Μόλις μπήκε στο γραφείο η βασική μου συνεργάτις που είχε πάει το πρωί στο σχολείο των παιδιών της (δημόσιο).
Ο μικρός της πηγαίνει Πρώτη Δημοτικού και ο “μεγάλος” Πέμπτη. Έξαλλη, όπως κάθε χρονιά αυτή τη μέρα. Τα δύο τμήματα της Πέμπτης και το ένα της Τρίτης δεν έχουν δάσκαλο. Μπήκαν τα παιδιά στην αίθουσα και είδαν το… κενό. Είναι μάλιστα από τους τυχερούς διότι πήραν βιβλία.
Το διπλανό σχολείο δεν έχει ούτε δασκάλους ούτε βιβλία. Βέβαια υπάρχει και ένα θετικό: το εκπαιδευτικό σύστημα παρουσιάζει μια διαχρονική σταθερότητα στην απόδοσή του: ουδέποτε, ο έρμος ο μεγάλος βρήκε δάσκαλο ξεκινώντας η χρονιά.
Ξέρει δηλαδή από πρώτο χέρι τι σημαίνει Ελληνικό Δημόσιο και είναι εκπαιδευμένος για το τι θα συναντήσει όταν μεγαλώσει, αν ο σοφός λαός συνεχίζει να ψηφίζει κρατιστές.
Από την Πρώτη Τάξη μέχρι και σήμερα στην Πέμπτη, ο δάσκαλος του “μεγάλου” ερχόταν Νοέμβριο και μια χρονιά ήρθε λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Τι έκαναν τρεις μήνες τα παιδιά; Τίποτε! Μπαίναν σε άλλες τάξεις. Όχι σε άλλα τμήματα – σε άλλες τάξεις! Ο μαθητής της Τετάρτης μπορεί να έμπαινε από την Πρώτη μέχρι την Έκτη. Όχι για να παρακολουθήσουν μάθημα, απλώς για να βρίσκονται εκεί. Τους μοίραζαν σε άλλες τάξεις σε τετράδες, τους έβαζαν σε δυο θρανία και τους έλεγαν: ζωγραφίστε και καθίστε ήσυχα.
Ρώτησε η συνεργάτις μου: πότε θα έχουν τα παιδιά δάσκαλο; Απάντηση: δεν ξέρουμε, θα δούμε. Περιμένουμε.
Η διευθύντρια έβγαλε λόγο. Στη μεγαλύτερη διάρκειά του προσπαθούσε να δικαιολογήσει τα κενά, με το συγκλονιστικό επιχείρημα: “τα ξέρετε, αυτά έχει το Δημόσιο, ενώ αν πηγαίνατε σε ιδιωτικό δεν θα είχατε τέτοια προβλήματα. Όμως εδώ είναι δωρεάν, στο ιδιωτικό πληρώνετε.”
Δεν ξέρω αν στο τέλος μοίρασε και φυλλάδια ιδιωτικών σχολείων. Φυσικά τίποτε δεν είναι δωρεάν σ΄ αυτόν τον μάταιο κόσμο. Οι γονείς φορολογήθηκαν για να έχουν Παιδεία. Δεν την παίρνουν τζάμπα. Οι δάσκαλοι πληρώνονται, τα βιβλία πληρώνονται, τα κτήρια πληρώνονται, ο εξοπλισμός πληρώνεται, η συντήρηση και τα αναλώσιμα πληρώνονται. Από σένα, από τους φόρους σου.
Και ισχύει το εξής παράλογο: οι γονείς που φορολογούνται για να έχουν δωρεάν δημόσια Παιδεία, ζουν αυτή τη διαχρονική κατάντια, ενώ όσοι στέλνουν τα παιδιά του στο ιδιωτικό φορολογούνται για υπηρεσίες που δεν παίρνουν.
Αν το κράτος έδινε σε κάθε μαθητή μια επιταγή σπουδών, για να την εξαργυρώσει σε όποιο σχολείο θέλει, όπως προτείνει η “Δημιουργία, ξανά!” να δούμε πόσοι θα επέλεγαν το “σχολείο χωρίς δάσκαλο”.
Όμως 40 χρόνια τώρα, ο ένας κρατισμός διαδέχεται τον άλλον. Και πληρώνεις πανάκριβα μια Παιδεία διαλυμένη, έρμαιο μικροκομματικών συγκρούσεων και βιλαέτι συνδικαλισταράδων. Φτάνει πια, δεν νομίζεις;
Υ.Γ. Εγώ πήγα μόνο σε δημόσιο σχολείο. Και στο Δημοτικό (6ο Βόλου, 1966-1972) και στο Γυμνάσιο – Λύκειο (Β’ Βόλου, 1972-1978). Όχι, τότε δεν υπήρχε αυτό το χάλι.
