Ο μικρός Θανάσης από το «Ευτυχισμένοι μαζί» μεγάλωσε και προχώρησε σε μία συγκινητική εξομολόγηση για τη ζωή του.

Συστήθηκε στο ευρύ κοινό πριν 10 χρόνια περίπου μέσα από την τηλεοπτική σειρά του Mega, «Ευτυχισμένοι μαζί», όπου υποδυόταν τον μεσαίο γιο του Γιάννη Μπέζου, τον Θανάση. Ο λόγος για τον Άρη Τσάπα, ο οποίος το βράδυ της Τρίτης ήταν καλεσμένος στην εκπομπή της Ελεονώρας Μελέτη, «Μεσάνυχτα», όπου προχώρησε σε μία συγκινητική εξομολόγηση για τα δύσκολα παιδικά χρόνια που είχε, για τον ερχομό της οικογένειάς του από την Αλβανία στην Ελλάδα, αλλά και την περίοδο που έπαιζε στο «Ευτυχισμένοι Μαζί». Μάλιστα, με αφοπλιστική ειλικρίνεια παραδέχθηκε πως τότε είχε «ψωνιστεί» από την επιτυχία.

«Γεννήθηκα στην Αυλώνα της Αλβανίας και ήρθα στην Ελλάδα όταν ήμουν δυόμιση. Όταν πρωτοήρθαν οι γονείς μου στην Ελλάδα ήμουν μικρός, δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Είναι δύσκολο για κάποιον οικονομικό μετανάστη να έρχεται και να αρχίζει τη ζωή του από το μηδέν. Γιατί ουσιαστικά από το μηδέν την αρχίζει. Οπότε, από τη στιγμή που ήρθαν όλοι, γιατί δεν ήρθαμε μόνο εμείς αλλά και θείοι και θείες μου, προσπαθούσαν να τα βγάλουν πέρα κάπως. Τώρα, να πληρώνεις ενοίκιο για κάποιον που δεν έχει στον ήλιο μοίρα μόνος είναι λίγο δύσκολο. Μέναμε, το θυμάμαι ακόμα, σε ένα σπίτι με αυλή έξω τρεις οικογένειες με την τουαλέτα να είναι στην αυλή. Ούτε καν μες στο σπίτι» ανέφερε αρχικά.

Και πρόσθεσε μεταξύ άλλων: «Όταν η μητέρα μου έμαθε ότι περιμένει δίδυμα, σκεφτόταν να ρίξει το ένα παιδί γιατί δεν θα μπορούσαμε να τα βγάλουμε πέρα… Για μια οικογένεια που δεν έχει στον ήλιο μοίρα είναι μεν χαρά αλλά είναι και σκέψεις χιλιάδες μέσα της». Για να συμπληρώσει πως δεν θυμάται ούτε μία μέρα τη μητέρα του να μη δουλεύει.

Για την περίοδο που έπαιζε στη σειρά, είπε: «Όταν ψωνίστηκα με τη δημοσιότητα ο πατέρας μου με προσγείωσε. Μου είπε δεν θα είσαι πάντα αναγνωρίσιμος και μπορεί να προσγειωθείς απότομα και να πάθεις μέχρι και κατάθλιψη».

Και πρόσθεσε: «Άρχισα να την ακούω μετά τη μεγάλη προβολή που ήρθε με την τηλεόραση. Για ένα παιδί που είναι 14 χρονών και από εκεί που δεν το ξέρει κανένας, τον δείχνουν με το δάχτυλο είναι δύσκολο να το διαχειριστεί… Νόμιζα ότι είμαι εγώ και κανένας άλλος. Μου άρεσε που έβγαινα έξω και με ήξεραν όλοι. Ευτυχώς επειδή άκουσα τον πατέρα μου το βράδυ που με συμβούλεψε όταν τελείωσε όλο αυτό δεν επηρεάστηκα».