Η φυλακή είναι ένας κόσμος που κανόνες είναι τα ακριβώς αντίθετα του έξω κόσμου. Ακόμα και ο νόμος της ζούγκλας ωχριά μπροστά σε αυτά που μπορεί να συμβαίνουν σε μερικές φυλακές του κόσμου. Στο «σωφρονιστικό» ίδρυμα Klong Prem στην Ταϊλάνδη τα πράγματα είναι ακόμα πιο αδυσώπητα. Τόσο που πολλές σκληρές φυλακές θα ντρέπονταν να την ανταγωνιστούν.
Το να είσαι Ταϊλανδός ή Απωανατολίτης και να βρεθείς εκεί είναι κατάρα. Το να είσαι Ευρωπαίος, Βρετανός για την ακρίβεια, και να βρεθείς εκεί είναι σαν εθελούσια υπογραφή της θανατικής σου ποινής. Και μάλιστα αργής και βασανιστικής. Σε βαθμό που εύχεσαι να σε δολοφονήσει γρήγορα κάποιος για να μην περάσεις άλλη μέρα εκεί.
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι η επιβίωση από μια τέτοια φυλακή ισοδυναμεί με θαύμα. Ο Μπίλι Μουρ έκανε ένα πολύ μεγαλύτερο θαύμα. Επιβίωσε από ένα ακόμα ίδρυμα στην Ταϊλάνδη πριν καταλήξει στην Klong Prem και έρθει αντιμέτωπος με την ανθρώπινη σήψη. Κατάφερε να βγει σχεδόν αλώβητος και να επιστρέψει στην πατρίδα του το Λίβερπουλ. Εκεί όπου θα προτιμούσε να περάσει 15 χρόνια έγκλειστος, παρά μια ακόμα μέρα στην Prem.
Ο Μπίλι Μουρ είναι από εκείνες τις ιστορίες ανθρώπων που ακούς και λες «έτσι εξηγούνται όλα». Η πορεία του προς την κατρακύλα έμοιαζε προδιαγεγραμμένη. Όχι από κάποια αδήριτο μοίρα, αλλά από τον ίδιο του τον πατέρα. Τον χτυπούσε, τον μείωνε, τον έκανε να νιώθει ότι το κυνήγι της εξέλιξης δεν έχει καμία σημασία. Νιχιλισμός uber alles.
Όταν είσαι 8 χρονών το ξύλο αρχίζει και σε μετατρέπει σε ξύλο και μετά σε σίδερο. Είσαι άνιωθος. Εγκλιματίζεσαι στη λογική του πόνου και δεν ελέγχεις την επιθυμία σου για να δείρεις. Από τα 10 του μέχρι τα 16 του ο Μπίλι είχε τσακωθεί με πάρα πολλά παιδιά στο Γουόλτον του Λίβερπουλ, είχε φάει αποβολές, είχε αλλάξει σχολεία. Στα 16 του πέρασε στο επόμενο στάδιο.
Έμπλεξε με τα ναρκωτικά, αλλά όχι μόνο σε επίπεδο κατανάλωσης. Κάποιες φορές εκτελούσε χρέη πωλητή. Παράλληλα, έγινε ένας σεσημασμένος κλέφτης και εν συνεχεία ληστής. Όλα αυτά σε συνδυασμό με παράνομη οδήγηση τον έφεραν για πρώτη φορά πίσω από τα κάγκελα σε ηλικία 17 ετών. Για τα επόμενα 20 χρόνια ο Μπίλι θα έκανε σπίτι του τις φυλακές και θα άλλαζε συνολικά 22 «δωμάτια».
Το «ζουμερό» κομμάτι της ζωής του ξεκινάει το 2005. Μόλις είχε ολοκληρώσει την πρώτη του θητεία τότε, είχε βγει από ένα πρόγραμμα απεξάρτησης από τα ναρκωτικά και αποφάσισε να πάει ένα ταξίδι στην Ταϊλάνδη για να κάνει μια νέα αρχή. Ένα πνευματικό ταξίδι που μπορεί να τον οδηγούσε στην απελευθέρωση από τους δαίμονες του.
Έβγαζε τα προς το ζην κάνοντας μαθήματα αγγλικών σε ντόπιους και παρέμενε καθαρός. Μέχρι που κατάφερε να βρει ρόλο στο Rambo 4 και να κάνει τον stunt double του Σιλβέστερ Σταλόνε. Όλα έμοιαζαν να έχουν μπει σε ένα σωστό μονοπάτι. Δύο χρόνια μετά την άφιξη του στη χώρα όμως, έμπλεξε και πάλι με τα ναρκωτικά.
Πρώτα ήρθε η ενασχόλησή του με το Muay Thai, το εθνικό σπορ της χώρας. Όχι βέβαια σε επαγγελματικό επίπεδο. Σε μια underground κατάσταση που ήταν δεδομένο ότι θα τον εγκλωβίσει ξανά σε έναν κυκεώνα καταχρήσεων. Πολύ γρήγορα καλωσόρισε στη ζωή του την κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη και το γιάμπα, μια πιο ισχυρή μορφή μεθ.
Λίγο καιρό αργότερα βρέθηκε με 12 κινητά τηλέφωνα και 50 κάρτες sim στην κατοχή του. Τα είχε πάρει όλα από βαποράκια από τη Βιρμανία. Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν πολύ σοβαρά. Καταδικάστηκε σε 3 χρόνια φυλάκισης και θα μεταφερόταν στις φυλακές Chiang Mai. Το πρώτο του βράδυ εκεί κοιμήθηκε σε ένα μικρό κελί μαζί με 70 άτομα.
Το πιο ιδιαίτερο όμως ήταν πως είχε καπαρώσει θέση ύπνου δίπλα σε έναν νεκρό. Αυτή θα ήταν η πρώτη από τις πολλές εμπειρίες του με τον θάνατο. Μέσα σε μια βδομάδα είχαν δολοφονηθεί τόσοι κρατούμενοι, ώστε είδε να σύρουν ένα φορείο με 25 νεκρούς. Παράκρουση.
Κατά την διάρκεια του κυνηγητού για τη σύλληψη του, είχε ένα ατύχημα με σκούτερ που του είχε προκαλέσει εσωτερικό πρόβλημα στο στομάχι. Όταν μπήκε στις φυλακές Chiang Mai και ξεκίνησε να παίζει σε αγώνες Muay Thai, το στομάχι του κατέρρευσε.
Έπαθε κήλη, μολύνσεις και τον μετέφεραν γρήγορα στο νοσοκομείο. Το στομάχι του είχε ανοίξει στα δύο και πάλευαν οι γιατροί να κρατήσουν τα όργανα μέσα. Τελικά τα κατάφεραν ύστερα από 15 ώρες εγχειρήσεων κάνοντας του 39 ράμματα.
Εκείνο το βράδυ θεώρησε ότι είναι η μοναδική του ευκαιρία να δραπετεύσει. Και το έκανε. Πόσο μακριά θα μπορούσε να πάει όμως με το στομάχι του σε τέτοια κατάσταση και με τον κίνδυνο ένα ράμμα να σπάσει και να τρέξει πάλι το αίμα ποτάμι; Απ΄ό,τι φαίνεται ο Μπίλι Μουρ περπάτησε αρκετά χιλιόμετρα πριν τελικά καταλάβει ότι θα πέθαινε στα σίγουρα μόνος του. Κάπως έτσι πήρε το δρόμο του γυρισμού για το νοσοκομείο ξανά.
Μόλις ανάρρωσε κάπως, η αστυνομία τον μετέφερε από τις φυλακές Chiang Mai στις φυλακές Klong Prem. Εκεί που θα άρχισε το δεύτερο και πιο βασανιστικό στάδιο της θητείας του στη φυλακή.
«Δε μπορούσα να πιστέψω τι έβλεπα. Δολοφονίες, βιασμοί, διαφθορά και ανθρώπινη σήψη. Δεν θα μπορούσες με τίποτα να επινοήσεις τα πράγματα που είδα» θα πει αρκετά χρόνια αργότερα.
Στην Klong Prem ο Μπίλι θα το γυρίσει στην ηρωίνη. Όχι τόσο λόγω εθισμού, αλλά γιατί ήταν ο μοναδικός τρόπος να απαλύνει τον φυσικό πόνο στο προβληματικό του στομάχι και τον ψυχικό πόνο από αυτά που αντίκρυζε. Μέχρι που προσπάθησε να πάει κόντρα σε αυτή την παράνοια και να ακολουθήσει τη λογική.
Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό περιστατικό. Στη φυλακή ήταν μαζί του, εκτός από τους ντόπιους, κι άλλες εθνικότητες. Ανάμεσα τους δύο Αυστραλοί κι ένας Ιρανός. Αυτοί οι 3 παρενοχλούσαν διαρκώς ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Ο Μπίλι πήγε και τους ζήτησε με έντονο ύφος να σταματήσουν. Εκείνοι τον περικύκλωσαν.
Ο Ιρανός στεκόταν μπροστά του και οι δύο Αυστραλοί πίσω του. Ένας κρατούσε μια καρέκλα, ένας άλλος είχε σιδερογροθιά. Πριν προλάβουν να κάνουν το οτιδήποτε ο Μπίλι χίμηξε στον Ιρανό και του δάγκωσε με τέτοια μανία το λαιμό, ώστε έμεινε κομμάτι στα δόντια του. Ο Αυστραλός τον χτύπησε με την καρέκλα, αλλά είχαν ήδη φτάσει οι φύλακες και τους χώρισαν πριν εξελιχθεί άσχημα για τον Μπίλι.
Τα άσχημα βέβαια κατοικούσαν μόνιμα στην Klong Prem και θα έρχονταν είτε το ήθελες είτε όχι. Ένα βράδυ ο Μπίλι είδε το πιο φρικιαστικό πράγμα σε όλη του τη θητεία εκεί. Ένας 25χρονος Ταϊλανδός έτρεχε ουρλιάζοντας και πέρασε από μπροστά του. Πίσω του έπονταν δύο μεγαλύτερης ηλικίας Ταϊλανδοί.
Τον πλησίασαν. Ο ένας τον χτύπησε στην πλάτη με μια μεταλλική καρέκλα. Ο νέος έπεσε στο έδαφος από γλίστρημα και έσκασε με το κεφάλι. Έτρεξε το πρώτο αίμα. Μετά, ο έτερος κυνηγός του πήγε από πάνω του και άρχισε να τον μαχαιρώνει. Όχι μία, όχι δύο, αλλά τουλάχιστον 10 μαχαιριές. Όλες σε διαφορετικό σημείο. Λες και δεν ήθελε να αφήσει το παραμικρό περιθώριο να επιζήσει. Ένα λουτρό αίματος τον τύλιξε.
Λίγα μέτρα πιο πέρα ο Μπίλι σκεφτόταν να τον βοηθήσει. Αλλά δεν το έκανε. «Ήταν πρόβλημα των Ταϊλανδών. Εγώ ήμουν απλά ένας ξένος όπως τόσοι άλλοι εκεί μέσα. Αν παρέμβαινα, θα με σκότωναν. Αν όχι εκείνη τη στιγμή, το βράδυ στον ύπνο μου».
Μια ακόμα ενδεικτική περίπτωση ήταν όταν ο Μουρ είδε να βιάζουν έναν πιτσιρικά από τη Σιγκαπούρη και μετά να τον ξυλοφορτώνουν. Ο νεαρός κυκλοφορούσε σαν ζόμπι μετά απ΄αυτό.
Όλα τα παραπάνω γεννούν ένα ερώτημα: πώς τη γλύτωσε ο Μπίλι Μουρ; Ο Μπίλι τη γλύτωσε όχι μόνο από τους άλλους, αλλά κι από τον ίδιο του τον εαυτό. Η πιο λογική πορεία θα ήταν να αυτοκτονήσει. Κάτι που πήγε να το κάνει, αλλά το μετάνιωσε όταν του είπαν πως στην Klong Prem δέρνουν αλύπητα τους κρατουμένους κάθε φορά που κάποιος αυτοκτονεί. «Δεν ήθελα να προξενήσω πόνο στους άλλους με το θάνατό μου κι έτσι δεν σκέφτηκα ποτέ να αυτοκτονήσω».
Ο Μπίλι βέβαια δεν τη σκαπούλαρε λόγω αυτής της σκέψης. Βρήκε το καταφύγιο στο Muay Thai. Η ενασχόληση του με τους αγώνες και οι προπονήσεις είχαν πολλαπλό όφελος. Έκαναν τους κρατουμένους και τους φύλακες να τον σέβονται, ιδίως όταν οι νίκες του τους προσέφεραν κέρδη από στοιχηματισμό. Επίσης, είχε την ευκαιρία να βγαίνει πολύ συχνά από το κελί του για να προπονείται στο γυμναστήριο. Αυτό ήταν μια ανακούφιση ψυχής και μυαλού.
Το 2010 η θητεία του έφτασε στο τέλος της. Είχε κάνει νωρίτερα αίτημα στο προξενείο της Βρετανίας για να του δοθεί χάρη, κάτι που συνέβη από τον Ταϊλανό πρόεδρο. Ο Μουρ ολοκλήρωσε τη φυλακή με 8 μήνες στο Νότιο Λονδίνο και επέστρεψε στο Λίβερπουλ για να πει τις ιστορίες του, να τις γράψει και να γίνει ένας μύθος.
Πριν λίγους μήνες βέβαια κατάφερε να συλληφθεί και πάλι. Στο Λίβερπουλ όμως ακόμα και οι φυλακές είναι ευπρόσδεκτες. Όσο η Klong Prem είναι μια ανάμνηση του παρελθόντος…
Στέργιος Πουλερές
