Ο Νίκος, ο Γιάννης, η Εβίτα, ο Κώστας, η Μαρία και τόσοι άλλοι περίμεναν πως και πως να έρθει η Παρασκευή. Είχαν κανονίσει να δουν με τους φίλους τους το «ματωμένο φεγγάρι» στο Μάτι. Είχαν κλείσει τραπέζι κοντά στην θάλασσα για να το δουν όσο καλύτερα μπορούσαν και ίσως να έκαναν και ένα βραδινό μπανάκι. Ποτάκι, ρομαντζάδα, χαβαλές. Χέρι, χέρι με τον αγαπημένο τους, με την αγαπημένη τους θα έκαναν την βόλτα τους στο Κόκκινο Λιμανάκι λέγοντας λόγια αγάπης κάτω από την πιο φωτεινή Σελήνη.
Η κυρία Μαρία επειδή την πονούσαν τα πόδια της θα έβλεπε από την βεράντα μαζί με τον επί 50 χρόνια αγαπημένο της σύζυγο, τον κύριο Δημήτρη το φεγγάρι και θα θυμόντουσαν τα παλιά. Θα είχαν βάλει τα εγγονάκια τους για ύπνο και θα έπιναν ένα κρασάκι στη βεράντα απολαμβάνοντας αυτό το θαύμα της φύσης. Της φύσης που όμως εκδικήθηκε αθώους και ένοχους. Της φύσης που μέσα σε λίγες ώρες έσβησε από τον χάρτη ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια αυτής της χώρας.
Χθες και σήμερα το βράδυ οι παραλίες στο Μάτι κανονικά θα αντηχούσαν από γέλια. Θα πλημμύριζαν έρωτα, παιχνίδια και αγάπη. Όμως, το βράδυ της Πέμπτης όπως και απόψε, όλα βουβά. Στάχτη, αποκαΐδια, θάνατος. Εκεί στην Αργυρά Ακτή περιφέρονται μόνο ψυχές ανθρώπων που χάθηκαν τόσο άδικα και τόσο βίαια.
Το ματωμένο φεγγάρι απόψε θα είναι στο απόγειό του. Και ο μόνος λόγος να κοιτάξεις στον ουρανό θα είναι για να προσευχηθείς σε όποιον θεό πιστεύεις για όλους αυτούς που είτε τους κατάπιε η θάλασσα, είτε πέθαναν αγκαλιασμένοι με τις φλόγες να τους έχουν κυκλώσει.
