Ο Νίκος Κοεμτζής, ένας άνθρωπος με λερωμένο ποινικό μητρώο (Τον Φεβρουάριο του 1973 μόλις είχε αποφυλακιστεί, μετά από καταδίκη του για κλοπή) δεν σήκωσε την αποκοτιά. Όλα άρχισαν, όταν ο αδελφός του Κοεμτζή, Δημοσθένης, παράγγειλε για «πάρτη του» τις «Βεργούλες» του Μάρκου Βαμβακάρη. Οι μουσικοί άρχισαν να παίζουν, ο Τάκης Αθανασιάδης να τραγουδάει, αλλά η πίστα δεν άδειασε. Κάποιοι συνέχισαν να χορεύουν, αγνοώντας την «παραγγελιά».
Ο Κοεμτζής θόλωσε και σηκώθηκε για να υπερασπιστεί την τιμή του αδελφού του. Ανάμεσα σ’ αυτούς που χόρευαν ήταν και δύο αστυνομικοί, ο Δημήτριος Πεγιάς και ο Μανώλης Χριστοδουλάκης. Οι αστυνομικοί παρενόχλησαν επιδεικτικά τον Δημοσθένη την ώρα που χόρευε…Πλάι τους και ο ο φανοποιός Γιάννης Κούρτης, 34 χρονών. Και οι τρεις δεν βγήκαν ζωντανοί από τη Νεράιδα!
Ο Κοεμτζής τράβηξε το μαχαίρι από τη ζώνη και χύμηξε σαν πεινασμένο θηρίο με βρυχηθμό: «Παραγγελιά ρεεεε!». Η πίστα πλημμύρισε αίμα. Οι θαμώνες έτρεχαν αλαφιασμένοι να γλυτώσουν.
Ο Κοεμτζής ήταν αφηνιασμένος· διέφυγε μετά το μακελειό, αφήνοντας πίσω του νεκρούς και τραυματίες.
Ο «θάνατος» έγινε ισόβια
Μετά τη σύλληψή του, ο Κοεμτζής υποστήριξε ότι θόλωσε από το ποτό και από την προσβολή και ότι νόμιζε ότι θα σκότωναν τον αδελφό του. Στη δίκη, ο συνήγορος του προσπάθησε να αποδείξει, ότι ο δράστης είχε ψυχολογικά προβλήματα· μάταια. Ο Νίκος Κοεμτζής καταδικάστηκε τρεις φορές σε θάνατο και οκτώ σε ισόβια. Η δίκη του ολοκληρώθηκε τρεις μέρες πριν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και για τρία χρόνια, ζούσε με τον θάνατο να τον σεργιανίζει από το χέρι.
Η κατάργηση της θανατικής ποινής στην Ελλάδα, μετέτρεψε τον Κοεμτζή σε ισοβίτη· μεταφέρθηκε από τις φυλακές της Αλικαρνασσού στην Κέρκυρα κι έμεινε έγκλειστος για 23 χρόνια. Αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Πατρών στις 29 Μαρτίου του 1996. Έξω πουλούσε βιβλία γι ανα ζήσει. Πουλούσε την αυτοβιογραφία του στην πόρτα των τα δικαστηρίων στην «Ευελπίδων» και τις Κυριακές στο Μοναστηράκι. Εκεί, στο Μοναστηράκι, τον βρήκε ο θάνατος, στις 23 Σεπτεμβρίου του 2011, στα 73 του από έμφραγμα, την ώρα που πουλούσε τα βιβλία του. «Πέθανε από την αφαγία και τη ζέστη», είπε φίλος του ο Γιώργος Λιάνης.
Το 1979 ο Διονύσης Σαββόπουλος στο δίσκο Ρεζέρβα συμπεριέλαβε ένα τραγούδι με τίτλο Το μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο. Το 1980 ο Παύλος Τάσιος σκηνοθέτησε την ταινία Παραγγελιά με πρωταγωνιστή τον ηθοποιό Αντώνη Αντωνίου και που περιγράφει με τον ιδιαίτερο τρόπο του Τάσιου και με την απαγγελία ποιημάτων της συζύγου του Κατερίνας Γώγου το μακελειό στη Νεράιδα της Αθήνας.
Φτιάχτηκε τραγούδι, από τον εξυπηρετητή του εκάστοτε συστήματος, Σαββόπουλο, και ταινία από το άλλο “προοδευτικό” τσιράκι. Δηλαδή για έναν φονιά μόνο ημέρα αργίας δεν έφτιαξε το “ελληνικό κράτος” μετά την Μεταπολίτευση. Μικρά αλλά φωτεινά δείγματα για την αλλοίωση και στροφή που είχε αποφασιστεί για τα ήθη της κοινωνίας
πλέμπα, περιθώριο και αριστερή υποκουλτούρα, έννοιες ταυτόσημες!
Τουρκαλβανοτσάμης στην καταγωγή ο Κοεμτζί, γνήσια τουρκόφατσα. Ήταν φονιάς και είχε σκοτώσει ξανά γηγενείς Έλληνες. Όλοι οι αριστεροί είναι αρναούτ, σλάβοι, τούρκοι, άραβες της Γκιρίτ κλπ κλπ Πχ ο Ζαχαριάδης ήταν σλαβογενής βούλγαρος που αρχικά είχε το όνομα Ζαχάροφ, ο Φλωράκης ήταν σλαβογενής της Θεσσαλίας, ο Μπεναρόγια εβράιος σιωνιστής, ο Κλάρας ήταν αρναούτ.
Ενώ οι δεξιοί είναι Έλληνες,άσε ρε…
μπάτσοι + μαφιοζοσυμμορίτες δημόσιοι και ιδιώτες = χούντα
Παπαδόπουλος = γνήσιος αριστερός
μπάτσοι ≠ Αστυνομικοί
μαφιοζοσυμμορίτες ≠ κατ ανάγκην φτωχοδιάβολοι
Μπράβο Νικόλα, καλά τους έκανες, τους κωλόμπατσους της χούντας του βρωμιάρη Παπαδόπουλου.
Φάε δημοκρατία κουραδάκο να χορτάσεις.Πες μας τώρα που βολεύτηκες εσύ και οι δικοί σου αριστερούλιδες.
οι μπατσοι φταινε για το φονικο και επιτηδες δεν κατεβαιναν απο την πιστα αναμενομενο ηταν να γινει σφαγη και ολα αυτα επειδη ηταν αριστερος ο κοεμτζης