Μαρτυρία αναπληρώτριας: «Ή θα έχανα το παιδί μου ή θα έμενα χωρίς δουλειά»

Η μαρτυρία της είναι συγκλονιστική. Αποτυπώνει όλη την αγωνία που βιώνουν οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί. Ειδικά οι γυναίκες που μπορεί να έχουν κάποιο πρόβλημα με την εγκυμοσύνη τους.

«Το όνομα μου είναι Μ.Β και είμαι εκπαιδευτικός. Ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία μου ανώνυμα ως πρώην αναπληρώτρια σχετικά με το θέμα της επαπειλούμενης εγκυμοσύνης. Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη γιατί ο λόγος μου είναι συναισθηματικά φορτισμένος και τα λάθη μου πολλά. Αν δεν με άγγιζε τόσο βαθιά αυτό το ζήτημα ίσως να τα κατάφερνα καλύτερα.

Το θέμα είναι γνωστό σε όλες μας. Οι αναπληρώτριες εκπαιδευτικοί δεν έχουν κανένα δικαίωμα άδειας επαπειλούμενης κύησης. Το ξέρουμε αυτό. Μόνο οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί έχουν. Έτσι, αν (ου μη γεννητω) κάποια γυναίκα έχει κάποιο θέμα με την εγκυμοσύνη της η λύση είναι μια: η παραίτηση.

Όντας μακριά από τον τόπο μου, σε ένα ξένο νησί, μακριά από την οικογένεια μου λόγω των εκπαιδευτικών μου καθηκόντων έτσι έπραξα κι εγώ την περσινή χρόνια. Να δουλέψω ούτε λόγος. Η εγκυμοσύνη δύσκολη, επικίνδυνη με πολλές πιθανότητες απώλειας του βρέφους. Η δουλειά δύσκολη καθώς ήταν μακριά και σε πολλά σχολεία λόγω ειδικότητας.

Να αναφέρω εδώ σε μια μικρή παρένθεση ότι την προηγούμενη χρονιά είχα περάσει το ίδιο, χωρίς παραίτηση. Με δουλειά, προσπάθεια και κόπο. Οι συνθήκες παρόμοιες, οι διαδρομές μεγάλες να φτάνουν σχεδόν τις 4 ώρες καθημερινά. Με πολύ δυσάρεστα αποτελέσματα. Στιγμές που δεν τις εύχομαι ούτε στον χειρότερο εχθρό μου. Προσπάθησα να κάνω βελτίωση αλλά μάταια, να μιλήσω στους διευθυντές μου, τίποτα, να που χρειάστηκε οπωσδήποτε να πάρω άδεια. Την πήρα. Δυο εβδομάδες. Ήταν λίγες και ήρθαν αργά.

Το να κάνω μάθημα μετά από αυτό ήταν από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω ζήσει στη ζωή μου. Θυμός με τον εαυτό μου. Γιατί δεν έφυγα; Γιατί διάλεξα αυτά τα παιδιά πάνω από το δικό μου; Μα ότι κι αν σκεφτόμουν ο χρόνος δε γύριζε πίσω.

Και μετά μια δεύτερη εγκυμοσύνη. Η περσινή. Απόλυτη ευτυχία! Μα η εγκυμοσύνη πάλι δύσκολη. Όπως ανέφερα, και πάλι τα σχολεία ήταν πολλά, οι διαδρομές μεγάλες, τα σχολεία δύσκολα. Χωρίς στήριξη και μόνη. Πάλι. Γιατί κοντά στο σπίτι μου δεν είχα τα μόρια να δουλέψω. Η απόφαση ήρθε εύκολα. Να ξαναζήσω την απώλεια ούτε κατά διάνοια. Να πάρω άδεια όπως πέρυσι δεν είχε νόημα καθώς δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Δυο εβδομάδες δε φτάνουν. Δεν πληρώνονται καν όπως θα έπρεπε ώστε να αξίζει. Δεν ήταν αρκετές. Να πάρω παραπάνω μέρες ; Να πάρω μέχρι τέλος του χρόνου ακόμα και άνευ αποδοχών; Δεν είχα το δικαίωμα. Οπότε η απόφαση ήρθε εύκολα. Πολύ εύκολα. Παραίτηση.

Έτσι κι έγινε. Τηλέφωνο στους διευθυντές μου. Τηλέφωνο στη διεύθυνση. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Χαρά, φόβος, αβεβαιότητα, ελπίδα. Τους μαθητές μου που δεν πρόλαβα να χαιρετίσω, τις ώρες που έχασαν από το αγαπημένο τους μάθημα (καθώς άλλος συνάδελφος δεν ήρθε ποτέ να με αναπληρώσει), τους συναδέλφους που δεν αποχαιρέτησα. Αυτά είναι τα μόνα πράγματα για τα οποία μετανιώνω.

Γιατί δε μπορούσα να βάλω τα παιδιά αυτά σε προτεραιότητα από το δικό μου και κάποιος με ανάγκαζε να το κάνω. Δεν μετανιώνω. Ένιωσα προδομένη όμως. Από την πολιτεία που δεν μερίμνησε. Που δε με προστάτεψε. Που με ώθησε στην ανεργία. Υποχρεωτικά, καθώς, αν ήθελα να γεννήσω το παιδί μου, αυτό έπρεπε να πράξω.

Μετά από μια δημοσίευση εδώ στη σελίδα σας κατάλαβα πως σε αυτό δεν είμαι μόνη. Είμαστε πολλές. Σε μια χώρα που γερνάει, που επιλέγει να μη γεννάει, να μην κάνει παιδιά. Είμαστε πολλές που περνάμε το ίδιο. Κάποιοι απορούν γιατί τόσες γυναίκες επιλέγουν πια να μην αποκτούν παιδιά. Αυτοί είναι οι λόγοι κύριοι και κύριες. Το αδιάφορο κράτος. Το απάνθρωπο κράτος. Η πολιτεία που δε βοηθάει.

Την επιλογή μου δεν την μετανιώνω. Τα μάτια της κόρης μου τα αξίζουν όλα.Θα παλέψω να αλλάξει όμως αυτή η κατάσταση, για να μη ζήσει ποτέ κι εκείνη το ίδιο. Ποτέ. Αν παλέψουμε μαζί ίσως και να τα καταφέρουμε».