Λονδίνο: Απέλυσαν την Μαρία επειδή δεν έβγαζε τον σταυρό της (!) αλλά….

Χριστιανή νοσοκόμα αναγκάστηκε να φύγει από ένα νοσοκομείο του νότιου Λονδίνου επειδή φορούσε σταυρό.

Ο μικρός χρυσός σταυρός της Mαρία Ονουόχα είναι σύμβολο της πίστης της 61χρονης νοσοκόμας Στην πραγματικότητα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει μια δουλειά που αγαπούσε «λόγω της θρησκείας της» Κέρδισε μια υπόθεση κατά της Croydon NHS Trust για λόγους παρενόχλησης, θυματοποίησης, άμεσες και έμμεσες διακρίσεις και άδικη απόλυση.

Ανάμεσα στα πιο πολύτιμα υπάρχοντα της Mαρία Ονουόχα είναι ο μικρός χρυσός σταυρός που φορούσε στο λαιμό της κάθε μέρα της ζωής της από την παιδική της ηλικία, σύμβολο της ευσεβούς πίστης αυτής της 61χρονης νοσοκόμας. «Κάθε φορά που το κοιτάζω, σκέφτομαι τον Ιησού, την αγάπη Του, το πόσο με αγαπούσε και την ανάγκη να Τον αγαπήσω και εγώ», λέει.

Λίγοι θα μπορούσαν να μην συγκινηθούν από την ειλικρίνεια αυτών των συναισθημάτων, ακόμα κι αν δεν τα συμμερίζονται. Ούτε, ίσως σκεφτείτε, αυτό το μικρό και διακριτικό σύμβολο της πεποίθησής της δεν θα μπορούσε να προσβάλει. Αλίμονο, οι εργοδότες της Mary στο νοσοκομείο του νότιου Λονδίνου όπου εργάστηκε ως νοσοκόμα για 19 χρόνια είχαν διαφορετική άποψη και τα τελευταία χρόνια της ζητήθηκε επανειλημμένα να αφαιρέσει τον σταυρό, που ήταν δώρο στη βάπτισή της.

Στη Mαρία είπαν ότι ο σταυρός «μάζευε βακτήρια», αλλά πιστεύει ότι στοχοποιήθηκε επειδή επιδείκνυε ένα σύμβολο της χριστιανικής της πίστης – παρόλο που σε πολλούς συναδέλφους επιτρεπόταν να φορούν άλλα αντικείμενα που εξέφραζαν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, είτε ήταν τουρμπάνια, χιτζάμπ ή βραχιόλια. Σε μια περίπτωση, ένας διευθυντής την απαίτησε ακόμη και από τα νοσηλευτικά της καθήκοντα σε ένα χειρουργείο εν μέσω χειρουργείου για να την πειθαρχήσει επειδή το φορούσε – δυνητικά διακινδυνεύοντας την ασφάλεια των ασθενών, ισχυρίζεται.

Όταν αρνήθηκε να το βγάλει, η Mαρία μεταφέρθηκε σε καθήκοντα γραφείου και έγινε αντικείμενο αυτού που περιγράφει ως διαρκής εκστρατεία εκφοβισμού που την άφησε ανίκανη να εργαστεί.

Τον περασμένο Οκτώβριο άσκησε νομική αγωγή κατά της Croydon Health Services NHS Trust για λόγους παρενόχλησης, θυματοποίησης, άμεσες και έμμεσες διακρίσεις και άδικη απόλυση. Την περασμένη εβδομάδα η υπόθεσή της έληξε με νίκη όταν ο δικαστής Daniel Dyal διαπίστωσε ότι η Mαρία είχε απολυθεί με τρόπο που ήταν ταυτόχρονα άδικος και μεροληπτικός. Είπε ότι η εργοδοσία είχε δημιουργήσει ένα «ταπεινωτικό, εχθρικό και απειλητικό περιβάλλον» και ότι όταν η Mαρία παραπονέθηκε, η απάντηση ήταν «προσβλητική και εκφοβιστική».

Είναι μια δικαίωση, αν και γλυκόπικρη, για τη Mαρία , καθώς πιστεύει ότι η υπόθεση αποκαλύπτει την εχθρότητα και τις διακρίσεις που βιώνουν πολλοί Χριστιανοί στο χώρο εργασίας, μια άποψη που συμμερίζεται ο πρώην Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι, Λόρδος Carey.

Εδώ, στη μοναδική της συνέντευξη σε εφημερίδα, λέει στη The Mail on Sunday: «Αυτό ήταν πάντα μια επίθεση στην πίστη μου. Ο σταυρός μου είναι μαζί μου για περισσότερα από 40 χρόνια. Είναι μέρος του εαυτού μου, και της πίστης μου, και δεν έχει προκαλέσει ποτέ κανένα κακό. «Σε αυτό το νοσοκομείο υπάρχουν μέλη του προσωπικού που πηγαίνουν σε ένα τζαμί τέσσερις φορές την ημέρα και κανείς δεν τους λέει τίποτα. «Οι Ινδουιστές φορούν κόκκινα βραχιόλια στους καρπούς τους και οι γυναίκες μουσουλμάνες φορούν χιτζάμπ στο νοσοκομείο. Ωστόσο, ο μικρός μου σταυρός γύρω από το λαιμό μου θεωρήθηκε τόσο επικίνδυνος που δεν μου επέτρεπαν πλέον να κάνω τη δουλειά μου». Είναι μια σειρά γεγονότων που έχει εκπλήξει μια γυναίκα που πίστευε ότι ερχόταν σε μια ελεύθερη χώρα όταν έφτασε στη Βρετανία από τη Νιγηρία το 1988 για να κυνηγήσει το όνειρό της να γίνει νοσοκόμα. «Είμαι μια δυνατή γυναίκα, αλλά με έχουν αντιμετωπίσει σαν εγκληματία», λέει. «Λατρεύω τη δουλειά μου, αλλά δεν είμαι διατεθειμένη να συμβιβάσω την πίστη μου γι’ αυτήν, όπως και το άλλο χριστιανικό προσωπικό του NHS σε αυτή τη χώρα».

Είμαι μια δυνατή γυναίκα, αλλά με έχουν αντιμετωπίσει σαν εγκληματία», λέει. «Λατρεύω τη δουλειά μου, αλλά δεν είμαι διατεθειμένος να συμβιβάσω την πίστη μου γι’ αυτήν, όπως και το άλλο χριστιανικό προσωπικό του NHS σε αυτή τη χώρα».

Είναι σαφές ότι αυτό που έχει αντέξει η Mαρία την επηρέασε βαθιά. Μια περήφανη, γλυκομίλητη γυναίκα, δυσκολεύεται να αφηγηθεί τα γεγονότα των τελευταίων ετών και η φωνή της παραπαίει συχνά καθώς διηγείται την εμπειρία της. Η χριστιανική πίστη βρισκόταν στην καρδιά του χωριού της Νιγηρίας όπου μεγάλωσε η Μαρία, το μεγαλύτερο από τα δέκα αδέρφια μιας στοργικής οικογένειας. Και εκεί ήταν που μια οικογενειακή τραγωδία την οδήγησε στο δρόμο να γίνει νοσοκόμα.

«Όταν ήμουν 15 ετών ο αγαπημένος μου αδελφός δύο ετών πέθανε από ιλαρά», θυμάται. «Ήμουν τόσο λυπημένος που δεν υπήρχε η διαθέσιμη ιατρική περίθαλψη για αυτόν που θα μπορούσε να τον είχε σώσει εκείνη τη στιγμή στην περιοχή όπου ζούσα. Αυτό με έκανε να παθιάζομαι με τη φροντίδα των ανθρώπων και την ιατρική. «Ήμουν αποφασισμένη να βοηθήσω τη μητέρα μου και να βεβαιωθώ ότι δεν θα συμβεί ξανά». Η Mαρία μετακόμισε στο Ηνωμένο Βασίλειο με τον σύζυγό της Τσαρλς, και εγκαταστάθηκε στο Νότιο Λονδίνο, όπου το ζευγάρι ζει από τότε με την οικογένειά του και όπου η Μαίρη είχε τα προσόντα ως νοσοκόμα. Τον Νοέμβριο του 2001, ξεκίνησε να εργάζεται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Croydon, εργάστηκε πρόσφατα ως νοσοκόμα, νοσηλευτικός ρόλος κυρίως στο χειρουργείο και παρέχοντας προ- και μετεγχειρητική φροντίδα. Ο σταυρός της μερικές φορές κρυβόταν από την στολή της , αλλά ήταν ορατός σε άλλες περιπτώσεις.

Ωστόσο, δεν προσέλκυσε ποτέ σχόλια μέχρι το 2014, όταν ο διευθυντής του νοσοκομείου εκείνη την εποχή της ζήτησε να το αφαιρέσει για λόγους υγείας και ασφάλειας. «Αρνήθηκα και είπα λόγια με την έννοια «Τι γίνεται με τα χιτζάμπ, τα τουρμπάν και τα βραχιόλια καλάβα;», θυμάται η Μαίρη. «Είπε ότι θα επικοινωνούσε μαζί μου, αλλά δεν το έκανε». Πέρασε ένας χρόνος χωρίς άλλα επεισόδια, μέχρι που, στα τέλη του 2015, μια μητέρα ζήτησε από τη Μαίρη να φορέσει μια μακρύτερη αλυσίδα για να κρύψει τον σταυρό κάτω από τη στολή της. «Και πάλι, ρώτησα γιατί έπρεπε να κρύψω την πίστη μου ενώ οι άλλοι είχαν τη δυνατότητα να δείξουν τη δική τους», λέει η Μαίρη. «Δεν πήγε άλλο το θέμα». Ήταν το πρώτο από πολλά παρόμοια περιστατικά, με μια σειρά από διευθυντές να της ζητούσαν να κρύψει ή να αφαιρέσει τον σταυρό της, θεωρώντας ότι αποτελεί κίνδυνο για την υγεία και την ασφάλεια. Αν όχι, είπαν στη Μαίρη, το θέμα θα αντιμετώπιζε «κλιμάκωση».

Η Mαρία αρνιόταν συνεχώς. «Ένιωσα τον εκφοβισμό», λέει.

Στη συνέχεια, τον Νοέμβριο του 2016, η Mαρία παρακολουθούσε μια ασθενή σε χειρουργική επέμβαση όταν ο διευθυντής της μπήκε στο χειρουργείο και την διέταξε να μπει σε ένα πλαϊνό δωμάτιο, λέγοντας ότι έπρεπε να συζητήσει για το κολιέ της. «Είπα «Δεν μπορώ να αφήσω τον ασθενή», αλλά ο διευθυντής επέμεινε», λέει η Mαρία . ‘Ήμουν τόσο αμήχανη. Το νοσοκομείο είναι ένα περιβάλλον υπό πίεση και εξεπλάγην που τα ανώτερα στελέχη ήταν προετοιμασμένα να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή ενός ασθενούς προκειμένου να με εκφοβίσουν να το αφαιρέσω».

Ήταν η αρχή αυτού που η Mαρία λέει ότι μπορεί να περιγράψει μόνο ως μια συνεχιζόμενη εκστρατεία εκφοβισμού από ανώτερα στελέχη του νοσοκομείου, κατά τη διάρκεια της οποίας υποβλήθηκε σε έρευνα για τη συμπεριφορά της. Μέχρι τον Νοέμβριο του 2018, της τέθηκε σε αναστολή από τα κλινικά καθήκοντα και αντ’ αυτού της ανέθεσαν εργασίες γραφείου και της είπαν ότι θα κληθεί η ασφάλεια εάν επιχειρούσε να εισέλθει σε χώρο του νοσοκομείου ενώ φορούσε ακόμα τον σταυρό της. Ουσιαστικά, εξοστρακίστηκε.

«Είμαι μια δυνατή γυναίκα, αλλά αυτό ήταν υποτιμητικό για μένα και μου προκαλούσε πολύ άγχος», λέει. «Ήταν εξευτελιστικό». Φυσικά, θα υπάρξουν μερικοί που πιστεύουν ότι το απλούστερο πράγμα που είχαν κάνει ήταν να το αφαιρέσουν – αλλά αυτό δεν είναι να υπολογίσουμε το βάθος της πίστης της Μαρίας. «Οι άνθρωποι μου έλεγαν, “Γιατί δεν αφαιρείς απλώς το κολιέ σου;” Αλλά ξέρω ότι αν το έκανα, θα ένιωθα σαν να είχα συμβιβαστεί, ότι θα είχα κάνει πίσω από την πίστη μου», λέει. «Δεν θέλω να είμαι χλιαρή Χριστιανή. Αγαπώ τη δουλειά μου, αλλά ο Θεός έρχεται πρώτος ».

Ωστόσο, μέχρι τον Ιούνιο του 2020 το άγχος είχε γίνει υπερβολικό και η Mαρία απολύθηκε από τον γιατρό της. Δύο μήνες αργότερα παραιτήθηκε, ουσιαστικά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη δουλειά που αγαπούσε. Για μήνες μετά δεν μπορούσε να εργαστεί, αν και τώρα βρήκε νέα δουλειά. «Ποτέ δεν πίστευα ότι θα βρισκόμουν ποτέ σε μια κατάσταση όπως αυτή, αλλά ήμουν αποφασισμένη να το ξεπεράσω», λέει. Ήταν εξίσου αποφασισμένη να ζητήσει από τους εργοδότες της να λογοδοτήσουν – και την περασμένη εβδομάδα το θάρρος της δικαιώθηκε από τον δικαστή Dyal, ο οποίος, σε μια καταδικαστική απόφαση, είπε ότι η πολιτική ενδυματολογικού κώδικα εφαρμόστηκε «με αυθαίρετο τρόπο» και «χωρίς πειστική εξήγηση». Καθώς επιτρέπονταν απλά δαχτυλίδια, γραβάτες, χιτζάμπ και τουρμπάν, αλλά όχι ο σταυρός.

Η οικονομική της αποζημίωση θα καθοριστεί σε επόμενη ακρόαση.

Για τη Μαρία, είναι η αρχή που έχει πραγματικά σημασία – μια ευπρόσδεκτη και καθυστερημένη ώθηση για τη χριστιανική ελευθερία. «Είμαι τόσο χαρούμενη που το δικαστήριο υπερασπίστηκε την ελευθερία να λατρεύουμε τον Θεό», λέει.

«Ξέρω ότι υπάρχουν άλλοι Χριστιανοί σε όλη τη χώρα που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα με εμένα – και ελπίζω ότι αυτό τους ενθαρρύνει όλους να είναι θαρραλέοι». Είναι ένα συναίσθημα που απηχεί η Αντρέα Γουίλλιαμς, διευθύνων σύμβουλος του Christian Legal Centre, η οποία υποστήριξε τη Mαρία στη νομική της μάχη. «Τα δικαστήρια παραδέχτηκαν τελικά ότι ο σταυρός είναι ένα χριστιανικό σύμβολο σε μια κρίσιμη απόφαση που προστατεύει το δικαίωμα ενός χριστιανού να εκφράσει την πίστη του στον χώρο εργασίας», είπε.

«Το δικαστήριο διαπίστωσε ότι ο σταυρός δεν είναι απλώς ένα κόσμημα ή ένα αξεσουάρ μόδας, αλλά έκρινε ότι είναι σύμβολο του Χριστιανισμού και είναι κεντρικής σημασίας για την πίστη πολλών Χριστιανών. «Αυτή η νίκη, ωστόσο, επιτεύχθηκε με υψηλό τίμημα. Πολλοί Χριστιανοί στο NHS και σε άλλους χώρους εργασίας χρειάστηκε να κρύψουν τους σταυρούς τους και η Μαρία έπρεπε να επιμείνει για δύο χρόνια αδιάκοπης παρενόχλησης από τους διευθυντές της».

Ένας εκπρόσωπος της Croydon Health Services NHS Trust είπε: «Θα θέλαμε να ζητήσουμε συγγνώμη από την κυρία Oνουόχα. Είναι σημαντικό το προσωπικό του NHS να αισθάνεται ικανό να εκφράσει τις πεποιθήσεις του και ότι οι πολιτικές μας εφαρμόζονται με τρόπο συνεπή, συμπονετικό και χωρίς αποκλεισμούς ».

Πηγή: dailymail.co.uk