Η Ντίνα Κώνστα μίλησε για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει και για την επιθυμία της να την κάψουν όταν φύγει από τη ζωή…

H καθημερινότητα σας σήμερα πώς είναι;

«Ασχημη γιατί, όπως σου είπα, δεν μπορώ να βγω από το σπίτι. Ούτε μέχρι το μπαλκόνι δεν μπορώ, να πάω τα πρωινά. Έχω αλλεργία στις σφήκες, τις μέλισσες και τα κουνούπια. Και αυτό μου απαγορεύει να κινηθώ. Κάθε φορά θέλω να επισκεφθώ τον γιατρό, φοράω ένα βραχιολάκι που έχει σχήμα σταυρού για να προστατεύομαι από τις σφήκες. Θα με βλέπει ο κόσμος και θα σκέφτεται: “Σε ποιο τάγμα ανήκει τώρα αυτή και το φοράει;”».

Την ηλικία σας τη λέτε;

«Δεν τη λέω την ηλικία μου γιατί πολλά χρόνια μαζευτήκανε. Και δεν κατάλαβα πώς πέρασαν. Δεν θέλω να μιλάω για ηλικίες και δεν τις καταλαβαίνω κιόλας. Μου λένε: «Πόσων χρονών τον κάνεις αυτόν;». «Δεν ξέρω, ρε παιδιά, και δεν με νοιάζει να μάθω». Επίσης, δεν μ’ αρέσει να με ρωτάνε «πόσων χρονών είσαι;». Είναι βαριά τα πολλά χρόνια. Εγώ ήμουν πάντα πολύ ζωηρή, πολύ ζωντανή και τώρα λέω «τι μένει;».

Το έχετε απαντήσει αυτό; Τι μένει τελικά;

«Τίποτα. Γι’ αυτό και εγώ, επειδή δεν έχω τις καλύτερες σχέσεις με τις εκκλησίες και το παπαδαριό, έχω ζητήσει να με κάψουν. Βέβαια, δεν τις θέλω τις ταφές. Το θεωρώ μεγάλη προσβολή του ανθρώπου. Βγάζουν λεφτά θάβοντας σε. Αυτό είναι εκμετάλλευση. Έχω δει στα νεκροταφεία να βγάζουν τους ανθρώπους άλιωτους ακόμη, με τα καροτσάκια της οικοδομής και να τους σπάνε τα κόκαλα για να χωρέσουν μέσα. Το έχω πει πολλά χρονιά. Θέλω να με κάψουν και να ρίξουν τη στάχτη μου στη θάλασσα. Θαλασσινή ήμουν πάντα. Η αδερφή μου εναντιώνεται. «Μα δεν θέλεις να θαφτείς εδώ, που έχει ένα ωραίο νεκροταφείο που βλέπει και θάλασσα, να ‘μαστε μαζί και να μιλάμε;». Της λέω: “Δεν μιλάμε τώρα που είμαστε ζωντανές, θα ‘μιλάμε πεθαμένες;”», αναφέρει σε περιοδικό.