Στις αρχές των 00s η Λιντς βρισκόταν σταθερά στις πρώτες θέσεις της Πρέμιερ Λιγκ, έκανε ηχηρές μεταγραφές, έφτανε ως τα ημιτελικά του ΟΥΕΦΑ και του Τσάμπιονς Λιγκ, κέρδιζε χιλιάδες νέους θαυμαστές εκτός Αγγλίας, το γήπεδο της ήταν ασφυκτικά γεμάτο σε κάθε παιχνίδι και στο έμψυχο δυναμικό της συναντούσες μερικά από τα μεγάλα ταλέντα του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Μερικά μόνο χρόνια αργότερα, λίγο μετά τα μισά της ίδιας δεκαετίας, την έβρισκες πλέον στην 3η κατηγορία, με ένα φτωχό ρόστερ και ένα τεράστιο χρέος στην πλάτη, να ξεκινάει τη σεζόν με -15 βαθμούς λόγω τιμωρίας και να χάνει εντός έδρας από την Τσέλτεναμ και την Όλνταμ!
Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτή η κατάρρευση οφείλεται σε μια και μόνο αιτία αλλά αν υπάρχει μια στιγμή σε αυτή την αρνητική πορεία που ξεχωρίζει, και για αρκετούς φίλους της θεωρείται πια ορόσημο, είναι ένα συγκεκριμένο παιχνίδι. Ένα παιχνίδι από αυτά που δεν θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς ότι μπορεί να προκαλέσει τόσο μεγάλη ζημιά.
Σεζόν 2001-02. Η Λιντς προέρχεται από μια ιστορική χρονιά, όπου τερμάτισε και πάλι στις πρώτες θέσεις ενώ ταυτόχρονα έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, χάρη σε μια δυνατή φουρνιά παικτών. Ο πρόεδρος Πίτερ Ρίντσντεϊλ πιστεύει ότι αυτή είναι η ιδανική στιγμή για το βήμα παραπάνω και συνεχίζει να κινείται δυναμικά στις μεταγραφές, αγοράζοντας τον Ρόμπι Κιν και τον Ρόμπι Φάουλερ. Η ομάδα ανοίγεται πλέον επικίνδυνα στον οικονομικό τομέα αλλά η λογική της διοίκησης λέει πως με τέτοιο ρόστερ η επιτυχία είναι πολύ πιθανή και μια νέα έξοδος στο Τσάμπιονς Λιγκ αρκεί για να καλύψει την όποια χασούρα.
Η σκέψη αυτή επιβεβαιώνεται στο πρώτο μισό της χρονιάς όταν η ομάδα του Ντέιβιντ Ο’Λίρι φιγουράρει μόνιμα στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας, παρ’ότι η απόδοση της δεν πλησιάζει πολύ υψηλά επίπεδα. Τα ‘παγώνια’ βγάζουν όλο τον πρώτο γύρο με μόλις δυο ήττες και στις αρχές του νέου έτους βρίσκονται στην 1η θέση, δυο βαθμούς πάνω από τους αντιπάλους τους. Μέχρι που φτάνει η 6η του Γενάρη του 2002.
H δήλωση του Φέρντιναντ μετά τον αγώνα αποτελεί ιδανικό trailer για τη συνέχεια της ανάγνωσης
Η κλήρωση της 3ης φάσης του Κυπέλλου Αγγλίας στέλνει τη Λιντς στην Ουαλία, για να αντιμετωπίσει την Κάρντιφ. Το ζευγάρι έχει μια πολύ ιδιαίτερη προϊστορία στο θεσμό αφού στα μέσα της δεκαετίας του 50′ βγήκε τρεις συνεχόμενες χρονιές από την κληρωτίδα, για την ίδια ακριβώς φάση του Κυπέλλου. Παρ’ότι και τα τρία παιχνίδια διεξήχθησαν στην έδρα της Λιντς, σε όλες τις περιπτώσεις το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: Νίκη της Κάρντιφ με 1-2! Η εκπληκτική αυτή παράδοση βέβαια χάλασε στη συνέχεια, αφού στις επόμενες τρεις συναντήσεις τους για την ίδια διοργάνωση η Λιντς προκρίθηκε και τις τρεις (τη μια εξ αυτών μάλιστα έφτασε ως την κατάκτηση του μοναδικού της Κυπέλλου), αλλά ακόμα κι έτσι έμεινε στην ιστορία.
Το 2002 η επανάληψη εκείνου του σεναρίου έμοιαζε κάπως απίθανη. Εκτός του ότι η Λιντς βρισκόταν στην καλύτερη φάση της σύγχρονης ιστορίας της, η Κάρντιφ ήταν μια ομάδα 2ης κατηγορίας, που τη συγκεκριμένη περίοδο βολόδερνε κάπου στα μισά της βαθμολογίας. Λίγο όμως η περίεργη παράδοση που αναφέραμε πριν, λίγο η κακή φήμη των οπαδών των γηπεδούχων και κυρίως η παρουσία εκεί του Σαμ Χαμάμ, πρόσθεσαν σε μια φαινομενικά βατή έξοδο έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα.
Ο Σαμ Χαμάμ εν δράσει
Ο Λιβανέζος επιχειρηματίας Σαμ Χαμάμ είχε αναλάβει την ουαλική ομάδα δυο χρόνια πριν αλλά το όνομα του το ήξεραν όλοι στο αγγλικό ποδόσφαιρο από πριν, καθώς για χρόνια ήταν το αφεντικό της περιβόητης “Crazy Gang”, που με μπροστάρη των Βίνι Τζόουνς τρομοκρατούσε τους αντιπάλους στα 80s. Η μούρλα των παικτών της Γουίμπλεντον δεν έλειπε ούτε από τον πρόεδρο της, αφού στο καλτ βιογραφικό του Λιβανέζου συναντάει κανείς πολλά γραφικά σκηνικά, όπως ο όρος που είχε βάλει στο συμβόλαιο του Σπένσερ Πράιορ ότι πρέπει να φάει αμελέτητα προβάτου (δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναρωτηθείς “μα γιατί;”, είναι χαμένος χρόνος όταν μιλάμε για τέτοιες μορφές).
Όταν λοιπόν ο Σαμ Χαμάμ λίγες μέρες πριν από τον αγώνα εκστόμισε, μεταξύ άλλων, τη φράση “η Κάρντιφ είναι μεγαλύτερος σύλλογος από τη Λιντς”, το πάρτι είχε μόλις αρχίσει. Ο Λιβανέζος είχε ζητήσει να διεξαχθεί ο αγώνας στο νεόκτιστο Μιλένιουμ, θέλοντας να αυξήσει τα έσοδα του, αλλά οι αρμόδιοι έκριναν πως δεν υπήρχε σοβαρός λόγος αλλαγής της έδρας. Αυτή η απόφαση αποδείχτηκε μάλλον λανθασμένη καθώς το πανάρχαιο Νίνιαν Παρκ του Κάρντιφ αποδείχτηκε ιδανικό για να ξεφύγει η κατάσταση.
Οι άνθρωποι της Κάρντιφ φυσικά διαφωνούν αφού η ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι 22.000 θεατές της επέτρεψε να κοντράρει στα ίσα έναν αντίπαλο που σε θέμα ποιότητας βρισκόταν πολλά σκαλιά πιο ψηλά. Παρά τη διαφορά δυναμικότητας ο Ο’Λίρι κατέβασε την καλύτερη δυνατή 11αδα, έχοντας στην άμυνα τους Φέρντιναντ και Γούντγκειτ, στο κέντρο τους Μπόγιερ-Μπάτι-Σμιθ και στην επίθεση το δίδυμο Φάουλερ-Βίντουκα. Οι περισσότεροι πίστεψαν ότι οι πρωτοπόροι της Πρέμιερ Λιγκ θα περνούσαν αναίμακτα από την Ουαλία. Διαψεύστηκαν πολύ γρήγορα.
Πριν συμπληρωθεί το πρώτο δεκάλεπτο ένας επιθετικός της Κάρντιφ σημάδεψε το πόδι του Ρίο Φέρντιναντ. Ο Άγγλος βρέθηκε να σφαδάζει στο έδαφος και παρά τις πρώτες ανησυχίες πως μπορεί και να έχει σπάσει τον αστράγαλο ο διαιτητής δεν καταδέχτηκε να δείξει ούτε κίτρινη. Η αναγκαστική αλλαγή δεν επηρέασε άμεσα τους φιλοξενούμενους καθώς δυο λεπτά μετά ο Μαρκ Βίντουκα εκμεταλλεύτηκε ένα κενό στην άμυνα και άνοιξε το σκορ. Αυτό δεν πτόησε όμως τους Ουαλούς.
Αν και θεωρητικά δεν ενδιαφερόταν για το κύπελλο, οι παίκτες τους αντιμετώπιζαν κάθε φάση λες και είναι μέρος ενός τελικού. Τα δυνατά τάκλιν ήταν αμέτρητα ενώ πλέον και ο κόσμος είχε αποκτήσει ενεργό ρόλο στο παιχνίδι. Σε μια κατάσταση που δεν θυμίζει σε τίποτα τη σημερινή Πρέμιερ Λιγκ, οι οπαδοί των γηπεδούχων σημάδεψαν αρκετές φορές τους παίκτες της Λιντς με μπουκάλια ή κέρματα, με πρώτα θύματα τους Ιαν Χαρτ και Ντάνι Μιλς. Παρά το κλίμα τρομοκρατίας, ο διαιτητής φαινόταν ατάραχος και το παιχνίδι δεν διακόπηκε καμία φορά.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά για τα ‘παγώνια’, μια λάθος εκτίμηση του τερματοφύλακα σε ένα μακρινό φάουλ, έδωσε την ευκαιρία στον αρχηγό της Κάρντιφ, Γκράχαμ Κάβαναγκ, να ισοφαρίσει και να δικαιώσει τον εαυτό του που λίγες μέρες πριν δήλωνε ότι νιώθει πως θα σκοράρει. Το κακό τρίτωσε για τη Λιντς στα τελευταία λεπτά του πρώτου ημιχρόνου. Ο Άντι Λεγκ μάρκαρε λίγο άτσαλα τον Άλαν Σμιθ, ο διαιτητής άφησε το πλεονέκτημα αλλά ο εκνευρισμένος νεαρός Άγγλος στην προσπάθεια του να ξεφύγει χτύπησε με το χέρι του το πρόσωπο του αντιπάλου του. Η κόκκινη κάρτα που αντίκρισε προκάλεσε την έκρηξη του Ο’Λίρι στον πάγκο αλλά το κακό είχε ήδη γίνει.
Παίζοντας με παίκτη λιγότερο για ένα ημίχρονο η Λιντς άφησε χώρο στον αντίπαλο της, ελπίζοντας πως θα οδηγήσει το ζευγάρι σε επαναληπτικό στο Έλαντ Ρόουντ. Κάπου εκεί ανέλαβε δράση ο Χαμάμ. Σε ένα ήδη τεταμένο κλίμα και με την ομάδα του να πιέζει για το γκολ της πρόκρισης, το αφεντικό της Κάρντιφ άρχισε να κόβει βόλτες στο χώρο ανάμεσα στις κερκίδες και τον αγωνιστικό χώρο.
Προς υπεράσπιση του, αυτή ήταν μια κλασική συνήθεια του που είχε επαναλάβει δεκάδες φορές παλιότερα. Όπως δήλωσε αργότερα: “Έχω δικαίωμα να βλέπω τον αγώνα απ’όποιο σημείο θέλω. Είμαι σχεδόν 30 χρόνια στα γήπεδα και τις περισσότερες φορές πηγαίνω και κάθομαι πίσω από την εστία των αντιπάλων. Νιώθω πως εκεί είμαι κάτι σαν τυχερή μασκότ για την ομάδα μου. Γιατί να το αλλάξω αυτό; Επειδή παίζαμε με τη Λιντς; Δεν προκάλεσα κανέναν.” Η επιλογή του όμως να περάσει μπροστά από την κερκίδα των φιλοξενούμενων σίγουρα δεν θεωρείται πολύ συνετή. Ανάμεσα στα πράγματα που εκσφενδονίστηκαν προς το μέρος του βρίσκει κανείς αναπτήρες, κέρματα, μπουκάλια και ένα παπούτσι! Ο Χαμάμ δεν ήταν πάντως ο μόνος που δέχτηκε αντικείμενα σε εκείνο το χρονικό σημείο, καθώς λίγα λεπτά μετά ένα κέρμα από την πλευρά των γηπεδούχων πέτυχε τον διαιτητή στο κεφάλι αλλά ο πεισματάρης και σκληροτράχηλος Άντι Ντ’Ουρσό για άλλη μια φορά συνέχισε κανονικά το παιχνίδι, αφού του παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες.
Λίγα μέτρα πιο πέρα, οι παίκτες του Χαμάμ συνέχισαν να πιέζουν και αυτό απέφερε καρπούς, έστω και στο φινάλε. Στο 87′ και μετά από μερικά συνεχόμενα κόρνερ, ο αμυντικός Σκοτ Γιανγκ πήρε μια πρώτη κεφαλιά, η μπάλα κάπου κόντραρε, κανένας δεν την απομάκρυνε σωστά και ο ίδιος ο Γιανγκ με κοντινό σουτ την έστειλε στα δίχτυα. Η ανατροπή είχε γίνει, μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του Κυπέλλου Αγγλίας ήταν προ των πυλών. Η σοκαρισμένη Λιντς δεν μπόρεσε να αντιδράσει, οι οπαδοί της άκουγαν τους αντιπάλους να τους φωνάζουν “You are not singing anymore” και η Ιστορία έγραψε άλλον έναν πικρό αποκλεισμό στην 3η φάση του κυπέλλου, με το ίδιο ακριβώς σκορ, από την ίδια ομάδα.
Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, τα χειρότερα ξεκίνησαν μετά. Με το τελευταίο σφύριγμα του αγώνα χιλιάδες θεατές μπήκαν ανενόχλητοι στον αγωνιστικό χώρο να πανηγυρίσουν την μεγάλη πρόκριση. Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν γύρισαν πολλούς Άγγλους στη δεκαετία του 80′ όταν τέτοια σκηνικά ήταν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο.
Κάποιοι από τους οπαδούς επιτέθηκαν στους παίκτες της Λιντς, που χρειάστηκαν τη συνοδεία των ανθρώπων ασφαλείας για να αποχωρήσουν, αν και ο Λι Μπόγιερ πρόλαβε να έρθει πολύ κοντά με τους εισβολείς, καθώς μια μπουνιά τον πήρε ευτυχώς ξώφαλτσα. Κάποιοι άλλοι κατευθύνθηκαν αμέσως προς την κερκίδα των αντιπάλων. Για αρκετά λεπτά οι οπαδοί των δυο ομάδων αντάλλαζαν αντικείμενα και φιλοφρονήσεις από πολύ κοντινή απόσταση. Η αστυνομία αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει τα γκλοπ της αλλά και αρκετά από τα εκπαιδευμένα σκυλιά της και εντός αλλά και εκτός γηπέδου, αφού μικροσυμπλοκές σημειώθηκαν και κατά την αποχώρηση των οπαδών της Λιντς.
Το τόσο περίεργο αυτό… πανηγυράκι (για τα αγγλικά δεδομένα) ολοκληρώθηκε με μερικές ακόμα γραφικές σκηνές μεταξύ των δυο μεγάλων πρωταγωνιστών του αγώνα, που φυσικά δεν ήταν παίκτες. Μέσα στον όλο πανικό ο εξοργισμένος Ντέιβιντ Ο’Λίρι βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Χαμάμ. Ο Λιβανέζος δεν είχε ξεχάσει την εριστική ατάκα του Ο’Λίρι πριν το ματς, πως η Λιντς θα ξεκινήσει την πορεία της στο Κύπελλο στο Κάρντιφ και θα την ολοκληρώσει εκεί (αφού εκεί θα διεξαγόταν και ο τελικός), γι’αυτό και βρήκε ευκαιρία να του υπενθυμίσει πως πράγματι, είχε πέσει μέσα. Η παρουσία της Λιντς στη διοργάνωση ξεκίνησε και τελείωσε στο Κάρντιφ, απλά την ίδια μέρα. Ο Ο’Λίρι, που είχε φτάσει ήδη στα όρια του από τις αποφάσεις του διαιτητή, την απόδοση της ομάδας του αλλά και τις προκλητικές βόλτες του Χαμάμ δίπλα στον αγωνιστικό χώρο, προσπάθησε να φτάσει σε… απόσταση βολής από τον ιδιοκτήτη της Κάρντιφ αλλά ο πρόεδρος της Λιντς μεσολάβησε και τα αποδυτήρια δεν μετατράπηκαν τελικά σε ρινγκ.
Όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, ο αποκλεισμός από το κύπελλο ήταν το μικρότερο κακό απ’όλα για τα ‘παγώνια’. Η ψυχολογία της σχεδόν ανίκητης ομάδας κατέρρευσε από την αναπάντεχη ήττα, ο Άλαν Σμιθ τιμωρήθηκε με 4 αγωνιστικές για την κόκκινη ενώ ο Ριο Φέρντιναντ δεν πρόλαβε να αποθεραπευτεί για το επόμενο κρίσιμο ματς με την 2η Νιούκαστλ. Επιπλέον, ο αποσυντονισμένος Ο’Λίρι πέρασε τις επόμενες μέρες γκρινιάζοντας για τους διαιτητές, που “έχουν στοχοποιήσει τον Άλαν Σμιθ”, το κλίμα που συνάντησε η ομάδα του στο Νινιαν Παρκ, “είναι απαράδεκτο αυτό που συνέβη, θα μπορούσε κάποιος να χτυπήσει σοβαρά με όλα αυτά τα μπουκάλια που πετάχτηκαν προς τους παίκτες μου, πίστευα ότι τα είχαμε ξεπεράσει αυτά σ’αυτή τη χώρα” και φυσικά τον Σαμ Χαμάμ, που προκάλεσε με την παρουσία του στο χόρτο.
Ένα βίντεο πασπαλισμένο με μπόλικη καλτίλα
Μετά από εκείνο το κάζο η Λιντς έκανε να κερδίσει ξανά αγώνα πάνω από δυο μήνες, όταν στα προηγούμενα 21 παιχνίδια είχε μόλις δυο ήττες! Η ομάδα απομακρύνθηκε πολύ από την κορυφή, αποκλείστηκε από τη συνέχεια του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ και κατέληξε να κυνηγάει αγχωμένη την 4η θέση που οδηγούσε στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Τα ‘παγώνια’ τερμάτισαν τελικά στην 5η θέση και μαζί με τα λεφτά της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης αποχαιρέτισαν ουσιαστικά και τα χρυσά χρόνια τους. Η ομάδα της επόμενης σεζόν δεν θύμιζε σε τίποτα την Λιντς που θαύμασαν πολλοί άνθρωποι στην Ευρώπη και ο υποβιβασμός το 2004 ήταν απλά η φυσική κατάληξη. Τα χρέη έπνιξαν το σύλλογο παρά τις πωλήσεις των καλύτερων παικτών και ο σύλλογος κατέληξε, όπως είπαμε και στην αρχή, στα τέλη εκείνης της δεκαετίας να παλεύει για την άνοδο από την 3η κατηγορία.
sombrero.gr
