Μια αεροσυνοδός αποκαλύπτει: Ο θανάσιμος κίνδυνος που μπορεί να ρίξει ένα αεροπλάνο και δεν είχες φανταστεί ποτέ

Τα κορίτσια που βλέπεις πάντα χαμογελαστά να καλωσορίζουν τους επιβάτες στα αεροπλάνα, εκείνες που σε σερβίρουν ευγενικά και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να εξασφαλίσουν την ασφάλειά σου, θα είχαν πολλά να σου πουν αν τις γνώριζες εκτός του περιβάλλοντος εργασίας τους.

Πράγματα που πολύ αμφιβάλλουμε αν θα ήθελες να ακούσεις. Τι περνά μια αεροσυνοδός στον αέρα; Όταν καλείται να αντιμετωπίσει δύσκολους επιβάτες ή συνθήκες που θυμίζουν… θρίλερ στον αέρα;

Αναταράξεις, διαρκής κίνδυνος, ιστορίες που σπάνια έχεις την ευκαιρία να ακούσεις θα διαβάσεις σήμερα. Ιστορίες δια στόματος μιας έμπειρης αεροσυνοδού που μας αποκάλυψε κάθε «σκοτεινή» πλευρά του αεροπλάνου.
Και ο άνθρωπός μας, αεροσυνοδός μεγάλης εταιρείας των Αραβικών Εμιράτων που μοιράστηκε μαζί μας τα πάντα, μας τις έλυσε όλες. Το όνομα αυτής; Θα διατηρήσουμε το μυστήριο…

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζει κανείς μέσα στο αεροπλάνο; Πόσο επικίνδυνες είναι τελικά οι αναταράξεις; Ποιες είναι οι πιο παράξενες απαιτήσεις επιβατών κατά τη διάρκεια των πτήσεων και για ποιο λόγο καλό θα ήταν να κάνεις ένα καλό μπάνιο με την έξοδό σου από το αεροπλάνο;

Σήμερα θα μάθεις πολλά. Και σίγουρα, μετά από αυτό θα το σκεφτείς διπλά για να φερθείς με αγένεια σε μία αεροσυνοδό.

Κεφάλαιο «Αναταράξεις»: Κι όμως, δεν κινδυνεύεις στο ελάχιστο

«Νυχτερινή πτήση από Ντουμπάι για Μαυρίκιο. Μας είχαν προετοιμάσει για σοβαρές αναταράξεις λόγω καταιγίδων και τυφώνων στη μέση του Ινδικού ωκεανού. Έπρεπε να κάνουμε τη δουλειά μας: Nα σερβίρουμε τους επιβάτες παρά το ότι ήταν ξεκάθαρο ότι δύσκολα θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε για πολλή ώρα. Κρασιά, νερά και αναψυκτικά ήταν στα καρότσια μας.

Έβαζα νερό σε έναν κύριο όταν ξαφνικά ένιωσα το αεροπλάνο να κάνει μια δίχως τέλος βουτιά στο κενό. Γύρω στα 30 μέτρα την υπολόγισαν αργότερα. Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα είναι να βλέπω το νερό να βγαίνει έξω από το ποτήρι, μένοντας στάσιμο στο σχήμα του ποτηριού. Το κοίταγα στον αέρα και δεν μπορούσα να πιστέψω τι συνέβαινε. Δεν ήξερες τι να κάνεις, από πού να κρατηθείς, παρά το γεγονός ότι είχες εκπαιδευτεί γι’ αυτό. Επικρατούσε πανικός. Φωνές, κραυγές, κλάματα», λέει και συνεχίζει:

«Ξαφνικά έγινε ένα ‘μπαμ’ και όλα βρέθηκαν στο πάτωμα. Δίσκοι, ποτά, ακόμα και αεροσυνοδοί. Είχαν ξαπλώσει στους διαδρόμους και κρατιόντουσαν από όπου έβρισκαν –ακόμα και από τα πόδια των επιβατών- για να αποφύγουν τον κίνδυνο του να χτυπήσουν τα κεφάλια τους στην οροφή του αεροπλάνου.

Εγώ έκατσα πάνω στον κύριο που σέρβιρα. Αυστραλός ήταν θυμάμαι, μεγαλύτερης ηλικίας. Κρατήθηκα από το κάθισμά του. Το ίδιο έκαναν κι άλλες κοπέλες που σέρβιραν μαζί με μένα, έκατσαν όπου βρήκαν, ακόμα και πάνω στους επιβάτες! Αυτό κράτησε γύρω στα 20 δευτερόλεπτα, αλλά ο χρόνος ήταν σαν να είχε σταματήσει. Πέφταμε και νιώθαμε πως η πτώση αυτή δεν είχε τέλος. Ήμουν τρομοκρατημένη και αυτό δεν βοηθούσε καθόλου την κατάσταση».

«Αεροσυνοδοί στο πάτωμα, έντρομοι επιβάτες»

Και μετά τις αναταράξεις τι;

«Μόλις σταματήσαμε να πέφτουμε, στην καμπίνα επικρατούσε το χάος. Ορισμένοι δεν είχαν σταματήσει να κλαίνε, πράγματα είχαν πεταχτεί στο πάτωμα, ενώ τα χυμένα κρασιά που θύμιζαν αίμα χειροτέρευαν την ήδη τραγική κατάσταση. Ξεκινήσαμε να ψάχνουμε αν είχε χτυπήσει κάποιος. Αν το αεροπλάνο είχε υποστεί κάποια βλάβη. Ήταν όλα καλά. Με εξαίρεση ότι ορισμένοι είχαν κάνει εμετό, ενώ κάποιοι ηλικιωμένοι… είχαν
βραχεί.

Ήταν δύσκολο. Ωστόσο στις αναταράξεις οι επιβάτες δεν πρέπει να φοβούνται. Το μαθαίνεις στην πορεία αυτό. Παρά τον τρόμο της στιγμής, ο πιλότος δεν πρόκειται ποτέ να χάσει τον έλεγχο του αεροσκάφους υπό αυτές τις συνθήκες. Το χειρότερο πιθανό σενάριο είναι να χτυπήσεις το κεφάλι σου στην οροφή, πιθανότητα που ελαχιστοποιείται αν βρίσκεσαι στη θέση σου και φοράς τη ζώνη σου. Θα ζαλιστείς αλλά θα επιζήσεις.

Το αστείο της όλης υπόθεσης είναι ότι λίγο αργότερα που ξαναπέρασα από τον Αυστραλό μου είπε πως η γυναίκα του δεν του μιλούσε! Και έφταιγα εγώ διότι –όπως του είπε- δεν ήταν τυχαίο που βρήκα εκείνον και όχι κάποιον άλλο για να κάτσω επάνω του! Με έβαλε να της μιλήσω εγώ η ίδια, είναι δυνατόν; Και το πιο αστείο είναι ότι δεν έλεγε ψέματα… Εντέλει όλα καλά», περιγράφει γελώντας.

Παράγοντας «ανθρώπινη βλακεία»: Το αιώνιο πρόβλημα του πληρώματος

Σύμφωνα με την ίδια, ο πιο συχνός λόγος για τον οποίο το πλήρωμα φτάνει στα όριά του είναι οι δύσκολο επιβάτες. Εκείνοι που δεν θα σεβαστούν ούτε τη δουλειά των αεροσυνοδών, ούτε τους γύρω τους. Είναι πολλοί. Και σίγουρα κάποια στιγμή θα είχες κάποιον από αυτούς στη διπλανή θέση.

«Για τους μπελάδες στα αεροπλάνα δεν φταίνε μόνο οι άσχημες καιρικές συνθήκες και οι αναταράξεις. Σημαντικός παράγοντας για τον πονοκέφαλο των αεροσυνοδών είναι και η ανθρώπινη βλακεία», λέει η επί έξι χρόνια εργαζόμενη «του αέρα».

«Ταξιδεύαμε από Κουβέιτ ή Ιορδανία, δεν θυμάμαι ακριβώς. Μία μητέρα ταξίδευε με το παιδί της, 1,5 έτους περίπου. Δαίμονας. Δεν μπορούσε ούτε εκείνη να διαχειριστεί την κατάσταση. Το άφηνε να μπουσουλάει στον διάδρομο, να πειράζει τους άλλους επιβάτες… Δεν περπατούσε καλά καλά. Της κάναμε σύσταση αλλά δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία.

Την ανεχόμουν σε ολόκληρη την πτήση. Όταν, όμως, ήρθε η ώρα της προσγείωσης –το σημαντικότερο part μιας πτήσης-, την πλησίασα και της ζήτησα ευγενικά να κρατήσει το μωρό στην αγκαλιά της και να το δέσει επάνω της με την ειδική ζώνη για παιδιά. Το έκανε.

Έκατσα κι εγώ στη θέση μου, δίπλα από την πόρτα περιμένοντας την προσγείωση. Δεν ήμουν κοντά της, αλλά βρισκόταν στο οπτικό μου πεδίο. Λίγο πριν αγγίξουμε έδαφος, βλέπω το μωρό να μπουσουλάει στον διάδρομο. Θυμάμαι πως έχασα την ψυχραιμία μου, φώναζα σαν τρελή: «Someone get the baby!». Δεν αντέδρασε κανείς, σα να μη με καταλάβαιναν. Με άκουσε ένας συνάδελφος, Άραβας, ο οποίος φώναξε το ίδιο στα αραβικά.

Τότε ήταν που ένας κύριος σηκώθηκε από τη θέση του και άρπαξε το μωρό κυριολεκτικά δύο δευτερόλεπτα πριν οι ρόδες του αεροπλάνου αγγίξουν τον διάδρομο του αεροδρομίου. Κανείς δεν είχε συνειδητοποιήσει με πόσα τραύματα θα κατέληγε το παιδί αν μόλις αγγίζαμε έδαφος, εκείνο βρισκόταν στο πάτωμα. Θα είχε χτυπήσει πολύ. Η μητέρα του δε, είχε το θράσος να αρπάξει το μωρό από τον κύριο που το κρατούσε στη αγκαλιά τους με ύφος… καρδιναλίων, σα να την ενόχλησε.

Φυσικά, το γεγονός καταγράφηκε και κάθε φορά που εκείνη θα επιχειρεί να ταξιδέψει με τη συγκεκριμένη αεροπορική, θα έχει ειδική μεταχείριση. Αν δηλαδή της επιτρέψουν να εισέλθει ξανά σε δικό τους αεροσκάφος».

Πέρα από τα περιστατικά αυτά, όμως, πάντα υπάρχουν και οι παράγοντες που δυσκολεύουν τη ζωή των αεροσυνοδών τους οποίους κανείς δεν θα μπορούσε να είχε υπολογίσει πριν κληθεί να τους αντιμετωπίσει.

Νόμιζες ότι οι αναταράξεις ή τα κενά αέρος είναι ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να σου συμβεί μέσα στο αεροπλάνο. Πλανάσαι. Τα χειρότερα είναι… πολύ χειρότερα από ό,τι θα πίστευες.

«Ένα ποντίκι είναι ικανό να συντρίψει ολόκληρο αεροσκάφος»
«Θα γελάσεις, αλλά το επόμενο περιστατικό έκανε το πλήρωμα να ‘παγώσει’ στον αέρα. Έχεις ακουστά το emergency landing; Η αναγκαστική προσγείωση δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά. Εγώ στα τόσα χρόνια που πετάω έχω κάνει μόνο μία φορά. Οι πιθανότητες είναι απειροελάχιστες.

Πρόκειται για ένα θρίλερ στον αέρα με πρωταγωνιστή ένα… ποντίκι. Ακούγεται αστείο, έτσι; Δεν είναι», μας προειδοποιεί και εξιστορεί:

«Αναγκαστήκαμε να προσγειωθούμε στο αμέσως επόμενο αεροδρόμιο όταν αντιληφθήκαμε ότι ένα ποντίκι κυκλοφορούσε ανάμεσά μας. Το ποντίκι, ξέρεις, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί όταν βρίσκεσαι σε πτήση. Μπορεί το αεροσκάφος να καταλήξει συντρίμμια από ένα τρωκτικό. Ο λόγος είναι πως ο συγκεκριμένος επισκέπτης μπορεί να χωθεί σε κάθε πιθανό σημείο και να φάει ζωτικής σημασίας καλώδια, καταστρέφοντας το ηλεκτρικό σύστημα του αεροπλάνου. Είτε μπορεί να προκληθεί φωτιά, είτε να σταματήσουν να λειτουργούν οι μηχανές.

Ένα ποντίκι έφερε τον απόλυτο πανικό. Η κατάσταση ήταν ‘ο θάνατός σου, η ζωή μου’. Το πλήρωμα γνώριζε την κρισιμότητα της κατάστασης, την ώρα που μόλις έφτασε στα αυτιά των επιβατών τι συνέβαινε, κανείς δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Δεν είχαν συνειδητοποιήσει τι θα μπορούσε να έχει συμβεί.

Εντέλει απομακρύνθηκαν όλοι από το αεροπλάνο, μπήκε ειδική ομάδα καθαρισμού μέσα και μετά από 6 ώρες το ποντίκι αποτελούσε παρελθόν και όλοι επέστρεψαν στη θέση τους. Αφού πρώτα έγινε έλεγχος για πιθανούς συγγενείς του…».

Τι απέγινε το τρωκτικό της καταστροφής; Δεν γινόταν να μην τη ρωτήσω.

«Έφυγε σαν ήρωας», είπε γελώντας, εξηγώντας μας πως έπρεπε να το σκοτώσουν για να αποδειχθεί πως υπήρχε λόγος για την αναγκαστική προσγείωση.

Πώς όμως βρέθηκε μέσα στο αεροπλάνο ένα ποντίκι;

«Είναι πάρα πολύ απλό. Εμείς έχουμε catering από τις χώρες στις οποίες προσγειωνόμαστε. Μας φέρνουν τα πάντα σε containers ώστε να έχουμε να σερβίρουμε τον κόσμο. Σε ένα από αυτά τα κουτιά, βρισκόταν και ο ποντικός. Μεγάλη ταλαιπωρία».

Με άλλα λόγια, δεν μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη ούτε στο πιάτο σου.

Καταστάσεις δύσκολες, σκληρές, άλλες με μια δόση χιούμορ. Υπάρχουν, όμως, και μερικά περιστατικά που σε ψυχολογικό επίπεδο σε διαλύουν για μέρες. Ιστορίες που σίγουρα κάτι έχουν να σου μάθουν μα αν σε ρωτούσε κανείς θα απαντούσες με σιγουρά πως θα προτιμούσες να μείνεις στο σκοτάδι.

«Σας ευχαριστώ, το ταξίδι ήταν υπέροχο. Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ»

Μια τέτοια ιστορία είναι και αυτή που ακολουθεί:

«Το πιο συγκλονιστικό που μπορώ να φέρω στο μυαλό μου ήταν η συνάντησή μας με μια κυρία γύρω στα 60 που βρισκόταν στο τελικό στάδιο του καρκίνου. Πετούσε στη business class με μάσκα οξυγόνου από το Μάντσεστερ, με προορισμό τη Νέα Ζηλανδία. Μιλάμε για ένα τεράστιο ταξίδι, συνολικής διάρκειας 24 ωρών με ανταπόκριση στο Ντουμπάι. Ήταν αδύναμη, υπερβολικά αδύνατη και εξουθενωμένη.

Φορούσε μαντήλι στο κεφάλι της. Οι γιατροί της είχαν πει πως δεν υπάρχει ελπίδα. Μας είπε πως ταξίδευε για να ‘πεθάνει στο σπίτι της’. Ήταν το τελευταίο της ταξίδι. Αλλά ήταν πλήρως εξοικειωμένη με αυτό. Ήταν χαρούμενη που θα πέθανε στον τόπο που ήθελε εκείνη να πεθάνει. Μιλούσε με χαρά γι’ αυτό. Είχε θετική αύρα και ήταν πολύ ευγενική. Μας κέρδισε από την πρώτη στιγμή, όλο το πλήρωμα την πρόσεχε.

Λίγο πριν φτάσουμε στο Ντουμπάι μας ζήτησε να ξαπλώσει και να κοιμηθεί γιατί δεν αισθανόταν καλά. Ζήτησε ακόμα να την δει ένας γιατρός με το που θα φτάναμε στο Ντουμπάι, πριν μπει στο αεροπλάνο για Νέα Ζηλανδία. Αμέσως καλέσαμε ασθενοφόρο για να την παραλάβει με το που θα φτάναμε.

Μόλις φτάσαμε και έσπευσαν να την παραλάβουν πρώτη από όλους μέσα από το αεροσκάφος, εκείνη μας χαιρέτησε έναν έναν ξεχωριστά. Με τα ονόματά μας. Μας είπε ότι το ταξίδι της ήταν υπέροχο και ότι δεν θα μας ξεχάσει ποτέ. Μας είχε συγκινήσει όλους αυτή η γυναίκα.

Αργότερα, το προσωπικό εδάφους είπε αυτό που κανείς μας δεν ήθελε να ακούσει: ‘Παιδιά, η κυρία τάδε άφησε την τελευταία της πνοή πριν από 10 λεπτά’. Ήμασταν όλοι σε πολύ κακή κατάσταση. Ξέρεις, ήταν που δεν πρόλαβε…».

Μήπως ήρθε η ώρα να αναθεωρήσεις όσα πίστευες για τις αεροπορικές εταιρείες, τις πτήσεις και τη ζωή των αεροσυνοδών;

Και το κυριότερο όλων: Λέτε να ήρθε η ώρα να σκεφτούμε μήπως ανήκουμε κι εμείς στην κατηγορία επιβατών που μία αεροσυνοδός θα ευχόταν να μην είχε περάσει την πύλη για το αεροσκάφος;