Ο Ταγίπ Ερντογάν έγινε και συγγραφέας για να προωθήσει το προφίλ του ηγέτη που “νοιάζεται” για το καλό της ανθρωπότητας, αν και οι πράξεις του αποδεικνύουν το αντίθετο. Το βιβλίο του έχει τίτλο “Ένας πιο δίκαιος κόσμος είναι εφικτός” (Βaha Adil Bir Dünya Mümkün) και παρουσιάζει το όραμα του μετά το 2023. Δηλαδή, μέχρι και το 2023, ο Ταγίπ το έχει λύσει το πρόβλημα, καθώς η Τουρκία θα έχει γίνει –όπως έχει δηλώσει– «μία από τις 10 ισχυρότερες σε κάθε πεδίο χώρες του κόσμου». Φαντάσου και να μην αντιμετώπιζε την καταλυτική οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει, όπως παρατηρεί το slpress.gr!
Από ό,τι φαίνεται, όμως, είναι όλα θέμα οπτικής και ερμηνείας. Γι’ αυτό και ο Ερντογάν τολμάει να μιλάει για “δίκαιο κόσμο”. Προφανώς τον αντιλαμβάνεται διαφορετικά από τον μέσο λογικό άνθρωπος. Μιλάει για δίκαιο κόσμο όταν πραγματοποιεί πογκρόμ κατά των Κούρδων και του κοινοβουλευτικού κόμματός τους (τρίτο κόμμα της Τουρκίας), όταν φυλακίζει αντιφρονούντες και δημοσιογράφους που τολμούν να αρθρώσουν κάποια κριτική και βέβαια όταν έχει εισβάλει και παραμένει ως δύναμη κατοχής στη βόρεια Συρία, σε περιοχές του Ιράκ, αλλά κι όταν έχει επέμβει στρατιωτικά στη Λιβύη.
Ο Τούρκος πρόεδρος μας απαριθμεί στο πόνημά του τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η παγκόσμια πολιτική: αδικία, προσφυγικές κρίσεις, διεθνής τρομοκρατία, ισλαμοφοβία, διακρίσεις κατά των μουσουλμάνων και τα διπλά στάνταρ που επικρατούν στα Ηνωμένα Έθνη. Δεν πρόκειται μόνο για την ανάγνωση του κόσμου από την οπτική γωνία ενός ισλαμιστή. Ο Ερντογάν δεν έχει μόνο ιδεοληψίες. Είναι και ηγέτης που δρα και στην περίπτωσή του ισχύει το “κοίτα ποιος μιλάει”!
Είναι ο Τούρκος πρόεδρος που προκαλεί προσφυγικές κρίσεις (βλέπε Συρία, αλλά και Λιβύη), είναι αυτός που αυξομειώνει τις προσφυγικές-μεταναστευτικές ροές προς τα ελληνικά νησιά για να εκβιάζει Αθήνα και Βρυξέλλες, είναι αυτός που εργαλειοποιεί τους πρόσφυγες-μετανάστες στο πλαίσιο υβριδικού πολέμου κατά της Ελλάδας (βλέπε Έβρο), είναι αυτός που χρησιμοποιεί τζιχαντιστές για την προώθηση των συμφερόντων του, είναι αυτός που επέκρινε σφοδρά τον πρόεδρο Μακρόν όταν έλαβε μέτρα για την αντιμετώπιση της ισλαμικής τρομοκρατίας στη Γαλλία.
Να υπενθυμίσουμε στον Ερντογάν πως εάν υπάρχουν διπλά στάνταρ υπάρχουν στην ΕΕ, η οποία μπορεί να είναι υπερευαίσθητη για τα συμβαίνοντα στην Ουκρανία, αλλά είναι σχεδόν αναίσθητη όταν πρόκειται για τις τουρκικές προκλήσεις κατά της Ελλάδας και παντελώς αναίσθητη όταν πρόκειται για την ωμή καταπάτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας από την κατοχική δύναμη.
Ο Ερντογάν αναφέρει, ότι η σημερινή δομή του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών είναι ένας από τους κύριους λόγους για τις υπάρχουσες αδικίες σε όλο τον κόσμο. Επισημαίνει ότι δεν υπάρχει μουσουλμανική εκπροσώπηση στο Συμβούλιο Ασφαλείας, προφανώς αναφερόμενος στα πέντε μόνιμα μέλη. Προφανώς φιλοδοξεί να γίνει η Τουρκία μόνιμο μέλος, σαν εκπρόσωπος του μουσουλμανικού κόσμου. Ο ίδιος, εξάλλου, δεν κρύβει ότι στόχος του είναι να αναγορευθεί σε ηγέτη του, σε ένα είδος σύγχρονου πολιτικού χαλίφη!
Έχει ξεχάσει, όμως, ότι τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας δεν ορίστηκαν με βάση το θρήσκευμα, αλλά το μέγεθος και την ισχύ μίας χώρας, ειδικά της πυρηνικής ισχύος. Γι’ αυτό και επιστρατεύει την παγκόσμια δημογραφία. Αλλά ακόμα κι αν ποτέ αποφασιζόταν να εκπροσωπηθεί ο μουσουλμανικός κόσμος στο Συμβούλιο Ασφαλείας, γιατί να τον εκπροσωπήσει άραγε η Τουρκία, όταν υπάρχουν πολυπληθέστερα μουσουλμανικά κράτη.
Με λίγα λόγια, το συγγραφικό πόνημα του Ταγίπ είναι σκέτη ιδεοληψία, πλημμυρισμένη από το νεοοθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό του. Το κακό σ’ αυτή την ιστορία είναι ότι ο Ερντογάν βρίσκει και τα κάνει, επειδή ακόμα οι μεγάλοι δεν του έχουν βάλει για τα καλά χέρι. Από ό,τι φαίνεται προς το παρόν τουλάχιστον οι Αμερικανοί καταπίνουν την τσαντίλα τους, ενώ οι Ευρωπαίοι σπάνε ρεκόρ καιροσκοπισμού, όπως εξάλλου συνηθίζουν.
