Κάποιες φορές μάλιστα τον φόβιζαν, γι’ αυτό και έχουν δημιουργηθεί αρκετοί μύθοι γύρω από αυτές. Άλλοι θέλουν το «ματωμένο φεγγάρι» να φέρνει καταστροφές και άσχημα γεγονότα και άλλοι το θέλουν να προμηνύει χαρμόσυνες εξελίξεις. Όπως και να έχει πάντως, η έκλειψη τραβούσε το ενδιαφέρον του ανθρώπου από τα αρχαία χρόνια και τον προκαλούσε να δώσει διάφορες ερμηνείες.
Το «Ματωμένο φεγγάρι» πρωταγωνιστεί σε πολλούς μύθους και θρύλους διάφορων πολιτισμών. Και όχι άδικα, γιατί οτιδήποτε «βγάζει εκτός κανονικών ρυθμών» τον Ήλιο και την Σελήνη έχει μεγάλη επίδραση στην ζωή μας.
Οι Ίνκα ερμήνευαν το κόκκινο χρώμα του «Ματωμένου φεγγαριού» ως ένα τζάγκουρ που επιτίθεται και τρώει την Σελήνη. Πίστευαν ότι το τζάγκουαρ αυτό ίσως αργότερα στραφεί προς την Γη και έτσι φώναζαν, κράδαιναν τα δόρατά τους κι έκαναν τα σκυλιά τους να γαβγίζουν, ελπίζοντας ότι θα έκαναν αρκετό θόρυβο και θα το έδιωχναν μακριά.
Στην αρχαία Μεσοποταμία, μια σεληνιακή έκλειψη θεωρούνταν ως ευθεία επίθεση στον Βασιλιά. Δεδομένης της ικανότητα των Μεσοποτάμιων να προβλέπουν τις εκλείψεις με σχετική ακρίβεια, τοποθετούσαν στην θέση του Βασιλιά έναν… αντικαταστάτη. Κάποιον που θεωρούνταν αναλώσιμος. Ο αντικαταστάτης αυτός αναλάμβανε τον ρόλο του Μονάρχη, ενώ ο πραγματικός Βασιλιάς κρυβόταν και περίμενε να περάσει η έκλειψη. Τότε ο αντικαταστάτης εξαφανιζόταν και ο Βασιλιάς έπαιρνε την θέση του.
Κάποια παραμύθια στην Ινδία ερμηνεύουν την σεληνιακή έκλειψη ως αποτέλεσμα των ενεργειών του δαίμονα Rahu, ο οποίος πίνει το ελιξίριο της νεότητας. Οι Δίδυμες θεότητες, ο Ήλιος και το Φεγγάρι, αποκεφαλίζουν αμέσως τον Rahu, αλλά επειδή εκείνος έχει καταναλώσει το ελιξίριο, το κεφάλι του παραμένει αθάνατο. Αναζητώντας εκδίκηση, το κεφάλι του Rahu κυνηγάει τον Ήλιο και το Φεγγάρι για να τα καταβροχθίσει. Αν τα πιάσει, έχουμε μια έκλειψη – ο Rahu καταπίνει το φεγγάρι, που επανεμφανίζεται από το κομμένο λαιμό του.
Για πολλούς ανθρώπους στην Ινδία, η Σεληνιακή έκλειψη φέρνει ασθένειες. Το φαγητό και το νερό καλύπτονται και πραγματοποιούνται τελετές εξαγνισμού. Ειδικά οι εγκυμονούσες δεν πρέπει να τρώνε ή να κάνουν δουλειές εκτός σπιτιού, προκειμένου να προστατεύσουν το αγέννητο παιδί τους.
Αλλά δεν είναι όλοι μύθοι γύρω από τις εκλείψεις κακοί. Οι γηγενείς Αμερικανοί Hupa και οι φυλές Luiseño από την Καλιφόρνια πίστευαν ότι το φεγγάρι ήταν άρρωστο ή τραυματισμένο. Μετά την έκλειψη θα χρειαζόταν χρόνο για να γιατρευτεί, είτε με την βοήθεια των γυναικών του είτε από άντρες της φυλής. Οι Luiseño για παράδειγμα τραγουδούσαν τραγούδια με στίχους που μιλούσαν για ίαση απευθυνόμενοι στο σκοτεινό φεγγάρι.
Ο μύθος των Batammaliba από το Togo και το Benin στην Αφρική λέει ότι η Σεληνιακή έκλειψη ήταν μια μάχη ανάμεσα στον Ήλιο και το Φεγγάρι και ότι οι άνθρωποι πρέπει να τα ενθαρρύνουν για να τα ξαναβρούν. Ήταν λοιπόν εποχή για να λυθούν όλες οι διαφωνίες και να αφήσουν οι άνθρωποι στην άκρη τις κόντρες τους.
