Έξι μήνες συμπληρώνονται σήμερα από την αποφράδα 23η Ιουλίου 2018, τη φονική πυρκαγιά στην ανατολική Αττική, που άφησε πίσω της 100 νεκρούς, δεκάδες άλλους τραυματίες-εγκαυματίες, κατεστραμμένα σπίτια κι ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή.
Σε βίντεο που ετοίμασαν νέοι της περιοχής αποτυπώνονται μέσα από μαρτυρίες η τραγωδία και τα αναπάντητα έως τώρα ερωτήματα για αυτήν.
Στο Διαδίκτυο ανέβηκε σήμερα και η χαρακτηριστική επιστολή της Κατερίνας Μαλά, κατοίκου της περιοχής, η οποία γράφει:
«23 Ιουλίου – 23 Ιανουαρίου, 6 μήνες μετά
Έξι μήνες από την ημέρα της καταστροφής.
Έξι μήνες από την ημέρα που όλα αφέθηκαν στην τύχη τους.
Έξι μήνες από την ημέρα που ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός, με κάθε εμπλεκόμενο φορέα, πυροσβεστική, αστυνομία, περιφέρεια, δήμο, γονάτισαν μπροστά στην ανάληψη της ευθύνης διαχείρισης της κρίσης.
Οι πολίτες αφέθηκαν να πράττουν κατά βούληση και τελικά ήταν και οι μόνοι που ανέλαβαν ευθύνες εκείνες τις ώρες.
Όχι μόνο δεν υπήρξε επιχειρησιακό σχέδιο, όπως άλλωστε είναι εμφανές και από το πόρισμα της πυροσβεστικής, αλλά και οι εντολές που δινόντουσαν εκείνη την ώρα επιτελούσαν στη διόγκωση της καταστροφής και στην αύξηση των θυμάτων.
Οι επικοινωνίες των πολιτών με το τηλεφωνικό κέντρο της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, που δήλωνε αναρμόδια να καθοδηγήσει, προκάλεσαν χάος.
Η εγκληματική απόφαση της Αστυνομίας να κλείσει τη Λεωφ. Μαραθώνος και, αντί να διώξει τα οχήματα προς την αντίθετη κατεύθυνση, να τα κατευθύνει όλα μέσα στο Μάτι, στέρησαν από τους συντοπίτες μας την ευκαιρία της διαφυγής και προκάλεσαν τον θάνατο άσχετων ανθρώπων που δεν είχαν καμία δουλειά να είναι εκεί.
Η απόφαση αποβίβασης τουριστών και οχημάτων εκείνη ακριβώς την ώρα, από τα πλοία της γραμμής, στο λιμάνι της Ραφήνας, δημιούργησε ένα παράλληλο χάος, περιφερειακά της περιοχής μας, εμποδίζοντας την προσέγγιση σωστικών μέσων.
Τέλος, η δειλία των θεσμών, Δήμου και Περιφέρειας να αναλάβουν την εντολή εκκένωσης της περιοχής ή έστω την προσπάθεια προειδοποίησης των πολιτών, προκάλεσε τον θάνατο δεκάδων ανθρώπων που αντιλήφθηκαν τη φωτιά όταν πια ήταν πολύ αργά για αυτούς.
Οι φίλοι μας, οι γονείς μας, τα παιδιά μας, δεν κάηκαν γιατί δεν έβρισκαν τη θάλασσα. Κάηκαν από την τραγική ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού.
Όσο κι αν πονάει, πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις αλήθειες εκείνης της μέρας.
Απεγνωσμένοι άνθρωποι έτρεχαν να σωθούν προς κάθε κατεύθυνση. Αντιλήφθηκαν τη φωτιά όταν έφτασε στο σπίτι τους, άλλοι ξύπνησαν από τις εκρήξεις. Ο καπνός ήταν τόσο πυκνός, που δεν ήταν δυνατό να καταλάβουν από πού έρχεται η φωτιά. Δεν είχαν ιδέα προς τα πού έπρεπε να κατευθυνθούν. Δεν ακουγόντουσαν ούτε καν οι σειρήνες των πυροσβεστικών οχημάτων. Μόνο ο ήχος της φωτιάς και οι κραυγές απελπισίας. Κάποιους τους έπνιξε ο καπνός, άλλους τους έκαψε εσωτερικά το τεράστιο θερμικό κύμα, άλλους τους πρόλαβε η φωτιά. Μόλις λίγα μέτρα από τα σπίτια τους. Μέσα στα σπίτια τους.
Η φωτιά παγίδευσε δεκάδες ανθρώπους σε απόκρημνα σημεία ύψους μέχρι και οκτώ μέτρων. Οι πιο τυχεροί, ακόμα και με εγκαύματα στο κορμί τους, κατάφεραν και έφτασαν στη θάλασσα. Οι πιο τυχεροί από αυτούς, βρήκαν καταφύγιο στο λιμάνι μας. Οι υπόλοιποι στις παραλίες της περιοχής. Όλοι είχαν τη βεβαιότητα πως η θάλασσα θα τους προστατέψει. Περίμεναν τους διασώστες. Όμως, ούτε το λιμενικό σώμα αντέδρασε έγκαιρα. Λάθος επιλογές ανάγκασαν ηλικιωμένους και παιδιά να περιμένουν μέσα στο νερό με τις ώρες, πνιγμένοι στον καπνό. Κάποιοι δεν άντεξαν να περιμένουν.
Ακόμα κι αφού πέρασε το μεγάλο κακό, ο κρατικός μηχανισμός δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί. Έδειχνε παραλυμένος από το μέγεθος της τραγωδίας.
Τελικά οι μόνοι υπεύθυνοι εκείνη την μέρα ήταν οι ίδιοι οι πολίτες. Οι πολίτες, που αυτενεργώντας, με κίνδυνο, πολλές φορές της δικής τους ασφάλειας, κατάφεραν να εκκενώσουν πολυκατοικίες, να οδηγήσουν ηλικιωμένους σε ασφαλή σημεία, να προστατεύσουν, να πάρουν στα χέρια εγκαυματίες και να τους παραδώσουν στους τραυματιοφορείς, να διασώσουν, να μαζέψουν τους ανθρώπους από τη θάλασσα, να τους περιθάλψουν, να είναι εκεί.
Να είναι εκεί που δεν ήταν, αυτοί που θα έπρεπε να είναι.
Διαχείριση κρίσης είναι το σύνολο των ενεργειών που πρέπει να γίνουν σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή έκτακτης ανάγκης, βάση των δεδομένων που ισχύουν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Η διαχείριση κρίσεων είναι καθήκον και υποχρέωση του κράτους.
Η ασφάλεια είναι συνταγματικά κεκτημένο δικαίωμα του δυτικού κόσμου.
Στις 23 Ιουλίου όλοι οι θεσμοί του οργανωμένου κράτους λιγοψύχησαν.
Στο όνομα των ανθρώπων που χάσαμε, περιμένουμε με αξιοπρέπεια και στωικότητα τον καταλογισμό των ευθυνών, σε όλα τα επίπεδα.
Κατερίνα Μαλά, κάτοικος Ματιού».
Νaftemporiki
