ΕΛΛΑΔΑ, 2018, Αύγουστος, η γιορτή της Παναγιάς πέρασε, αλλά ναι, ας βάλει το χέρι Της και για τη συνέχεια…
Σε ένα Κέντρο Υγείας όνομα και μη χωριό -απ’ αυτά που είναι αποψιλωμένα όσο δεν πάει και κάνεις το σταυρό σου μη σου τύχει- μια νοσοκόμα κοιτάζει με απελπισία τον κόσμο που πηγαίνει για να αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα. Είναι μόνη της, ψάχνει τη γιατρό που είναι στο θάλαμό της.
«Περιμένετε λίγο…», λέει στον κόσμο, που τουλάχιστον δεν ιδρώνει, το aircondition λειτουργεί…
Η ταμπέλα στην είσοδο ακριβώς προειδοποιεί τους ασθενείς και τους προκαλεί το πρώτο σοκ!
“ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΕΚΤΟΙ ΓΙΑ ΕΞΕΤΑΣΗ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΕΡΧΟΝΤΑΙ ΜΕ ΜΑΓΙΟ Ή ΗΜΙΓΥΜΝΟΙ”
Εκ του Διευθυντή του Κέντρου Υγείας
Ένα κορίτσι που είχε πατήσει γυαλί στη θάλασσα, πηγαίνει αναγκαστικά με το μαγιό της. Η γάζα είναι ματωμένη, και παρότι δείχνει να υποφέρει, λέει στη μητέρα της που τη συνοδεύει:
«Μήπως να πάω σπίτι να ντυθώ και να ξαναρθούμε;»
Κάτι της απαντάει η μητέρα της, αλλά οι κουβέντες της δεν ακούγονται γιατί βάζει τις φωνές μια γιαγιά.
«Τι θα γίνει; Είμαστε μισή ώρα εδώ και δεν έχει εμφανιστεί κανείς. Ντροπής πράγματα!»
Φτάνει κι άλλος νεαρός με μαγιό, δεν φοράει μπλούζα είτε γιατί δεν είχε μαζί του είτε γιατί ήταν χάλια η κοιλιά του από το τσίμπημα μιας τσούχτρας.
Η φωνή της νοσοκόμας, γεμάτη απελπισία, ακούγεται καθαρά απ’ όλους αυτούς που κάθονται στον προθάλαμο.
«Ειλικρινά συγγνώμη που σας ενοχλώ… Ναι…»
Μικρή παύση.
Μια τσούχτρα, ένα πάτημα γυαλιού, μια κυρία που συνεχίζει να κάνει εμετούς… Ναι… Είχε ξανάρθει… Ένας παππούς που δεν νιώθει καλά και θέλει να του πάρουμε την πίεση. Μια κυρία με έντονους πόνους στ’ αυτιά. Ένα κοριτσάκι με τους γονείς του για αλλαγή στην πληγή…»
Λέει μερικά ακόμα περιστατικά, προφανώς μιλάει στο τηλέφωνο στη γιατρό.
Φωνάζει την κυρία που έχει τους εμετούς και τη βάζει εκεί που εξετάζουν οι γιατροί, να ξαπλώσει.
Η ντούρα γιαγιά που φωνάζει, ξαναβάζει τις φωνές.
«Μήπως τις χαλάμε το σίριαλ που βλέπει;»
Δεν της απαντάει κανείς, όλοι κουνάνε το κεφάλι τους.
Εμφανίζεται κι άλλος. Ένας μεσήλικας που έχει έντονη αλλεργία και ζητάει να μάθει από τη νοσοκόμα αν υπάρχει δερματολόγος.
«Δυστυχώς δεν έχουμε…»
«Και τι μπορώ να κάνω;»
«Τι να σας πω, δεν ξέρω…»
«Δηλαδή τι φάρμακο να πάρω;»
«Εφημερεύει το Ρίο, στην Πάτρα…»
Λέξη δεν είπε ο άνθρωπος, έφυγε. Οι άλλοι όμως έμειναν εκεί.
Σε λίγα λεπτά εμφανίζεται η γιατρός. Αγέρωχη. Ήρεμη. Εξοικειωμένη.
Η νοσοκόμα την ενημερώνει ξανά για τα περιστατικά.
Κάθομαι ήρεμα στο κάθισμα και παρακολουθώ τη συνεδρίαση της «μικρής βουλής» στην αίθουσα αναμονής.
Η μητέρα του κοριτσιού είναι έξαλλη.
«Δηλαδή ήμασταν στο μπαλκόνι κι είπαμε να έρθουμε μια βόλτα εδώ με το μαγιό μας. Έτσι, για να περάσει η ώρα!», λέει στον «ημίγυμνο» νεαρό που τον τσίμπησε τσούχτρα.
Όλοι ξαναβλέπουν την ταμπέλα-διαταγή:
“ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΕΚΤΟΙ ΓΙΑ ΕΞΕΤΑΣΗ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΕΡΧΟΝΤΑΙ ΜΕ ΜΑΓΙΟ Ή ΗΜΙΓΥΜΝΟΙ”
Εκ του Διευθυντή του Κέντρου Υγείας.
Τελικά είναι σε τρία σημεία, όχι μόνο στην είσοδο.
Μπαίνει φουριόζα μια κυρία που ενημερώνει τη νοσοκόμα ότι ο άντρας της έχει δύσπνοια, δεν μπορεί να αναπνεύσει και νιώθει πόνους στο στήθος.
«Τι να σας πω… Πάρτε το ΕΚΑΒ…», την ενημερώνει η νοσοκόμα, που ταυτόχρονα απαντάει στο τηλέφωνο –ΚΕΝΤΡΟ ΥΓΕΙΑΣ ΛΕΓΕΤΑΙ; Ναι, ανοιχτά είμαστε-, μιλάει με τη γιατρό αλλά και με όσους περιμένουν στην αίθουσα αναμονής.
Ο νεαρός με το τσίμπημα της τσούχτρας φεύγει. Μήπως ντράπηκε βλέποντας την ταμπέλα-διαταγή ή αποφάσισε απλά να πάει σε ένα φαρμακείο;
Στο εξεταστήριο μπαίνουν και βγαίνουν άνθρωποι, οι περισσότεροι παραπέμπονται στο νοσοκομείο του Ρίου. Απέχει περίπου ογδόντα χιλιόμετρα. Απόγευμα Παρασκευής.
Βγαίνει και η κυρία με τους έντονους πόνους στα αυτιά. Είναι δακρυσμένη. Από τον οξύ πόνο ή από την εξέλιξη;
«Να πάτε στο Ρίο. Είναι κόκκινο το αυτί σας κι έχετε και πυρετό», της είπε η γιατρός.
Η ντούρα γιαγιά που αντιλαμβάνεται το περιστατικό φωνάζει ξανά:
«Τι θα ήταν δηλαδή ένα αυτί που πονάει; Πράσινο; Τότε εδώ τι κάνουν; Λένε σε όλους να πάνε στο νοσοκομείο; Και τότε γιατί είναι εδώ; Ποιος ο λόγος να υπάρχουν τα Κέντρα Υγείας; Ήξερα κι εγώ να πάω στο νοσοκομείο, χωρίς να χάσω την ώρα μου εδώ…»
Αντιλαμβάνομαι ότι δεν υπάρχει λόγος να περιμένω άλλο για ένα τσίμπημα σφίγγας. Ξέρω, ξέρω, πρέπει να πάω στο φαρμακείο και να πάρω ένα σκεύασμα με αμμωνία και ίσως ένα Aerius, θα μου πει ο φαρμακοποιός.
Στο φαρμακείο έχει ήδη πάει η κυρία με τον οξύ πόνο στο αυτί. Η φαρμακοποιός προσπαθεί να βρει έναν ιδιώτη ΩΡΛ στο Αίγιο ώστε να τη βοηθήσει και να μην τρέχει στο Ρίο.
«Ο ένας θα είναι σε άδεια ως τις 29 Αυγούστου, ο άλλος δεν απαντάει ούτε στο σταθερό ούτε στο κινητό του. Λυπάμαι», της λέει.
Μια σφίγγα -σατανική σύμπτωση- έχει καθίσει στην πινακίδα-διαταγή. Εκείνη -η σφίγγα- μπορεί να φοράει ό,τι θέλει. Αποκλείεται να τη συλλάβει ο διευθυντής του Κέντρου Υγείας, εκείνος κυνηγάει αυτούς που πάνε με μαγιό στο Κέντρο του.
Ξανακούγονται οι φωνές της ντούρας γιαγιάς, που πλέον έχει αποχωρήσει και αυτή.
«Καλύτερα να τρίψω τα πόδια μου με ούζο. Έτσι δεν κάναμε παλιά;», λέει σε μια ηλικιωμένη κυρία.
Η αγέρωχη ταμπέλα-διαταγή έχει παραμείνει αήττητη και σκορπάει τρόμο. Ή μήπως γέλιο; Ή τελικά προκαλεί ντροπή;
thecaller
