Πόσες θλιβερές ιστορίες ακούσαμε και ακούμε…Πόσες δεν θα μάθουμε ποτέ…
”…. η κ. Ελένη, μια γιαγιά που έβαλε τα δύο μπουρνουζάκια στα παιδιά για να είναι βρεγμένα, τα έστειλε στη βάρκα, γύρισε να πάρει τον άντρα της, 76 ετών και οι δύο, και κάηκαν αγκαλιά μαζί. ..”
Μια ακόμα ιστορία ,την οποία είχαμε την ατυχία να μάθουμε δια ζώσης, από τη γειτόνισσα της, το καταραμένο πρωί της Τρίτης…
Αν δεν είσαι εσύ ηρωίδα κ Ελένη…τότε ποιος είναι…
Προς αποκατάσταση της αλήθειας…
Η ανάρτηση που έκανα την προηγούμενη βδομάδα, έτυχε μεγάλης αποδοχής και πήρε μεγάλες διαστάσεις… Ήταν πράγματι μια κατάθεση ψυχής, μα δεν έγινε εσκεμμένα η επίκληση στο συναίσθημα, με φθηνό τρόπο για να πάρω δημοσιότητα ή πολλά ”like”… Να την χ@@@ τέτοια δημοσιότητα…Μακάρι να μην χρειαζόταν να έγραφα για το Μάτι ποτέ…Να μην μάθαινα που είναι καν…
Άπειρα μηνύματα τα οποία προσπαθώ να απαντήσω, όμορφα λόγια, ευχές για την οικογένεια μου κι εμένα, με γέμισαν και συνεχίζουν να με γεμίζουν δύναμη και χαρά!
Σας ευχαριστώ όλους ειλικρινά που μπήκατε στον κόπο να στείλετε ένα μήνυμα…
Μα, αν άλλαζα κάτι στην ανάρτηση μου, θα ήταν να γίνω πιο συγκεκριμένος στο πότε έφτασα στο Μάτι…Διότι στο Μάτι έφτασα ξημερώματα Τρίτης -δεν γινόταν πιο νωρίς, μιας και ξεκινήσαμε από Γουμένισσα- Κιλκίς το απόγευμα της πυρκαγιάς- και δυστυχώς ή ευτυχώς δεν πρόλαβα να έρθω αντιμέτωπος με την καταστρεπτική φωτιά της Δευτέρας αλλά με τα αποτελέσματα αυτής…Αναλάβαμε καθήκοντα έρευνας ,αποκάθαρσης και πυρασφάλειας…Τώρα, το τι είδαμε και κάναμε είναι άλλη ιστορία…
Ένιωσα έντονα την ανάγκη να το πω,διότι σε κάποιες αναφορές στο όνομα μου, αναφέρθηκα ως ο πυροσβέστης που πάλευε με την φωτιά τρία 24ωρα, ως ο Ήρωας και άλλα πολλά που θεωρώ πως δεν μου αρμόζουν…
Ήρωες υπήρξαν συνάδελφοι (πυροσβέστες, αστυνομικοί, λιμενικοί)και απλοί πολίτες που στον πανικό της Δευτέρας, πήραν στην πλάτη τους ζωές και τις παρέδωσαν σώες στην οικογένεια τους…Ήρωες υπάρχουν παντού γύρω μας τους συναντάμε καθημερινά και δεν θα γνωρίσουμε ποτέ τι έκαναν…
Όλοι μας, νομίζω, νιώθουμε την ανάγκη να ζητήσουμε μια συγνώμη, και να αναλογιστούμε την παραμικρή ευθύνη που έχουμε απέναντι σε χαμένες ψυχές και πιο συγκεκριμένα στα αθώα παιδιά..Κι όχι μόνο σ αυτές, αλλά την γενικότερη ευθύνη απέναντι στους συνανθρώπους μας, στις οικογένειες μας και στην πατρίδα…..Να μας γίνεται επιτέλους μάθημα και τροφή για σκέψη τέτοια γεγονότα και ο καθένας προσωπικά να είναι προετοιμασμένος και εφοδιασμένος…
Και πάλι σας ευχαριστώ όλους…
Αντί επιλόγου…
Πρέπει να γίνονται τέτοιες καταστροφές ρε γαμώτο για να μονιάζουν οι Έλληνες;;;
Οι πυροσβέστες, είτε τους κακολογούν, είτε τους υμνούν,θα είναι πάντα δίπλα στον συνάνθρωπο τους,θα μπαίνουν σε φλεγόμενα σπίτια,σαν να είναι δικά τους,θα κινδυνεύουν για να σώσουν μια ζωή,σαν να είναι συγγενής τους, θα προστρέχουν σε κάθε κλήση σαν να άφορά τα παιδιά τους….Να είστε πάντα σίγουροι γι αυτό…
Η φωτογραφία είναι από φωτιά πριν χρόνια…Η χαρά είναι πάντα μεγάλη όταν έρχεται το ”ιππικό”, τα καμάρια του Σώματος…
