Στις 16 Σεπτεμβρίου 1984 και σε ηλικία 87 ετών έφυγε από τη ζωή ο Λουί Ρεάρ, ο δημιουργός του μπικίνι, του πιο αποκαλυπτικού και τολμηρού γυναικείου ενδύματος στην ιστορία της μόδας. Ο Ρεάρ ήταν Γάλλος μηχανικός αυτοκινήτων ενώ έγινε σχεδιαστής ρούχων παραδίδοντας στις γυναίκες το σετ δύο τεμαχίων που άλλαξε για πάντα τη μόδα, την ιστορία και τη συντηρητική κουλτούρα.

Ενώ ήταν μηχανικός αυτοκινήτων, γύρω στο 1940 ανέλαβε την εταιρεία εσωρούχων της μητέρας του και έτσι έγινε σχεδιαστής μόδας κοντά στο Λε Φολί Μπερζέ στο Παρίσι. Ενώ απολάμβανε τις διακοπές του στο Σεν Τροπέ, παρατήρησε τις γυναίκες να κατεβάζουν τις άκρες των ολόσωμων μαγιό της προκειμένου να μαυρίσουν καλύτερα. Αυτή η κίνηση τον ενέπνευσε να δημιουργήσει ένα μαγιό που θα αποκάλυπτε το στομάχι.

Τον Μάιο του 1946 ο Ζακ Χάιμ έφτιαξε ένα μαγιό με δύο κομμάτια το οποίο ονόμασε “Άτομο” ενώ το διαφήμισε ως το μικρότερο μαγιό στον κόσμο. Το κάτω μέρος του μαγιό ήταν τόσο μεγάλο που μπορούσε να καλύψει και τον αφαλό αυτής που το φορούσε. Για να το προωθήσει προσέλαβε ακόμη και ανθρώπους να γράψουν πάνω σε πανό που θα πετούσαν πάνω από το μεσογειακό θέρετρο επιγραφές με το σποτ “το μικρότερο μαγιό του κόσμου”.

Ο Ρεάρ γρήγορα παρήγαγε το δικό του σχέδιο μαγιό που ήταν ένα μικροσκοπικό μπικίνι που αποτελείτο από τέσσερα τρίγωνα φτιαγμένα μόλις από 194 τετρ. εκατοστά υφάσματος. Όταν αναζήτησε μοντέλο που θα λάνσαρε το μπικίνι του, καμία από τις γυναίκες εκείνης της εποχής τολμούσαν να φορέσουν κάτι παρόμοιο. Οπότε ο Ρεάρ προσέλαβε τη 19χρονη στρίπερ Μισελίν Μπερναρντίνι από το Καζίνο ντε Παρί. Το ονόμασε μπικίνι και το παρουσίασε στον Τύπο και το κοινό στις 5 Ιουλίου 1946 σε μια πολύ δημοφιλή δημόσια πισίνα στο Παρίσι.

Μάλιστα, παρουσίασε το σχέδιό του τέσσερις ημέρες μετά την πρώτη δοκιμή ενός πυρηνικού όπλου στην Ατόλη Μπικίνι στα νησιά Μάρσαλ. Οι εφημερίδες είχαν μακροσκελή αφιερώματα για το γεγονός και ο Ρεάρ ήλπιζε το ίδιο και για το δικό του σχέδιο. Για να μην υπερσκιαστεί από τον Χάιμ, ο Ρεάρ προσέλαβε τους δικούς του κειμενογράφους για να γράψουν το πανό που θα πετούσε πάνω από τη γαλλική Ριβιέρα: “το μικρότερο από το πιο μικρό μαγιό στον κόσμο”. Φωτογραφίες της Μπερναρντίνι και άρθρα για την εκδήλωση δημοσιεύτηκαν ευρέως στον γαλλικό Τύπο. Ο “International Herald Tribune” μόνο έγραψε εννέα άρθρα σχετικά με το γεγονός. Δεκατέσσερις ημέρες μετά ο Ρεάρ έκανε αίτηση κατοχύρωσης πατέντας για το σχέδιό του και πήρε τον αριθμό πατέντας 19431.

Μαγιό με δύο κομμάτια ήταν διαθέσιμα από τη δεκαετία του ’30, αλλά το μπικίνι του Ρεάρ ήταν πρωτοποριακό καθώς για πρώτη φορά εξετίθετο δημοσίως ο αφαλός μιας γυναίκας. Οι άνδρες ενθουσιάστηκαν με το μπικίνι και η Μπερναρντίνι έλαβε περίπου 50.000 επιστολές θαυμασμού. Το σχέδιο του Χάιμ ήταν το πρώτο που φορέθηκε στην παραλία αλλά το όνομα του Ρεάρ χαράχτηκε στη συνείδηση του κοινού.

Στη δεκαετία του ’50 ο Ρεάρ έγραφε στις διαγφημίσεις του ότι δεν ήταν αληθινό μπικίνι αν δεν μπορούσε να περάσει μέσα από μία βέρα, ενώ το 1960 ο popstar Μπράιαν Χάιλαντ έκανε αθάνατο το μπικίνι τραγουδώντας το θρυλικό “Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polka Dot Bikini” ενώ στο πέρασμα των χρόνων το ύφασμα είτε αυξανόταν είτε εξαφανιζόταν.

Τη δεκαετία του ’70 στη μόδα είναι το ολόσωμο μαγιό που λάνσαρε η Φάρα Φόσετ, ενώ στη δεκαετία του ’80 τα μπικίνι με ψηλό κόψιμο και τα pop σχέδια στα ολόσωμα.
Το 1997 η Τάιρα Μπανκς έγινε η πρώτη Αφροαμερικανή που πόζαρε με μαγιό για το εξώφυλλο του Sports Illustrated, ενώ πλέον τα μπικίνι έχουν καθιερωθεί και παραμένουν αποκαλυπτικά, τριών τετάρτων, στρινγκ, μονοκίνι, καλύπτοντας όλα τα γούστα και τις διαθέσεις.