Με αφορμή τα δημοσιεύματα για τα πτυχία του Αλκιβιάδη Στεφανή θυμηθήκαμε μια ιστορία από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Η ιστορία διαδραματίζει στην Ουάσιγκτον.
Εκει ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Φραγκλίνος Ντελάνο Ρούζβελτ καθηλωμένος στο αναπηρικό του καροτσάκι, μια μέρα και ενώ προσπαθούσε με την βοήθεια τον δυο συνοδών του να μπει στο αυτοκίνητο του, τον απαθανατίζει ο φωτογραφικός φακός.
Ο ένας συνοδός τον έπιανε από το δεξί μπράτσο, ο άλλος από το δεξί και προσπαθούσαν επιστρατεύοντας όλες τους τις δυνάμεις να τον βάλουν μέσα στην λιμουζίνα τους.
Αυτός ήταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ κατά την διάρκεια του 2 παγκοσμίου πολέμου.
Ένας αδύναμος ανδρός που είχε την ανάγκη άλλων για να μπει ακομα μέσα στο αυτοκίνητο.
Ο Φραγκλίνος Ντελάνο Ρούζβελτ την ίδια μέρα θα επικοινωνήσει με τον αρχισυντάκτη και εκδότη της εφημερίδας.
«Το αφήνω στην δική σας κρίση αν αυτές τις δύσκολες ώρες για την χώρα πρέπει να δημοσιευτεί αυτή η φωτογραφία»
Για την ιστορία, η φωτογραφία, δεν δημοσιεύτηκε μέχρι το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο πατριωτισμός είναι υπερ άνω κάθε δημοσιογραφικής αποκάλυψης.
Ισχύει, ή δεν ισχύει αυτή.
Και όποιος κατάλαβε κατάλαβε!
Να μην προκαλούσε ο καραβανάς για να μην τα άκουγε… Άκου… έχει πτυχία… Τι πτυχία… ρε φίλε; Κάτσε… ήσυχα… κι’ εσύ, τροφή… τους δίνεις όταν λες τέτοιες παπαριές. Πες ήμουν στον στρατό και τέλος.