Αν τον έβλεπε ο μακαρίτης Ντάριο Φο, θα ζήλευε. Ο Τσίπρας προσπαθεί να μιμηθεί την αμερικανική προφορά με ακόμη πιο αποτελεσματικά κωμικά εφέ από τον νομπελίστα κωμικό. Τα αγγλικά του παράγουν γκαγκ, σαν τους Λώρελ και Χάρντυ που γκρεμίζονται από την ανεμόσκαλα την οποία έχουν στήσει για να επιδιορθώσουν τη σκεπή. «Γουί μαστ νοτ αλλόου του κονσέρβατιβ φόρσες του καμ ας μπακ του ολντ ρεσιπις». Στο τέλος τον χειροκρότησαν. Συμπαραστάθηκαν στο μαρτύριό του και ανακουφίστηκαν που τους απάλλαξε από το βάσανο. Ο ίδιος, υποθέτω, θα έφυγε ευχαριστημένος, ως συνήθως. Τρέχα γύρευε.
Στην ίδια συνάντηση παρευρέθη και ο κ. Ανδρουλάκης. Με την ανεξίτηλη κρητική προφορά του, διάβασε ένα κείμενο αγγλιστί, συντεταγμένο και καθωσπρέπει. Δεν ξέρω αν οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές κάνουν οικονομία και δεν μπορούν να πληρώσουν διερμηνείς. Εκείνο που ξέρω είναι ότι ένας νέος άνθρωπος που έχει την εμπειρία της Ευρωβουλής θα έπρεπε να έχει φροντίσει να μάθει την «ευρωπαϊκή κοινή». Μακάρι να ήταν η καζαντζακική. Όμως είναι η αγγλική. Είναι η διαφορά του κ. Ανδρουλάκη από τον κ. Τσίπρα. Και οι δύο τη χρησιμοποιούν χωρίς να την ξέρουν. Ο μεν όμως νομίζει ότι την ξέρει, ο δε αναγνωρίζει ότι δεν την ξέρει, όμως αυτό δεν τον εμποδίζει να τη χρησιμοποιεί.
Κι αν το μεταφράσουμε σε πολιτικούς όρους, επειδή η αγγλική είναι η «κοινή» του κόσμου μας, ο Τσίπρας νομίζει ότι καταλαβαίνει τον κόσμο μας, χωρίς να τον καταλαβαίνει, ο Ανδρουλάκης ξέρει ότι δεν τον καταλαβαίνει και ζητάει βοήθεια για να τον καταλάβει. Αντί να προσπαθήσει ο ίδιος να τον καταλάβει. Ένας Έλληνας πολιτικός πρέπει να ξέρει αγγλικά; Ο Γιώργος Παπανδρέου τα ξέρει, όμως ως Έλληνας πολιτικός μάλλον απογοήτευσε. Ξέχασε ότι έπρεπε να μάθει και ελληνικά. Όμως για τη γενιά του Ανδρουλάκη και του Τσίπρα, η εκμάθηση της αγγλικής ήταν στοιχείο της βασικής παιδείας. Και η άγνοιά της σε κάνει να αναρωτιέσαι για τις βάσεις της παιδείας τους.
