Και διαβάζω τώρα στα διαδίκτυα, ότι άπαντες οι Έλληνες πρέπει ντε και καλά να μπουν στον γραφειοκρατικό εφιάλτη, ώστε να εγγραφούν σε έναν οικογενειακό γιατρό. Και γρήγορις μάλιστα καθότι από την 1η Ιανουαρίου του 2019, το σύστημα θα είναι υποχρεωτικότατο και όποιος δεν διαθέτει οικογενειακό γιατρό, θα συναντάει τα μύρια όσα προβλήματα, σε ένα σύστημα που βάνει ήδη εκατομμυριάδες τρικλοποδιές στους ατυχείς Ρωμιούς.
Ούτε εμβόλιο δηλαδή δεν θα μπορείς να κάμεις, εφόσον δεν έχεις καταχωρηθεί στα κιτάπια κάποιου εκ των οικογενειακών γιατρών, οι οποίοι στο μεταξύ είναι τόσο λίγοι ώστε μόλις θα επαρκούσαν για να καλύψουν ένα νησί σαν την Κρήτη, κι αυτό αν οι Κρητικοί έχουν πράγματι κάνει συμφωνία με τον διάβολο, να μην αρρωσταίνουν.
Κι επειδή εγώ έχω την ατυχία να πάσχω από καρκίνο στον πνεύμονα, που μου έχει δημιουργήσει Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια και χρειάζομαι κάθε λίγο και λιγάκι, εξετάσεις, παρα-εξετάσεις, μετα-εξετάσεις και επι-εξετάσεις, για να μπορώ να πάρω λίγες ανάσες ακόμα, κάτω από το λαμπρό φως του Ελληνικού ήλιου, είμαι δυο φορές αναγκασμένος να καρφωθώ στον σταυρό της ελληνικής γραφειοκρατίας και να καταχωρηθώ σε κάποιον οικογενειακό γιατρό.
Τον οποίο να τονίσω, ούτε θα τονε ξέρω, ούτε θα με ξέρει, ούτε θα τον γνοιάζω και ούτε θα με γνοιάζει.
Απλώς, προκειμένου να δυσκολέψουν έτι περισσότερο τη ζωή μου και τη ζωή εκατομμυρίων άλλων ασθενών [σε κάθε οικογενειακό γιατρό θα αναλογούν λέει πάνω από 2.000 ασθενείς] βάνουν και τούτο εδώ το εμπόδιο, μπας και πεθάνουμε καμπόσοι από μας, πιο γρήγορα από ότι θα υπολόγιζε ο διακομιστής μας, του Χάρου…
Εν πάση περιπτώσει κι επειδή είπαμε δεν έχω την πολυτέλεια να ξεμείνω από γιατρό, ούτε φυσικά να πλερώνω ένα ολόκληρο ΚΕΑ, για να επισκεφθώ ιδιώτη [άσε που είμαι και ανασφάλιστος. λόγω μακρόχρονης ανεργίας] έβανα μπροστά να κάμω την αίτηση και να ακολουθήσω πειθήνια, όλα τα βήματα, που επινόησαν οι δημόσιοι βασανιστές του κοσμάκη, μέχρι να φτάσω επιτέλους στην ακριβοθώρητη πόρτα του οικογενειακού μου γιατρού…
Και μιλάμε για μία και δύο και τρεις και παραπάνω επώδυνες διαδικασίες, που πρέπει να ολοκληρώσει ένας φουκαράς Έλληνας, για να αποκτήσει τον οικογενειακό του γιατρό, τον οποίο είναι εντελώς βέβαιο ότι δεν θα χρησιμοποιήσει ποτέ του…
[Ούτε κι ο γιατρός άλλωστε θα έχει καμιά όρεξη να κουράρει τον “υποχρεωτικό” ασθενή του, για τον οποίο θα πληρώνεται λιγότερα από όσο στοιχίζει ένα πακέτο ληγμένα μακαρόνια]
Μια και δυο λοιπόν, και αφού έχω μελετήσει προσεκτικά την προκήρυξη, ώστε να διαθέτω όλα τα δικαιολογητικά, παίρνω φόρα και επισκέπτομαι το πιο κοντινό μου ΤΟΜΥ.
Μην με ρωτήσετε τώρα τι είναι τα ΤΟΜΥ.
Όσους ρώτησα μέσα στο ΤΟΜΥ, δεν ήξερε ουδείς να μου απαντήσει! Ούτε καν οι γιατροί. Οι οποίοι σας ενημερώνω, ακούνε για οικογενειακό γιατρό και βγάζουνε σπυράκια!
Απευθύνομαι λοιπόν στη γραμματεία του ΤΟΜΥ, η οποία είναι λέει η ίδια με τη γραμματεία του ΠΕΔΔΥ και συστεγάζονται σε κτίριο που ανήκε στον πρώην ΕΟΠΠΥ, που κι αυτό με τη σειρά του ανήκε στο πρώην ΙΚΑ. [Συγκεκριμένες διευθύνσεις, ονοματα κ.λπ. είναι στη διάθεση όποιου μου τα ζητήσει…]
Και συλλογιέμαι, ο άμοιρος…
Το ΙΚΑ που είχε φτιάξει ο Μεταξας άντεξε κοντά έναν αιώνα. Κι όλες αυτές οι υποδομές που χρησιμοποιούμε σήμερα, ήσαν φτιαγμένες από τότε.
Τα διάφορα ΠΕΔΔΥ, ΕΟΠΠΥ, ΤΟΜΥ και όλα αυτά τα ανατριχιαστικά που φτιάχνουν οι τωρινοί πολιτικοί συμμορίτες, δεν αντέχουν ούτε χρόνο και μετά τα αλλάζουν!
Επανέρχομαι στο κυρίως θέμα…
1. Η Οδύσσεια μιας αίτησης
Στη γραμματεία του ΠΕΔΥ ή του ΤΟΜΥ [ουδείς γνωρίζει] βρίσκω να λαγοκοιμάται ένας νεαρός συριζαίος, του οποίου το σκουλαρίκι κρέμεται από το αριστερό αυτί, όπως οι κουδούνες στα πρόβατα.
Περιμένω κάμποσο υπομονετικά, μπας και με δει, έστω και με το ένα μάτι, αλλά τίποτα. Και μια φορά που το μισάνοιξε ήταν τόσο νυσταλέο, που είναι ζήτημα αν θα έβλεπε ακόμα και τον Κίνγκ Κόνγκ να στέκεται μπροστά του.
Αναγκάζομαι να βήξω και μετά να χτυπήσω ρυθμικά το δάχτυλο μου στο γκισέ.
Ο σκουλαρικάτος μισανοίγει το αριστερό του μάτι και με λαθροκοιτάζει, σαν χορτάτος κροκόδειλος.
– Τι συμβαίνει κύριος;
– Ήρθα για την αίτηση του οικογενειακού γιατρού…
Μου σπρώχνει αδιάφορα ένα φυλλάδιο και ξανακλείνει το μάτι.
Φαντάζομαι ότι θα πρόκειται για το έντυπο της αίτησης, που θα πρέπει να συμπληρώσω επί τόπου. Αυτό άλλωστε έγραφαν ρητά οι οδηγίες που διάβασα στο ιντερνετ: “πηγαίνετε σε ένα ΤΟΜΥ και συμπληρώστε την αίτηση ανάθεσης οικογενειακού γιατρού”
Και επίσης κουβαλάω μαζί μου φωτοτυπία ταυτότητας, φωτοτυπία λογαριασμού της ΔΕΗ για εξακρίβωση διεύθυνσης κατοικίας και ένα πάκο φωτοτυπίες με το ιστορικό της ασθένειας μου, που θα πρέπει να τα υποβάλλω όλα μαζί στον οικογενειακό γιατρό, αφού πρώτα συμπληρώσω την αίτηση.
Όλα αυτά βάσει των επίσημων οδηγιών που βρίσκω στο διαδίκτυο και μπορείτε αν γουστάρετε να τις διαβάσετε και σεις, αν έχετε πάρει βεβαίως τα χάπια σας και δεν φοβάστε μην σας ανέβει η πίεση…
Ζητάω λοιπόν από τον κουδουνάτο, ένα στυλό για να συμπληρώσω την αίτηση.
Τώρα ανοίγει και τα δύο μάτια και με καρφώνει με ενα βλέμμα, τόσο δολοφονικό όσο και του κ. Πολάκη, όταν βλέπει μπροστά του τον Άδωνι…
Ακολουθεί διάλογος παραπληγικού με ψυχωσικό
– Τι να το κάνεις το στυλό;
– Μα να συμπληρώσω την αίτηση…
– Ποια αίτηση;
– Αυτή που μου δώσατε…
– Σου έδωσα εγώ αίτηση; Μαστουρωμένος ήρθατε εδώ, κύριος;
– Κι αυτό τι είναι;
Του κοτσάρω στη μούρη το χαρτί που μου ενεχυρίασε.
– Αυτό μου απαντάει είναι οι οδηγίες για να κάνετε την αίτηση. Πηγαίνετε σπίτι σας να τις διαβάσετε…
– Τις έχω διαβάσει ήδη στο διαδίκτυο, κύριε. Εγώ βρίσκομαι εδώ για να κάνω την αίτηση…
– Ποια αίτηση;
Του ξαναμοστράρω το χαρτί που μου έδωκε.
– Εδώ γράφει, του λέγω πρόσω ηρέμως, ότι πρέπει να πάω σε ενα ΤΟΜΥ και να υποβάλω αίτηση, για συγκεκριμένο οικογενειακό γιατρό, τον οποίο θα επιλέξω από κατάλογο που θα μου δώσετε εσείς… Αφού λοιπόν βρίσκομαι στο ΤΟΜΥ, αιτώ να αιτηθώ…
Προφανώς δεν κατανοεί το χιουμορ μου. Το σκουλαρίκι στο αριστερό του αυτί αρχίζει να κουδουνάει από το νευρικο τικ. Παρατηρώ ότι η αλογοουρά της μαλούρας του επίσης αρχίζει να φέρνει νευρωτικές στροφές.
– Δεν ξέρω τίποτα εγώ κύριε… αυτά μου είπαν να λέω, αυτά λέω… Μπείτε στο ιντερνετ και κάντε ότι νομίζετε!
Και ξανακλείνει τα μάτια, σημείον ότι η συζήτησις θεωρείται λήξασα…
Επιστρέφω στον υπολογιστή μου. Ξαναμπαίνω στην εφαρμογή “οικογενειακός γιατρός”, της ΗΔΙΚΑ.
Να σημειώσω εδώ ότι ΗΔΙΚΑ σημαίνει “ηλεκτρονική διακυβέρνηση” και ο σκοπός της είναι να μειώσει τη γραφειοκρατία, δίνοντας τη δυνατοτητα στον πολιτη να υποβαλλει αιτησεις και αλλες διαδικασίες, απο το σπιτι του.
Τριχες!
Εχω ηδη πάει και έχω ήδη έρθει απο τα ΠΕΔΔΥ τους κι απο τα ΤΟΜΥ τους και αποτελεσμα μηδέν.
Α, και το χειρότερο είναι ότι, μάλλον εξαιτίας του συστήματος του οικογενειακού γιατρού, δεν μπορώ να κλείσω ούτε απλό ραντεβού σε μοναδα πρωτοβαθμιας περιθαλψης, μεσω της ΗΔΙΚΑ, οπως εκαμα μεχρι τωρα.
Στην εφαρμογη για τα δωρεάν ραντεβού σε μονάδα πρωτοβάθμιας περίθαλψης, το σύστημα μου βγάζει ότι δεν υπάρχει διαθέσιμο ραντεβού, ακόμα και όταν το ζητάω σε εύρος ενός έτους!
Για όλες τις ειδικότητες!
Υποθέτω [αν και μπορεί να κάμω λάθος] ότι το σύστημα δενλειτουργεί είτε επιδή το σαμποτάρουν οι ίδιοι οι γιατροί [οι οποίοι έχουν ξεκινήσει απεργίες για το θέμα του οικογενειακού γιατρού] είτε επειδή ο γνωστός υπουργάρας σοφίστηκε να μπλοκάρει όλα τα ραντεβού στα ΠΕΔΔΥ, ώστε να τα διαθέτουν οι οικογενειακοί γιατροί.
Διότι η μεγαλοφυής έμπνευση των δημόσιων δημίων της Ελλάδας, είναι να κλείνει ο ασθενής τα ραντεβού του, είτε σε νοσοκομεία, είτε στην πρωτοβάθμια περίθαλψη, μέσω του οικογενειακού του γιατρού. Μόνο που οικογενειακοί γιατροί δεν έχουν καν λειτουργήσει ακόμα [και δεν προβλέπεται να λειτουργήσουν όπως κατάλαβα]
Κι όταν θα λειτουργήσουν, ο καθε ενας τους θα εχει να διαχειρίζεται πάνω από 2.000 ασθενείς, με συνέπεια να μην μπορείς να κλείσεις καν ραντεβού στον οικογενειακό γιατρό, όχι να σου μετακλείσει αυτός με τη σειρά του άλλο.
Το βλέπω…
Μ’ αυτόν τον οικογενειακό γιατρό, θα τα καταφέρουν να στείλουν πολλούς σαν εμένα…
2. Η ηλεκτρονική αίτηση
Στο μεταξύ, μου τελειώνουν τα βρογχοδιασταλτικά και πρέπει επειγόντως να βρω γιατρό να μου τα γράψει, ειδάλλως θα προσπαθώ να πάρω ανάσα, σαν βόας που έχει καταπιεί αμάσητη μια παχειά προβατίνα.
Φυσικά ούτε λόγος να τα πληρώσω ιδιωτικά στο φαρμακείο.
Εμένα μου λείπουν τα 5 εβρόπουλα, για να αγοράσω μια μερίδα γύρο των 6 εβρώ. Όχι να πληρώσω και βρογχοδιασταλτικά.
Συλλογιέμαι ότι αν καταφερνα να βρω ενα καλο μαύρο μεηκ απ, ώστε να μασκαρευτώ σε “κακόμοιρο πρόσφυγα”, θα είχα λύσει το πρόβλημα. Θα πήγαινα συνοδεία των μπράβων της ΜΚΟ στο ΤΟΜΥ, θα με μπάζανε κατά προτεραιότητα στους γιατρούς και θα μου δίνανε και τα βρογχοδιασταλτικά μου, επιτόπου!
Και μην μου πείτε μα και μου…
Τα έχω δει αυτα να γινονται μπροστα στα ματια μου, στο ΠΕΔΔΥ της γειτονιάς μου…
Α ρε μάνα… τι σου έφταιγα να με κάμεις Έλληνα; Και τέλος πάντων αφου με γέννησες Έλληνα, δεν μπορούσες να με βγανεις μελαμψό, σαν Σύρο πρόσφυγα από τον Άνω Ζαμβέζη;
Δυστυχώς δεν έχω την πολυτέλεια να περιμένω. Ούτε φυσικά και τα χρήματα, να κλείσω πληρωμένο ραντεβού ή να πληρώσω απογευματινό.
Εξαντλώ τις πιθανότητες.
Ξαναματαμπαίνω στην εφαρμογή της ΗΔΙΚΑ και πληκτρολογώ την υποβολή αίτησης για οικογενειακό γιατρό.
Συμπληρώνω όλα τα στοιχεία και επιλέγω μια παθολόγο, από τη γειτονιά.
Δεν έχει τελειώσει όμως τίποτα ακόμα.
Πρέπει τώρα να τυπώσω την αίτηση, να βγάνω φωτοαντίγραφο ταυτότητας και λογαριασμού ΔΕΗ, να τυπώσω και το εντυπο με τα στοιχεία μου και να απευθυνθώ στην οικογενειακή μου γιατρό, ώστε να μου κλείσει ραντεβού, για να πάω να μου πάρει το ιστορικό και να μου παραδόσει την υπογεγραμμένη και αποδεκτή αίτηση μου.
Μόνο τότε ολοκληρώνεται η διαδικασία!
Τρέχω λοιπόν σε ένα φωτοτυπάδικο και τυπώνω τις αιτήσεις, καθότι δεν διαθέτω εκτυπωτή. Από το φωτοτυπάδικο γυρνάω σπίτι και τηλεφωνάω στην οικογενειακή γιατρό, που επέλεξα.
Είναι η ίδια παθολόγος που εργάζεται στο ΠΕΔΔΥ, στο οποίο είχα πρωτοπάει ξεκινώντας την Οδύσσεια…
Ακούω μια ζεστή σέξυ φωνή, ίδια κι απαράλλαχτη με τη φωνή της Σόνιας, της Ρωσίδας καμπαρετζούς που μένει στο αντικρυνό μου διαμέρισμα.
Ζητάω τη γιατρίνα, όσο μπορώ πιο ευγενικά.
– Αυτη τη στιγμη λείπει μου λέγει η φωνή. Πάρτε αργότερα…
Ξανατηλεφωνώ μετά από μία ώρα. Στο μεταξύ έχουν περάσει ήδη δύο δυσκολες ημέρες που το παλεύω να έρθω έστω σε επαφή με έναν οικογενειακό γιατρό. Πιο εύκολα θα έβλεπα τελικά την κ. Νοτοπούλου, παρά την οικογενειακή μου γιατρό.
Η φωνή μου απαντά ότι πάλι λείπει η γιατρός.
Ξαναπροσπαθώ άλλες δύο φορές, ανά μία ώρα.
Λείπει, λείπει, λείπει…
Στις 2:30 που ξαναπαιρνω για 4η φορά, απλως δεν το σηκώνουν. Εχει ληξει η βαρδια και εχουν φυγει…
Ευτυχώς έχω ακόμα βρογχοδιασταλτικό για 2 μέρες…
Δεν τα παρατω. Εδω παλευω με τον καρκινο, στην οικογενειακη γιατρο θα κολλησω;
Ξαναμανατηλεφωνω την επομενη μερα [Τριτη]
Μια αλλη εξισου σεξυ φωνη με ενημερωνει οτι η γιατρινα δεν ερχεται καθολου τις Τριτες.
Ξανατηλεφωνώ την Τετάρτη. Βγαίνει η πρώτη σέξυ φωνή και με ενημερώνει ότι η γιατρός απουσιάζει και πρέπει να ξαναπάρω αργότερα.
Της εξηγώ ότι εδώ και τρεις ημέρες έχω κολλήσει στο ακουστικό του τηλεφώνου, όπως η Άννα Βίσση τότε που τραγουδούσε το “δώδεκα”.
Γελάει.
Αν δεν έπασχα απο καρκίνο, θα της το πήγαινα για blind date. Ωστόσο τώρα προέχει η οικογενειακή μου γιατρός. Η οποία φαίνεται ότι επισκέπτεται το ιατρείο της, με την ίδια συχνότητα που οι ρουβίκωνες επισκέπτονται το λουτρό.
Επιτέλους την Πέμπτη κάμω ένα θετικό βήμα. Φυσικά η γιατρός λείπει [σκέψου να ήταν επείγουσα η ανάγκη] ωστόσο η σέξυ φωνή φαίνεται ότι με έχει συμπονέσει και επιτέλους με ρωτάει τι τη θέλω, αντί να μου κλείνει το τηλέφωνο στα μούτρα.
– Έχω κάμει αίτηση της λέω για ανάθεση οικογενειακού γιατρού και θέλω να κλείσω ραντεβού για να ολοκληρωθεί η διαδικασία…
Ξανασκάζει στα γέλια
– Τι έχετε κανει, μου λέει…
– Αίτηση για οικογενειακό γιατρό… Είναι και υποχρεωτικό ξέρετε…
– Καλά, μου απαντάει γελώντας… Προς το παρόν δεν θα μπορέσουμε να σας εξυπηρετήσουμε. Η υπόθεση βρίσκεται στα δικαστήρια και μέχρι τότε γιατρός γιοκ…
Τρελαίνομαι, αδέρφια μου. Η δύσπνοια μου φουντώνει, όπως φουντώνει ο κ. Φίλης όταν ακούει το όνομα του ήρωα Κατσίφα.
– Ξέρετε της λέω, πάσχω από καρκίνο και είναι απόλυτη ανάγκη να δω ένα γιατρό, να μου γράψει το φάρμακο μου
– Κλείστε ραντεβού στο ΤΟΜΥ. Εδώ είμαστε ΠΕΔΔΥ…
– Μα ουτε και ραντεβου μπορω να κλεισω… Η εφαρμογη της ΗΔΙΚΑ δεν διαθετει ραντεβου για τα επομενα τρια χρονια…
– Τι να σας πω… Προβλημα σας…
Και μου κλεινει το τηλεφωνο. Τη φανταζομαι να βγαζει τη στέκα της, να απλωνει τα χειμαρρώδη ξανθά μαλλιά της στο κρεβάτι του ιατρείου και να βγανει σελφις, που θα της ανεβαζει στο ινσταγκραμ…
3. Η δίκη
Τη στιγμή που σας μιλάω η κατάσταση, πέντε ημέρες μετά την έναρξη της βασανιστικής διαδικασίας “οικογενειακός γιατρός στη χώρα των πολάκηδων” βρίσκεται εδώ, που σας έγραψα.
Τη γιατρίνα ακόμα δεν την έχω βρει!
Απλως, κάπου, κάποτε, κάπου εκεί, εκκρεμεί κάποια δίκη και μετά έχει ο Θεός.
Δηλαδή στο πουθενά.
Αν δεν ήμουν ο ασθενής θα το αντιλαμβανόμουν ως ανέκδοτο. Άκου οικογενειακός γιατρός στην Ινδογρεκία…
Εδώ για τον ΄Έλληνα δεν υπάρχει ουτε νοσοκομειακός γιατρός.
Και φυσικά θα έσκαγα στα γέλια, όπως η σέξυ φωνή στο ΠΕΔΔΥ ή στο ΤΟΜΥ ή όπως αλλιώς έχουν βαπτίσει τον εφιάλτη τους…
Δυστυχώς όμως είμαι ο ασθενής. Και δεν μου έρχεται διόλου να γελάσω, όταν σκέπτομαι τι μαρτύριο θα είναι η κάθε μου ανάσα, μόλις μου τελειώσει το βρογχοδιασταλιικό.
Δεν ξέρω αν μπορείτε να γελάσετε κι εσείς, με τα φοβερά αυτά ανέκδοτα της ροζοκόκκινης πολιτικής συμμορίας που διαφεντευει την Ελλάδα…
Α, και κάτι ακόμα…
Φαίνεται ότι κανένας δημοσιογράφος ή μπλόγκερ δεν έχει πάρει χαμπάρι ακόμα, το τι γίνεται πίσω απο την ωραία βιτρίνα του ανέκδοτου “οικογενειακός γιατρός”
Και βλέπω στις ιστοσελιδες να γράφουν για διαδικασίες και για αιτήσεις και για άλλα φαιδρά. Και να τρέχει μετά ο κοσμάκης να βγάνει άκρη, απο τον Άννα στον Καϊάφα κι από τον Πολάκη στην Νοτοπούλου.
Παιδιά, ρωτήστε και κανέναν ασθενή, που τα τρώει στη μάπα όλα αυτά, να έχετε μιαν ιδέα για το τι είδους σαδομαζοχιστικές προσωπικότητες, παριστάνουν τους υπουργούς στην Ελλάδα.
Ρωτήστε τους άμεσα ενδιαφερόμενους δηλαδή, πριν τους πεθάνουν μια και καλή, τα ανέκδοτα του συντρόφου κ. Πολάκη και των κολαούζων του…
Σημείωσις
Επαναλαμβάνω…
Τα όσα γράφω εδώ είναι προσωπική μαρτυρία, δικιά μου και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Ονόματα και διευθύνσεις στη διάθεση του πάσα ένα “αρμόδιου”
Αν δηλαδή γνοιαστεί κανένας και αν δεν με ξεστελειώσει στο μεταξύ ο καρκίνος μου…
Η συγκεκριμένη καταγγελία στάλθηκε στο makeleio.gr από τον Λευτέρη Πανούση
Μπορείτε να δείτε τον σύνδεσμο εδώ: panusis.blogspot.com
