούν, για τους μισθούς που παίρνουμε, για τα σπίτια που μας παίρνουν, για τα νοίκια στο θεό, για τα καύσιμα, τα τρόφιμα, την εκπαίδευση που γίνονται απλησίαστα.
Καλή τύχη σε όλους μας. Ας βάλει ο Θεός το χέρι του. Γιατί του Έλληνα το χέρι έχει κοπεί.
ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΒΓΕΙ