Η μαρτυρία της είναι συγκλονιστική. Αποτυπώνει όλη την αγωνία που βιώνουν οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί. Ειδικά οι γυναίκες που μπορεί να έχουν κάποιο πρόβλημα με την εγκυμοσύνη τους.
«Το όνομα μου είναι Μ.Β και είμαι εκπαιδευτικός. Ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία μου ανώνυμα ως πρώην αναπληρώτρια σχετικά με το θέμα της επαπειλούμενης εγκυμοσύνης. Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη γιατί ο λόγος μου είναι συναισθηματικά φορτισμένος και τα λάθη μου πολλά. Αν δεν με άγγιζε τόσο βαθιά αυτό το ζήτημα ίσως να τα κατάφερνα καλύτερα.
Το θέμα είναι γνωστό σε όλες μας. Οι αναπληρώτριες εκπαιδευτικοί δεν έχουν κανένα δικαίωμα άδειας επαπειλούμενης κύησης. Το ξέρουμε αυτό. Μόνο οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί έχουν. Έτσι, αν (ου μη γεννητω) κάποια γυναίκα έχει κάποιο θέμα με την εγκυμοσύνη της η λύση είναι μια: η παραίτηση.
Όντας μακριά από τον τόπο μου, σε ένα ξένο νησί, μακριά από την οικογένεια μου λόγω των εκπαιδευτικών μου καθηκόντων έτσι έπραξα κι εγώ την περσινή χρόνια. Να δουλέψω ούτε λόγος. Η εγκυμοσύνη δύσκολη, επικίνδυνη με πολλές πιθανότητες απώλειας του βρέφους. Η δουλειά δύσκολη καθώς ήταν μακριά και σε πολλά σχολεία λόγω ειδικότητας.
Να αναφέρω εδώ σε μια μικρή παρένθεση ότι την προηγούμενη χρονιά είχα περάσει το ίδιο, χωρίς παραίτηση. Με δουλειά, προσπάθεια και κόπο. Οι συνθήκες παρόμοιες, οι διαδρομές μεγάλες να φτάνουν σχεδόν τις 4 ώρες καθημερινά. Με πολύ δυσάρεστα αποτελέσματα. Στιγμές που δεν τις εύχομαι ούτε στον χειρότερο εχθρό μου. Προσπάθησα να κάνω βελτίωση αλλά μάταια, να μιλήσω στους διευθυντές μου, τίποτα, να που χρειάστηκε οπωσδήποτε να πάρω άδεια. Την πήρα. Δυο εβδομάδες. Ήταν λίγες και ήρθαν αργά.
Το να κάνω μάθημα μετά από αυτό ήταν από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω ζήσει στη ζωή μου. Θυμός με τον εαυτό μου. Γιατί δεν έφυγα; Γιατί διάλεξα αυτά τα παιδιά πάνω από το δικό μου; Μα ότι κι αν σκεφτόμουν ο χρόνος δε γύριζε πίσω.
Και μετά μια δεύτερη εγκυμοσύνη. Η περσινή. Απόλυτη ευτυχία! Μα η εγκυμοσύνη πάλι δύσκολη. Όπως ανέφερα, και πάλι τα σχολεία ήταν πολλά, οι διαδρομές μεγάλες, τα σχολεία δύσκολα. Χωρίς στήριξη και μόνη. Πάλι. Γιατί κοντά στο σπίτι μου δεν είχα τα μόρια να δουλέψω. Η απόφαση ήρθε εύκολα. Να ξαναζήσω την απώλεια ούτε κατά διάνοια. Να πάρω άδεια όπως πέρυσι δεν είχε νόημα καθώς δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Δυο εβδομάδες δε φτάνουν. Δεν πληρώνονται καν όπως θα έπρεπε ώστε να αξίζει. Δεν ήταν αρκετές. Να πάρω παραπάνω μέρες ; Να πάρω μέχρι τέλος του χρόνου ακόμα και άνευ αποδοχών; Δεν είχα το δικαίωμα. Οπότε η απόφαση ήρθε εύκολα. Πολύ εύκολα. Παραίτηση.
Έτσι κι έγινε. Τηλέφωνο στους διευθυντές μου. Τηλέφωνο στη διεύθυνση. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Χαρά, φόβος, αβεβαιότητα, ελπίδα. Τους μαθητές μου που δεν πρόλαβα να χαιρετίσω, τις ώρες που έχασαν από το αγαπημένο τους μάθημα (καθώς άλλος συνάδελφος δεν ήρθε ποτέ να με αναπληρώσει), τους συναδέλφους που δεν αποχαιρέτησα. Αυτά είναι τα μόνα πράγματα για τα οποία μετανιώνω.
Γιατί δε μπορούσα να βάλω τα παιδιά αυτά σε προτεραιότητα από το δικό μου και κάποιος με ανάγκαζε να το κάνω. Δεν μετανιώνω. Ένιωσα προδομένη όμως. Από την πολιτεία που δεν μερίμνησε. Που δε με προστάτεψε. Που με ώθησε στην ανεργία. Υποχρεωτικά, καθώς, αν ήθελα να γεννήσω το παιδί μου, αυτό έπρεπε να πράξω.
Μετά από μια δημοσίευση εδώ στη σελίδα σας κατάλαβα πως σε αυτό δεν είμαι μόνη. Είμαστε πολλές. Σε μια χώρα που γερνάει, που επιλέγει να μη γεννάει, να μην κάνει παιδιά. Είμαστε πολλές που περνάμε το ίδιο. Κάποιοι απορούν γιατί τόσες γυναίκες επιλέγουν πια να μην αποκτούν παιδιά. Αυτοί είναι οι λόγοι κύριοι και κύριες. Το αδιάφορο κράτος. Το απάνθρωπο κράτος. Η πολιτεία που δε βοηθάει.
Την επιλογή μου δεν την μετανιώνω. Τα μάτια της κόρης μου τα αξίζουν όλα.Θα παλέψω να αλλάξει όμως αυτή η κατάσταση, για να μη ζήσει ποτέ κι εκείνη το ίδιο. Ποτέ. Αν παλέψουμε μαζί ίσως και να τα καταφέρουμε».
Το μαζί πλέον δεν υπάρχει δυστυχώς το βλέπω κ στα πιο απλά πράγματα ο καθένας σκέφτεται την πάρτη του κ όταν έρθει η σειρά του φωνάζει κ παραπονιέται. Μόνον Τον Θεό έχουμε κ σ Εκείνον εναποθέτουμε τις ελπίδες μας. Σχόλια του τύπου ουστ κλπ είναι η εικόνα της σημερινής Ελλάδας.
ΑΓΑΠΗΤΗ ΚΥΡΙΑ ΧΑΡΑΣ ΤΟ ΚΟΥ ΡΑΓΙΟ ΣΑΣ , ΕΓΩ ΠΑΝΤΟΣ ΣΕ ΣΥ ΤΟΝ ΤΟ ΠΛΑΝΗΤΗ ΟΧΙ ΜΟΝΟ Σ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΛΑ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΛΣΝΗΤΗ ΜΕ ΤΕΤΟΙΟΥ ΜΕΝΟΥ Σ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝΘ ΡΩΠΟ, ΟΥΤΕ ΠΑΝΤΡΕΥΟΜΑΙ ΟΥ ΤΕ ΦΕΡΝΩ ΠΑΙΔΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΛΟ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙ ΚΑΙΟΣΥΝΗ ΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ Σ ΩΦΡΟΣΥΝΗ ΜΕ ΠΡΑΓΜΤΗΚΑ ΚΑ ΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΩ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΑΙ ΔΙΑ ΑΛΑ ΥΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗ ΚΕΣ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΛΑ ΟΧΙ
Αυτό το άτομο που αυτοαποκαλείται ουστ και έδωσε την απαράδεκτη και χαιρέκακη απάντησή του, θα έπρεπε να σκεφθεί πρώτα, πριν γράψει. Η αγωνία της μητέρας αυτής είναι τεράστια και της πρέπει απέραντος σεβασμός και συνάμα υποστήριξη, όπως και σε κάθε μητέρα την περίοδο της εγκυμοσύνης της, είτε ανήκει στον δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα. Δεν είναι δυνατόν να υποστηρίζονται με μόνιμα επιδόματα κάποιες γνωστές δήθεν ευπαθείς ομάδες και να μην υποστηρίζονται οι Έλληνες, ιδιαίτερα τώρα που η υπογεννητικότητα και η μείωση πληθυσμού καλπάζουν, με αποτέλεσμα σε λίγα χρόνια – εφ’ όσον συνεχιστεί η ίδια κατάσταση – να μην μπορούν να συντηρηθούν οι ήδη συνταξιούχοι, αφού οι εργαζόμενοι δεν θα είναι αρκετοί. Επίσης θα κλείσουν σχολεία και θα γίνουν συνενώσεις, διότι δεν θα υπάρχουν παιδιά, ώστε να συντηρηθούν τα σχολεία. Πάντως, εδώ και 20 – 30 χρόνια αυτό που βλέπουμε είναι να αυξάνονται τα κατοικίδια ζώα και να μειώνονται τα παιδιά, ενώ το κράτος δεν δίνει γενναία επιδόματα για τη γέννηση του 3ου παιδιού, το οποίο θα σταματήσει την μείωση πληθυσμού. Προτιμά ο κόσμος να ασχολείται με το κατοικίδιό του για 1 – 2 ώρες την ημέρα βγάζοντάς το βόλτα για να κάνει τις ανάγκες του, ενώ δεν θέλει ευθύνες με παιδιά. Αυτός, δε, που έχει παιδιά και έχει ζώο, γιατί να λείπει για μία ή δύο ώρες ημερησίως από το σπίτι και να μην μεγαλώνει το παιδί του, που τον έχει ανάγκη; Προτεραιότητα είναι τα παιδιά και μετά τα κατοικίδια. Δηλαδή, τι θέλει το κράτος; Πρώτα να γίνει μόνιμη η εργασία και μετά να δώσει άδεια εγκυμοσύνης; Και, εάν δεν γίνει μόνιμη, να μην γεννήσει; Ή να γεννήσει και να τρώει αέρα κοπανιστό, μέχρι να διοριστεί; Θα μπορούσε επίσης η Πολιτεία να έχει οικήματα αξιοπρεπή σε κάθε νομό, όπως είναι τα ΣΟΑ (στρατιωτικά οικήματα αξιωματικών), ώστε να μην ξεπαραδιάζονται οι νεοδιόριστοι.
τι δίλημμα ήταν αυτό αγαπητή μου. Φυσικά το παιδί σου και την υγεία σου θα κοιτάξεις. Νέα κοπέλα φαίνεσαι χρόνος για δουλειά θα υπάρξει. Τώρα να αναρωτηθώ εγώ, το δίλημμα , εσύ θα πάρεις αν πάρεις επαπειλούμενη, άλλωστε πολύ εύκολα δίνεται και το ξέρεις, τα παιδιά θα μείνουν χωρίς δάσκαλο και σε κάποιον (α) νέο εκπαιδευτικό που δεν έχει τέτοιο θέμα και μπορεί να δουλέψει, έχεις στερήσει τη θέση που ότως ή άλλως ήξερες ότι δεν θα υπηρετούσες. Ηθικό και δίκαιο δεν είναι μόνο το δικό σου.
κάτσε με το παιδί τώρα και τρώγε αέρα, αχαχαχα……
Γυναίκες είναι, αυτές τις σκέφτηκε κανείς; Αυτές που δουλεύουν 12ωρα για να κρατήσουν με χίλια ζόρια τις επιχειρήσεις τους με δύσκολες συνθήκες και με εγκυμοσύνες που χάνονται…αλλά δεν το μαθαίνει κανείς…😞
αυτές ούτε οι γυναίκες τις βουλής ούτε οι γυναίκες στις περιφέρειες,στους δήμους καμιά δεν νοιάζεται
ΆΛΛΑΞΕ ΕΠΆΓΓΕΛΜΑ. ΑΛΛΑ ΘΕΛΕΙΣ ΤΕΜΠΕΛΙΑ ΚΑΙ ΞΑΠΛΑ. ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΚΟΤΣΙΑ ΠΑΝΕ ΣΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ.
Ναι. Τι ψηφιζαν οι γονεις σου,αγαπητη κυρια? Κατα 90 ο/ο η νδ η πασοκσυριζα. Και τωρα παραπονιεσαι! Οι τσιπροΓΑΠ και κουληδες τη δουλεια τους κανουν ,αυτη ειναι η αποστολη τους,ως ανδρεικελα. Εσεις τι κανετε? Τους ψηφιζετε και μετα κλαιτε. ( Το ” ο μη γενοιτο” γραφεται ετσι,οχι η μπαρουφα που εγραψες … Ωραιοι δασκαλοι …)
ήσουν εσύ μέσα στο παραβάν μαζί της να δεις τι ψήφισε? αυτό το στόμα σας που προτρέχει πάντα….πως την κατηγορείς για κάτι που δεν ξέρεις?