Μια ομάδα ερευνητών από το Τμήμα Κλινικής Νευροεπιστήμης του Ινστιτούτου Καρολίνσκα διεξήγαγε τρία διαφορετικά πειράματα για να φτάσουν στο βάθος αυτού του μυστηρίου.
Ήθελαν να δουν πώς άλλαζε το μέγεθος της κόρης κατά τη διάρκεια διαφορετικών τύπων αναπνοής και δραστηριοτήτων. Δύο από αυτά τα πειράματα ήταν «προκαταχωρημένα», που σημαίνει ότι οι ερευνητές σχεδίασαν και κατέγραψαν τις μεθόδους τους εκ των προτέρων για να εξασφαλίσουν ότι τα ευρήματά τους ήταν όσο το δυνατόν πιο αξιόπιστα.
Τα πειράματα περιελάμβαναν εργασίες ανάπαυσης και οπτική αντίληψη και οι συμμετέχοντες ανέπνεαν από τη μύτη και το στόμα τους υπό διάφορες συνθήκες. Τα αποτελέσματα ήταν ξεκάθαρα και συνεπή: οι κόρες των ματιών ήταν στην πραγματικότητα οι μικρότερες κατά την έναρξη της εισπνοής και οι μεγαλύτερες γύρω από την κορυφή της εκπνοής.
Αυτό το μοτίβο παρατηρήθηκε σε όλες τις συνθήκες, είτε οι συμμετέχοντες ξεκουράζονταν είτε ασχολούνταν με μια εργασία.
Το Φαινόμενο Αναπνευστικής-Κορητικής Φάσης
Αυτό το φαινόμενο έχει ονομαστεί Φαινόμενο Αναπνευστικής-Κορητικής Φάσης (RPPE). Αντικρούει ευθέως την παλιά πεποίθηση ότι οι κόρες των ματιών είναι μεγαλύτερες κατά την εισπνοή και μικρότερες κατά την εκπνοή. Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι διαδικασίες της διαστολής και της συστολής επικαλύπτονται και με τις δύο φάσεις της αναπνοής, γεγονός που προσθέτει ένα επιπλέον επίπεδο πολυπλοκότητας στην κατανόησή μας για το πώς λειτουργεί το σώμα μας.
Η συνέπεια και η σημασία αυτών των ευρημάτων προκαλούν εκκλήσεις για περισσότερη έρευνα. Οι επιστήμονες θέλουν να κατανοήσουν τους υποκείμενους μηχανισμούς του RPPE και τον πιθανό αντίκτυπό του στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Για παράδειγμα, πώς μπορεί αυτή η ανακάλυψη να επηρεάσει την κατανόησή μας για την προσοχή, το άγχος ή ακόμα και την ψυχική υγεία;
Καθώς οι ερευνητές σκάβουν βαθύτερα στο RPPE, θα μπορούσαμε σύντομα να ανακαλύψουμε ακόμη περισσότερα για τις περίπλοκες συνδέσεις μεταξύ των φυσικών μας αποκρίσεων και της καθημερινής μας ζωής.
Για να κατασκευάζουμε τελειότερα ρομπότ;